Israëls ware vijand: Hamas, niet Netanyahu

door Bassam Tawil - 10 september 2024

Israëls zelfbenoemde “elite” regeerden Israël gedurende de eerste paar decennia na haar onafhankelijkheid in 1948, en, na een ongelukkige staat van dienst in het berekenen en verkeerd aannemen van dingen als het gaat om het beleid van Israël ten opzichte van de Palestijnen en andere Arabieren, zijn nu blijkbaar verbijsterd dat ze nog niet terug aan de macht zijn gestemd. Deze Israëlische “elites” blokkeren nu de straten van Israël om te proberen de behoorlijk gekozen regering van Israël ten val te brengen. Ze lijken hun fouten uit het verleden te zijn vergeten en dringen nog steeds aan op hetzelfde mislukte beleid dat heeft geleid tot de dood van duizenden Israëli's.

Meer dan 30 jaar geleden speelden deze “elites”, die overwegend tot Israëls politieke “linkerzijde” behoren (denk “vrede”, alsof de meeste mensen in democratieën geen vrede willen), een belangrijke rol in het overtuigen van de Israëlische regering om het Oslo-akkoord met de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), geleid door Yasser Arafat, te ondertekenen. De veronderstelling destijds was dat als je Arafats PLO uit de Arabische landen naar Gaza en de Westelijke Jordaanoever zou brengen en hen zou helpen een regering en politiemacht op te zetten, de Palestijnen het terrorisme zouden afzweren en hun droom om Israël te vernietigen zouden opgeven.

De Palestijnse Autoriteit, die in 1994 werd opgericht op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook, was niet van plan om vrede te sluiten met Israël, en is dat nog steeds niet (hier , hier en hier).

In plaats van de Palestijnen voor te bereiden op vrede en erkenning van het bestaansrecht van Israël als het thuisland van het Joodse volk, lanceerden Arafat en zijn opvolger, Mahmoud Abbas, een enorme campagne om Israël te delegitimeren en Joden te demoniseren. De Palestijnse leiders vertelden hun volk dat zeIsraël nooit zullen erkennen als een Joodse staat, dat Israël een ” racistische en apartheidsstaat is,” dat Israël ” gifgas “ gebruikt om Palestijnen te doden, dat Israël ” genocide pleegt “tegen de Palestijnen, en dat Joden Palestijns water vergiftigen.

Palestijnse leiders blijven terroristen als “martelaren” en “helden” prijzen en betalen maandelijkse salarissen aan hun families. “We zullen de uitkeringen aan de families van de gevangenen en martelaren niet verlagen of verhinderen,” zei Abbas tijdens een bijeenkomst met families van terroristen in 2018. “Als we nog één cent overhouden, zullen we die besteden aan de families van de gevangenen en martelaren.”

Onder zowel Arafat als Abbas floreerden verschillende Palestijnse terreurgroepen, waaronder de door Iran gesteunde Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad, en vormden legers op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. De Palestijnse leiders deden niets om de terroristen te stoppen.

Velen in de Israëlische “elite” knepen een oogje dicht voor de steun van de Palestijnse leiders voor terrorisme en het aanzetten tot geweld en haat tegen Israël. Sommige Israëlische vredesactivisten bleven argumenteren dat Abbas, die sinds 2014 weigert om de vredesonderhandelingen met Israël te hervatten, op de een of andere manier een geloofwaardige vredespartner is.

Toen de Palestijnen in 2000 de Tweede Intifada (opstand) begonnen, koos een groot deel van deze “elitairen” er helaas voor om niet wakker te worden en te beginnen aan een proces van gewetens-onderzoek. Meer dan 1000 Israëli's werden vermoord tijdens de vijf jaar durende opstand, die een massale golf van zelfmoordaanslagen omvatte. In plaats van de Palestijnen verantwoordelijk te houden voor het terrorisme en geweld, kozen sommige leiders van deze “elitairen” ervoor om Israëlische leiders en regeringen de schuld te geven van het mislukken van de Oslo-akkoorden. Iedereen die er toen bij was, kan zich herinneren dat als iemand suggereerde dat de Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk zou moeten zijn, het antwoord terugkwam: “Probeer je het vredesproces te vernietigen?”

Eerder dit jaar was één van de gijzelaars die uit Gaza werd vrijgelaten vertelde dat toen Hamasleider Yahya Sinwar hen bezocht in een ondergrondse tunnel, “ik hem vroeg waarom hij zich niet schaamde, om zoiets te doen tegen mensen die al jaren vrede steunen? Hij gaf geen antwoord. Hij was stil.”

Voormalig kabinetsminister Yossi Beilin, een van de architecten van het mislukte vredesproces met de Palestijnen, beweerde dat de Oslo-akkoorden absoluut juist waren. Hij gaf deschuld voor wat niet goed ging aan premier Benjamin Netanyahu en de rechtervleugel in Israël:

"Het is heel moeilijk om Oslo een mislukking te noemen. De mislukking is dat Oslo niet werd uitgevoerd. De belangrijkste reden was dat [premier] Yitzhak Rabin werd vermoord, en na een paar maanden [premier] Shimon Peres, werd er een andere premier [Netanyahu] gekozen die tegen Oslo was."

