Israël handelt slechts alleen

Een reeks opzienbarende overwinningen heeft nieuwe wegen naar vrijheid geopend in het Midden-Oosten

Door Bernard-Henri Lévy op 1 oktober 2024

We kennen Lenins uitspraak, apocrief maar zo waar: “Er zijn decennia waarin niets gebeurt en er zijn weken waarin decennia gebeuren.”

Dit is precies wat er is gebeurd en nog steeds gebeurt in het Midden-Oosten en daarbuiten, met de met boobytraps geladen piepers van 17 september, de nederlaag van Hezbollah in Libanon op 29 september en een dag later de opmars van Israëlische grondtroepen naar Zuid-Libanon.

Een terroristisch leger, krachtiger dan Al Qaida en ISIS samen, is permanent verzwakt en voorlopig onthoofd.

Het Iraanse regime, waarvoor Hezbollah de avant-garde was, de parel in de kroon, of om de bolsjewistische metafoor voort te zetten, haar kostbaarste kapitaal, is verzwakt door een nederlaag die volgt op het bombardement op haar ambassadecomplex in Syrië, de executie van Ismael Haniyeh, hoofd van Hamas, in het hart van Teheran, en de mislukking van haar algemene offensief op 17 april tegen Israël. En het lijkt erop dat het regime voor het eerst in bijna een halve eeuw eindelijk in het defensief is, kwetsbaar en zwalkend ...

De havens van Hodeidah en Ras Issa, in het westen van Jemen, zijn het doelwit van een eskader straaljagers nadat de Houthi's, nog een van de marionetten van de ayatollah, de fout maakten het Ben-Gurion vliegveld te raken waar de premier net was geland ...

Libanon dekoloniseert ...

Ja, Libanon, dit glorieuze land van Adonis en Gibran, dat Nerval, Lamartine en Chateaubriand versteld deed staan en lange tijd een voorbeeld was van kosmopolitisme en tolerantie, werd vervolgens niets meer dan een kolonie van Iran, een pion in zijn imperiale strategie en, daardoor, een mislukte staat-nu komt de bankschroef los en kan het Libanese volk, als het dat wil, zijn eigen lot weer in handen nemen ...

Israël ademt ...

Iraanse vrouwen glimlachen ...

De overgebleven democraten in Syrië herinneren zich dat Hezbollah in de frontlinie stond van de massamoord, door Bashar Assad, op honderdduizenden van hun eigen mensen, en in Idlib zijn er grote vreugde-uitbarstingen ...

De families van de 58 Franse parachutisten en de 241 Amerikaanse mariniers die omkwamen bij de dubbele zelfmoordaanslagen met vrachtwagens in 1983, de overlevenden van de aanslagen in 1986 in Parijs, tegen het warenhuis Tati, het café Renault, het politiebureau, de regionale trein RER, de hogesnelheidstrein Parijs-Lyon TGV, enzovoort, zijn net als president Biden van mening dat gerechtigheid is geschied ...

Kortom, de vrije wereld, de echte wereld, die zich uitstrekt van New York, Parijs en Rome tot de menigten die, van Teheran tot Ankara en van Moskou tot Peking en Kabul, zich er niet bij neerleggen onder imbeciele en bloedige dictaturen te leven, kan een beetje gemakkelijker ademhalen en de tekenen van mogelijke verandering zien.

Natuurlijk is er nog niets beslist.

Hezbollah heeft nog steeds tienduizenden raketten op Israël gericht.

En omdat de geschiedenis, zoals Marx zei, in hetzelfde metaforische register moet blijven, meer verbeelding dan mens, zijn de “vijf koningen” Iran, Rusland, de Islamitische Internationale, Turkije en China niet machteloos, verre van dat.

Maar de Israëli's hebben een les in vastberadenheid en moed gegeven.

Ze hebben het tegenovergestelde gedaan van wat de Europese en Amerikaanse cheerleaders van het Akkoord van München als gebroken platen herhaalden: “De-escaleren! De-escaleren!” Immers, volgens de theorieën van de rechtvaardige oorlog, en daarna, volgens Clausewitz, zijn er situaties in de wereld waarin, helaas, escalatie noodzakelijk en de enige optie is.

En de Israëli's herinnerden de wereld eraan dat er momenten in de geschiedenis zijn, wanneer je (Israëls) voortbestaan op het spel staat, wanneer hele volkeren (Libanon, Syrië, Jemen, Iraakse en Syrische Koerden) gegijzeld en bedreigd worden, wanneer de strategie van een compromis door de vijand (vroeger nazi-Duitsland, nu de Islamitische Republiek Iran) wordt opgevat als een uitnodiging om nog harder toe te slaan - momenten dus, waarop een van die sterke daden die de lafaards “escalatie” noemen, het tij kan keren, de machtskaart kan hertekenen en levens kan redden.

De IDF handelt alleen omdat dat op dit moment haar situatie is.

Maar het handelt - in tegenstelling tot wat leunstoelstrategen die een “Israël dat nu de controle kwijt is” aanklagen overal herhalen - met mate en zonder overmoed.

Het breekt de operationele capaciteiten van een staat binnen een staat die de wereld terroriseerde. En het doet dit, zoals altijd, terwijl het alles probeert te doen om onschuldige burgers te sparen.

En, zoals we nu allemaal weten sinds de val van de grote rijken en, meer recentelijk, van de USSR, vrezen dictators niet alleen een mislukking, maar ook de externe vernedering die hen naakt achterlaat voor hun interne oppositie - zodat Israël misschien wel bezig is om in Iran zelf de grote droom te vervullen van Westerse republieken, gematigde Arabische landen en, nogmaals, heldinnen van de democratie die nu al twee jaar moedig paraderen in Teheran onder het geschreeuw van “Vrouw, Leven, Vrijheid”.

Om deze redenen moeten Israëls bondgenoten zich dringend hergroeperen om het te steunen, niet alleen ter verdediging, maar voor de overwinning.

Vertaald uit het Frans door Matthew Fishbane.

Bernard-Henri Lévy is filosoof, activist, filmmaker en auteur van meer dan 45 boeken waaronder The Genius of Judaism, American Vertigo, Barbarism with a Human Face, Who Killed Daniel Pearl? en The Empire and the Five Kings. Zijn nieuwste boek, Israel Alone, werd uitgebracht op 10 september 2024.

Bron: Israel Acts Alone - Tablet Magazine