De Joodse Natie Leeft: De zinloosheid van pogingen om Israël te vernietigen

Door Ty Perry - 10 september 2024

Van Egypte's Farao tot Perzië's Haman tot Duitsland's Hitler, menig wereldleider heeft geprobeerd het Joodse volk te vernietigen, God's verklaring tartend dat Hij “hem die Israël vervloekt” zal “vervloeken” (Gen. 12:3). Zelfs vandaag de dag zeggen velen, gemotiveerd door een satanische haat: “Kom, laat ons hen uitroeien tot een natie, opdat de naam Israël niet meer zal worden herdacht” (Ps. 83:4).

De geschiedenis van het moderne Israël is een gevecht om te overleven. Hoewel het vaak gehavend en vernederd is door brute aanvallen, leeft de Joodse natie en bewijst daarmee de zinloosheid van pogingen om haar te vernietigen.

Onafhankelijkheidsoorlog (1948)

Op 14 mei 1948 kwam er een einde aan het 31-jarige Britse mandaat over Palestina, zoals het toen heette, en werd Israël onafhankelijk. Zes maanden eerder hadden de Verenigde Naties een deel van het gebied aan de Joden en een deel aan de Arabieren gegeven. De droom van een herboren Joodse natie in haar Beloofde Land werd werkelijkheid.

De staat Israël was nog maar net geboren of zijn buren Egypte, Syrië, Transjordanië, Libanon en Irak sloegen de handen ineen om de staat binnen te vallen. Hun doel: de Joodse staat van de kaart vegen. Maar ze konden het niet.

De Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog duurde tien maanden en ging de geschiedenis in als het bloedigste conflict van het land. Van de 650.000 Joodse burgers in 1948 kwamen er 6.373 om (waarvan ongeveer een derde overlevenden van de Holocaust). Maar de kleine Joodse natie hield stand en versloeg enorme, goed uitgeruste Arabische legers.

Zesdaagse Oorlog (1967)

Toch bleven de Arabische naties weigeren het bestaan van de Joodse staat te accepteren. Voor hen markeerden de wapenstilstandslijnen van 1949 slechts waar hun volgende aanvallen moesten beginnen.

In mei 1967 begon de Egyptische president Gamal Abdel Nasser, geadviseerd door valse inlichtingen van de Sovjet-Unie, met het verplaatsen van 80.000 Egyptische troepen, 550 tanks en 1000 stukken artillerie naar het Sinaï-schiereiland. Op 23 mei sneed hij de scheepvaartroutes van Israël af door de Straat van Tiran te blokkeren, een directe schending van resolutie 118 van de VN-Veiligheidsraad. Dit was, volgens alle definities, een oorlogsdaad.

Begin juni hadden vijf Arabische naties zich verenigd tegen Israël en hun legers verzameld aan Israëls grenzen: 80.000 Egyptische troepen; 60.000 Jordaanse troepen, plus Irakese troepen; 50.000 Syrische troepen; en een gecombineerde Arabische luchtmacht van ongeveer 600 vliegtuigen.

Op 5 juni 1967 zocht de Israëlische luchtmacht, laag vliegend om radardetectie te vermijden, zijn weg naar Egypte. Voordat de Egyptische luchtmacht zijn straaljagers in de lucht kon krijgen, bombardeerde Israël de landingsbanen van Egypte en schakelde tweederde van de Egyptische luchtmacht uit, de grootste in de Arabische wereld - en dat alles in slechts vier uur tijd.

Wat Egypte had beloofd dat “de uitroeiing van het zionistische bestaan” zou zijn, was alles behalve dat. Hoewel de Egyptische strijdkrachten drie keer groter waren dan die van Israël, trok het leger zich verslagen terug. Israël nam de controle over de Sinaï over en opende de haven van Sharm el-Sheikh, waardoor de scheepvaartroutes werden heropend.

De nederlagen van de andere Arabische legers volgden elkaar snel op. Het belangrijkste was dat Israël op 7 juni de Jordaanse troepen uit Oost-Jeruzalem verdreef en de controle over de Tempelberg overnam. Dit was de eerste keer in 2000 jaar dat een verenigd Jeruzalem in handen was van een soevereine Joodse natie. De aanval van Jordanië op Israël was voorbij.

