www.wimjongman.nl
KRUITVAT: HOE MODERNE OMSTANDIGHEDEN DE SAMENLEVING KLAARSTOMEN OM HET BEESTENSYSTEEM TE OMARMEN, RECHT ONDER DE NEUS VAN EEN SLAPENDE KERK...ARTIKEL 10, Het punt waarop geen weg terug meer is, nadert
25 januari 2024 door SkyWatch Editor
De samenleving nadert snel een post-christelijke status, waarin de donkerste trekken van elk individu worden aangemoedigd en gevoed. Waar we naar toe gaan zou een wereld kunnen zijn die het 'point of no return' is gepasseerd... '
Inleiding - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9
Voor mensen die al een grotere neiging hebben om gewelddadige daden te plegen - vooral diegenen wier innerlijke roofdier beheersbaar en sluimerend lijkt totdat iets of iemand hen voorbij het omslagpunt duwt - kan middels blootstelling aan dit soort media de katalysator zijn die de moordenaar creëert. Een sci-fi/horror anthologie film illustreert dit concept diepgaand: Een bezorgde oogarts ontdekt dat een van zijn vrouwelijke patiënten fysiek wordt mishandeld door haar vriend en hij besluit in te grijpen. Met behulp van futuristische technologie en medicijnen creëert hij een injectie die bij contact met de oogbol een spervuur van snelle, gewelddadige beelden opwekt. Zijn idee en bedoeling is dat, zelfs als het oog gesloten is, het bombardement van bloederige, bloederige, gewelddadige en verontrustende beelden tijdelijk in beeld zal voorbij flitsen bij de misbruiker om hem "af te schrikken" zodat het geweld tegen de vrouw zal stoppen. De dokter lokt de misbruiker zijn kliniek in onder het mom van een gratis oogonderzoek en dient zijn serum toe aan de nietsvermoedende vriend. De gewelddadige man ontvlucht de kliniek en keert in paniek terug naar huis. Minuten later ontdekt het publiek echter dat het serum op tragische wijze is teruggeslagen, wat resulteerde in de gruwelijke moord op de vrouwelijke patiënt. De man keert terug naar de dokter nadat de dosis is uitgewerkt en informeert hem over deze ironie:
Denk je dat ik door een stapel moorddadige beelden en misbruik op mijn hersenen te stapelen zou denken: "Oh, God, oh God, wat ben ik slecht. Ik heb berouw." Weet je, je mag dan wel een goede oogarts zijn... maar je bent een waardeloze psycholoog, Doc. Je weet niets over mij, mijn leven, wat ik heb gezien. ....
[Dacht je dat dit me zou helpen? Je hebt me juist een turbo gegeven! Wie weet? Misschien als je mijn hoofd vol had geladen met beelden van schattige, knuffelige katjes, dan was ik zo recht als regen geweest, weet je? Maar je hebt het verknald! Je hebt haar vermoord, Doc.
Er ontstaat een gevecht tussen hen waarin de dokter wint, maar niet zonder eerst een injectie van zijn eigen serum te hebben gekregen. Niet in staat om de stroom van sadistische beelden te weerstaan die plotseling over zijn gezichtsveld verschijnen, trekt hij zijn oog uit om het te stoppen. De drastische maatregel lijkt even te werken, maar als het even later weer begint, maakt de dokter een eind aan zijn leven als laatste ontsnapping.
Sommigen zien misschien een dubbele moraal in het verhaal: Door de invloed van deze (momenteel fictieve maar futuristisch voorspellende) technologie, via dezelfde gewelddadige beeldinductie, laten slechte mannen innerlijke moordenaars vrij; goede mannen kunnen tot de dood worden gemarteld.
Bereiken we een punt waarop we niet meer terug kunnen?
Midsommar
De film Midsommar uit 2019 heeft een iets andere smaak en lijkt misschien ten onrechte te worden ingedeeld bij het genre "volkshorror", omdat hij op het eerste gezicht meer "raar" dan "eng" lijkt. Bij nader onderzoek lijkt het er echter op dat voor deze film de echt angstaanjagende elementen op de loer liggen, verborgen in het volle zicht.
