Israëls lange oorlog voor het Westen

door Pete Hoekstra - 4 februari 2024

Op 17 januari 2024 bracht de Council for a Secure America (CSA) de laatste update uit van zijn rapport "Israel-Hamas War", waarmee 100 dagen sinds het begin van de oorlog worden gemarkeerd. De update is de derde in een reeks die volgt op CSA's 50- en 70-daagse oorlogsrapporten. Vanaf het begin van deze rapporten was de echte vraag hoe lang ze zouden moeten worden uitgegeven.

Historisch gezien zijn oorlogen waarbij Israël betrokken is relatief kort geweest. De "Zesdaagse Oorlog" in 1967 ontleende zijn naam aan de lengte van de oorlog waarin Israël in die tijd de gecombineerde strijdkrachten van Egypte, Jordanië en Syrië versloeg. De Yom Kippur Oorlog van 1973, die begon met een verrassingsaanval op Israël onder leiding van Syrië en Egypte, duurde net iets minder dan drie weken voor een Israëlische overwinning. Tussendoor zijn er voortdurend aanvallen geweest, waarop Israël heeft gereageerd door de directe bronnen van de aanvallen "op te ruimen", wat de Israëli's droogjes "het gras maaien" noemden.

De huidige Gaza-oorlog is helaas anders. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft de terroristische aanvallen van Hamas op Israël vanuit Gaza op 7 oktober 2023 vergeleken met het equivalent van "twintig 9/11s".

Het probleem lijkt te zijn dat de bron niet in wezen Hamas is, maar Iran, dat zijn proxies organiseert, financiert en bevoorraadt: Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad in Gaza en de Israëlische Westelijke Jordaanoever, Hezbollah in Libanon en de Houthi's in Jemen. Daarnaast heeft het huidige regime in Iran zijn eigen militie, de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), die de milities van de proxy's traint, en kleinere milities in Syrië en Irak.

Sinds het begin van de Gaza-oorlog hebben door Iran gesteunde sjiitische milities in Irak hun aanvallen op Amerikaanse troepen in Syrië en Irak opgevoerd, waardoor er nog een andere destabiliserende militaire en economische factor in de regio is bijgekomen. De rode draad die Hamas, Hezbollah en de sjiitische milities met elkaar verbindt, is de aanzienlijke financiering en steun die elk van hen ontvangt van Iran, dat deze steun op zijn beurt heeft ontvangen van de regeringen van Obama en Biden. Toen de regering Biden aantrad, had Iran $6 miljard aan reserves; nu heeft het, volgens voormalig Amerikaans legergeneraal Jack Keane, meer dan $100 miljard - wat het vermoedelijk heeft gebruikt om zijn proxies en zijn nucleaire programma te financieren. Dankzij de regering Biden was Iran ook in staat om Hamas te blijven financieren met een geschatte 100 miljoen dollar per jaar en om wapens en training te leveren.

Nog problematischer is dat Iran en zijn proxies, uit dankbaarheid voor de vrijgevigheid van de regering Biden, tot nu toe meer dan 244 aanvallen (hier, plus 161 volgens Gen. Jack Keane) hebben uitgevoerd op Amerikaanse activa in Syrië en Irak sinds Biden aantrad. Bidens misplaatste filantropie is dezelfde als op zijn eerste dag in functie, toen de VS, na het effectief belemmeren van Amerika's energievoorziening, olie kocht van Rusland (waarom niet Canada?). De Russische president Vladimir Poetin gebruikte die plotseling verdubbelde (en een tijdlang verdrievoudigde) olieprijzen waarschijnlijk om zijn oorlog tegen Oekraïne voort te zetten. Op dezelfde manier gebruikte Iran zijn meevaller om het uranium sneller te verrijken tot 84%, net onder de 90% die nodig is om kernwapens te kunnen maken. Het regime financierde en leidde niet alleen zijn proxy Hamas om Israël aan te vallen; een andere proxy, de Jemenitische Houthi's, vielen de VS en zijn bondgenoten in de regio aan.

Het probleem met een staakt-het-vuren in de Gaza-oorlog nu, voordat Israël de terroristische capaciteiten van Hamas heeft uitgeschakeld, is dat Israël niet alleen vecht om zichzelf te verdedigen, maar namens ons allemaal in de vrije wereld die zijn aangevallen door terrorisme en degenen die het sponsoren, en die in de toekomst misschien door hen zullen worden aangevallen. De huidige oorlog in Gaza heeft eigenlijk minder te maken met Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad, Hezbollah of de Houthi's, en veel meer met hun financier en beschermer, Iran.

