Biden's Midden-Oosten diplomatie gaat over Michigan

Door Jonathan S. Tobin op 11 januari 2024

Minister van Buitenlandse Zaken Blink's push om de Israëlisch-Saudische normalisatie nieuw leven in te blazen door een Palestijnse staat te promoten die er nooit zal komen, is ingegeven door verkiezingsstrijd.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken is terug in het Midden-Oosten voor nog een ronde van ontmoetingen. De bedoeling is, net als bij zijn vorige reizen sinds Hamas op 7 oktober een oorlog tegen Israël begon, om te werken aan een "diplomatieke oplossing" voor de problemen in de regio. Daartoe promoot hij een plan dat in theorie voor elk wat wils zou hebben.

Volgens het laatste verhaal, gebaseerd op spin van de regering Biden, geplant in The New York Times, als Israël alleen maar luistert naar zijn advies en waarschuwingen, zal de oorlog snel eindigen, zal er vooruitgang worden geboekt in de richting van vrede met de Palestijnen en zal Saoedi-Arabië - het ontbrekende kroonjuweel van de volgende fase van de Abraham Akkoorden - eindelijk de betrekkingen met de Joodse staat normaliseren, waardoor het belangrijkste doel van het buitenlands beleid van premier Benjamin Netanyahu zal worden bereikt.

Het eerste wat je moet begrijpen over de Amerikaanse voorstellen is dat ze een combinatie zijn van korte termijn ideeën die de veiligheid van Israël wezenlijk zouden schaden met lange termijn ideeën die pure science fiction zijn.

Nog belangrijker is dat ze in de eerste plaats gaan over de hoop van president Joe Biden op herverkiezing, niet over vrede in het Midden-Oosten.

Door Blinkens ideeën een "plan" te noemen is waarschijnlijk meer krediet geven dan ze verdienen. Maar laten we ze in het belang van het argument als geheel beschouwen alsof ze een samenhangende strategie vormen in plaats van een losse verzameling van onsamenhangende discussiepunten.

Blinken's fantasie voorstellen

Ze behelzen een staakt-het-vuren in de Gazastrook, de terugkeer van Palestijnen naar het noordelijke deel van de kustenclave en ervoor zorgen dat bijna niemand zich elders vestigt. Dit zou de Palestijnse Autoriteit in staat stellen om enige verantwoordelijkheid op zich te nemen voor het bestuur van Gaza en het opnieuw opstarten van langlopende onderhandelingen over de oprichting van een soevereine, onafhankelijke Palestijnse staat daar, evenals in Judea, Samaria en Jeruzalem. En dan, aan het einde van de regenboog, zou Israël beloond worden met volledige normalisering van de betrekkingen met Saoedi-Arabië.

Het enige probleem is dat terwijl een staakt-het-vuren een realistisch vooruitzicht is - vooropgesteld dat Israël gedwongen kan worden om ermee in te stemmen - de rest pure fantasie is.

Het is theoretisch mogelijk dat Israël, Hamas en de P.A. met de hulp van de Amerikanen en Qatar een soort overeenkomst sluiten. Zo'n overeenkomst zou waarschijnlijk de vrijlating van de overblijvende Israëlische gijzelaars inhouden en mogelijk een symbolisch gebaar, zoals de verbanning van de overblijvende topleiders van Hamas in Gaza, zodat het lijkt alsof Israël iets krijgt voor al het bloed en de schatten die het heeft uitgegeven na de gruweldaden van 7 oktober om ervoor te zorgen dat dit nooit meer zou kunnen gebeuren. De islamistische terroristen zouden vrijwel zeker terugkeren naar de delen van Gaza waar Israël hen al uit heeft verdreven. Het zou dus neerkomen op een ruw herstel van de status quo van voor 7 oktober, waarin een gehavend maar operationeel Hamas nog steeds de Gazastrook controleerde. Dat zou waar zijn, zelfs als het ook zou betekenen dat leden van de Fatah-partij van P.A.-leider Mahmoud Abbas naar Gaza zouden terugkeren en zouden claimen daar een rol te spelen.

