Waarom links moet liegen over Hamas en verkrachting

Journalisten en degenen die berichten plaatsen op sociale media ontkennen de gruweldaden van 7 oktober vanwege het valse verhaal over Israël als een "kolonisten-koloniale" staat die antisemitisme mogelijk maakt.

Jonathan S. Tobin - 6 maart 2024 / JNS

Je hoeft geen linkse publicaties zoals The Intercept of The Nation te lezen of naar het programma "Democracy Now" op NPR en Pacifica te kijken om ontkenning over de gruweldaden van 7 oktober tegen te komen. Ze zijn aan de orde van de dag op sociale media, en tenzij je alleen maar pro-Israël posters volgt of contact hebt met kleine groepen, is het moeilijk om ze te vermijden. Maar de poging om te ontkennen dat verkrachting niet alleen wijdverspreid was, maar ook een belangrijk onderdeel van de plannen en tactieken van Hamas bij hun grensoverschrijdende aanvallen, is niet geworteld in een werkelijke scepsis over de gebeurtenissen.

Verre van een eerlijke poging om de waarheid te achterhalen, gaat het wijdverspreide spotten met Israëlische verkrachtingsslachtoffers op internetplatforms bijna altijd gepaard met retoriek die verder gaat dan de feiten over 7 oktober en de Palestijnse pogroms die Joodse gemeenschappen in het zuiden van Israël teisterden. In plaats daarvan nemen de posters aanstoot aan het feit dat iemand sympathie zou moeten voelen voor de slachtoffers of verontwaardigd zou moeten zijn over de daders. Zulke discussies gaan niet echt over de vraag of het bewijs en de getuigenissen van talloze slachtoffers en getuigen over de gruwelijke misdaden gepleegd door Hamas-agenten, maar ook door gewone Palestijnen die in hun kielzog de grens overstaken op 7 oktober, bewijzen dat verkrachting een constante factor was.

In plaats daarvan richten ze zich op een litanie van discussiepunten uit het draaiboek van de woke-ideologie waarin Palestijnen in de "bezette" Gazastrook, die eigenlijk in een onafhankelijke Palestijnse staat leefden, behalve in naam, legitieme verzetsdaden uitvoerden tegen de blanke onderdrukkers van het koloniale kolonialisme. De verkrachtingsontkenners zijn niet zozeer geïnteresseerd in het uitwissen van het lijden van vrouwen die door Palestijnen zijn verkracht, als wel in het ontkennen dat Joden enig recht hebben om in hun oude thuisland te leven, en omdat ze dat recht hebben, moeten ze moord, verkrachting, marteling en ontvoering als hun gerechtvaardigde straf beschouwen.

Burgeroorlog bij 'The Times

Dat is de context van de bizarre ruzie over Hamas-verkrachtingen die de afgelopen weken uitbrak onder linkse journalisten.

Het middelpunt van de controverse was het late artikel in de New York Times dat eindelijk de realiteit van de horror van 7 oktober erkende. Het werd pas gepubliceerd op 28 december, bijna drie maanden nadat de misdaden waren gepleegd. Dit leek veel op sommige andere erkenningen van 7 oktober door publicaties en groepen die zich hadden moeten uitspreken of hun werk hadden moeten publiceren met de voortvarendheid die ze meestal tonen wanneer seksuele misdrijven worden gemeld. Maar het artikel in de Times, getiteld "Schreeuwen zonder woorden: hoe Hamas seksueel geweld bewapende" op 7 oktober, was zowel grondig als onverbloemd toen het een verhaal ontrafelde van "verkrachting, verminking en extreme wreedheid" van Palestijnen tegen Israëliërs. Net als de video's van sommige gebeurtenissen op 7 oktober, die vaak door Hamas-agenten zelf werden gemaakt terwijl ze opschepten en hun misdadige gedrag verheerlijkten, is het moeilijk om te lezen. Inderdaad, zoals velen die er commentaar op gaven op de Times website opmerkten, is het moeilijk voor te stellen hoe iemand met een greintje fatsoen Hamas zou kunnen steunen of zich zou kunnen verzetten tegen de inspanningen van Israël om Hamas uit te roeien na het lezen van dit artikel.