Op dit moment breidt Iran zijn oorlog uit terwijl de regering Biden er alles aan lijkt te doen om dat niet te doen. Deze twee doelen lijken slecht op elkaar afgestemd: Iran en zijn proxies slachten Israëli's af en nu ook Amerikanen; en de VS zegt voor de zoveelste keer dat het zal reageren wanneer en hoe het wil op een moment "van onze keuze". Dat moet hen zeker schrik aanjagen!

In het begin van de oorlog gaf de Israëlische premier Benjamin Netanyahu een beeld van het conflict:

Ali-Akbar Salehi, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken van Iran, bevestigde onlangs dat "de confrontatie tussen Iran en Israël zal doorgaan zolang [Israël] bestaat... zelfs als er een Palestijnse staat wordt opgericht".

De regering Biden lijkt nu op het punt te staan het probleem te verergeren met een andere catastrofale terugtrekking: er zijn naar verluidt besprekingen gaande over het terugtrekken van de VS uit het olierijke Irak - precies zoals het Iraanse regime de VS heeft proberen te dwingen te doen sinds de Iraanse Islamitische Revolutie van 1979. Zoals The New York Times berichtte:

"Sinds de machtsovername van Iran in 1979 door Ayatollah Ruhollah Khomeini heeft de islamitische revolutionaire regering van het land één allesoverheersende ambitie: de hoofdrolspeler zijn in het vormgeven van de toekomst van het Midden-Oosten. Op een andere manier bekeken wil het land Israël zwakker maken en de Verenigde Staten uit de regio verdrijven na decennia van primaatschap."

Dus na de overgave aan de Taliban in Afghanistan, zullen de Verenigde Staten van Amerika, 's werelds grootste verdediger van de vrijheid, zich opnieuw overgeven aan terroristen en hun terreurmeester, Iran, en een vacuüm in het Midden-Oosten achterlaten dat door Amerikaanse tegenstanders zal worden opgevuld?

Leiders van Amerikaanse bondgenoten in Israël, Taiwan, Oekraïne en de Perzische Golf kunnen zich alleen maar afvragen wie van hen de volgende zal zijn.

Ondanks een pijnlijk verlies aan mensenlevens en een verwoestende klap voor de economie, is Israël niet op de vlucht. Het is "een strijd van beschaving tegen barbarij", zei Netanyahu. "We zullen winnen."

Er lijken echter mensen te zijn die liever niet zien dat Israël wint. Stemmen van defaitistische propaganda (zoals hier en hier) proberen al te beweren dat "Israël niet kan winnen." Integendeel, zoals uiteengezet door de militaire verslaggever Yaakov Lappin, is Israël eigenlijk goed op weg om te winnen. Het minste wat we kunnen doen is het in staat stellen te beschikken over alles wat het nodig heeft om zijn missie te voltooien, en de tijd om het te doen.

Andere stemmen protesteren ondertussen dat voordat de VS buitenlandse grenzen aanpakt, we eerst onze eigen grenzen moeten aanpakken, in de eerste plaats onze zuidelijke. Meer dan 8,6 miljoen illegale immigranten zijn de VS binnengekomen sinds Biden zijn termijn begon, waaronder bijna 1,6 miljoen "ontsnapten" waar we niets van weten. Dit is een veiligheidscrisis en daar moeten we iets aan doen. Niettemin is het beschermen van onze grenzen en het beschermen van onze bondgenoten geen of-of keuze.

Wat ontbreekt in een dergelijke beoordeling is dat Amerikaanse troepen die in het buitenland zijn gestationeerd in feite een grotere, virtuele grens beschermen voor de VS en de vrije wereld. Die locaties zijn vooruitgeschoven bases, niet alleen om bondgenoten als Oekraïne, Israël, Taiwan, het Midden-Oosten en de Indo-Pacific te verdedigen, maar ook om ervoor te zorgen dat we niet hoeven te vechten in de straten van Boston, San Francisco en New York. Als dat vergezocht klinkt, hoeven we niet eens terug te kijken naar de aanslagen van 9/11. CIA-directeur Christopher Ray waarschuwde onlangs Amerikaanse senatoren, verwijzend naar tekenen die vóór 9/11 gemist werden: "Ik zie overal knipperende lichtjes."