In slechts zes dagen versloeg Israël niet alleen zijn machtige Arabische buren, maar veroverde het ook militair strategisch gebied (de Golanhoogte op Syrië, Judea en Samaria op Jordanië, de Gazastrook en de Sinaï op Egypte), waardoor het voor Israël veel gemakkelijker werd om zijn volk te beschermen.

Jom Kippoer Oorlog (1973)

Jom Kippoer, de Verzoendag, is de heiligste dag van het jaar in het Jodendom. In Israël gaat alles dicht terwijl Joodse mensen vasten en bidden. De Arabische buren van Israël, nog steeds woedend over hun nederlaag zes jaar eerder, kozen deze dag om een oorlog te beginnen die de Joodse staat bijna vernietigde.

Hoewel Israël wist dat er oorlog op komst was, zorgden een reeks mislukte inlichtingen, valse alarmen en een gevoel van nationale overmoed ervoor dat de regering twijfelde aan de nabijheid ervan. Tegen 5 oktober 1973 werd het echter duidelijk dat de Egyptenaren een aanval planden. Premier Golda Meir, onder druk van de Verenigde Staten om geen preventieve aanval uit te voeren, mobiliseerde een onvoldoende aantal troepen.

Op 6 oktober 1973 vielen Syrië en Egypte, gesteund door de Sovjet-Unie en negen andere landen, aan. Ongeveer 1.400 Syrische tanks bestookten de 180 tanks van Israël. Israël had slechts 500 soldaten gestationeerd langs het Suezkanaal toen 600.000 Egyptische soldaten toesloegen. In het noorden overrompelde Syrië de Israëlische troepen. Maar liefst 40.000 Syrische troepen overspoelden de Golanhoogten, hun 1.500 tanks overtroffen de armzalige 177 van Israël.

Aan het roer van Israël stonden premier Golda Meir en minister van Defensie Moshe Dayan. Maar zelfs deze moedige, competente leiders vreesden dat Israëls ondergang nabij was. Overmand door angst voor de catastrofe overwoog Dayan zelfs een nucleaire optie.

Dankzij de hulp van de Verenigde Staten werd Israël teruggetrokken van de rand van de nederlaag en keerde het tij tegen de Arabische invallers door de Egyptenaren uit de Sinaï te verdrijven tot aan de Egyptische hoofdstad Caïro. In het noorden heroverde Israël de berg Hermon in de Golan en rukte op tot 25 mijl buiten Damascus.

De oorlog eindigde officieel op 28 oktober 1973. Hoewel het technisch gezien een overwinning was voor Israël, kwam de overwinning ten koste van een enorme prijs. Israël verloor 2.656 soldaten, drie keer zoveel als in de oorlog van 1967.

Eerste Intifada (1987)

Twintig jaar na de Zesdaagse Oorlog was vrede niet meer binnen bereik dan in de jaren 1960. In december 1987 werd een Israëliër in Gaza vermoord. De volgende dag reed een Israëlische vrachtwagenchauffeur per ongeluk in op een rij auto's bij een controlepost in Gaza, waarbij vier Palestijnen omkwamen en zeven ernstig gewond raakten.

In de Palestijnse gebieden deed het gerucht de ronde dat het ongeluk een opzettelijke reactie was op de Israëlische moord in Gaza. Overal op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook ontstonden protesten, demonstraties zoals Israël of zelfs de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) die nog nooit hadden gezien.

Wat zogenaamd een geweldloze intifada (Arabisch voor “afschudden”) tegen Israël was, werd al snel gewelddadig. De Palestijnen begonnen te rellen en vielen niet alleen Israëlische soldaten en burgers aan, maar ook mede-Arabieren die beschuldigd werden van collaboratie met Israël. Tegen 1991 “overtrof het aantal Arabieren dat om politieke en andere redenen werd gedood door Palestijnse doodseskaders ... het aantal dat gedood werd in botsingen met Israëlische troepen.”

Toch waren Israëli's het belangrijkste doelwit. Meer dan 700 aanslagen waren gericht tegen Israëlische soldaten en burgers in de eerste vier jaar van de Eerste Intifada. Israël leed niet alleen door toedoen van de Palestijnen, maar ook door toedoen van de internationale nieuwsmedia, die er alles aan deden om van het kleine Israël de grote, machtige “bezetter” van het “Palestijnse land” te maken en van de massale, agressieve Arabische naties de slachtoffers. Het verhaal was veranderd.

