Israël wint. Iran verliest

Blijf bij je doel.

In de nasleep van de dood van Yahya Sinwar is het makkelijk om afgeleid te raken door zowel de onophoudelijke stortvloed van nieuwe gebeurtenissen als de foutieve maar veel voorkomende veronderstelling dat “het beëindigen van de oorlog” nu gaat over het terugkrijgen van de resterende gijzelaars.

Juist om niet afgeleid te worden, wil ik dit kort houden en niet beginnen met een samenvatting van de afgelopen 24 uur, hoe boeiend de details ook zijn, maar met een directe uitspraak over de prioriteiten voor de nabije toekomst.

De samenvatting is als volgt. De prioriteit van Israël moet het winnen van de oorlog zijn, wat betekent dat het deze oorlog niet opnieuw hoeft te voeren, of nog langer moet proberen een inherent instabiele situatie zoals die waarin Hamas ongestoord door blijft gaan, met een voortdurend beroep op een “Oslo”-kader eindtoestand die overduidelijk nooit ergens toe zal leiden.

Het winnen van de oorlog moet ook betekenen dat noch Hamas noch Hezbollah fungeert als een vooruitgeschoven voorpost van Iran onder de oksel van Israël. Daarvoor moeten de terreurorganisaties worden geneutraliseerd. Het is mogelijk om Gaza te ontdoen van Hamas, en dat is dan ook wat er moet gebeuren. Het is niet noodzakelijkerwijs mogelijk om Libanon volledig te ontdoen van Hezbollah, omdat er daar een nominaal aparte regering is die moet worden aangepakt. Die kan er belang bij hebben om Hezbollah erbij te blijven betrekken.

Dat laatste is misschien een handig verhaal in plaats van de realiteit. De realiteit is namelijk dat er geen “aparte” regering van Libanon bestaat; Hezbollah domineert die regering net als het niemandsland van Zuid-Libanon.

Maar als het militair uitschakelen van de regering van Libanon geen optie is, dan beperkt dat Israël net zo zeker in de realiteit als wanneer de formeel erkende regering van Libanon echt onafhankelijk zou zijn van Hezbollah. Door te moeten blijven omgaan met een Libanon dat gestructureerd is om de schijn van een afzonderlijke, onafhankelijke regering op te houden, betekent dat er net zo goed een regering kan zijn.

Deze feiten betekenen dat Israël Gaza/Hamas en Libanon/Hezbollah niet op dezelfde manier kan aanpakken. Maar het betekent niet dat Israël in beide locaties genoegen moet nemen met een terugkeer naar de status quo ante.

Israël is dat niet verplicht en Israël zou dat ook niet moeten zijn. Terugkerende stormen van duizenden raketten die op Israël worden afgevuurd van net buiten haar grenzen sinds ten minste 2008, en de frequente noodzaak om militaire operaties uit te voeren om de volgende storm en/of iets ergers uit te stellen, geven duidelijk aan dat de oude status quo geen stabiele of wenselijke status quo is geweest. Na de groteske gruweldaden van 10/7 in 2023, heeft Israël het recht en de plicht om zelfverdediging te definiëren als het elimineren van roofzuchtige, ongereguleerde terroristische groepen - en de politieke situatie die hen begunstigt - aan zijn grenzen. Israël heeft het recht om het snoer door te knippen met een canon van politieke verwachtingen (d.w.z. het allang dode Oslo-verhaal) dat onomstotelijk heeft bewezen dat het geen beter resultaat kan leveren dan dat.

Israël moet dus winnen, en niet alleen een excuus zoeken om te “schikken.” Om het kader van motieven en methoden aan te halen dat Basil H. Liddell-Hart in zijn boek Strategy uit 1954 heeft uiteengezet, moet Israël streven naar een “betere vrede”.

De essentiële voorwaarde voor die betere vrede is gevangen in de zeer bruikbare Franse term renversement - voor Iran en Irans bondgenoten en proxies in het Midden-Oosten. We hebben geen Engelse term die precies hetzelfde betekent. We zouden in het Engels kunnen spreken van een “reversal” voor de Iran-club, maar in onze taal brengt dat niet echt de veelomvattende en spelveranderende aard van een ommekeer over. De omvang van die ommekeer is het doel van het regelen ervan. Het is niet alleen dat de vijand prikkels ziet om zijn toestand en zijn plannen te herzien. Het is dat hij geen andere keuze heeft en letterlijk geen optie heeft om zo'n heroverweging te vermijden.

Dat is waar Israël zich op moet richten.

Er wordt veel geklaagd dat Israël de VS, of de EU of de VN of iemand anders, geen PowerPoint uitleg van 50 dia's heeft voorgelegd over wat Israël dan zou doen om alles opnieuw te ordenen, zodra de macht van het proxy-netwerk van Iran is gebroken. Maar er is een gelijktijdige drumbeat die aangeeft dat dat sowieso niet aan Israël zal zijn. Dat is het nooit geweest en het zou dwaas van Israël zijn om te denken dat het dat in dit geval wel zou zijn.