Op dat moment zou de diplomatie hervat kunnen worden, met als doel het creëren van een formele Palestijnse staat en het vermeende einde van het eeuwenlange conflict. En zodra die gesprekken slagen - hoewel elke eerdere poging is mislukt - zouden de Saoedi's ambassadeurs uitwisselen met Israël en zou alles in orde zijn.

Op voorwaarde dat Netanyahu's eenheidsregering zwak en dwaas genoeg is om overgehaald te worden om de oorlog te beëindigen voordat Hamas volledig verslagen is, en wanhopig genoeg om een einde te maken aan de druk om losgeld te vragen voor de gijzelaars, zouden die aspecten van het plan kunnen worden verwezenlijkt.

Gaza zou weer volledig onder Palestijns bestuur komen te staan. Ondanks de zware verliezen die Hamas heeft geleden tijdens de gevechten en ongeacht of zo'n naoorlogse deal behandeld zou worden alsof Abbas zijn heerschappij had uitgebreid naar Gaza, zou dit de islamistische groep onmetelijk versterken. In plaats van een einde te maken aan de dreiging van Hamas, zou de greep van Fatah op alle gebieden worden verzwakt. De Palestijnen waren bereid om te zeggen dat de pogroms van 7 oktober een geweldig idee waren, zelfs toen ze leed veroorzaakten voor de mensen in Gaza. Maar als de oorlog eindigt zonder dat Hamas volledig is uitgeschakeld en met een aanzienlijk aantal vrijgelaten terroristen in ruil voor de gijzelaars, zou dat niet onredelijk worden voorgesteld als een overwinning voor degenen die de grootste massaslachting van Joden sinds de Holocaust hebben begaan.

Maar niemand moet de illusie hebben dat de besprekingen om een Palestijnse staat op te richten zullen slagen, ook al zou ook dat een beloning zijn voor Hamas en zijn aanhangers voor het plegen van moord, verkrachting, marteling en ontvoering op 7 oktober. De Palestijnen hebben de afgelopen 30 jaar, sinds de Oslo Akkoorden, keer op keer laten zien dat ze geen belang hebben bij een oplossing van het conflict die hun erkenning van de legitimiteit en het voortbestaan van een Joodse staat inhoudt, ongeacht waar de grenzen worden getrokken, zelfs als dat betekent dat ze een onafhankelijke staat krijgen.

Dat houdt niet eens rekening met het feit dat, ongeacht hun mening over Netanyahu, de steun onder Israëli's voor een Palestijnse staat die meer gruwelen van 7 oktober mogelijk, zo niet waarschijnlijk, zou maken, niet meer bestaat.

Biden's protesten van het tegendeel ten spijt, Palestijnse toejuichingen voor de misdaden van 7 oktober toonden aan dat Hamas' verklaarde doelen van het vernietigen van Israël en genocide op de Joden populair blijven onder Palestijnse Arabieren. De kans dat ze in de toekomst vatbaarder zullen zijn voor een tweestatenoplossing zal nog kleiner zijn als ze erin slagen om, met de hulp van de regering Biden en de internationale gemeenschap, te voorkomen dat Israël Hamas vernietigt.

Wensdenken over de Saoedi's

Dat brengt ons bij het Saoedische deel van de puzzel.

De sterke onder-de-tafel-banden die de Saoedi's onderhouden met Israël, in combinatie met hun instemming met de beslissing van de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein om de betrekkingen met Israël te normaliseren onder de Abraham-akkoorden van voormalig president Donald Trump, heeft veel vrienden van Israël doen geloven dat het slechts een kwestie van tijd was voordat ook zij een formele vrede met de Joodse staat zouden sluiten. Dat is ook een van Netanyahu's belangrijkste doelstellingen geweest.

