www.wimjongman.nl
KRUITVAT: HOE MODERNE OMSTANDIGHEDEN DE SAMENLEVING KLAARSTOMEN OM HET BEESTENSYSTEEM TE OMARMEN, RECHT ONDER DE NEUS VAN EEN SLAPENDE KERK...ARTIKEL 22, Controleer de kinderen
25 februari 2024 door SkyWatch Editor
Onze kinderen zijn de nauwkeurigste samenvatting van de toestand van de samenleving
(Image by Rudy and Peter Skitterians from Pixabay)
Inleiding - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10
Deel 11 - Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
"Er is geen scherpere openbaring van de ziel van een samenleving dan de manier waarop ze haar kinderen behandelt." -Nelson Mandela[i]
Voor velen die de huidige richting van Amerika bestuderen, lijken speculaties over het passeren van een 'point of no return' niet ondenkbaar. Per slot van rekening zijn veel van de manieren waarop de cultuur de grenzen van het fatsoen opzoekt stoutmoediger dan in vorige generaties. Maar wat hebben we als samenleving omarmd dat aangeeft dat we inderdaad te ver zijn gegaan?
Het antwoord op deze vraag kan vele vormen aannemen, maar één belangrijk antwoord is het bovenstaande citaat van Mandela te overwegen, waarin staat dat onze kinderen de meest accurate samenvatting zijn van de toestand van de maatschappij. Terwijl de cultuur voortschrijdt, wordt er gesproken over het in gevaar brengen van deze gekoesterde bezittingen via een verscheidenheid aan elementen, variërend van het verval van onderwijs tot zelfs de normalisatie van pedofilie. Zulke gruwelijkheden zullen toch zeker nooit omarmd worden! Toch zijn we dichter bij zulke extremen dan je zou denken.
Indoctrinatie van het onderwijs
"Niet zolang ik leef!"
Dat is meestal de reactie op een immoreel of onsmakelijk voorstel.
Dit is een bewonderenswaardig standpunt en een standpunt dat we moeten innemen als we een aversieve agenda in de gaten willen houden. Het wordt echter vaak beantwoord met een subversieve en zelfs kwaadaardige tegenpositie die zegt: "Niet tijdens jouw leven. Natuurlijk, geen probleem. We conditioneren de kinderen gewoon en laten het tijdens hun leven gebeuren." Helaas heeft dit herhaaldelijk plaatsgevonden in de Amerikaanse (en wereld) geschiedenis. En hoewel deze auteurs pleiten voor de heropening van scholen na COVID-19 en de hervatting van de structuur voor onze kinderen, zijn er gebreken in de instellingen waar ze voltijds naartoe gaan. Op dezelfde manier willen we erkennen dat er veel geweldige volwassenen zijn in ons openbaar onderwijssysteem die dagelijks offers brengen en wiens bijdragen toegejuicht moeten worden. Maar helaas is ditzelfde systeem op veel manieren gekaapt door een factie die wil dat onze jeugd gehersenspoeld wordt om een destructieve propaganda te omarmen ten koste van hun eigenlijke opleiding en misschien zelfs van hun ziel.
Het is veel gemakkelijker om te wijzen op de fouten in het systeem dan om de noodzakelijke revisie te schetsen die nodig is om de fouten recht te zetten. Over het algemeen is het recht op onderwijs voor iedereen een privilege dat onze burgers genieten omdat vorige generaties die geen openbare scholen hadden, offers hebben gebracht om zo'n systeem op te bouwen voor toekomstige generaties. We zijn dus dankbaar dat het beschikbaar is.
Echter, wat was opgezet als een hulpmiddel om leerlingen voor te bereiden op een succesvolle toekomst in alle facetten van het leven (betaald werk, bijdrage aan de samenleving, voorbereiding op gezins- en individuele verantwoordelijkheden, hogere denkniveaus, enzovoort) is het op verschillende gebieden uit koers geraakt. Helaas doen deze gebieden de academische wereld tekort en worden beïnvloedbare leerlingen blootgesteld aan onderwerpen en propaganda waar hun geest niet alleen vaak niet klaar voor is, maar die eigenlijk aan de ouders overgelaten zouden moeten worden.