Midsommar begint met de dubbele moord en zelfmoord op de ouders en zus van de hoofdpersoon. Op zoek naar rust gaat het meisje samen met haar vriend en een aantal kennissen mee met een sekte die de aarde aanbidt naar Zweden om daar een festival bij te wonen dat slechts eens in de negentig jaar plaatsvindt. Deze film zit vol symboliek en presenteert op subtiele wijze een verschuiving in de futuristische cultuur, waar luciferische aanbidding, mensenoffers, imitatie- en seksmagie en oude religie leiden tot een cultische, postchristelijke samenleving. In een omgeving die doorspekt is met, wat Ari Aster later toegaf, occulte runen, omarmt deze commune orgiastische aanbidding, bewustzijnsveranderende drugs/hallucinogenen, mensenoffers, hekserij en zelfs euthanasie in haar streven naar de perfecte harmonieuze, utopische samenleving. Parodieën op het christendom, zoals het nabootsen van de taal der tongen, zijn door de hele film te zien. Het mannelijke hoofdpersonage - ironisch genoeg (en waarschijnlijk met opzet) Christian genoemd - is een egoïstische, oneerlijke persoonlijkheid die alleen aan zichzelf denkt (helaas is dit hoe een groot deel van de seculiere wereld de christenen ziet). Hij neemt gedurende de hele film geen principieel standpunt in, doet wat goed voelt, ook al is het goed of fout, en geeft geen steun aan degenen om wie hij beweert te geven. De dialogen in de film en de scènes waarin zijn tekortkomingen worden onthuld, zijn beladen met conclusies over het falen van het christendom, zoals wordt geïllustreerd door een futuristische, utopische familiale manier om het leven te benaderen als traditionele christelijke levensstijlen worden achtergelaten en nieuwere, moderne en idealistische manieren worden omarmd.
De film portretteert een ruw niveau van singulariteit via het vermogen van de hele gemeenschap om de emoties of ervaringen van een individu te ervaren. Bijvoorbeeld, wanneer een vrouw huilt van ontreddering nadat ze heeft gehoord dat haar vriend (Christian) ontrouw is geweest, verzamelen andere vrouwen zich om haar heen en schreeuwen van pijn, alsof ze ook haar pijn voelen. Als de scène met het ritueel van mensenoffers dichterbij komt en de film afsluit, zien we Christian gekleed in de verse, nog bebloede huid van een pas gedode beer (wat communicatie met de geestenwereld symboliseert) en worden er zondebok-achtige riten (waarbij ongerechtigheden op de geofferde persoon worden gelegd om de wandaden van de gemeenschap te zuiveren) over hem heen gelezen terwijl hij en acht anderen levend worden verbrand; dit is de manier waarop dorpelingen worden "gezuiverd" van alle negativiteit en schuld. Er zijn meerdere lagen van symboliek in de productie, maar het algemene punt van de film wordt samengevat in een verborgen observatie over waar de maatschappij naar toe gaat: Een postchristelijke natie omarmt New Age praktijken zoals het pantheïsme dat de aarde aanbidt, naast een oude, heidense religie. Deze samenleving kenmerkt zich door singulariteit, utopie, selectief fokken, orgiastische vruchtbaarheidsrituelen, het kanaliseren van geesten en crematie van zorg (het plaatsen van iemands fouten op een offer of beeltenis voor zuivering). In de gebruiken vervangen oude riten van magie en mensenoffers de "verouderde" christelijke waarden.[ii] Uiteindelijk laat de symboliek de kijkers beslissen of ze de opkomende heropleving van oude religie zullen omarmen of zich zullen houden aan de verouderde begrippen van het christendom, dat binnenkort zal verdwijnen. (Vanwege de grafische aard van deze film, inclusief naaktheid en seksuele inhoud, raden we je aan om, als je meer informatie over deze film wilt, de documentaire Midsommar: Initiation into the Ancient Religion of the Future te bekijken, geproduceerd door Truthstream Media, 2019, in plaats van de film zelf).
Santa Clarita dieet
De sci-fi/thriller Soylent Green uit 1973 toont een afschuwelijke toekomst waarin de wereld verstoken is van voedsel en mensen leven op voorverpakte rantsoenen. Alleen de oudere leden van de samenleving herinneren zich dat een verscheidenheid aan vers, onbewerkt voedsel deel uitmaakte van hun dieet. In deze dystopische maatschappij die gekenmerkt wordt door euthanasie en hulp bij zelfdoding, onthult een reeks gebeurtenissen dat het basisvoedsel dat aan de burgers wordt uitgedeeld en dubbelzinnig "Soylent Green" wordt genoemd, gemaakt is van gerecyclede menselijke resten. Hoewel deze plotwending bedoeld was om kijkers te verontrusten en onrustig achter te laten, hebben nieuwere films en televisieseries het onderwerp kannibalisme anders benaderd. Programma's als iZombie en Santa Clarita Diet maken er bijvoorbeeld niet langer een schurk van.