Amerika's uitstekende troepen vechten in het buitenland, niet omdat de VS onverantwoord galant is, en niet roekeloos om het militair-industrieel complex te financieren, maar om ons hier thuis beter te verdedigen. Sterker nog, als we gelijke tred willen houden met buitenlandse legers die snel moderniseren en als we een geloofwaardige afschrikking willen handhaven, hebben we meer geld nodig voor het leger naast een serieus onderzoek naar de beste bijgewerkte manieren om het te gebruiken. Dat is geen havik; in werkelijkheid is het pure duif: Als je een sterk leger hebt, hoef je het niet te gebruiken: niemand zal je op de proef stellen. President Ronald Reagan noemde het "Vrede door kracht". Het werkte.

Amerikaans isolationisme, een aangename fantasie, is, zoals de VS in de Tweede Wereldoorlog aan den lijve ondervonden, enorm gevaarlijk. Terwijl onze tegenstanders binnenstromen om elk vacuüm op te vullen waaruit de VS zich terugtrekt, zal het verlangen om Amerika te verdringen niet over het hoofd worden gezien. Hoe duur, en vaak zelfs verspillend (een probleem van management en verantwoording dat onderzocht zou moeten worden), deze verbintenissen ook mogen lijken, ze zijn een koopje vergeleken met wat de kosten later zouden kunnen zijn in een volledige oorlog.

In 1938 dacht de Britse premier Neville Chamberlain dat een "deal" met Hitler vrede en stabiliteit zou brengen. Het bracht het tegenovergestelde. Hitler, niet verrassend, maakte van de gelegenheid van de illusie van vrede gebruik om zijn invasies uit te breiden. Tegen de tijd dat ze ondraaglijk werden, was het voor iedereen duidelijk dat het veel minder kostbaar in mensenlevens en schatten zou zijn geweest om Hitler te stoppen voordat zijn leger de Rijn overstak.

Als burgerslachtoffers het probleem lijken te zijn, dan stelt het CSA rapport vast dat hoewel ze aanzienlijk zijn - idealiter is zelfs één dode te veel - ze niet anders zijn dan in vorige oorlogen - en, volgens The New York Times, zelfs dramatisch afnemen.

Het ministerie van Volksgezondheid van Gaza - dat natuurlijk gerund wordt door Hamas, wiens statistieken flamboyant onbetrouwbaar zijn - heeft gemeld dat er meer dan 23.000 mensen zijn gedood in Gaza. Het ministerie maakt echter geen onderscheid tussen terroristen en burgers. Helaas lijkt Hamas te geloven dat het in haar eigen belang is om zo hoog mogelijke statistieken te publiceren, waarschijnlijk in de hoop dat Israël de schuld krijgt van de doden en niet zijzelf voor het gebruiken van hun eigen burgers als menselijk schild.

Bovendien, zoals de journalist Daniel Greenfield opmerkte, heeft iemand tijdens de Tweede Wereldoorlog ooit gevraagd of er te veel Duitse slachtoffers waren, en zo ja, of de gevechten dan moesten stoppen? Zoals Netanyahu zei, Israël wilde deze oorlog niet en vroeg niet om deze oorlog; het zou deze oorlog mogen beëindigen voordat het plan van het Iraanse regime om "de revolutie te exporteren" zich nog verder verspreidt. Iran controleert vier hoofdsteden in Syrië, Jemen, Libanon en Irak. Iran heeft zijn terreur proxies versterkt, is dicht bij de bouw van een kernbom en is al meer dan een decennium bezig met het uitbreiden van zijn operaties in Zuid-Amerika ( hier, hier, hier en hier).

Er zijn zorgen geuit over de lengte van de tijd die Israël nodig zou kunnen hebben als er geen duidelijk einde in zicht is. Netanyahu heeft echter duidelijk zijn "drie oorlogsdoelen" gesteld, volgens de Wall Street Journal:

"Deze doelen zijn haalbaar," maar de oorlog "zal vele maanden duren." Hij somt de doelen op in zijn kenmerkende bariton. "Eén, Hamas vernietigen. Twee, de gijzelaars bevrijden" - van wie er nog ongeveer 136 in de tunnels van Hamas zitten, van wie sommigen dood gewaand worden. "Drie, ervoor zorgen dat Gaza nooit meer een bedreiging vormt voor Israël."

Is dat niet wat de VS zouden willen in een soortgelijke confrontatie met Al Qaida of ISIS?

De regering Biden zou waarschijnlijk liever werken met een Israëlische premier die meer meegaand was, een premier die blij zou zijn met een Palestijnse staat (hier en hier) naast Israël, en zich niet zo druk zou maken als die genocidaal zou zijn; een premier die blij zou zijn met een Iran dat bewapend is met kernwapens, en niet zo preuts zou worden elke keer als de mullahs opriepen tot "Dood aan Israël" en zeiden dat Israël een "één-bom-natie" is. De regering Biden vraagt zich misschien zelfs af: "Waarom kan er geen redelijke Israëlische premier zijn die deze plannen gewoon goedkeurt zonder het iedereen zo moeilijk te maken?"

