WAAROM ZIT ER KRACHT IN VLAGGEN?

EEN VOOR ISRAËL

We zijn allemaal getuige geweest van de enorme demonstraties met veel vlagvertoon na 7 oktober. Het zien wapperen van vlaggen vanaf hoge plaatsen roept emotie op. Ze lijken een potentie te hebben die moeilijk te verklaren is. Wat is het dat een beetje felgekleurd synthetisch materiaal oproept?

DE VLAG UITHANGEN

De drang om een vlag op hoge plaatsen te hangen is sterk. Of het nu de top van de Mount Everest is of het oppervlak van de maan, de mens lijkt te worden gedwongen door dit verlangen om zijn stempel te drukken, om zijn aanspraak te maken. Het is als het markeren van territorium, het claimen van de overwinning. Daarom heeft de vastberadenheid van pro-Palestijnse demonstranten die monumenten beklimmen en vlaggen planten op belangrijke plaatsen meer dan een paar veren gekrenkt. Overal duiken Palestijnse vlaggen op: op stadspleinen, Ivy League-campussen, aan lantaarnpalen, uit ramen en op allerlei openbare eigendommen worden stickers geplakt. Er werd echter meerdere keren politie gebeld om iemand in het Verenigd Koninkrijk te arresteren die zijn ongenoegen over het fenomeen uitte op Facebook. De beschuldiging was dat hij zich schuldig had gemaakt aan haatzaaien.

“

We hebben gezien hoe gevechten over vlaggen een rol speelden bij de rellen op Amerikaanse campussen, wat de kracht van hun betekenis aantoont. In Londen werden degenen die naar een tegendemonstratie kwamen om op te staan tegen de meedogenloze pro-Palestijnse marsen, zelfs gewaarschuwd door de politie om niet met de Britse Union Jack te zwaaien, tot grote verbijstering van degenen die hun vlag hadden meegenomen. Ze kregen te horen dat ze ze mochten vasthouden, maar er niet mee mochten zwaaien. Waar gaat dat over? Waarom is de vlag van de natie, een symbool van patriottisme, zo opruiend?

Israëlische vlaggen zijn niet in dezelfde mate in het nieuws geweest - pro-Israël demonstranten zijn niet op verkeerslichten of standbeelden geklommen, integendeel. Pro-Israël rally's zijn eerder ingetogen aangelegenheden, maar ze worden vaak vergezeld door de Amerikaanse vlag, de Union Jack of de vlag van het land dat de mars organiseert, en vaak zie je ook de vlag van het pre-islamitische regime van Iran. Opmerkelijk genoeg zijn de Iraniërs trouwe bondgenoten van Israël gebleken in dit conflict - ze begrijpen maar al te goed waar Israël mee te maken heeft.

Vandaag de dag worden Israëlische vlaggen op veel plaatsen verguisd, maar als er een tekort is aan Israëlische vlaggen in de naties, dan maakt Israël ze in het land zelf. Ze zijn OVERAL. Net als de VS zijn Israëli's niet verlegen in het zwaaien van hun nationale vlag in gewone tijden. Over het algemeen zijn Israëli's trots op hun land, zoals Amerikanen dat vaak zijn, maar sinds 7 oktober is het naar een heel nieuw niveau getild. Israël wordt overspoeld met vlaggen. Eerder werden er veel vlaggen getoond tijdens de demonstraties tegen de regering toen de kwestie van de rechterlijke toetsing de natie verdeelde, maar nu is iedereen samen onder één vlag gekomen. Er is eenheid op een niveau dat zes maanden eerder nog ondenkbaar was.