Een plaats om te beginnen bij het bekijken van de evolutie van het onderwijs in de afgelopen decennia is wat er niet langer wordt onderwezen. De lijst van vakken die door veel openbare scholen zijn geschrapt, zal je misschien verbazen. Het omvat, maar is niet beperkt tot, het volgende: maatschappijleer, Amerikaanse geschiedenis, cursief schrijven, spelling, aardrijkskunde, huishoudkunde, spreken in het openbaar, koor, toneel, band, typen en veel vreemde talen. Sommige hiervan zijn opgenomen in andere vakken. Typen is bijvoorbeeld opgenomen in computerklassen, maar de kunst van het "typen" - typen zonder naar je vingers te kijken - wordt in veel regio's niet meer onderwezen. Spelling is niet langer een apart vak, maar woorden worden nagekeken en gecorrigeerd in de vakken van "bovenbouwvakken" zoals creatief schrijven. Sommigen zetten echter vraagtekens bij de waarde van deze veranderingen. Verder is in veel districten de tijd die kinderen in de "pauze" doorbrengen verminderd - op sommige plaatsen bijna helemaal ingekort.
Tientallen jaren geleden zeiden leerlingen elke ochtend de "Belofte van Trouw" en weinigen protesteerden daartegen. Hoewel ze het recht hadden om deze recitatie te weigeren sinds het begin van de jaren 1940 onder het recht van vrije meningsuiting van het Eerste Amendement, was het nog steeds de gewoonte van de meerderheid om mee te doen.[ii] Maar toen een steeds pluralistischer cultuur onze scholen binnendrong, met elke leerling die zijn of haar eigen religieuze opvattingen meebracht, werd de zin "onder God" zo'n twistpunt dat de meeste scholen de dagelijkse recitatie van de Belofte opzij zetten in de hoop de multiculturele vrede te bewaren. Twee decennia later werd het bidden onder leiding van de school verboden volgens dezelfde grondwettelijke parameters. Individuele leerlingen en kleine groepjes leerlingen mogen alleen bidden als dit gebeurt onder leiding van de leerling en zonder dwang.[iii] Via deze en vele andere veranderingen is God bijna uit onze schoolomgeving verwijderd.
Omdat ouders de laatste jaren meer tijd op het werk doorbrengen en minder thuis, hebben scholen steeds meer verantwoordelijkheid op zich genomen in de opvoeding van kinderen. In sommige opzichten heeft deze interventie voor een welkome opluchting gezorgd. Zomerschoolprogramma's helpen ouders die voltijds werken door overdag kinderopvang te voorzien; schoolbusoperaties helpen besparen op transportkosten en geven ouders van oudere kinderen wat flexibiliteit in hun werktijd. En voedselprogramma's zijn een ander teken van de toenemende betrokkenheid van scholen bij de zorg voor kinderen. Maar let op de verschuiving in de rol van de school: In de afgelopen decennia is de rol van de school veranderd van het verstrekken van geen lunch (in vroegere jaren werd de lunch altijd in bruine zakken meegenomen) naar het aanbieden van een warme lunch en zelfs ontbijt. Tijdens de sluiting van het coronavirus gingen veel scholen door met het aanbieden van lunches, die via schoolbussen bij particulieren thuis werden afgeleverd, omdat ze zich ervan bewust waren dat schoolmaaltijden voor veel kinderen de enige warme maaltijden was waar ze op konden rekenen. (Deze service is niet uniek voor de pandemie; rugzakprogramma's in heel Amerika sturen al jaren voedzaam voedsel mee naar huis om kinderen tijdens weekenden en vakanties te ondersteunen)[iv].
Natuurlijk zijn verlengde uren, vervoer en maaltijden prachtige programma's die een enorm verschil maken in het leven van gezinnen, maar het feit dat ze überhaupt nodig zijn, benadrukt een ander probleem: Ouders zijn zo verspreid dat ze steeds meer op scholen vertrouwen voor hulp. Helaas wordt de prijs voor een dergelijk vertrouwen soms betaald door het toestaan van - al dan niet expliciet aangegeven - aan de school om in te grijpen in het ouderlijk gezag. Met andere woorden, de hulp die ouders krijgen gaat vaak gepaard met het opgeven van hun macht en invloed over hun eigen kinderen. Velen vinden dat scholen de afgelopen decennia te ver zijn gegaan op het gebied van onderwijs, door de rechten van ouders te schenden - terwijl ze op academisch gebied zelfs minder effectief zijn geworden.