Beilin en andere Israëlische “elites” gaan echter vaak voorbij aan het feit dat de Tweede Intifada uitbrak kort nadat toenmalig premier Ehud Barak het meest genereuze aanbod deed aan Arafat op de Camp David top: een gedemilitariseerde Palestijnse staat op ongeveer 92% van de Westelijke Jordaanoever en 100% van de Gazastrook, en het veranderen van grote delen van Oost-Jeruzalem in de Palestijnse hoofdstad. Arafat wees het aanbod af. Woedend bonkte de Amerikaanse president Bill Clinton op de tafel en zei : “U leidt uw volk en de regio naar een catastrofe.”

Barak werd later geciteerd als toen hij zei:

"Hij [Arafat] onderhandelde niet in goed vertrouwen; sterker nog, hij onderhandelde helemaal niet. Hij bleef maar nee zeggen tegen elk aanbod en deed zelf nooit tegenvoorstellen."

Hetzelfde soort Israëlische “elitairen” die aandrongen op steun en steun gaven aan Israëls terugtrekking uit de Gazastrook in 2005, demonstreren momenteel in de straten van Tel Aviv en andere Israëlische steden om te eisen dat er een einde komt aan het Israëlische militaire offensief tegen Hamas. De operatie begon onmiddellijk na de aanval van 7 oktober 2023 onder leiding van Hamas op Israëlische gemeenschappen in de buurt van de grens met de Gazastrook. 1200 Israëli's werden vermoord, velen verkracht, gemarteld en levend verbrand tijdens de aanval. Nog eens 240 Israëli's werden ontvoerd naar de Gazastrook door terroristen van Hamas. Meer dan 100 vrouwen en kinderen werden teruggestuurd tijdens een staakt-het-vuren eind november. Volgens Israëlische autoriteiten zijn er naar schatting nog 60 levende gijzelaars; van35 is bevestigd dat ze zijn vermoord.

De Israëlische terugtrekking uit de Gazastrook in 2005 om de Palestijnen in staat te stellen een Dubai te creëren aan de Middellandse Zee, stelde Hamas en andere terreurgroepen in plaats daarvan in staat om de kustenclave te veranderen in een enorme basis voor Jihad (heilige oorlog) tegen Israël. Met de hulp van Iran smokkelden de terreurgroepen wapens de Gazastrook in vanuit Egypte via tunnels die onder de grens werden gegraven, en leerden ze raketten en raketten te maken. De Gazanen bouwden ook een uitgestrekt netwerk van tunnels door de hele Gazastrook, waarvan vele tot in Egypte reikten.

Het bleek dat het geloof van Israëlische “elites” dat de verdrijving van Joden uit de Gazastrook zou bijdragen aan vrede met de Palestijnen een catastrofale fata morgana was.

De Palestijnen zagen de “terugtrekking” niet als een teken dat Israël vrede wil. In plaats daarvan zagen veel Palestijnen de terugtrekking als een Israëlisch vertoon van zwakte en terugtrekking in het aangezicht van raketten en zelfmoordaanslagen. De Palestijnen dachten: “Oh, het werkt! Dus laten we het meer doen!” De terugtrekking uit de Gazastrook gaf de terroristen alleen maar meer vertrouwen in hun strategie van terrorisme en voedde hun verlangen om de Jihad tegen Israël met verdubbelde kracht voort te zetten.

Op een vergelijkbare manier hebben Iran, Qatar, Hamas en Hezbollah meer vertrouwen gekregen van de huidige anti-regeringsprotesten in Israël, vooral sinds de regering Biden-Harris druk begon uit te oefenen op Israël om concessies te doen, maar nooit op Hamas, Hezbollah, Qatar of Iran.

Wat zoveel ongetwijfeld goedbedoelende demonstranten in Israël blijkbaar niet zien, is dat ze hals over kop in de val van Hamas zijn gelopen: om de oorlog te verlengen - laat staan hun eigen Gazaanse burgerslachtoffers; hoe meer hoe beter, zodat Israël de schuld kan krijgen - om Hamas in staat te stellen aan de macht te blijven om Israël opnieuw aan te vallen, en om ervoor te zorgen dat elke mislukking van een staakt-het-vuren de schuld krijgt van Israël, niet van Hamas.

Het plan, dat in het weekend werd onthuld door de Duitse krant Bild, werd ontdekt op een document geschreven voor Sinwar in maart, op een computer die naar verluidt van Sinwar was geweest en in beslag is genomen door het Israëlische leger.

Het document beveelt aan:

“Blijf psychologische druk uitoefenen op de families [van de gijzelaars], zowel nu als tijdens de eerste fase [van het staakt-het-vuren] zodat de publieke druk op de vijandelijke regering toeneemt.”

Het document gecombineerd toe:

“Arabische strijdkrachten moeten dienen als buffer om te voorkomen dat de vijand [Israël] binnenkomt nadat de oorlog in Gaza is afgelopen, totdat zij [Hamas] hun gelederen en militaire capaciteiten hebben gereorganiseerd.”