Het zou tien keer zo dwaas zijn als Israël van tevoren zo'n gedetailleerd plan zou schetsen, en het vuur zou openen op het plan en alle huidige gevechtsdoelen die het plan lijken voor te bereiden of te ondersteunen. Het gedrag van westerse regeringen tot nu toe maakt duidelijk dat dit de slechtste zet zou zijn die Israël zou kunnen doen. Wijs niet met rode pijlen naar je doelen en er zo stierenogen opschilderen.

In plaats daarvan zou Israël moeten doen wat het al doet. De IDF verandert de feiten op de grond zodat de factoren niet langer aanwezig zijn om de zeer disfunctionele status quo ante te herstellen, ongeacht wie zich een weg koopt in het nederzettingenproces dat onvermijdelijk zal volgen.

Israël moet dat onvermijdelijke consortium voor een fait accompli van voorwaarden stellen. Dat is de essentiële taak - niet om de mensen die over nederzettingen praten een Israëlisch plan voor te leggen dat door elke politieke sluipschutter op deze planeet onder vuur wordt genomen.

Telkens als Netanyahu zijn mond open doet, geeft hij aan dat hij het bovenstaande beleid volgt. De oorlog winnen. Dat betekent dat de regelingen erna noodzakelijkerwijs nieuw zullen zijn, en gevormd door de omstandigheden die Israël uit de periode van strijd heeft gehaald.

Ik dring er bij de lezers op aan om zich niet te laten afleiden door het onophoudelijke refrein uit Washington, Brussel en de media dat de eindtoestand waar we allemaal naar streven slechts een “einde” van de gevechten is, dat moet worden nagestreefd ongeacht de toestand waarin alles achterblijft. Nee. Dat is niet verantwoordelijk, wenselijk, nuttig of moreel. De reden om deze oorlog te voeren is om er een betere vrede uit te halen: voor Israël, natuurlijk, dat leed onder de afschuwelijke inval van 10/7 met zijn duivelse wreedheid, maar ook voor de regio als geheel.

Het neutraliseren van de terreurgroepen en Irans touwtrekkerij met hen is een essentieel aspect om dat te doen. Zoals ik ook heb betoogd, zou Israël een hoge prioriteit moeten geven aan belangrijke tegenslagen voor Iran; namelijk het zoveel mogelijk degraderen van de inventaris en ondersteunende infrastructuur van raketten, drones en raketten waarmee Iran nu twee barrages op Israël heeft afgevuurd van onverdedigbare omvang. We zijn geneigd te vergeten, in de dagelijkse vernieuwing van het lawaai, dat dergelijke spervuur van honderden projectielen tegelijk geen conventioneel militair doel hebben. In militaire zin is het hoogstens de bedoeling om de verdediging van het doelwit uit te putten. Maar zelfs dat dient slechts het uiteindelijke doel om de bevolking aan onaanvaardbare risico's bloot te stellen.

Het vernietigen van raketten is geen permanente oplossing voor wat dan ook. Maar door het te doen zou de Iraanse verdedigingsrealiteit veranderen, en voor een nuttige periode terwijl andere doelen werden bereikt.

Israël kan nog andere prioriteiten hebben om de capaciteiten van het Iraanse regime terug te dringen. Die moeten tegen elkaar worden afgewogen en dat kunnen alleen Israëlische strategen. Wat Israël niet moet doen, is zich laten afleiden, en haar prioriteiten en beleidsvrijheid laten doorkruisen, door nieuwe provocaties bij elke zweepslag. (En maak je geen zorgen. Ik zie Syrië en Irak. Ik weet het. Die moeten ook worden aangepakt. Ik ga dit niet uitbreiden om het principiële punt te verzanden met alle bijzonderheden).

Ik denk dat de regering-Netanyahu vrij goed werk verricht door afleiding en preemption te vermijden. Het publiek helpt niet met een zoektocht naar vergeldingsmaatregelen en directe oplossingen. De media van vandaag schrijven alsof dergelijke ontwikkelingen wenselijk zijn en verwacht worden. Maar dat is niet zo. Gevechten de moeite waard maken is altijd een kwestie van koers houden en je eigen prioriteiten op de voorgrond houden: de vijand niet het initiatief laten nemen en je in een eindeloze reactiecyclus laten belanden.

Dus ja, ik weet dat het huis van premier Netanyahu de afgelopen 48 uur het doelwit was en dat de Amerikaanse regering schijnbaar het slachtoffer is geworden van een inlichtingen-“lek” met details over gevoelige Israëlische operaties. Deze parade van nieuwe, woedende ontwikkelingen en verraad en ongemakken zal niet stoppen, net zo min als de regering Biden en de EU en de VN zullen stoppen met het eisen van een “staakt-het-vuren” en nederzettingenbesprekingen waarin ze een zombie-Hamas steunen die er anders niet zou zijn, en een “twee-staten-oplossing” waarvan elke kleuter op aarde weet dat het een hoop leugens is.

Niets van dit alles zal stoppen. Israël moet hoe dan ook winnen.

Bron: Israel wins. Iran club loses – The Optimistic Conservative