De laatste, Santa Clarita Diet, probeert schaamteloos komedie te vermengen met walgelijke wreedheden zoals projectiel braaksel en fysieke verminking, om nog maar te zwijgen van het brute en weerzinwekkende kannibalisme en seks tussen de levenden en de ondoden. Deze serie probeert het publiek kannibalisme onzinnig en humoristisch te laten vinden in plaats van bedreigend en satanisch. De productie gaat over een gezin uit de voorsteden dat zich bezighoudt met onroerend goed en het bijhouden van de Joneses. De hoofdrolspeelster, gespeeld door Drew Barrymore, ontdekt dat ze op de een of andere manier ondood is geworden en hunkert naar mensenvlees. Terwijl haar man, gespeeld door Timothy Olyphant, medeplichtig wordt aan haar moorddadige voedingen, probeert het gezin een "normaal" imago te handhaven voor hun buren en kennissen, terwijl Barrymore's personage gevoed blijft. Hun gruwelijke capriolen omvatten het eten van kadavers, het maken van smoothies van dood vlees, het verbergen van lichaamsdelen in vriezers, het aangaan van buitenechtelijke affaires en het verminken van ondode lichamen terwijl ze langzaam ontbinden en uit elkaar vallen, naast vele andere weerzinwekkende activiteiten. Hoewel velen zullen zeggen dat de serie een en al dwaasheid is en nooit de werkelijkheid zou weergeven, vinden deze auteurs dat er parallellen zijn in de echte wereld die alleen wachten op verdorvenheid en technologie om deze fantasieën tot bloei te brengen...
Wat als je in een laboratorium gekweekt vlees zou kunnen aanvragen op basis van het DNA van een beroemdheid, dat dan zou kunnen worden gemengd met ander vlees, fruit en groenten, gezouten tot salami en naar je huis zou worden verzonden voor jouw eetplezier? Klinkt dat smerig? Geloof het of niet, Bitelabs is een bedrijf dat sinds 2014 campagne voert om precies dit te doen (tenzij het betrokken is bij een van de meest complexe en langdurige hoaxes die de maatschappij tot nu toe heeft gezien). Beroemdheden waarvan deze organisatie momenteel DNA probeert te verzamelen zijn onder andere Kanye West, Ellen DeGeneres, Jennifer Lawrence en James Franco.[iii] We weten wat je denkt: Dit lijkt zo bizar dat het absoluut een hoax moet zijn, toch? Hoewel het mogelijk is (en de rationele verklaring lijkt), hebben pogingen om het te bevestigen tot nu toe niets opgeleverd.
Een onderzoeker van Time magazine probeerde de beweringen over Bitelabs te verifiëren, en iemand die zichzelf identificeerde als de CEO van het bedrijf verklaarde dat het vermogen van het bedrijf om het project uit te voeren zou "afhangen van...[hun] vermogen om publiek enthousiasme te genereren", en dat een bijkomend doel van het bedrijf was om "een wijdverspreide discussie op gang te brengen over bio-ethiek, in het laboratorium gekweekt vlees, en de cultuur van beroemdheden... het te behandelen als een culturele voorloper voor wanneer ons product uiteindelijk in productie gaat."iv] Hoewel Time uit dit contact opmaakte dat de nadruk bij Bitelabs meer lag op het aanwakkeren van de discussie over in het laboratorium gekweekt vlees in het algemeen, werd de dubbelzinnigheid van de positie van het lab nooit opgehelderd. De CEO vermeed volledig te verklaren dat hun inspanningen op enigerlei wijze in lijn waren met pretentie.