Maar hoewel de publicatie met aantoonbaar de meeste middelen tot hun beschikking traag was om het artikel gepubliceerd te krijgen, was het feit alleen al dat het dat deed onverdraaglijk voor sommigen aan de linkerkant, die niet eens wachtten tot Israëls tegenaanval tegen Gaza begon voordat ze het verhaal omdraaiden van een van terroristische wandaden naar een over de benarde situatie van de Palestijnen, inclusief de meerderheid van hen die de lancering door Hamas van een genocidale oorlog gericht op het vernietigen van de Joodse staat steunden.

Het was dan ook niet verwonderlijk dat The Intercept - een publicatie die zelfs meer naar links neigt dan The Times - niet één maar twee artikelen publiceerde om het te ontkrachten. De pogingen grepen naar bepaalde geschillen tussen de Israëlische slachtoffers en waren vooral gericht op het proberen te delegitimeren van een Israëlische freelancer die aan het verhaal werkte vanwege social-media posts waarin ze haar woede uitte op Hamas en de Palestijnen na 7 oktober. Dit is hypocrisie op steroïden van linkse journalisten die geen geheim maken van hun vooringenomenheid. Toch ondermijnde niets dat gepubliceerd werd door The Intercept de fundamentele waarheid van de verslaggeving van de Times of het bewijs van de manier waarop seksuele misdaden een integraal onderdeel waren van de Hamas-aanval op Israël.

Maar de woede over het verhaal bleef niet beperkt tot de mensen die bij The Intercept werken.

Zoals al snel bleek, waren veel medewerkers van de Times ook niet blij met "Schreeuwen zonder woorden". Het verhaal had moeten dienen als basis voor een aflevering van "The Daily", de populaire podcast van de Times die het nieuws verkent via de verslaggeving van de krant. De podcastmedewerkers, gesteund door anderen in de redactiekamer, waren blijkbaar woedend dat hun publicatie Palestijnse oorlogsmisdaden had gedocumenteerd. In wat alleen maar beschreven kan worden als een echo van social media posters die elk bewijs van Hamas en hun gebruik van verkrachting weigeren te accepteren, waren degenen die betrokken waren bij het uitbrengen van "The Daily" vastbesloten om er gaten in te prikken en om degenen die het hadden geproduceerd te behandelen als pro-Israël propagandisten.

Ook dit is niet verrassend. De medewerkers van de Times bleken zich te hebben gedragen als een linkse menigte toen ze zich keerden tegen sommigen die werkten aan hun opinierubriek toen er in juni 2020 een stuk werd gepubliceerd dat kritisch was over de Black Lives Matter rellen door Sen. Tom Cotton (R-Ark.). De daaropvolgende zuivering van de opiniemedewerkers leidde er ook toe dat Bari Weiss besloot ontslag te nemen bij de krant omdat het een "onliberale" omgeving was geworden waar activisme belangrijker was dan journalistiek.

De volgende wending in het verhaal kwam toen de leidinggevenden van de Times, die niet blij waren met de kritiek van The Intercept, zich bewust werden van het feit dat de aanval op hun solide verhaal grotendeels gebaseerd was op lekken van Times-medewerkers. Volgens berichtgeving van NPR leidde dat tot een onderzoek van de Times naar welke medewerkers op hun loonlijst als bron dienden voor een schandalige aanval op de geloofwaardigheid van de krant.

Dat leidde op zijn beurt tot verontwaardiging bij de Times-medewerkers, die beweerden dat journalisten van "Midden-Oosterse en Noord-Afrikaanse afkomst" het doelwit waren van het lekonderzoek en dat dit een bewijs van discriminatie was. De Times verwerpt de beschuldiging als "belachelijk". Maar het resultaat van de controverse is dat het management van de Times in het defensief is. En, het moet ook worden opgemerkt, ondanks de meest recente - en ook late - bevestiging van de seksuele misdaden gepleegd op 7 oktober door de Verenigde Naties, heeft de podcast van de Times het verhaal nog steeds niet aangeraakt, ondanks het feit dat ze al een aantal afleveringen hebben gemaakt die zich richten op de situatie van de Palestijnen tijdens de oorlog.

