Kruitvat: Hoe moderne omstandigheden de samenleving klaarstomen om het beestsysteem te omarmen, recht onder de neus van een slapende kerk ...Deel 1, Bent u wakker?

4 januari 2024 door SkyWatch Editor

Inleiding

In een droom, in een visioen van de nacht...

Het was 1998. Ik (Allie Anderson) had de korte rit naar een landelijke locatie gemaakt om de bijeenkomst bij te wonen waar alle inwoners van de stad op waren geattendeerd. De kleine, geïmproviseerde ruimte was gevuld met mensen die nieuwsgierig keken naar de displays op de in elkaar geklikte multiplex wanden. In het midden van de ruimte stonden een aantal rijen metalen klapstoelen, waar degenen die bijeen waren gekomen voor de informatiebijeenkomst straks plaats zouden nemen. Grafieken en laboratoriumfoto's sierden de muren van dit tijdelijke, draagbare gebouw. Het had iets weg van een reizende kermis: de hoeken van de kamers, bijeengehouden door opklapbare scharnieren, konden door de aandachtige toeschouwer worden opgemerkt en men kon enigszins effectief bijhouden waar de gewrichten van de inklapbare structuur plat zouden klappen als de montage eenmaal voorbij was en het tijd was om de nomadische productie naar de volgende stad te brengen. Maar in tegenstelling tot elk ander carnaval dat vrijwillig wordt bijgewoond, was dit een verplichte bijeenkomst voor alle geregistreerde inwoners van het kleine stadje. De regering had aangekondigd dat alle inwoners hier aanwezig moesten zijn om getuige te zijn van de onthulling van het nieuwe, revolutionaire superwapen van het leger...

Een kale, dunne man met een bril en een laboratoriumjas riep de aandacht van de mensen die in de zaal rondliepen; toen hij dat deed, gingen de mensen zitten met een verwachtingsvolle glimlach op hun gezichten. Een bescheiden team van gekwalificeerde, professioneel uitziende mensen begon toen de baanbrekende technologie te introduceren die genetisch was ontworpen in een laboratorium om een overwinning te garanderen tegen alle vijanden in wat waarschijnlijk alle toekomstige oorlogsvoering zou zijn.

Een kleine deur aan de linkerkant van de zaal ging open en onthulde een bord dat aangaf dat alle aanwezigen in een rij moesten gaan staan en zich moesten voorbereiden om naar de andere kant te lopen. Toen de deur openzwaaide, kondigde de man in de laboratoriumjas trots aan: "Dames en heren, ik presenteer u...de Splicer."

Er viel een stilte over de toeschouwers terwijl ze hun nekken uitrekten om te proberen te zien wat er in de volgende kamer was. Toen ik door de deur kwam, realiseerde ik me dat de geïmproviseerde aard van de presentatie leek te zijn toegenomen. Dit was niet één verplaatsbare ruimte, maar één van de vele die met elkaar verbonden waren tot een klein labyrint van goedkope multiplex wanden die zich voordeden als een verplaatsbaar overheidskantoor. Ik begon het gevoel te krijgen dat we op de een of andere manier in de maling werden genomen, maar de verbaasde gezichten om me heen vertelden me dat ik alleen stond in mijn vermoeden. Vervolgens werden we in kleine circusachtige auto's gezet, zoals in een kermisattractie, die ons meenamen op een "bewegende voorstelling": We werden meegenomen door een reeks kamers vol met foto's, posters en grafieken en er was zelfs een audiobestand met de stem van een man die verschillende feiten vertelde over de ontwikkeling van de Splicer. Terwijl we in deze miniauto's zaten, werden we van kamer naar kamer gebracht en in elke kamer kregen we een ander deel van het verhaal van de Splicer te horen over het ontstaan ervan, de visionaire wetenschappers en de reeks baanbrekende methodes waarmee het wapen was ontworpen.