Bovendien, toen Brian Merchant van The Vice contact opnam met Bitelabs en een grappig antwoord verwachtte op wat hij aanzag voor een humoristische poging tot walgelijke satire, ontving hij een "reeks lange, oprechte antwoorden... die er niet op leken om te lachen."[v] De e-mails die Merchant ontving legden uit dat een staf van vijf fulltime werknemers een discussie wilde starten over hun project, en zeiden dat "van daaruit beroemdheidsvlees werkelijkheid maken allemaal zal afhangen van ons vermogen om een gebruikersbasis op te bouwen." In de e-mails werden enkele specifieke details van hun plan beschreven, waaronder het percentage celebrityvlees versus dierlijk vlees. Interessant genoeg werden de volledige namen van de Bitelabs-medewerkers afgeschermd in de communicatie met zowel Time als Merchant, blijkbaar om de anonimiteit te bewaren in het licht van de schandalige aard van hun werk. Echter, na meerdere keren de kans te hebben gekregen om te bekennen dat het project een hoax is, bleef Bitelabs zeggen dat ze geïnteresseerd zijn om te zien wat voor soort verkoopbaarheid er zou kunnen bestaan voor zowel in het laboratorium gekweekt dierlijk vlees als voor vlees van beroemdheden, samen met "het verleggen van de grenzen van technologie en samenleving."[vi]
Hoewel deze auteurs nog steeds hopen dat dit op de een of andere manier een grap is, levert verder graven geen bevestiging op dat dit zo is. Aan de andere kant, als het een grap is, dan zijn de mensen van Bitelabs zeker koppig gebleven om het door te zetten. Tot nu toe hebben ze niets anders dan oprechtheid laten blijken en hun voortdurende wens om anoniem te blijven doet ons afvragen of dit project echt iets voorstelt. Met televisieprogramma's zoals iZombie en Santa Clarita Diet die het idee van kannibalisme bagatelliseren, zou de mogelijkheid zeker kunnen bestaan.
Cuties
Toen Netflix aankondigde dat zijn nieuwste film Cuties zou worden, een Engels-gedubde versie van de Franse bekroonde film van het Sundance Film Festival, waren ze misschien verrast (of misschien ook niet, zoals we in een volgend artikel zullen bespreken) om te zien dat de publieke reactie was om woedend te worden tegen de productie. Overal verschenen memes en Facebookberichten met slogans als "Cancel Netflix" en even leek zelfs het woord "Netflix" zelf synoniem aan de acceptatie van pedofilie. Al met al zag Netflix een piek in het aantal views van deze titel, maar meldde een daling in de inkomsten omdat de opzeggingen van abonnementen opliepen tot meer dan negen miljoen.[vii] Waarom? Omdat het publiek de film zag als een productie die schaamteloze acceptatie van de seksualiteit van te jonge meisjes bevordert, die zich kleden in schaarse kleding, veel make-up dragen en hun lichaam bewegen alsof ze een striptease uitvoeren, jaren voordat zo'n show zelfs maar legaal zou zijn voor hun onderontwikkelde lichamen.
Cuties begint met de elfjarige Amy (kort voor Aminata) die met haar moeder en broer naar een nieuwbouwwijk verhuist en verwacht dat haar vader snel naar hun nieuwe stek komt. Amy ontdekt dat wanneer haar vader arriveert, hij een tweede vrouw in het bestaande gezin meebrengt; een deel van de film lijkt te gaan over de emotionele aanpassingen van de gezinsleden aan deze verwachte nieuwkomer. Als tiener raakt Amy gefascineerd door het provocerende dansen van een groep genaamd "Cuties" in haar nieuwe buurt. Ze sluit zich bij hen aan en neemt hun manier van kleden en dansen over, maar houdt haar activiteiten en haar garderobe verborgen voor haar familie, die beledigd zou zijn vanwege hun conservatieve moslimgeloof. In de loop van de film wordt Amy's kleding steeds verleidelijker en haar acties gedurfder; haar zoektocht naar haar identiteit ergens tussen promiscuïteit en traditionalisme wordt gevolgd terwijl haar uiterlijk - samen met haar dansflair - sensueler, onthullender en volwassener wordt.
Met een gestolen mobiele telefoon bekijkt het meisje een clip van volwassen vrouwen die in striptease-stijl dansen en ze begint hun uiterlijk, lichaamstaal en kledingkeuzes te imiteren. Met dezelfde telefoon flirten en chatten zij en haar vriendinnen online met oudere jongens en proberen ze de anatomie van een jonge man te filmen terwijl hij urineert in het jongenstoilet. Amy post zelfs een naaktfoto van haar eigen genitaliën op sociale media.