Activisten die zich voordoen als journalisten

Dat zegt veel over de hedendaagse cultuur van de Amerikaanse journalistiek. Het was al duidelijk dat veel van degenen die bij de meest prestigieuze publicaties en omroepen werken, vooral degenen die in het laatste decennium zijn begonnen en degenen die zich specialiseren in niet-traditionele journalistiek zoals digitale media of video's, hun beroep zien als een manier om hun partijdige standpunten naar voren te brengen in plaats van een zoektocht naar objectieve waarheid. Hun houding ten opzichte van de oorlog tegen Hamas spreekt vooral boekdelen over de manier waarop de verspreiding van de kritische rassentheorie en intersectionaliteit, evenals verwante ideeën over witte privileges, hun begrip van het Midden-Oosten op dezelfde manier hebben bezoedeld.

Dit is tenslotte grotendeels dezelfde groep die de #MeToo beweging beschouwt als een scharniermoment in de Amerikaanse samenleving en cultuur. Ze promootte enthousiast het idee dat "geloof alle vrouwen" de enige manier was om zelfs die controverses over seksuele intimidatie waarover redelijke twijfels waren gerezen, te benaderen.

Maar net zoals er in de Verenigde Staten met twee maten werd gemeten als het ging om beschuldigingen van seksueel wangedrag die verband hielden met partijgebondenheid - beschuldigingen tegen Republikeinen zoals rechter Brett Kavanaugh die voor werden aangenomen terwijl de vrouw die beweerde dat president Joe Biden haar had aangerand, met net zo weinig bewijs, werd afgeschilderd als gek en onbetrouwbaar - is het net zo duidelijk dat reacties op het gebruik van verkrachting als oorlogswapen op dezelfde manier worden bepaald door hoe je over Israël denkt. Dit is niet zozeer een maatstaf voor de hypocrisie van Israël-haters als wel een functie van ideologie. Als je, net zoals zoveel Amerikanen aan de linkerkant - vooral die jonge mensen die geïndoctrineerd zijn in de woke-mythologie - altijd klaar staat om te geloven dat Israël fout zit en de Palestijnen slachtoffers zijn, wat ze ook doen, dan doe je alleen maar wat de leer van intersectionaliteit voorschrijft. Wanneer ze worden geconfronteerd met beschuldigingen tegen mensen die als onderdrukkers worden beschouwd, gelooft de woke alle vrouwen. Wanneer het hun zogenaamd machteloze slachtoffers zijn die de misdaden plegen, eisen ze bewijs en verwerpen ze de feiten, zelfs wanneer ze die krijgen voorgeschoteld.

De controverses over de verkrachtingen van Hamas op 7 oktober, in combinatie met de oorlogen die daarover binnen publicaties als de Times worden gevoerd, laten zien hoezeer de giftige invloed van kritische studies zowel de journalistiek als het publieke debat heeft vervormd. Het heeft de oneerlijkheid blootgelegd van feministische groeperingen en internationale organisaties die hebben gezwegen terwijl ze hun stem hadden moeten verheffen.

Bovenal toont het onomstotelijk het verband aan tussen de nieuwe linkse ideologische orthodoxieën die de academische wereld en de populaire cultuur domineren en de grofste vorm van Jodenhaat. De menigten op straat die roepen om de vernietiging van Israël en terrorisme tegen Joden zijn niet anders dan de menigten in liberale redactiekamers; ze zijn even ongeïnteresseerd in de waarheid. Wat hen wel interesseert is het helpen van de oorlog tegen Israël en de Joden, en als dat betekent dat ze zich moeten bezighouden met wat alleen beschreven kan worden als de 21e-eeuwse versie van holocaustontkenning, dan is dat wat ze zullen doen. Maar zoals we weten uit eerdere discussies over holocaustontkenning, moet niemand zich illusies maken over de vragen die worden gesteld over de waarachtigheid van berichten over de afslachting en mishandeling van Joden. Dergelijk gepraat is altijd een betrouwbare indicator van antisemitisme.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: Why the left must lie about Hamas and rape - JNS.org