Als de besprekingen mislukken, moet dat worden toegeschreven aan “Israëlische koppigheid” en dat “Hamas niet verantwoordelijk zal worden gehouden voor het mislukken van een overeenkomst.”

De demonstraties krijgen uitgebreid aandacht in media die gelieerd zijn aan Hamas en worden afgeschilderd als bewijs van Israëls zwakte en het eigenbelang van Netanyahu's regering om aan de macht te blijven, in plaats van als Netanyahu's poging om te voorkomen dat tunnels - die niet eens genoemd worden in het Bild-document - gebruikt worden om duizenden raketten en andere wapens te smokkelen die nu aan de Egyptische kant van de grens wachten om weer naar Gaza gesmokkeld te worden, evenals de mogelijkheid dat Sinwar van plan is om naar Iran te ontsnappen en gijzelaars mee te nemen.

Verslagen beweren dat Israël nu weet waar Sinwar zich verbergt, onder Khan Younis, maar dat hij omringd is door Israëlische gijzelaars om zijn bescherming te verzekeren.

De anti-regeringsdemonstranten willen dat Netanyahu ingaat op alle eisen van Hamas, inclusief een staakt-het-vuren en een volledige terugtrekking uit de Gazastrook, in ruil voor de vrijlating van enkele Israëlische gijzelaars. Elk akkoord over een staakt-het-vuren dat Hamas aan de macht houdt, zal alleen maar leiden tot meer jihad-aanvallen en wreedheden tegen Israëli's in de stijl van 7 oktober.

De onderhandelingen met Hamas zijn naar verluidt afgebroken -- waarschijnlijk omdat het eindelijk duidelijk werd nadat Hamas onlangs zes gijzelaars vermoordde, van wie er vier zouden zijn vrijgelaten, en dat Hamas niet geïnteresseerd is in het vrijlaten van gijzelaars maar dat het enige doel een “permanent staakt-het-vuren” is, op hun voorwaarden, zodat het kan overleven als een politieke en militaire macht om Israël te blijven aanvallen.

In de eerste fasen van het ontwerp van de gijzelaars-vrijlatingsovereenkomst was Hamas blijkbaar bereid om slechts 30 gijzelaars vrij te laten. Het is begrijpelijk dat de terreurgroep zoveel mogelijk gijzelaars wil vasthouden als een “verzekeringspolis”, zodat Israël hun leiders niet zal vermoorden en de controle over de Gazastrook kan behouden. Terroristische groeperingen staan er sowieso niet bepaald om bekend dat ze hun beloften nakomen. Arafat maakte dat duidelijk toen hij na de ondertekening van het Oslo-akkoord in het Arabisch aan zijn volk uitlegde dat ze slechts op dezelfde manier moesten worden beschouwd als het Verdrag van Hudaibiyya van Mohammed: toen Mohammed aan de Quraish stam een wapenstilstand beloofde voor tien jaar; hij verzamelde vervolgens een leger en keerde twee jaar later terug, slachtte hen af en nam Mekka in.

Israëls zelfbenoemde “elite” lijkt niet te begrijpen dat er maar één deal is die Hamas zou willen accepteren: een deal die leidt tot de vernedering en nederlaag van Israël.

Het is verkeerd van de anti-regeringsdemonstranten in Israël om Netanyahu de schuld te geven van de impasse in de onderhandelingen over de gijzelaars en het staakt-het-vuren. Zoals uit het document van Hamas blijkt, is het de terreurgroep die eigenlijk geen haast heeft om tot een akkoord te komen. Hamas en de Israëlische demonstranten lijken te hopen dat de protesten zullen slagen in het omverwerpen van Netanyahu, zodat de Israëli's een nieuwe premier kunnen kiezen - een die Hamas zal toestaan zich te herbewapenen, te hergroeperen en opnieuw aan te vallen, en een die aan de grens van Israël een Palestijnse staat zal toestaan die vastbesloten is om Israël te vernietigen en die vrij is van Joden die verdere aanvallen zouden kunnen voorkomen.

Helaas lijken velen die vandaag in Israël demonstreren zich er niet van bewust dat ze door Hamas worden gebruikt; dat ze in de val van Hamas zijn gelopen: om een leider als Netanyahu, te verdrijven die er eindelijk in slaagt Hamas te verslaan. Sommige Israëli's hebben de hachelijke situatie van de families van de gijzelaars kortzichtig uitgebuit om hun eigen politieke agenda te bevorderen: Netanyahu uit zijn ambt zetten. Veel Israëli's lijken te zijn vergeten dat de echte vijand van Israël niet Netanyahu is, maar Hamas.

Bassam Tawil is een Arabische moslim uit het Midden-Oosten. Het werk van Bassam Tawil wordt mogelijk gemaakt door de gulle donatie van een paar donateurs die anoniem wensen te blijven. Gatestone is zeer dankbaar.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2024 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Israel's True Enemy: Hamas, Not Netanyahu :: Gatestone Institute