Veel waarnemers hebben aangenomen dat een van de belangrijkste redenen voor de aanvallen van Hamas op 7 oktober was om een op handen zijnde vrede tussen Israël en Saoedi-Arabië te doen ontsporen. Dezelfde mensen lijken te denken dat zodra de oorlog voorbij is, het weer een mogelijkheid wordt. De Saoedi's zelf hebben dat geloof aangemoedigd met publieke verklaringen waarin ze zich bereid verklaren om zo'n stap te overwegen, op voorwaarde dat die komt nadat de Israëli's gebaren hebben gemaakt naar een Palestijnse staat of die al hebben opgericht.

Hoewel dit geloof past bij vooroordelen over de acceptatie van Israël door de Arabische wereld in de nasleep van de Abraham Akkoorden, is het tijd om te overwegen of dit wishful thinking is.

De Saoedi's hadden op elk moment in de afgelopen drie jaar hun betrekkingen met Israël kunnen normaliseren, maar kozen ervoor om dat niet te doen. De voor de hand liggende reden was dat ze volkomen tevreden blijven met hun huidige relatie met Jeruzalem. De status quo verschaft hen een stilzwijgende militaire bondgenoot zonder de politieke kosten op te lopen die het regime - waarvan de legitimiteit berust op het feit dat het de bewaker is van de islamitische heilige plaatsen in Mekka en Medina - zou maken door formeel de joodse soevereiniteit te erkennen in een deel van de wereld dat moslims als hun enige domein beschouwen.

Sinds de Iraanse nucleaire overeenkomst van 2015 van voormalig president Barack Obama hebben de Saoedi's Israël nodig als bondgenoot tegen hun vijanden in Teheran. Dat blijft zo. Maar hun greep op de macht berust ook op het feit dat ze die niet op het spel zetten door afgeschilderd te worden als een bondgenoot van de Joden.

Het gebrek aan ernst van de Saoedi's over normalisatie werd duidelijk toen ze vorig jaar reageerden op de late poging van de regering Biden om de Abraham Akkoorden uit te breiden met een onrealistische lijst van eisen aan Washington. Ze wisten dat noch Biden, noch Trump, noch enige andere denkbare Amerikaanse president ermee zou instemmen om hen te helpen nucleaire capaciteit te verwerven. En een formele veiligheidsalliantie tussen de VS en Saoedi's zat ook nooit in de kaarten, zeker niet zolang de Democratische Partij, die diep vijandig staat tegenover de Saoedi's, aan de macht was.

De Saoedi's menen ook niet wat ze zeggen over het feit dat ze een Palestijnse staat willen. Ze doen zulke uitspraken om in lijn te blijven met de publieke opinie in de Arabische wereld en zo te voorkomen dat ze munitie geven aan diegenen die graag zouden zien dat de Saoedische koninklijke familie wordt afgezet. Privé willen ze niet helpen bij het creëren van wat in het beste geval nog een zwakke, instabiele Arabische staat zou zijn die kwetsbaar is om overgenomen te worden door islamistische krachten die vijandig staan tegenover de Saoedische regering. Hun steun voor de Abraham Akkoorden toonde aan dat ze niet gegijzeld wilden worden door Palestijnse onverzettelijkheid. Maar daaruit volgt niet noodzakelijk dat ze een dwingend verlangen hebben om zich aan te sluiten.

Biden's politieke problemen

Nuchter bekeken zijn Blinkens discussiepunten over een Palestijnse staat en Saudische normalisatie geen serieuze voorstellen. Maar ze dienen wel een heel serieus doel voor de regering Biden: de president helpen herkozen te worden.