Tweede Intifada (2000)

In september 2000 bezochten Ariel Sharon, toen oppositieleider in de Israëlische Knesset (parlement), en zes leden van de Likoedpartij de Tempelberg in Jeruzalem. Israël had de reis geregeld met de Palestijnse Preventieve Veiligheidsorganisatie, die de Israëli's verzekerde dat er geen problemen zouden ontstaan zolang de delegatie geen moskeeën binnenging. De belofte bleek vals.

Arabische radio-uitzendingen beweerden dat Sharon heilige moskeeën had betreden. PLO-voorzitter Yasser Arafat riep de Palestijnen op om “onmiddellijk in actie te komen om deze agressies en Israëlische praktijken tegen het heilige Jeruzalem te stoppen”. Er volgde een golf van geweld die bekend werd als de Tweede Intifada.

Van 2000 tot 2005 ontketenden Arabische terroristen willekeurige, bloedige aanvallen op Israëlische burgers in het hele land. Israëli's waren bang om in het openbaar uit te gaan en bussen te nemen, die routinematig door zelfmoordterroristen werden opgeblazen. Arabieren vermoordden 1.137 Israëli's tijdens de Tweede Intifada.

Hamas-oorlog (2023)

7 oktober 2023 zal voor altijd in de harten van het Joodse volk gegrift staan. Dat was toen Hamas-terroristen uit de Gazastrook Israël binnenvielen en meer dan 1.200 van de meest kwetsbare Israëli's vermoordden, verkrachtten, verminkten, immoleerden en onthoofden.

In een goed gecoördineerde aanval die al twee jaar in de planning zat, infiltreerde Hamas Israël over land, over zee en door de lucht. Sommige terroristen doken met een paraglide een openluchtmuziekfestival in de Negev-woestijn binnen, waar ze meer dan 360 jongeren afslachtten en minstens 40 gijzelaars namen.

De hele dag door lanceerde Hamas duizenden raketten vanuit Gaza op Israël en nam zo'n 240 gijzelaars, onder wie 32 kinderen, van wie de jongste pas 9 maanden oud was. Sinds de Holocaust zijn er niet meer zoveel Joodse mensen op één dag gedood.

Als reactie zei premier Benjamin Netanyahu tegen het volk: “Burgers van Israël, we zijn in oorlog. Geen operatie, geen ronde [van gevechten], maar oorlog!”

Die oorlog betekende een grondinvasie van Gaza. In tegenstelling tot elk ander land waarschuwt Israël zijn vijanden dat het op het punt staat om toe te slaan en dringt het er bij burgers op aan om veiligheid te zoeken. Het riep de Palestijnen op om naar het zuidelijke deel van de Gazastrook te vluchten, terwijl de Joodse staat Hamas probeerde uit te schakelen. Israël begon zijn grondinvasie op 27 oktober.

Een van de moeilijkste fronten voor Israël is echter de oorlog in de media. Hamas verbergt zich opzettelijk in dichtbevolkte burgergebieden en heeft een labyrint van tunnels van 300 mijl onder de Gazastrook aangelegd. De IDF ontdekte dat de belangrijkste uitvalsbasis van Hamas zich onder het Shifa Ziekenhuis in Gaza Stad bevond.

Hamas gebruikt opzettelijk civiele gebieden - zoals scholen, moskeeën en ziekenhuizen - als schild, waardoor Israël gedwongen wordt deze plaatsen te bombarderen, zodat Hamas kan beweren dat Israël oorlogsmisdaden begaat tegen Palestijnse burgers. Voor Israël is de strijd om de publieke opinie net zo intens als de fysieke gevechten.

Op het moment dat ik dit schrijf, blijft Israël oorlog voeren tegen Hamas. En Hamas voegt zich bij de miljoenen anderen die al duizenden jaren proberen het Joodse volk te vernietigen. Maar ondanks al hun pogingen, inclusief die van vandaag, leeft het Joodse volk voort.

Een lied dat vaak gezongen wordt op Israëlische solidariteitsevenementen is “Am Yisrael Chai”, Hebreeuws voor “Het volk van Israël leeft”. En ze zullen blijven leven omdat de almachtige God het heeft verordend (Jer. 31:35-37). En wat Hij heeft verordend, kan niemand ongedaan maken (Jes. 43:13).

Ty Perry is de assistent van de directeur van Noord-Amerikaanse ministeries voor het Friends of Israel Gospel Ministry.

Bron: The Jewish Nation Lives: The Futility Of Attempts To Annihilate Israel - Harbinger's Daily