Tijdens de bittere gevechten in Gaza liet de IDF Israëlische vlaggen in de grond achter om gebieden aan te duiden waar ze Hamas hadden verslagen - opnieuw een gezicht dat sterke emoties oproept in de ene of de andere richting. Iets soortgelijks gebeurde in 1967 toen Israël Jeruzalem terugnam en de Israëlische vlag boven de Tempelberg hees. Moshe Dayan nam echter de beslissing om de vlag van de Rotskoepel te verwijderen en gaf de controle over het gebied rond de Tempelberg over aan de Jordaanse moslimautoriteiten die bekend staan als de Waqf. Rabbijn Meir Y. Soloveichik hekelde deze beslissing als "een verschrikkelijke vergissing, de ergste in de geschiedenis van Israël". Vanaf dat moment is het voor alle niet-moslims verboden om te bidden of God te aanbidden op de heiligste plaats ter wereld.

DE OORSPRONG VAN DE PALESTIJNSE VLAG

Het ontwerp van de Palestijnse vlag zoals we die nu kennen heeft een interessante oorsprong. Het zal je misschien verbazen dat er ten tijde van het Britse Mandaat zelfs een blauw-wit ontwerp was met een gele Davidster in het midden! (Zie hieronder: rechterpagina, derde rij.) Dit was echter nooit de officiële vlag en werd gemaakt door een zionistische groep die toen actief was.

Tot 1948 had de officiële vlag een rode achtergrond met de Union Jack linksboven en een witte schijf met het woord "Palestina" rechtsboven. Het oorspronkelijke gebied van het Mandatoriale Palestina omvatte ooit heel Jordanië en een deel van Syrië, en de Britten besloten om de ene kant van de rivier de Jordaan toe te wijzen aan de Arabisch sprekende inwoners (het grootste van de twee gebieden, bestaande uit Jordanië en Syrië) en aan de andere kant ruimte te maken voor een Joods thuisland, in het gebied tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee (het land van River-to-Sea). Uiteindelijk werd dat kleinere gebied verder in tweeën gedeeld door de VN in het Verdeelplan van 1947, maar zoals we weten vielen de omringende Arabische naties in 1948 aan in een poging om de vestiging van de Joodse staat te voorkomen. Of, beter gezegd, heroprichting. De nieuwe staat Israël nam al snel het blauw-witte vlagontwerp aan van een gebedsmantel met een davidster in het midden - een ontwerp dat al snel wereldwijd werd herkend, door sommigen met liefde, door anderen onverschillig en weer anderen met haat.

Maar hoe zit het met dat bekende rood-groen-zwart-witte ontwerp dat de rest van de Arabisch-sprekende wereld bedekt?

Map historicus Carmem Marques Rodrigues geeft ons de geschiedenis achter de Palestijnse vlag die we vandaag de dag zien: "Dit iconische symbool werd eigenlijk ontworpen in Engeland, dankzij de invloed van de Britse diplomaat Mark Sykes tijdens de periode van de Arabische Opstand van 1916 tot 1918. De Arabische Opstand, een belangrijke beweging in de strijd voor Arabische onafhankelijkheid, kreeg de steun van Groot-Brittannië in zijn strijd tegen het Ottomaanse Rijk."¹ Sykes stuurde het ontwerp in een brief² naar Sir Reginald Wingate in 1917, die toen Hoge Commissaris voor Egypte was. Wingate was op dat moment ook bezig om Saoedi-Arabië aan te moedigen om in opstand te komen tegen Turkije. De Britten vochten in het begin van de twintigste eeuw tegen de Turken en wilden een einde maken aan hun rijk. Ze steunden de afzonderlijke etnische groepen in het Midden-Oosten die onder de heerschappij van de Ottomaanse Turken in één kalifaat waren samengevoegd en moedigden hen aan om voor hun eigen soevereiniteit te vechten. Het was met dit doel dat Mark Sykes, een vertegenwoordiger van de Britse kroon, het bekende ontwerp creëerde op basis van vier kleuren: Zwart, wit, groen en rood. De vier kleuren waren symbolisch en vertegenwoordigden de vier grote Arabische koninklijke dynastieën:

- Zwart vertegenwoordigde de Abbasiden
- Wit de Umayyaden
- Groen de Fatimiden
- Rood de Hasjemieten.