Haar bekronende moment van acceptatie door leeftijdsgenoten komt wanneer de andere Cuties ontdekken dat Amy, door naar de provocerende dansen te kijken en de bewegingen onder de knie te krijgen, een nieuwe line-up van wulpse bewegingen aan het repertoire van de groep toevoegt: draaien in verschillende posities, booty-bouncing, slaan en stoten op elkaars billen, schudden met hun billen in de buurt van andermans gezicht, extreem suggestieve handgebaren maken en nog veel meer. De meisjes voegen aan hun grafische bewegingen de gezichtsuitdrukking van onschuld toe. Gezellige, wijd opengesperde uitdrukkingen in combinatie met een enkele vinger in de mondhoek en andere kinderlijke aanrakingen dienen als verleidelijke contrapunten voor de volwassenheid van hun schandalige gebaren en kleding. Dit alles, gepresenteerd via close-up camerabeelden van brutale posities zoals de gespreide adelaar, creëert een schandalige dansscène die de kijkers terecht verontwaardigt.
Hoewel de film - vooral de laatste dansscène - online berucht is geworden, realiseren degenen die niet de hele film hebben gezien zich misschien niet dat er een nog alarmerender element in zit. Het ergste aan Cuties is niet de in-your-face seksualisering van deze tienermeisjes, hoewel dat extreem verontrustend is. Nog erger is wat er gebeurt aan het einde van de laatste dansscène, wanneer de reactie van het toekijkende publiek gemengd is: sommige ouders bedekken de ogen van hun kinderen en sommige omstanders tonen uitdrukkingen van shock, terwijl weer anderen met hun hoofd meebewegen op het ritme. Sommige mannen kijken met grote ogen van intriges en opwinding. Amy bevriest echter midden in de pas, terwijl ze in haar achterhoofd de traditionele muziek van haar familie hoort. Tranen vullen haar ogen en ze rent van het podium af. Daarna gaat ze terug naar huis om het goed te maken met haar moeder, leeftijdsadequate kleding aan te trekken en naar buiten te lopen om zich bij andere meisjes van haar leeftijd te voegen die touwtje springen op een onschuldig en vredig deuntje. De camera zoomt in en laat haar haren zien die over haar gezicht wapperen terwijl de wind door haar krullen waait bij elke opstijging en afdaling. Amy glimlacht blij in de lens, waarmee ze het publiek duidelijk maakt dat ze eindelijk vrede met zichzelf heeft gevonden en is teruggekeerd naar de onschuld.
Deze momenten illustreren een conditioneringstactiek die "voet tussen de deur" heet en die we in een volgend artikel uitvoeriger zullen uitleggen. Voor nu zeggen we alleen dat het een methode is die een idee introduceert en zich dan terugtrekt om het idee te laten sudderen. In deze film ging het als volgt: Het overseksuele gedrag van een verward jong meisje wordt geïntroduceerd, vervolgens teruggedraaid, maar toch versterkt met de subtiele suggestie dat dit gedrag "vanzelf wel weer overgaat" als je het op zijn beloop laat en de tiener de ruimte geeft. Helaas is in de echte wereld gedrag zoals dat van dit meisje een schreeuw om hulp; door het te negeren escaleert het probleem en lost het zichzelf niet op. Anders gezegd, de film communiceert subliminaal dat jonge mensen die zich inlaten met seksuele activiteiten, online worden blootgesteld aan pornografie of stripteasedansen, ongepaste foto's van hun anatomie op sociale media plaatsen, de conservatieve waarden van hun familie loslaten, uitvallen, wegsluipen, zich ongepast kleden en zich op andere wulpse manieren gedragen, een plotseling moment van helderheid zullen hebben, waarna ze hun vreugdevolle onschuld kunnen terugwinnen zonder verdere gevolgen, bagage of gedoe. Door de kijkers van de film te wijzen op de gemengde reacties van het publiek op het dansfeest van de meisjes - van shock tot interesse - lijken de producenten te erkennen dat het seksualiseren van onze jeugd ook op verschillende reacties zal stuiten. Toch lijkt het ook preventief te reageren op deze houdingen, alsof ze willen zeggen: "Ja, we weten dat het schokkend is, maar hou vol; het komt wel goed met deze jongeren. Jullie hoeven niet in te grijpen." Degenen die deze boodschap in het volle zicht verbergen, verwachten dat de massa deze berusting generaliseert naar het echte leven, waar kleine meisjes zich seksueel gedragen op een leeftijd die ver boven hun leeftijd ligt.