Opnieuw keek ik naar de mensen om me heen. Ze glimlachten allemaal gefascineerd, blij dat ze zo'n krachtig militair wapen in hun bezit hadden. Ik verwonderde me over hun gelukzalige acceptatie hiervan en wenste dat ik met hen mee kon vieren. Maar er klopte iets niet. In feite klopten er meerdere dingen niet. Ten eerste miste de geïmproviseerde aard van het gebouw waarin we ons bevonden de kwaliteit die zo'n geavanceerde militaire ontwikkeling zou verdienen. Ten tweede was er een kleuterschoolachtige kwaliteit in het geluid van het audioverhaal dat werd afgespeeld via de draagbare luidsprekers die in elke geïmproviseerde kamer stonden. De toon van de verteller en de "chinsy, brink-dink" kwaliteit van de muzikale intermezzo's tussen de commentaren hadden de gelijkenis met elke boek-en-cassette verhaalenset waar ik als klein kind van genoten had (je weet wel, degene die aan het begin uitleggen dat het kind moet luisteren naar een belletje en dan de pagina moet omslaan). Verder leek deze nomadische-campagneachtige onthulling van geavanceerde oorlogstechnologie helemaal niet karakteristiek voor het leger, wat ik verdacht vond - vooral omdat informatie over de meeste werkelijk onheilspellende oorlogsmiddelen uiterst geheim wordt gehouden. En ik vroeg me af waarom de leiders van de bijeenkomst tegen ons praatten alsof we kleuters waren; ze glimlachten meer dan levensgroot, zoals een ouder die een klein kind een lepel vol medicijnen probeert in te laten nemen, terwijl ze zingende stemtonen gebruikten. Erger nog, ik vroeg me af waarom niemand anders iets vreemds leek op te merken.

Toen de auto waarin ik zat een van de laatste kamers van de tentoonstelling binnenreed, werd de methodologie van de Splicer eindelijk onthuld. Zijn tactiek was wreed en eenvoudig. Hij was gemaakt om mensen te doden, maar op een strategische manier. Het identificeerde en ving de geur van een persoon op en ging op jacht naar die persoon totdat het hem of haar vond en doodde, of totdat het zijn of haar lijk vond, waardoor de "moordmodus" van het monster kon worden uitgeschakeld. (Op dat moment zou het zijn weg terugvinden naar het hoofdkwartier voor een nieuwe opdracht). Deze "beesten", legde de verteller uit, waren ontworpen om vele dagen zonder voedsel of water te "leven" en nooit van hun missie af te wijken. In tijden van oorlog kon men ze gewoon loslaten op de vijand met de juiste geuraanwijzingen en ze zouden meedogenloos achtervolgen tot ze hun prooi fataal hadden overwonnen. Het was echt ongelofelijk, geen enkel dier binnen de schepping heeft zulke capaciteiten. Maar dat, zo werd ons verzekerd, was het mooie van in laboratoria ontworpen biowapens. Het onmogelijke wordt mogelijk.

Toen we de volgende kamer binnenkwamen, gruwelde ik van wat ik zag. Het was een gigantische kooi met daarin verschillende van deze Splicer creaties. Mijn eerste instinct was om de kooi aandachtig te bekijken, hopend dat de constructie beter was dan die van het tijdelijke gebouw dat we hadden bezocht. De kooi zag er sterk uit en dat was maar goed ook, want de grommende beesten gromden naar voorbijgangers, vielen de wanden van de kooi aan en probeerden door de tralies heen te breken. De giftanden van de wezens waren enorm en scherp, hun omlijstingen leken op een uit de kluiten gewassen, stekelige hyena met gestoorde ogen die zich in de ziel boorden van de mensen die ze hongerig aanstaarden. Het waren inderdaad geduchte vijanden en ik vroeg me af waarom wij burgers deze gedrochten te zien kregen. Erger nog, ik vroeg me af waarom niemand anders de hele vertoning vreemd leek te vinden.

Toen kreeg ik mijn antwoord. Met een neerwaarts "zoemend" geluid kwamen alle auto's tot stilstand. Bezorgd kijkende ambtenaren naderden elke auto en instrueerden de passagiers om uit te stappen en naar een andere ruimte te gaan. Er was duidelijk iets misgegaan. We zaten in rijen klapstoelen, net als in de eerste ruimte waar we elkaar hadden ontmoet, en de man in de laboratoriumjas die de menigte had toegesproken liep naar voren en begon nerveus de aanwezigen toe te spreken.

