Amerikaanse oproepen tot Israëlische terughoudendheid maken geen van beide naties veiliger

Biden's pogingen om een aanval op Iran te voorkomen zijn - net als zijn eisen om Hamas van een nederlaag te redden - geworteld in de Amerikaanse politiek, niet in Amerikaanse belangen.

Jonathan S. Tobin op 14 april 2024.

In de visie van de regering Biden is terughoudendheid, net als deugdzaamheid, zijn eigen beloning. Na Israël te hebben geholpen bij het afweren van een ongekende Iraanse raket- en droneaanval op zaterdagavond, vertelde president Joe Biden naar verluidt aan de Israëlische premier Benjamin Netanyahu dat hij de succesvolle interdictie van bijna elk van de projectielen die naar de Joodse staat werden geslingerd als voldoende overwinning moest beschouwen om zijn land tevreden te stellen en maakte hij duidelijk dat Israël moest afzien tot het bevelen van een vergeldingsaanval op het islamistische regime. Deze oproepen werden herhaald door de Europese bondgenoten van Amerika en anderen in de regio.

Net als de reactie van de wereld op de gruweldaden begaan door de terroristische proxy van Iran, Hamas, in het zuiden van Israël op 7 oktober, is de internationale gemeenschap er vast van overtuigd dat Israël zich het beste terughoudend kan opstellen.

Er zijn redelijke argumenten voor Israël om zorgvuldig na te denken over het soort antwoord op de beslissing van Iran om het lopende conflict tussen de twee landen te laten escaleren. Maar het idee dat de veiligheid van Israël het best gediend is met niets of zo weinig mogelijk doen - altijd het advies van Washington wanneer Israël wordt aangevallen - is niet zo redelijk als zowel de apologeten van Biden als de critici van Netanyahu lijken te denken.

Belangrijker nog is het, de veronderstelling die moet worden heroverwogen, is dat de het ernstige probleem waarmee Israël en de Verenigde Staten in het Midden-Oosten op dit moment worden geconfronteerd, het gevaar is van een van escalatie van het conflict met Iran. De opluchting die de Israëli's en degenen voelen die de Joodse staat een warm hart toedragen op de dag na de Iraanse aanvallen, mag het echte probleem achter dit incident niet verdoezelen, evenmin als de voortdurende oorlog tegen Hamas in Gaza. Het is niet zo dat Israël te agressief is geweest in zijn pogingen Iran te dwingen de steun aan hun terroristische bondgenoten en helpers terug te schroeven. Het is dat jaren van toegeven aan Iran door de regering Biden dat het schurkenregime heeft doen geloven dat ze relatief ongestraft kan handelen. Van Israël eisen dat het zich terugtrekt, geeft aanTeheran alleen maar een onverdiende en gevaarlijke overwinning.

Amerikaanse zwakte waarnemen

De zwakte van Biden en het duidelijke bewijs van de groeiende afstand tussen Israël en de Verenigde Staten moedigden Iran en zijn bondgenoten aan om te geloven dat aanvallen op de Joodse staat - of het nu gaat om de grensoverschrijdende aanvallen van Hamas op 7 oktober of de raketlanceringen in het weekend - niet alleen zouden worden getolereerd, maar ook de laksheid van Washington verder zouden blootleggen.

Biden's poging om de misplaatste diplomatieke inspanningen van voormalig president Barack Obama om toenadering te zoeken tot Iran nieuw leven in te blazen, heeft Iran, net als de rampzalige nucleaire deal van 2015, verrijkt en sterker gemaakt. Ze hebben ook velen in de regio ervan overtuigd dat Teheran het "sterke paard" is, in plaats van de alliantie van Israël, de Verenigde Staten en Arabische staten zoals Saoedi-Arabië. Iran heeft een lange weg afgelegd om zijn langetermijndoel van regionale hegemonie te bereiken door beslissende invloed, zo niet controle, uit te oefenen over Irak, Syrië en Libanon, samen met zijn Hamas-cliënt in Gaza. Dat heeft niet alleen hun greep op deze landen verstevigd, maar heeft Iran ook geholpen om te gaan met een opstandige bevolking in eigen land die het onrechtmatige en corrupte theocratische regime omver wil werpen.

Er zit een kern van waarheid in de draai die sommigen hebben gegeven aan de Iraanse aanvallen op Israël, omdat ze geen echte schade hebben aangericht of massale Israëlische slachtoffers hebben gemaakt. Het is niet waar dat Iran hoopte dat ze zouden mislukken. Iran is nog steeds de grootste sponsor van terrorisme ter wereld en heeft als doel tegenstanders te intimideren en te doden, of dat nu Israëli's, Joden, Amerikanen, Europeanen of Arabieren zijn.