Milde versies van deze misstap zijn het duidelijkst te zien in de maaltijdprogramma's. Door wetten met betrekking tot voedingsvereisten hebben veel scholen hun grenzen overschreden door leerlingen te verbieden om lunches te eten die ouders van thuis sturen. In één geval kreeg een kleuter in North Carolina kipnuggets omdat een inspecterende agent zei dat het lunchpakket van het kind van een "broodje kalkoen met kaas, banaan, chips en appelsap... niet voldeed aan de richtlijnen van het Amerikaanse Ministerie van Landbouw."[v] Een eenvoudige Google-zoekopdracht geeft links naar tientallen rapporten over scholen die zich dagelijks bemoeien met zaken die aan ouders en hun kinderen overgelaten zouden moeten worden.
Ernstigere voorbeelden van dit soort ouderlijke usurpatie zijn te vinden in de tienerjaren. Sinds de jaren '90 hebben openbare schoolbesturen heen en weer gewankeld over het uitdelen van condooms en aanverwante artikelen via CAPs (condoom beschikbaarheids programma's), een gezamenlijke inspanning van de Centers for Disease Control (CDC) en de schooldistricten.[vi] Tieners zien de school vaak als een alternatieve bron van autoriteit en middelen wanneer hun wensen niet overeenkomen met de principes van hun ouders of voogden of wanneer ouders of voogden niet beschikbaar zijn om hen te helpen aan dergelijke benodigdheden. Veel mensen zijn verbaasd te horen dat de meeste staten medische autonomie toekennen aan individuen als ze midden in de tienerleeftijd zitten - meestal tussen de vijftien en zestien jaar oud. Dit betekent dat (afhankelijk van de staat) leerlingen vanaf vijftien jaar medische behandeling kunnen zoeken, beslissingen kunnen nemen over geslachtsverandering of hormoontherapie, geboortebeperking kunnen krijgen, abortus kunnen plegen, vaccinaties kunnen krijgen of bijna alles kunnen doen wat in de categorie "medisch" valt, zonder ook maar een ouder te hoeven raadplegen. En in sommige gevallen helpen scholen hen om deze doelen te bereiken.
Vaccinaties zijn momenteel beschikbaar op scholen, via "schoolgebonden programma's" waarbij leerlingen onder een bepaalde leeftijd alleen toestemming van hun ouders hoeven te vragen. Maar zelfs met toestemming van een ouder zullen scholen een niet-verplicht vaccin niet opleggen aan een kind dat dat niet wil.[vii] Aan de andere kant zullen de schoolklinieken een tiener die de wettelijke leeftijd voor medische toestemming heeft bereikt, toestaan de vaccinaties te accepteren zonder toestemming of kennisgeving van een voogd. Dus een ouder die een vaccinatie heeft aangevraagd voor een minderjarige kan erachter komen dat het kind weigert, terwijl een andere ouder wiens tiener vijftien of zestien is erachter kan komen dat zijn of haar kind een behandeling heeft gekregen die hij of zij niet goedkeurt.