Rodrigues legt uit: "De rode driehoek in het midden van de vlag is niet alleen een esthetische keuze, maar symboliseert het leiderschap van de Hasjemieten tijdens de Arabische Opstand en verenigt de andere pan-Arabische kleuren". Kortom, de Palestijnse vlag werd ontworpen door een Brit om de pan-Arabische opstand tegen het Ottomaanse Rijk te inspireren. Zoals Rabbijn Jonathan Sacks van gezegende herinnering aangaf, was het verplichte tijdperk waarin de Balfour Verklaring werd gemaakt antikolonialistisch, in die zin dat deze het land wilde teruggeven aan de oorspronkelijke eigenaars. Over de Verklaring zelf zei hij het volgende,

"Het was een anti-imperialistisch gebaar, na eeuwen van christelijk en islamitisch imperialisme zonder autonome staten, probeerden ze Ottomaans bestuurd land terug te geven aan de stammen die er woonden. Lloyd George streefde naar meer rechtvaardigheid en wilde een einde maken aan de dagen van het Imperium, om de landen terug te geven aan hun oorspronkelijke bewoners."³

DE KRACHT VAN VLAGGEN

Het is dan ook enigszins ironisch dat het ontwerp in variaties in de hele regio werd overgenomen en juist die bevolkingsgroepen cohesie bracht in plaats van onderscheid. Het hele Midden-Oosten is door de geschiedenis heen van het kastje naar de muur gestuurd, waarbij verschillende machten op verschillende momenten de scepter zwaaiden over het hele gebied. Het is geen geheim dat er een groot verlangen is naar nog een kalifaat om de hele regio te beheersen. Dit was zeker het streven van de Islamitische Staat, ook wel bekend als ISIS (wiens vlag schokgolven van afschuw veroorzaakte overal waar hij werd getoond, vergelijkbaar met het hakenkruis). De vraag is echter wie de kalief zou worden. Turkije is geen doetje als het gaat om haar ondernemingen voor wereldheerschappij, maar ook de Golfstaten maken hun plannen. Iran controleert veel van de terroristische groeperingen in de regio en alleen de tijd zal uitwijzen hoe deze verschillende ambities zullen uitpakken. Er is op gewezen dat deze vier kleuren ook de kleuren zijn die worden genoemd in Openbaring hoofdstuk 6, waarin de vier ruiters van de Apocalyps worden beschreven! Maar dat is waarschijnlijk gewoon toeval. De vlag van Saoedi-Arabië is opvallend anders dan andere vlaggen van de regio, alleen groen van kleur en met Arabisch schrift en een zwaard in het wit. In het schrift staat: "Er is geen god dan Allah; Mohammed is de boodschapper van Allah", met daaronder het veroveringszwaard. De tekst staat bekend als de "shahada", wat "getuigenis" of "verklaring" betekent. Wat een verklaring om af te leggen, en om over je land te laten vliegen. Als je de geestelijke impact kunt zien van het wapperen van de shahada boven een land, kun je dan begrijpen waarom sommige gelovigen met vlaggen wapperen die het Heerschap van Jezus verkondigen?

In kerken over de hele wereld zie je vaak spandoeken en sommigen wapperen ook vlaggen met namen van God of bijbelse waarheden, omdat er kracht schuilt in de verklaring die ze brengen.

“

Banieren in kerken zijn meestal versierd met waarheidsverklaringen en kunnen een krachtig statement maken. Jezus is onze standaard en Zijn banier over ons is liefde. Wij moeten vaandeldragers voor Hem zijn, meer dan welk werelds leger of macht dan ook. We behoren tot Gods koninkrijk en moeten die vlag meer voeren dan enig ander hier op aarde.