Maar het is waar dat de Hezbollah helpers van het regime in Libanon - met een enorm arsenaal aan raketten gericht op Israël - een veel grotere bedreiging vormen voor de Joodse staat dan alles wat vanaf Iraans grondgebied gelanceerd zou kunnen worden. De enorme hoeveelheid wapens van Hezbollah zou de Israëlische luchtverdediging overweldigen en zware verliezen en schade veroorzaken.

De beslissing van Iran om hun Libanese handlangers geen bevel te geven om het vuur te openen op Israël - zowel na 7 oktober als nu - is geen teken van goede wil of een poging om het conflict te deëscaleren. Het is eerder een bewijs dat de leiders van Teheran de Hezbollah beschouwen als hun laatste verdedigingsmiddel tegen een Israëlische of Amerikaanse aanval op hun land of nucleaire installaties. Hun redenering is dat als zo'n arsenaal nu tegen Israël wordt gebruikt, ze het niet kunnen gebruiken als en wanneer het voortbestaan van hun tirannieke regime op het spel staat.

Het is ook niet waar dat Jeruzalem het conflict heeft laten escaleren met de recente succesvolle aanval op de Iraanse ambassade in Damascus, die vermoedelijk de aanleiding was voor Teheran's afvuren van al die raketten. Iran valt Israël al jaren onophoudelijk op de een of andere manier aan, vooral sinds zijn interventie in de Syrische burgeroorlog om het regime van Bashar Assad te redden, die mogelijk werd gemaakt doordat Obama terugkwam op zijn "rode lijn" dreigement aan het adres van de barbaarse leider.

En sinds 7 oktober beschieten de Iraanse Hezbollah-terroristen het noorden van Israël, waardoor gemeenschappen aan de grens onbewoonbaar worden en er nog meer Joden vluchteling zijn geworden in hun eigen land sinds het begin van de oorlog met Hamas. Dat is een probleem dat werd gecreëerd door Biden's aandringen om Iran te paaien - en door de Israëlische regering onder leiding van Naftali Bennett en Yair Lapid te dwingen om een deel van haar aardgasvelden in de Middellandse Zee af te staan aan Libanon. Washington heeft ook geprobeerd te voorkomen dat Israël veel doet om de dreiging vanuit het noorden te verminderen, om Teheran niet voor het hoofd te stoten.

Verwacht geen sympathie

Maar zelfs als er sterke redenen zijn voor Israël om een nieuwe ruil met de Islamitische Republiek te vermijden terwijl het nog steeds vecht tegen Hamas in Gaza, zijn er twee wijdverspreide misvattingen over dit onderwerp die moeten worden ontrafeld.

De eerste is de overtuiging dat Israël er diplomatiek beter van wordt als het niet terugslaat op zijn vijanden nadat het is aangevallen.

Velen ter linkerzijde van Israël en elders beweren nu dat de huidige prioriteit is om te profiteren van de sympathie die Israël krijgt als het beoogde slachtoffer van de Iraanse aanval. Zij geloven dat terugslaan de Joodse staat vitale politieke steun zal kosten die het anders in de komende maanden zou krijgen van Amerikanen en Europeanen, die herinnerd worden aan de gevaarlijke buren die het land omringen. Door zich rustig terug te trekken en dit hoofdstuk af te sluiten, zal het, zo wordt ons verteld, de dankbaarheid van Biden verdienen en iets van de internationale goodwill terugwinnen die het verloren heeft door de oorlog tegen Hamas en de daaruit voortvloeiende ontberingen voor de Palestijnen in Gaza.

Het is een vergissing om te denken dat Israël iets wint door zichzelf het slachtoffer te maken of de rol te laten spelen van de plooibare Amerikaanse cliëntstaat. Integendeel, elke perceptie van Israëlische zwakte of een geloof van de kant van de vijanden dat het in bedwang kan worden gehouden door Amerikaans advies of dreigementen is slechts een uitnodiging om de inzet te verhogen en de aanvallen op te voeren, hetzij door terroristische troepen of andere middelen. De aanblik van dode Israëli's en Joden ontvlamt het antisemitisme eerder dan het te marginaliseren.