Erger dan het idee dat een kind wel/niet gevaccineerd kan worden tegen de wil van een ouder zijn er verhalen zoals dat van een moeder uit Seattle, wiens vijftienjarige dochter een abortus onderging die geregeld was door de middelbare school van het meisje zonder dat de moeder hiervan op de hoogte was. [viii] De vrouw had toestemming gegeven om haar dochter door de schoolverpleegkundige te laten behandelen voor wat zij dacht dat beperkt zou blijven tot het beoordelen van kleine gezondheidsproblemen. Later ontdekte ze echter dat het jonge meisje voor behandeling was gegaan en een zwangerschapstest had gekregen. Vervolgens kreeg ze een taxi die haar naar een abortuskliniek bracht. Er werd haar verteld dat als ze de zaak geheim zou houden, er geen financiële gevolgen zouden zijn.[ix] Het formulier dat de ouder ondertekende stond haar dochter blijkbaar ook toe om geboortebeperking te krijgen. Het meest schokkende is dat er in dit hele scenario geen wetten zijn overtreden. Volgens de wet kunnen minderjarigen "op elke leeftijd een abortus en abortusgerelateerde diensten krijgen zonder toestemming van een ouder, voogd of vader van het kind...[samen met] het testen op seksueel overdraagbare aandoeningen... geestelijke gezondheidszorg en prenatale zorg... volgens de wet."[x]
Afgezien van het feit dat de school te ver is gegaan, worden ouders die dit soort gruweldaden hebben meegemaakt, geconfronteerd met een ander verwoestend probleem: het feit dat hun kind een levensveranderende beslissing heeft genomen en een traumatische klinische procedure heeft ondergaan zonder ouderlijk advies - en alleen. Hoewel deze praktijk wijdverbreid is in Amerikaanse scholen, gebeurt het ook in andere landen, met grotendeels dezelfde verwoestende impact op gezinnen. Een moeder uit Nieuw-Zeeland ontdekte bijvoorbeeld vier dagen nadat het gebeurd was dat haar zestienjarige dochter een abortus had ondergaan. "Ik was geschokt," zei de moeder, "geschokt dat ze dat alleen had moeten doormaken en geschokt dat haar vrienden en begeleiders vonden dat ze niet met ons mocht praten."[xi] De vrouw wees op de ironie van schoolbestuurders die ouders bellen om te praten over schooluitval of gedragsproblemen, maar een zwangerschap en abortus geheim houden. Ze was verder verontwaardigd dat de "follow-up begeleiding voor haar dochter 'niet-bestaand' was."[xii]
Sommigen zullen scholen snel verdedigen door te zeggen dat geheime abortussen en andere medische behandelingen die achter de rug van ouders worden geregeld niet alledaags zijn. Anderen zullen er echter op wijzen dat deze gebeurtenissen, door hun aard, niet gerapporteerd worden. We weten dus eigenlijk niet hoe vaak dit soort dingen gebeuren. Wat we wel weten is dat ze hebben plaatsgevonden - en het zou weer kunnen gebeuren. Naarmate de cultuur verandert, worden ook de soorten medische beslissingen die een student kan nemen zonder betrokkenheid van een ouder gevarieerder. Met de toename van het aantal kinderen en tieners dat interesse toont in geslachtsverandering en/of hormoontherapie, kunnen deze subversieve en usurperende handelingen van scholen diepere schade toebrengen aan gezinnen door binnen te dringen in gesprekken die wanhopig plaats moeten vinden tussen kinderen en ouders en die nooit zouden mogen plaatsvinden zonder medeweten van een ouder.
Revolutie in seksuele voorlichting
Deborah Tackmann, lerares gezondheid op openbare scholen, doet dit werk al sinds 1976.[xiii] Ze merkt op dat er in de eerste jaren dat ze lesgaf in gezondheid geen nationale richtlijn of gemeenschappelijk curriculum was voor haar leerlingen; de les was eerder ontworpen om gewoon te kijken naar de algehele gezondheid van een individu en uit te leggen hoe de fysieke systemen in het lichaam samenwerken. "Het was een systeembenadering," zei ze. "Dit is het ademhalingssysteem, de bloedsomloop." Later, zei ze, toen statistieken het probleem van zelfmoord onder tieners begonnen te benadrukken, was de reactie van de school: "Oh! We hebben een probleem met zelfmoord. Misschien moeten we het daar eens over hebben."[xiv] Als lerares die haar leerlingen op de middelbare school "hormonen met benen" noemt, zegt ze dat een van de uitdagingen van seksuele voorlichting in de moderne cultuur is om leerlingen "vaardigheden bij te brengen om toegang te krijgen tot... informatie... en nee te zeggen tegen bepaald gedrag, maar ja tegen relaties."[xv] Het onderwerp seksuele voorlichting op openbare scholen is in de loop van haar jaren als lerares zeker ingewikkeld geworden. Terwijl lessen over gezondheid en lichamelijke opvoeding begonnen met het bestuderen van voeding en het rennen van rondjes, hebben belangrijke veranderingen - zoals de opdringerigheid van de media in de afgelopen jaren die de gezondheid van kinderen heeft beïnvloed, opkomende ziekten zoals HIV waardoor seksuele opvoeding een koploper is geworden onder de gezondheidsgerelateerde onderwerpen, en de alledaagse status van relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht - ervoor gezorgd dat leerkrachten opener dan ooit moeten praten over veel aspecten van seksualiteit.