"Dames en heren," begon hij, "er is een probleem."

Een laag geroezemoes verspreidde zich over de menigte.

"Twee van de Splicers zijn ontsnapt..." Hij pauzeerde, friemelde met zijn handen terwijl hij nerveus naar beneden keek. "Het feit dat ze zich uit hun kooien hebben begeven, geeft aan dat elk van hen iemands geur heeft opgepikt en de achtervolging al heeft ingezet. Begrijp dat dit een ultieme bedreiging is. Tenminste twee van jullie zijn in groot gevaar. Ze zijn meesters in heimelijkheid, stoppen nergens voor en gaan door met hun jacht, zelfs als ze gewond zijn. We kunnen niet weten welke mensen hier in gevaar zijn, maar we weten wel dat deze wapens extreem gevaarlijk zijn, ze zijn heel moeilijk te doden - onmogelijk voor een burger, in feite - en ze zullen zich blijven inzetten totdat ze hun doelwit met succes hebben gevonden en gedood."

De stemmen in de zaal begonnen paniekerig te klinken. Mensen keken om zich heen, alsof ze hoopten op een visuele aanwijzing die op gevaar kon duiden. De spreker stak een vinger op zodat hij verder kon gaan met het toespreken van de menigte, en de golf van stemmen nam eindelijk weer af.

"Gelukkig is er van tevoren aan gedacht om deze informatiebijeenkomsten in elke gemeenschap te houden en we hebben een oplossing bedacht. Om de bescherming van iedereen hier te garanderen, moeten we deze oplossing onmiddellijk implementeren."

Een vrouw, waarschijnlijk een verpleegster of ander medisch personeel, kwam de kamer binnen met een karretje met medische spullen. Op de roestvrijstalen bovenste plank lagen een ontelbaar aantal kleine spuiten, al geladen en nog afgedopt, naast een pakje individueel verpakte alcoholdoekjes en een paar andere medisch uitziende materialen. Dit leek allemaal veel te "handig" en de scepsis die ik sinds mijn aankomst had gevoeld bereikte een hoogtepunt. Toen ik echter naar de mensen om me heen keek, zag ik opgeluchte gezichten. Mensen glimlachten weer en velen fluisterden dingen als: "Ik ben zo blij dat ze voorbereid zijn gekomen" en "Oh, wat een opluchting!".

"Dames en heren," sprak de man opnieuw tot de menigte, hen tot zwijgen brengend, "sta me toe te presenteren wat wij SMART-DNA noemen. De inhoud van deze spuiten bevat een oplossing die, hoewel volledig veilig in alle opzichten, zulke subtiele veranderingen in je DNA aanbrengt dat de chemie van je lichaam zich aanpast, waardoor de geur die het afgeeft verandert. Door ons toe te staan deze oplossing toe te dienen, krijgen jullie de garantie dat de Splicer jullie geur niet zal opsporen. Ik ben bang dat om deze reden niemand vandaag mag vertrekken voordat de SMART-DNA-entingen zijn toegediend. Het is echter een eenvoudige en pijnloze procedure, die slechts een moment van uw tijd in beslag neemt. Daarna, wees gerust, zullen de Splicers zich losmaken van de veranderde geuren en zal alles goed komen."

Ik keek vol ongeloof om me heen. Ik had een miljoen vragen. Niets van dit alles klopte. Waarom hadden ze ons echt hierheen gebracht? Het leger gaat nooit van stad naar stad om te pronken met zijn meest recente vorm van oorlogsvoering, dus deze vertoning sloeg nergens op. Dan was er ook nog de pure onverantwoordelijkheid om burgers bloot te stellen aan zulke beesten die het mogelijk gemunt konden hebben op individuele burgers. Hoe hadden ze niet de vooruitziende blik kunnen hebben om te beseffen dat zulke wezens goed beveiligd moesten worden, maar hadden ze wel de vooruitziende blik om met genoeg DNA-veranderende vaccinaties te komen om alle aanwezigen in te enten? Ik vroeg me ook af wat er in het vaccin zat dat krachtig genoeg was om iemands DNA te veranderen en toch op de een of andere manier zogenaamd veilig was? Hoe wisten de "wetenschappers" hierachter dat de substantie geen andere functies van het lichaam zou veranderen dan alleen de geur die het verspreidt?