De Israëli's zijn dankbaar voor de hulp die ze kregen van de Verenigde Staten en andere landen bij het verslaan van de Iraanse aanvallen. De buitenlandse hulp was echter geen daad van filantropie. Succesvolle Iraanse aanvallen op Israël brengen de hele regio in gevaar en maken het nog moeilijker om Biden's doel te bereiken om met Teheran in gesprek te gaan.

Ook moet niemand geloven dat Iraanse aanvallen de sympathie voor Israël in zijn oorlog in Gaza zullen vergroten. Als de massamoord op 7 oktober door Hamas - de ergste massaslachting van Joden sinds de Holocaust - er niet voor heeft gezorgd dat Israël meer geliefd is in de wereld, dan zullen de Iraanse raketaanvallen niemands mening veranderen. In de nasleep van deze afschuwelijke daden veroordeelden de media en anti-Israël activisten de Joodse staat al voordat het tegenoffensief tegen de terroristen begon. De internationale opinie kan rouwen om dode Joden, of dat nu in de Holocaust was of nu, maar heeft niet veel sympathie voor levende Joden, vooral niet als ze gewapend zijn en zichzelf kunnen verdedigen. Terwijl andere oorlogen, zoals die van Iran in Syrië, werden genegeerd of getolereerd, worden Israëlische pogingen tot zelfverdediging altijd disproportioneel of verkeerd genoemd, hoe gerechtvaardigd ook.

Israël zal geen enkele vriend winnen als het geen krachtige boodschap stuurt naar Iran dat de prijs voor het schaden van Joden meer zal zijn dan het wil betalen. Aan de andere kant zal het spektakel van Israël dat gedwee Amerikaanse bevelen opvolgt en het vuren staakt, Teheran alleen maar aanmoedigen om door te gaan met het provoceren van de Israëli's en het ondermijnen van de strategische belangen van het Westen in de regio.

Biden's politieke belangen

Het is net zo duidelijk dat de Amerikaanse oproepen tot terughoudendheid veel meer te maken hebben met de politieke belangen van Biden dan met de veiligheid van de VS.

De president is ervan overtuigd dat het grootste obstakel voor zijn herverkiezing dit jaar voortkomt uit woede in de linkervleugel van de Democratische Partij over zijn aanvankelijke steun voor Israël na 7 oktober. Hij gelooft dat intersectionele activisten en Arabisch-Amerikaanse of moslimkiezers hem in de steek zullen laten als hij Israël niet verhindert om de vernietiging van Hamas af te maken. Dat is een vergissing, want zijn problemen komen voort uit de wijdverspreide perceptie van zijn zwakte en zijn falend economisch beleid dat leidde tot inflatie en de opening van de zuidelijke grens die een massale golf van illegale immigratie aanmoedigde.

Als gevolg daarvan is de regering vastbesloten om de oorlog tegen Hamas te beëindigen, zelfs als dat betekent dat een genocidale terroristische groepering die banden heeft met Iran mag wegkomen met massamoord. En degenen die het eens zijn met de valse vooronderstelling dat Israël schuld heeft aan de oorlog of de grote leugen dat het genocide pleegt, zullen het leiderschap niet leuker vinden als het Iran niet straft. Biden's gretigheid om Iran te paaien wordt alleen geëvenaard door zijn wanhopige pogingen om door de knieën te gaan voor de extremisten in zijn eigen partij. Daarom wil hij geen verdere militaire actie.

Een Amerikaanse president die serieus was over het afschrikken van een vijand en het stoppen van wereldwijd terrorisme zou geen terughoudendheid adviseren. Hij zou actief proberen de Israëlische inspanningen om Iran en zijn bondgenoten te bestrijden te ondersteunen, onder andere door de uitroeiing van Hamas te steunen. Biden zou de sancties tegen Teheran moeten opvoeren om de economie op de knieën te dwingen, in plaats van te blijven proberen het land te verleiden met steekpenningen, zoals de $10 miljard aan bevroren fondsen die het onlangs voor hen heeft vrijgemaakt.

In plaats daarvan blijft Biden - zoals hij al heeft gedaan sinds hij in functie is - gemengde boodschappen sturen die het Iraanse avonturisme in de regio alleen maar hebben aangemoedigd. Israël moet doen wat het moet doen, op zijn eigen manier en op een moment dat het zelf kiest om Iran te doen terugkrabbelen. Maar hoe meer we horen praten over Amerikaanse druk op Jeruzalem om zich terughoudend op te stellen, hoe zekerder het is dat het resultaat op de lange termijn alleen maar meer bloedvergieten en door Iran gesteunde terreur zal zijn.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: American calls for Israeli restraint won’t make either nation safer - JNS.org