Kort samengevat hebben cultuurveranderingen buiten de school grote invloed op wat er achter de klasdeuren gebeurt. En helaas is de school niet langer de onschuldige plek waar een kind het ABC leert en de tafels van vermenigvuldiging uit het hoofd leert. Terwijl de wereld verder afglijdt naar verwarring, nemen kinderen hun vragen mee naar de academische omgeving en vragen vaak de faculteit om antwoorden, waarbij de antwoorden niet altijd overeenkomen met de normen van de ouders.
VOLGENDE: De verarming van de samenleving
Eindnoten
[i] Mandela, Nelson. “Nelson Mandela Quotes about Children.” Nelson Mandela Children’s Fund Online. December 8, 2015. Accessed November 6, 2020. https://www.nelsonmandelachildrensfund.com/news/nelson-mandela-quotes-about-children .
[ii] Criss, Doug. “Here’s Why Students Don’t Have to Recite the Pledge of Allegiance.” CNN Online. February 19, 2019. Accessed November 6, 2020. https://www.cnn.com/2019/02/19/us/pledge-of-allegiance-explainer-trnd/index.html .
[iii] Ordonex, Franco. “Trump Defends School Prayer. Critics Say He’s Got It All Wrong.” NPR Online. January 16, 2020. Accessed November 6, 2020. https://www.npr.org/2020/01/16/796864399/exclusive-trump-to-reinforce-protections-for-prayer-in-schools#:~:text=The%20U.S.%20Supreme%20Court%20banned,others%20to%20do%20the%20same.
[iv] “BackPack Program.” Feeding America. 2020. Accessed November 6, 2020. https://www.feedingamerica.org/our-work/hunger-relief-programs/backpack-program .
[v] “School Lunch Guidelines: Preschooler Told Homemade Turkey Sandwich Not Nutritious Enough, Given Nuggets Instead.” Huffpost. February 15, 2012. https://www.huffpost.com/entry/school-lunch-guidelines-p_n_1278803?ref=food&ir=Food .
[vi] “Condom Availability Programs.” CDC: Adolescent and School Health. 2020. Accessed November 6, 2020. https://www.cdc.gov/healthyyouth/healthservices/caps/index.htm .
[vii] “HPV Vaccine for Adolescents Aged 12 to 13 Years Old.” NI Direct. 2020. Accessed November 6, 2020. https://www.nidirect.gov.uk/articles/hpv-vaccine-adolescents-aged-12-13-years-old#:~:text=Although%20it%20is%20very%20unlikely,given%20at%20an%20earlier%20age.
[viii] Friedman, Emily. “Teen Gets Abortion with Help of Her Seattle High School.” ABC News. March 24, 2010. Accessed November 6, 2020. https://abcnews.go.com/Health/teen-abortion-high-school/story?id=10189694 .
[ix] Ibid.
[x] Ibid.
[xi] Neale, Imogen. “Schools Arrange Secret Abortions.” Stuff. May 15, 2011. Accessed November 6, 2020. https://www.stuff.co.nz/sunday-star-times/5005398/Schools-arrange-secret-abortions .
[xii] Ibid.
[xiii] Wilkinson, Missy. “Hormones with Legs: Lessons from 40 Years Teaching Health to Teenagers.” Thrillist. September 25, 2016. Accessed November 6, 2020. https://www.thrillist.com/health/nation/high-school-teacher-health-class .
[xiv] Ibid.
[xv] Ibid.
[xvi] Ibid.