Er lijkt diep in de VS een mentaliteit te bestaan die gelooft: "Was Israël er maar niet, dan zouden we al deze problemen niet hebben." Dit zijn misschien wel dezelfde mensen die denken dat als je je tegenstanders maar blijft omkopen, ze zich, zoals Ayatollah Ruhollah Khomeini ten onrechte beloofde, niet zullen "verzetten tegen de Amerikaanse belangen in Iran". Er is geen bewijs dat er iets is veranderd. Waarom zou het ook als de VS blijft aantonen dat een tegenstander zijn Big Business is? Onze tegenstanders kunnen zien dat bondgenoten van de VS, zoals Israël, bedreigingen ontvangen (bijvoorbeeld hier en hier ); dat ze opdrachten krijgen; dat hun interne aangelegenheden, zoals gerechtelijke hervormingen, worden verstoord en dat hun vrije en eerlijke verkiezingen in gevaar komen (hier en hier). Onze tegenstanders kunnen ook zien dat Amerikaanse bondgenoten wordt verteld wanneer, waar en hoe ze zich wel of niet mogen verdedigen - zelfs na een genocidale aanval (hier en hier). In welk team zou je liever zitten?

De Wall Street Journal merkte op:

Naar alle waarschijnlijkheid ziet Biden het staken van het geweld en de oprichting van een Palestijnse staat als een ticket naar herverkiezing, of op zijn minst een Nobelprijs voor de Vrede. Hij lijkt nog steeds, raadselachtig genoeg, vastbesloten om een soort "deal" met Iran te sluiten, ook al heeft Iran in het verleden geen enkele van zijn deals nagekomen en lijkt het niet waarschijnlijk dat het er in de toekomst een zal nakomen.

"Iran bedreigt de wereld," zei de Israëlische minister van Economie Nir Barkat. "Ze willen een bom maken om die te kunnen gebruiken. "

Anderen hebben gezegd dat als dit is wat Iran doet zonder een kernwapen, bedenk dan eens wat het zal doen met een kernwapen.

Niet alle oorlogen zijn "voor altijd" of "zinloos", anders zouden de Verenigde Staten er niet zijn. Helaas lijkt de regering Biden vastbesloten te zijn om te verliezen. Natuurlijk lijkt het waarschijnlijk het gemakkelijkst - op de korte termijn - om je over te geven, zoals in Afghanistan, en de Amerikaanse troepen terug te trekken uit Syrië en Irak, en Israël in de steek te laten ten gunste van een kwaadaardig terroristisch regime. Het is veel beter om af te schrikken, en nog beter om te winnen.

Aan de noordgrens van Israël ligt Libanon, dat nu onder heerschappij staat van een andere proxy-militie van Iran, Hezbollah. Al jaren breidt Hezbollah de inspanningen van Iran uit door naar schatting 150.000 raketten op Israël te richten, een land dat kleiner is dan New Jersey. Hezbollah geeft openlijk toe dat ze sinds 7 oktober 2023 meer dan 670 aanvallen op Israël hebben uitgevoerd - naast de aanvallen van Hamas in het zuiden van Israël. In reactie hierop heeft de Israëlische minister van Oorlogskabinet Benny Gantz tegen hoge Amerikaanse functionarissen gezegd dat de toenemende aanvallen van Hezbollah op het noorden van Israël, "van Israël eisen dat het een dergelijke dreiging verwijdert".

Iran vindt het natuurlijk prachtig om zijn proxies te laten vechten en sterven om Israël te vernietigen, zolang de oorlog zich niet naar hen uitbreidt - naar alle waarschijnlijkheid de reden dat Iran überhaupt proxies heeft. De regering Biden heeft, tot haar grote verdienste, verschillende oorlogsschepen in de regio gestationeerd om uitbreiding tegen te gaan, waardoor de oorlog nog langer zou duren. De regering Biden heeft Israël tot nu toe in veel opzichten enorm gesteund, wat zeer welkom is, en het is oprecht te hopen dat haar onverdeelde steun stand zal houden.

Elke afschrikking zal echter veel krachtiger moeten zijn en direct gericht op Iran, een rekening voor Iraanse bezittingen, om Iran af te leiden van zijn hegemoniale doelen. Een andere situatie in deze oorlog zou een veel krachtiger reactie van de VS vereisen dan wat we nu hebben gezien. Gen. Keane heeft voorgesteld om de leiders en militaire capaciteiten van de IRGC en zijn leiders die de agressie initiëren, aan te vallen om te voorkomen dat ze meer schade aanrichten.