Er kan een aspect van nationalistisch patriottisme zijn dat op de verkeerde plaats terecht kan komen, of het nu gevonden wordt onder de mensen hier in het Midden-Oosten of door mensen in de naties die toekijken. De Arabische pastor Massem Adronomy verwoordde het als volgt:

"Als je van het Joodse volk houdt met een zielsliefde, met andere woorden, een liefde die voortkomt uit verhalen, films, boeken, wat mensen zeggen, al die dingen gaan naar onze ziel, in onze emoties, onze geest, en dit alles, dan zul je het Arabische volk haten. En... als je van de Arabische volkeren houdt met een zielsliefde, zul je het Joodse volk haten. Maar... als je van één van beiden houdt met Gods liefde, dan zul je ook van de ander houden, want Gods liefde is zo groots, zo volmaakt."⁴

DE HEER MIJN BANIER: VLAGGEN IN DE BIJBEL

Vlaggen symboliseren autoriteit, soevereiniteit en aanwezigheid. Het is goed om onszelf aan deze aspecten van God te herinneren: Zijn autoriteit, Zijn soevereiniteit en Zijn aanwezigheid bij ons. Vlaggen werden vaak gebruikt in oorlogen en kunnen een angstaanjagend of ontzagwekkend gezicht zijn, afhankelijk van of het leger voor of tegen je is. Een van de vele ongebruikelijke vergelijkingen in het Hooglied van Salomo gaat over dit concept als de koning zijn verrukking over zijn bruid beschrijft:

"Wie is dit die naar beneden kijkt als de dageraad?
mooi als de maan, helder als de zon,
ontzagwekkend als een leger met banieren?" (Hooglied 6:10)

De banieren, of vlaggen (דגלות) in deze context zijn een zelfverzekerde verklaring van overwinning en macht. De naam van God, "De Heer is mijn Banier" verschijnt voor het eerst ook in een militaire context, toen Mozes de Israëlieten moest leiden in de strijd tegen de Amalekieten en God hen redde:

Mozes bouwde een altaar en noemde het De Heer is mijn Banier [נס]. Hij zei: "Omdat de handen werden opgeheven tegen de troon van de Heer, zal de Heer van generatie op generatie oorlog voeren tegen de Amalekieten." (Exodus 17:15-16)

“

Dit is een aanwijzing voor ons vandaag de dag als we ons hart Godwaarts proberen te positioneren. Het is niet spiritueler om ons te onthouden en te weigeren ons bezig te houden met de zaken om ons heen, en Zwitserse neutraliteit is niet het goddelijke alternatief. In plaats daarvan moeten we ons op God richten, ons in Zijn woord verdiepen en ons oor naar Zijn troon houden om Zijn positie juist te onderscheiden, zodat we ons op Hem kunnen afstemmen. Wat is Hij aan het doen en hoe moeten we bidden in overeenstemming met Zijn doelen? Hij houdt van alle volkeren in het Midden-Oosten, maar Zijn plannen zullen niet naar ieders wens zijn. We zien meer van dit concept in Jesaja 11, een Messiaanse profetie waarin het woord "ness" (נס) herhaaldelijk wordt gebruikt over Jezus Zelf:

Te dien dage zal de wortel van Jesse, die zal staan als een signaal [נס] voor de volken, van hem zullen de volken onderzoek doen, en zijn rustplaats zal heerlijk zijn. Te dien dage zal de Heer voor de tweede keer zijn hand uitstrekken om het overblijfsel van zijn volk terug te halen, uit Assyrië, uit Egypte, uit Pathros, uit Koesj, uit Elam, uit Shinar, uit Hamath en van de kusten van de zee. Hij zal een signaal [נס] oproepen voor de volken en zal de verbannenen van Israël bijeenbrengen en de verstrooiden van Juda verzamelen uit de vier hoeken van de aarde. (Jesaja 11:10-12)

We zien hier dat het Gods doel was om Zijn volk weer terug te brengen naar het land Israël, een stap die niet door iedereen werd gevierd - zelfs niet onder gelovigen. Toch is dat wat de Bijbel zegt. En als we verder lezen, zien we hoe God uiteindelijk vrede zal brengen, onder Zijn banier:

De jaloezie van Efraïm zal wijken, en zij die Juda lastig vallen, zullen worden afgesneden; Efraïm zal niet jaloers zijn op Juda, en Juda zal Efraïm niet lastig vallen. Maar zij zullen neerduiken op de schouder der Filistijnen in het westen, en samen zullen zij het volk van het oosten plunderen. Zij zullen hun hand uitsteken tegen Edom en Moab, en de Ammonieten zullen hen gehoorzamen. En de Heer zal de tong van de Egyptische Zee volkomen vernietigen, en hij zal met zijn verzengende adem zijn hand over de rivier zwaaien en die in zeven geulen splijten, en hij zal de mensen in sandalen naar de overkant leiden. En er zal een weg zijn uit Assyrië voor het overblijfsel dat overblijft van zijn volk, zoals er een weg was voor Israël toen zij opkwamen uit het land Egypte. (Jesaja 11:13-16, zie ook parallelle verzen over deze snelweg in Jesaja 19:23-25)

In deze tijden van conflicten zijn de ruzies en spanningen toegenomen omdat mensen partij kiezen, maar de belangrijkere vraag rijst: Wie staat er aan de kant van de Heer? HIJ is het vaandel waar we ons achter moeten scharen en ons bij Hem moeten aansluiten in Zijn liefde voor alle volkeren van het Midden-Oosten. God is Degene die we moeten verheerlijken, waar we trots op moeten zijn en die we moeten uitroepen. Dit is wie Hij is: De HEER, mijn banier, Adonai Nissi.

We zien dit woord, "ness" (נס) ook op een verrassende plaats, die je nooit zou raden uit de Engelse vertaling. Het is hier, in het verhaal van de bronzen slang in de woestijn:

En de Heer zei tegen Mozes: "Maak een vurige slang en zet hem op een paal [נס], en iedereen die gebeten wordt, als hij hem ziet, zal leven." (Numeri 21:8)

De "ness", Gods teken of banier wordt op een paal gehesen en geeft genezing en verlossing van de dood aan iedereen die naar Hem kijkt. Klinkt dat bekend? Het komt overeen met de Messiaanse profetie in Zacharia 14 die de verlossing van het Joodse volk aan het einde van de tijd beschrijft als ze kijken naar Degene die ze hebben doorboord en worden gered. Jezus zei het zelfs van Zichzelf in Zijn gesprek over verlossing met Nicodemus de Farizeeër:

Zoals Mozes de slang in de woestijn heeft opgeheven, zo moet de Mensenzoon worden opgeheven, opdat een ieder die in Hem gelooft eeuwig leven heeft. (Johannes 3:14-15)

Laten we de witte vlag van overgave aan Hem zwaaien, onze vastgeroeste meningen over de koninkrijken van deze wereld loslaten. Laten we klaar zijn om onder Zijn banier te komen en Zijn wegen, Zijn woord en Zijn volmaakte koninkrijksheerschappij te accepteren.

---

1. Carmem Marques Rodrigues, GEOPAM-onderzoeker en cartograaf van geschiedenisboeken, De verrassende oorsprong van de Palestijnse vlag: Een verhaal van Britse invloed, 19 oktober 2023
   
2. Brief van Mark Sykes (van Sykes-Pecot) aan Reginald Wingate, 22 februari 1917, met zijn eigen schetsen voor de vlag van de verenigde Arabieren (Arabische opstand tegen de Ottomaanse Turken) in WO1 (zie: #3 p.59). Ref: FO882/16, https://discovery.nationalarchives.gov.uk/details/r/C1906448
   
3. Reflecties op Balfour 100 van Rabbi Sacks
   
4. https://succathallel.com/jerusalem-the-throne-of-jesus-and-the-nations/

Foto door Chris Hearn op Unsplash

Bron: Why is There Power in Flags? – ONE FOR ISRAEL Ministry