Na het zien van de film bespraken deze auteurs de implicaties en de algemene boodschap. Howell zei dat slechts een kleine aanpassing van het einde de film tot een heel ander soort film zou hebben gemaakt. Als deze meisjes bijvoorbeeld in de sekshandel terecht waren gekomen, zou het gemakkelijk een film kunnen zijn die de uitbuitende of zelfs dodelijke gevaren van seksuele kinderlokkerij onder onze jeugd benadrukt. Als Amy's "moment van helderheid" was gekomen na een gepassioneerde en meeslepende interventie van een vertrouwde volwassene in haar leven, had het een boodschap kunnen zijn aan ouders en voogden om waakzaam en betrokken te zijn in het leven van hun kinderen - een geruststelling dat hun intuïtie ertoe doet en dat ze bevoegd zijn om te handelen; ze zijn niet alleen maar "overbezorgd". De lijst met mogelijkheden om de boodschap van deze film te veranderen in een boodschap van activisme in plaats van acceptatie (en zelfs omarming) van de seksualisering van onze jeugd is eindeloos. Het enige wat nodig zou zijn geweest, was een verklaring aan het einde waarin de "moraal van het verhaal" of een "plan van noodzakelijke actie" de kijkers zou dwingen om in te grijpen in het belang van onze jongeren, en de hele film zou anders zijn ontvangen. (Als ze dat hadden gedaan, zouden de kijkers waarschijnlijk nog steeds terecht boos zijn geweest over de schandalige dansscène).
Maar dat heeft de film niet gedaan. Zoals we al zeiden, geeft de film de boodschap af dat onrustige wateren normaal zijn voor onze jeugd en dat ze uiteindelijk vanzelf tot rust komen - ingrijpen is niet nodig.
Netflix reageerde op alle reacties op Cuties door te beweren dat de film een poging was om mensen bewust te maken van de overseksualisering van onze jeugd - niet om het probleem nog groter te maken. De co-CEO van de organisatie, Ted Sarandos, gaf een verklaring uit waarin hij de film verdedigde en zei dat de reactie op de productie zowel "verrassend" was als het resultaat van een culturele misinterpretatie, waarbij hij de vele locaties in Europa aanhaalde waar de film door het publiek werd geaccepteerd.[viii]
Sarandos beweerde echter dat de Amerikaanse reactie anders was dan die van de rest van de wereld, zelfs "uniek" in zijn verontwaardiging.[ix] Onmiddellijk na de release op 9 september 2020 kreeg de productiemaatschappij te maken met protesten zoals een brief van senator Josh Hawley uit Missouri waarin hij uiterlijk 18 september 2020 een antwoord eiste. In de brief stelde de senator vragen als: "Heeft Netflix...maatregelen genomen om te zorgen voor de bescherming van de fysieke, mentale en emotionele gezondheid van kindacteurs die gesimuleerde seksuele handelingen moesten uitvoeren en gefilmd werden op seksuele of seksueel suggestieve manieren?"[x] In overweging van Netflix' voorstelling van Cuties als een "'sociaal commentaar' tegen de seksualisering van jonge kinderen,"[xi] maken Hawley's vragen een reeks geldige punten. Andere van zijn vragen waren onder andere de vraag waarom een film die "een scala aan onderwerpen, waaronder religie, cultuur en sociale media" behandelt, op de markt werd gebracht met "een poster waarop alleen schaars geklede tieners in seksueel suggestieve posities te zien zijn."[xii] Interessant, aangezien Netflix beweerde dat de film in andere landen was gedraaid met acceptatie, is het misschien interessant dat Hawley aandrong op een antwoord waarom Netflix ervoor koos "om deze film op de markt te brengen met een poster die verschilt van het Franse origineel, waarop kinderen staan afgebeeld die confetti op straat gooien."[xiii]
Goede vraag, senator. Misschien ligt het antwoord in het feit dat er een poging is om het publiek te vormen in de richting van het accepteren van pedofilie in de Verenigde Staten, en de agenda die deze film heeft gemaakt of geadopteerd heeft een nieuw instrument verworven via zijn zichtbaarheid. De buzz rond de film, naast de schandalige inhoud, heeft een voedingsbodem gecreëerd waardoor het gesprek over pedofilie kan polariseren. Het bevordert verschillende soorten manipulatietactieken die erop gericht zijn om de acceptatie van dergelijke inhoud naar het midden van de mainstream media te brengen, wat zal aanzetten tot gepassioneerde argumenten voor beide kanten van de zaak (waarover later meer).