Zoals in alle oorlogen worden beide partijen getroffen door honderdduizenden ontheemde - burgers, zowel Palestijnen als Israëliërs.

Uit het lezen van het CSA rapport kunnen enkele belangrijke conclusies worden getrokken.

Ten eerste, als Iran en zijn proxies verder betrokken raken bij het conflict, moeten de VS reageren op Iran, wat president Biden heeft toegezegd te zullen doen, hoewel het nog niet duidelijk is wanneer, waar en hoe. Tot nu toe lijkt de regering Biden in ieder geval terughoudend om Iran en zijn provocaties te beantwoorden op een manier die Iran daadwerkelijk zou kunnen afschrikken. Amerikaans personeel is omgekomen en tientallen troepen zijn gewond geraakt, sommigen met ernstig traumatisch hersenletsel -- maar Iran zelf hoeft geen prijs te betalen voor alle verwoestingen die het aanricht, om nog maar te zwijgen van de verwoestingen die het kan aanrichten als het kernwapens mag hebben. Diplomatie zal het niet stoppen, en een "deal" zal het niet stoppen.

Iran is nog helemaal niet getroffen: niet de bases van de IRGC, niet de trainingscentra, niet het spionageschip in de Rode Zee. Er zijn zelfs geen financiële sancties hersteld. Iran kan deze reactie alleen maar opvatten als een uitgelezen kans om de agressie op te voeren en in ieder geval tot de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november alles te doen wat het wil.

IDF stafchef Lt. Gen. Herzi Halevi vertelde verslaggevers dat "zowel veiligheid als een gevoel van veiligheid" voor Noord-Israël kunnen vereisen dat IDF-troepen een "zeer duidelijke verandering" maken. Hij zei niet waarin.

Er zijn ook tekenen dat de oorlog een uitgebreid regionaal conflict aan het worden is, hoewel de regering Biden, die haar best lijkt te doen om een dergelijk conflict te vermijden, er net als Chamberlain achter zou kunnen komen dat een dergelijke houding precies datgene is wat het conflict teweegbrengt.

In een halve beweging voegde de regering Biden onlangs de in Jemen gevestigde Houthi's toe aan een lijst van groepen die zijn aangemerkt als terroristische organisaties. Helaas bleek de lijst relatief tandeloos te zijn, ver onder het niveau van Buitenlandse Terroristische Organisaties waarop de groep eerder was geplaatst.

Tot nu toe heeft de regering Biden bedreigingen niet aangepakt als de belangrijke wereldwijde uitdagingen die ze zijn. De regering steunt de militaire behoeften van Israël, wat positief is, maar weigert nog steeds het echte kernprobleem - Iran - aan te pakken. De Israëli's voorzien van de middelen om de oorlog te winnen en een coalitie te vormen tegen de terroristische aanvallen van de Houthi's op de wereldwijde scheepvaart zijn concrete stappen. Wat wordt genegeerd is dat Iran de poppenspeler is die achter het gordijn aan de touwtjes trekt. Om de dreiging in te dammen, moet de regering Biden opnieuw een veel krachtiger strategie toepassen om Iran aan te pakken. Iran moet opnieuw worden gesanctioneerd, verstoten in de wereldgemeenschap en zijn inkomstenbron - olie - die wordt gebruikt om Hamas, Hezbollah, de Houthi's en sjiitische milities te financieren, moet worden afgesneden.

Als Iran er niet van wordt weerhouden om kernwapens te verwerven, zal de wereld er anders uitzien, met talloze wapenwedlopen of zelfs een kernoorlog.

Zoals het CSA rapport benadrukt, brengt de voortdurende oorlog tussen Israël en Hamas aanzienlijke risico's met zich mee voor Israël, de regio en de wereld. Het is tijd om de Iraanse uitdaging serieus aan te pakken, het vermogen van Iran uit te schakelen om zijn proxies te financieren en van wapens te voorzien die meerdere bedreigingen vormen in deze strijd, en een einde te maken aan zijn nucleaire programma voordat het te laat is.

Peter Hoekstra is Distinguished Senior Fellow bij het Gatestone Institute. Hij was ambassadeur van de VS in Nederland tijdens de regering-Trump. Hij zat ook 18 jaar in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden als vertegenwoordiger van het Tweede District van Michigan en was voorzitter en rangschikkend lid van de House Intelligence Committee.

Bron: Israel's Long War for the West :: Gatestone Institute