En waarom praatten deze mensen nog steeds tegen ons alsof we vijf jaar oud waren?!

Terwijl ik ongelovig om me heen keek in een poging mijn eerste van vele protesten onder woorden te brengen, was ik stomverbaasd over de aangename uitdrukkingen op ieders gezicht. Ze waren even bang geweest, maar nu keek iedereen alleen maar opgelucht dat de machthebbers een oplossing hadden gebracht; laat staan dat zij degenen waren geweest die het probleem in de eerste plaats hadden veroorzaakt! Terwijl de aanwezigen zich in een rij moesten opstellen voor de roestvrijstalen kar, begon de verpleegster-verschijnende vrouw SMART-DNA inentingen toe te dienen (de afkorting SMART werd nooit uitgelegd).

Ik liep verbijsterd door de menigte, op zoek naar iemand anders die zich leek te storen aan deze verdachte gang van zaken. Ik vond niemand. Niet één persoon leek boos te zijn over de opzet, aarzelde over het ontvangen van de inhoud van de spuit, of anderszins op zijn hoede over enig aspect van al deze omstandigheden. Iedereen leek gewoon blij te zijn dat het probleem zou worden opgelost, terwijl iedereen in de rij ging staan om de SMART-DNA injectie te ontvangen.

**********

"Mommmm..." Ik schrok terug in de realiteit toen mijn tweejarige zoon me wakker maakte, op zoek naar zijn ontbijt. "Mam... ben je wakker?"

In 1998 was ik te jong en te onvolwassen om de vele lagen van ironie in zijn vraag op te merken. Was ik wakker? Nog niet. Tot op dat moment ging ik op in alle beslommeringen van het leven van een jongvolwassene en had ik geen aandacht besteed aan de richting van de wereldpolitiek, laat staan aan een discussie over de eindtijd. (Op dat moment had ik maar één taak: een verantwoordelijke jongvolwassene zijn, en in veel opzichten "rockte" ik die ene rol die ik had, nog niet).

Maar hoe hard ik de volgende dagen ook probeerde om de beklemmende kwaliteit van de droom van me af te schudden, ik kon niet stoppen met eraan te denken. Naarmate de jaren verstreken, nam de betekenis van de droom voor mij toe naarmate ik toekeek hoe het kruitvat van de moderne samenleving steeds dichter bij het kookpunt kwam. Terwijl de machthebbers de massa's steeds meer manipuleren en vormen, dwalen mijn gedachten herhaaldelijk en vaak af naar die "brink-dink" kwaliteit van de muziek die speelde met een kleuterschool-kwaliteit stem van de verteller terwijl hij sprak over het nieuwste en hevigste wapen van het leger.

Zoals ik al zei, had ik die droom in 1998. Ik was drieëntwintig jaar oud. Vandaag de dag lijken rudimentaire zinnen als "Splicer" en "SMART-DNA" kinderachtig of afgezaagd in vergelijking met de hightech termen die in een vergelijkbare situatie in hedendaagse laboratoria worden gebruikt. Dat was echter jaren voordat termen als "smartphone", "smart cities" of "smart home" gemeengoed waren geworden. Het was alsof er een voorspellend element in mijn droom zat, hoewel ik nooit geloofde dat het een visioen was en het nu ook niet als zodanig zal claimen. Maar de aard van de controle- en manipulatietactieken van de menigte die in de droom werden gebruikt, waren niet van het type waar ik op dat moment voor gewaarschuwd was of dat ik op grote schaal had gezien. Het was alsof God me enkele identificerende factoren toonde waar ik op moest letten bij het observeren van onze alledaagse samenleving. In veel gevallen zijn mensen zich er onbewust van bewust dat er iets niet klopt, maar ze hebben moeite om de vinger te leggen op de bron van wat hen op hun hoede maakt.