In oktober 2020 diende de staat Texas een aanklacht in tegen Netflix wegens kinderpornografie, waarbij het bedrijf werd aangeklaagd voor het "promoten van onzedelijk beeldmateriaal" van meisjes onder de achttien jaar, vanwege de grafische en opzettelijke "tentoonstelling van schaamstreek van een gekleed of gedeeltelijk gekleed kind."[xiv] Sommigen vragen zich misschien af hoe de film tot zo'n specifieke aanklacht heeft geleid, terwijl zoveel media kinderen objectiveren. De uitwerking van de scènes door de Washington Times werpt licht op de zaak door de grafische scènes van de film te beschrijven als "groepsdraaibewegingen, mond gebaren, grond hummen...heup knijpen...en andere geseksualiseerde bewegingen waarvan de meisjes soms worden afgebeeld alsof ze het maar half begrijpen."[xv]
Zoals we al zeiden, als de blikken op de toekomst in films en televisieprogramma's uit het verleden ook maar enigszins vergelijkbaar zijn met gebeurtenissen en omstandigheden in ons huidige leven (en wij geloven dat dit vaak waar is), dan heeft wat we nu als louter vermaak beschouwen de potentie om ons een blik te gunnen op onze eigen toekomst. Daarom is het belangrijk dat we de inhoud van hedendaagse films, boeken, televisieprogramma's, tijdschriften en zelfs marketingcampagnes kritisch bekijken en doorlichten om onze toekomstige generaties te beschermen.
VOLGENDE: Onze kinderen conditioneren om seksueel uitgebuit te worden
Eindnoten
[i] Actors Lowell Byers (boyfriend) and Ted Yudain (doctor), Chilling Visions: 5 Senses of Fear , horror anthology film, “See” segment, 27:07–36:37, written and directed by Miko Hughes, broadcast on Chiller Network May 31, 2013, released to Blu-ray October 22, 2013.
[ii] Aaron Dykes, producer, Midsommar: Initiation into the Ancient Religion of the Future . (Truth Stream Media, Cedar Park, TX; 2019).
[iii] Bitelabs: Eat Celebrity Meat. 2020. Accessed November 6, 2020. http://bitelabs.org/vision .
[iv] Knibbs, Kate. “No, This Website Won’t Actually Make Salami Out of Famous People.” Time . February 28, 2014. https://newsfeed.time.com/2014/02/28/celebrity-meat-bite-labs-fake/ .
[v] Merchant, Brian. “The Guy Who Wants to Sell Lab-Grown Salami Made of Kanye West Is ‘100% Serious.’” Vice Online. February 26, 2014. Accessed November 6, 2020. https://www.vice.com/en/article/kbz8ky/the-guy-who-want-to-sell-you-salami-made-out-of-james-franco-are-100-serious .
[vi] Ibid.
[vii] Cuties: Trivia. IMDB Online. 2020. Accessed November 6, 2020. https://www.imdb.com/title/tt9196192/trivia?ref_=tt_trv_trv .
[viii] Morton, Victor. “’Surprising’ Backlash: Netflix Co-CEO Defends ‘Cuties’.” Washington Times . October 12, 2020. Acccessed November 20, 2020. https://www.washingtontimes.com/news/2020/oct/12/ted-sarandos-netflix-co-ceo-defends-cuties-misunde/ .
[ix] Ibid.
[x] Hawley, Josh. Letter to Reed Hastings, Chief Executive Officer, Netflix, Inc. United States Senate. September 11, 2020. Retrieved on November 20, 2020. https://twitter.com/HawleyMO/status/1304503913606000640/photo/1 .
[xi] Spangler, Todd. “Netflix Defends ‘Cuties’ as a ‘Social Commentary’ Against Sexualization of Young Children.” September 10, 2020. Accessed November 20, 2020. https://variety.com/2020/digital/news/netflix-defends-cuties-against-sexualization-young-girls-1234766347/ .
[xii] Hawley, Josh. Letter to Reed Hastings.
[xiii] Ibid.
[xiv] Morton, Victor. “Netflix Indicted on Child Porn Charges over ‘Cuties.’” Washington Times . October 6, 2020. Accessed November 20, 2020. https://www.washingtontimes.com/news/2020/oct/6/netflix-indicted-child-porn-charges-over-cuties/.
[xv] Ibid.