De oorlog tegen Hamas is een groot politiek probleem geweest voor Biden. Hij heeft terecht zijn steun uitgesproken voor het recht van Israël om zichzelf te verdedigen en voor het doel om Hamas uit te schakelen. Maar met de basis van zijn partij onder de invloed van wakkere intersectionele leugens over Israël als een "witte" onderdrukker van gekleurde mensen, wordt zijn campagne geteisterd door onenigheid binnen de gelederen van Democratische medewerkers en de linkse activistische basis van de partij. Dit creëerde een burgeroorlog binnen de partij met brieven waarin hij eiste dat hij Israël zou laten vallen en een staakt-het-vuren zou afkondigen waardoor Hamas zou kunnen overleven, afkomstig van lagere aangestelden in de hele regering, naast Democratische congresmedewerkers. De laatste aanval kwam van zijn eigen medewerkers van zijn herverkiezingscampagne, die niet alleen de propaganda van Hamas herhaalden, maar hem ook beschuldigden van medeplichtigheid aan vermeende Israëlische wreedheden. Het stelde ook duidelijk dat het de steun voor Israël was die hem de steun van jonge kiezers kostte.

Peilingen hebben aangetoond dat jonge Democratische kiezers, die net als de menigte studenten op universiteitscampussen die schreeuwen om de vernietiging van Israël en Joodse genocide waarschijnlijk zijn geïndoctrineerd in de kritische rassentheorie en de catechismus van diversiteit, gelijkheid en inclusie, tegen Biden zijn vanwege zijn weigering om Israël in de steek te laten. En dat ondanks het feit dat de regering Israël tijdens de hele oorlog heeft ondermijnd en op de vingers getikt. Zoals Blinken deze week opnieuw duidelijk maakte, wil Washington een oorlog tegen Hamas waarin geen Palestijnse burgerslachtoffers worden gemaakt - een doel dat nog meer een hersenspinsel is dan de scenario's over een Palestijnse staat en formele Israëlisch-Saudische vrede. Maar dat heeft de luidruchtige linkse critici van de regering niet tevredengesteld.

Als Biden luistert naar de smeekbeden van zijn basis en Israël verraadt, zou dat hem de stemmen kosten van centristische en onafhankelijke kiezers die de Joodse staat nog steeds steunen tegen zijn vijanden. Maar als hij niet naar hen luistert, zal het enthousiasme van de Democratische basis afnemen en de opkomst verlagen - factoren die hem waarschijnlijk de verkiezingen zouden kosten. Daar komt nog bij dat moslim- en Arabisch-Amerikaanse kiezers die voor Biden opkwamen om de openlijk pro-Israëlische Trump in 2020 te verslaan, waarschijnlijk ook thuis zouden blijven of op kandidaten van derden zouden stemmen in november.

Dat wordt geïllustreerd door de laatste peilingen in Michigan, met zijn grote Arabisch-Amerikaanse bevolking, die laten zien dat Trump Biden beslissend verslaat in die staat. De marge wordt alleen maar groter als kandidaten van derden worden meegeteld.

Hoewel de voorstellen van Blinken dus onrealistisch zijn, zijn ze vanuit het oogpunt van Biden's campagne heel logisch. De president heeft een snel einde van de oorlog en gebaren ten gunste van de Palestijnen nodig als hij zijn 2020-coalitie weer bij elkaar wil krijgen en Michigan dit najaar wil winnen. En tenzij de linkse basis van de Democraten nieuwe energie krijgt door beleid waarmee de president afstand kan nemen van Israël, geldt hetzelfde voor het land als geheel.

Israël blijft afhankelijk van de goodwill van Biden om de stroom wapens op gang te houden die de Israel Defense Forces nodig hebben om te blijven vechten tot de overwinning op Hamas. En Netanyahu is politiek zwak en staat ook onder druk om een manier te vinden om losgeld te vragen of de gijzelaars te redden. Maar niemand moet vrezen dat de beleidsvoorstellen van de regering vrede zullen brengen, Israël veiliger zullen maken of zullen helpen om Hamas te verslaan en ervoor te zorgen dat deze genocidale terreurgroep zijn belofte om in de toekomst nog meer moorden te plegen op 7 oktober, niet kan waarmaken.

Alles wat Blinken nu zegt over het Midden-Oosten gaat eigenlijk over Michigan, niet over vrede voor Israël, de Saoedi's of de Palestijnen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: Biden’s Middle East diplomacy is about Michigan - JNS.org