We leven in een maatschappij vol kwaad. De meesterpoppenspelers zijn al aan het werk om de samenleving te manipuleren om de antichrist te omarmen en de eindtijd in te luiden. Veel mensen zullen dit rustig erkennen, maar helaas zijn ze vaak te dun gezaaid vanwege dagelijkse verplichtingen; ze zijn politiek ontgoocheld en uitgeput (en voelen zich dus machteloos); of ze zijn zo druk bezig met het overleven van hun eigen omstandigheden dat het bestuderen van de grootschalige vorm van de cultuur om hen heen een luxe is waar ze geen tijd of energie voor hebben. Erger nog, het is voor velen gemakkelijk om de verplichting om bij te dragen aan culturele veranderingen uit handen te geven aan een kerk die klaar lijkt te staan, maar die zo "slaapt" dat ze ineffectief is geworden. Terwijl het kwaad dat de hele mensheid wil verslinden de laatste stukjes op hun plaats duwt, feliciteert de vruchteloze moderne kerk zichzelf met het feit dat ze alle antwoorden heeft, terwijl een verloren en stervende bevolking in de weegschaal hangt. De verwijzing naar een eigenzinnige cultuur kan in de gedachten van veel kerkgangers beelden oproepen van verdorven individuen, maar de trieste waarheid is dat veel van degenen die zijn afgedwaald bezoekers zijn van de lokale kerk die ooit beloofden dat ze een verschil zouden maken toen deze vreselijke dag over ons kwam.

De wereld zit in de problemen, de wereld heeft een Redder nodig en de kerk moet wakker worden.

De waarheid is dat er elke dag vele manipulatietactieken worden gebruikt op individueel en grootschalig niveau, waardoor de samenleving het ondenkbare omarmt. Er zijn geen "veilige zones" meer waarin de mensheid zich niet wil begeven. Schijnbaar onmogelijke of onuitsprekelijke dingen die in het horror- en sciencefictiongenre van de nachtmerries van onze grootouders rondspookten, gebeuren nu op maatschappelijk niveau of zijn gevaarlijk dichtbij gekomen. En omdat de bevolking steeds meer geconditioneerd raakt om dergelijke gruweldaden te omarmen, brengt elke dag die voorbijgaat ons een dag dichter bij de tijd van de Man van de Zonde.

Of we het ons nu realiseren of niet, onze samenleving wordt klaargestoomd om Eindtijd-gebeurtenissen te omarmen. En een groot deel van de kerk is zich er niet van bewust dat dit onder haar neus gebeurt. De middelen die gebruikt worden om de cultuur te beïnvloeden zijn herkenbare tactieken, die allemaal een naam hebben. Als we ons eenmaal bewust zijn van hun bestaan, worden ze onmogelijk te negeren. En als we - als individu of als kerk - de strategieën van de vijand begrijpen, kunnen we beginnen na te denken over hoe we een tegenstrategie kunnen inzetten. We zijn niet langer aan het schaduwboksen met een onzichtbare vijand in een verduisterde kamer, maar we zijn gemachtigd om actie te ondernemen.

Als je gelooft dat de samenleving wordt klaargestoomd om onuitsprekelijke en gruwelijke daden te legaliseren en te omarmen, dan heb je gelijk. Als je ziet dat de cultuur wordt klaargestoomd om eindtijdgebeurtenissen in te luiden, dan verbeeld je je niets. En als je je afvraagt waarom de kerk geen macht lijkt te hebben in deze urgente tijd, dan zijn je zorgen gegrond.

Als je het gevoel hebt dat er iets niet klopt - in de seculiere wereld of in de religieuze instelling - dan verbeeld je je dat niet. De menigte wordt gecontroleerd. De massa's nodigen het einde der dagen uit. De Kerk mist haar kans.

"Mama, ben je wakker?"

Nu wel.

En jij?

VOLGENDE: Een glimp van het onderscheidingsvermogen van de kerk

Bron: POWDERKEG: HOW MODERN CONDITIONS ARE PRIMING SOCIETY TO EMBRACE THE BEAST SYSTEM, RIGHT UNDER THE NOSE OF A SLEEPING CHURCH …ARTICLE 1, ARE YOU AWAKE? » SkyWatchTV