Iran's nachtmerries

De Iraanse aanval op Israël lijkt een historische blunder. Het opende een nieuw hoofdstuk waarin eigen bodem, dankzij de aanval op Israël, voor geen enkele westerse macht meer verboden terrein is.

Door Victor Davis Hanson 25 april 2024

Details van de recente beperkte Israëlische vergeldingsaanval op Iraanse luchtdoelraketbatterijen bij Isfahan zijn nog vaag. Toch kunnen we enkele conclusies trekken.

Israëls kleine serie raketten raakte het doel waarvoor ze bedoeld waren, zelfs de lanceerinrichtingen die ontworpen zijn om dergelijke inkomende munitie tegen te houden.

Het doelwit was in de buurt van de Natanz verrijkingsinstallatie. Die nabijheid was opzettelijk. Israël liet Iran zien dat het precies die antiraketbatterij kon uitschakelen die was ontworpen om een aanval op de nabijgelegen nucleaire faciliteit te verijdelen.

De grotere boodschap aan de wereld was dat Israël een vergeldend spervuur kon sturen op Iraanse nucleaire sites met redelijke garanties dat de inkomende aanvallen niet konden worden gestopt. Ter vergelijking, de eerdere aanval van Iran op Israël was veel groter en meer willekeurig. Het was ook een enorme flop, met naar schatting 99 procent van de meer dan 320 drones, kruisraketten en ballistische raketten die hun geplande doelen niet raakten.

Bovendien werd gemeld dat meer dan 50 procent van de ruwweg 115-120 ballistische raketten van Iran niet werden gelanceerd of tijdens de vlucht defect raakten.

Voeg deze feiten samen en het presenteert een verontrustende correctie op de niet aflatende opschepperij van Iran dat het binnenkort een nucleair arsenaal zal bezitten dat de Joodse staat zal uitroeien.

Overweeg verder de volgende nachtmerrieachtige scenario's: Als Iraanse raketten met een kernkop ooit op Israël worden afgevuurd, kunnen ze naast Syrië en Irak ook over Saoedi-Arabië, Jordanië, de Westelijke Jordaanoever, Gaza of alle vier vliegen. In het geval van Jordanië en Saoedi-Arabië zouden dergelijke trajecten een oorlogsdaad zijn, zeker gezien het feit dat enkele van de recente Iraanse luchtaanvallen boven Arabisch grondgebied werden onderschept en vernietigd lang voordat ze Israël bereikten.

De Iraanse aanval zette Arabische landen, de VS, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk ertoe aan om samen te werken om bijna alle Iraanse drones te vernietigen. Voor Iran is dat een voorbode van het soort geraffineerde luchttegenstand waar het mee te maken zou kunnen krijgen als het ooit zou besluiten om een nucleaire versie op touw te zetten.

Zelfs als de helft van de Iraanse ballistische raketten met succes is gelanceerd, zijn er blijkbaar maar een paar in de buurt van hun doelwit gekomen - in schril contrast met de succesvolle aanval van Israël op Iraanse raketbatterijen. Is het dus denkbaar dat een Iraanse raket met een nucleair doel die naar Israël wordt gelanceerd net zo'n grote bedreiging vormt voor Iran zelf of zijn buren als voor Israël?

En zelfs als zulke raketten in de lucht zouden komen en zelfs als ze met succes het Arabische luchtruim zouden doorkruisen, is er nog steeds een overweldigende kans dat ze geneutraliseerd zouden worden voordat ze boven Israël ontploffen.

Een dergelijke lancering zou een onmiddellijk Israëlisch antwoord rechtvaardigen. En de inkomende bommen en raketten zouden waarschijnlijk met 100 procent zekerheid de Iraanse tegenmaatregelen ontwijken en hun doelen raken.

Nu de grond van zowel Iran als Israël niet langer heilig is en immuun voor aanvallen, is de mystiek van de Iraanse nucleaire dreiging verdwenen.

Het zou moeilijker moeten zijn voor de theocratie om Westerse regeringen om te kopen voor gijzelaars, sancties en Iran-deals onder het mom van een succesvolle kernaanval op de Joodse staat.

De nieuwe realiteit is dat Iran een Israël heeft uitgedaagd dat talrijke kernwapens heeft en tientallen raketten met kernlading in verharde silo's en op onderzeeërs. Teheran heeft geen enkel vermogen om deze raketten of geavanceerde Israëlische vliegtuigen van de vijfde generatie, bewapend met kernbommen en raketten, tegen te houden.

Iran moet nu vrezen dat als het 2-3 nucleaire raketten lanceert, de kans overweldigend is dat ze ofwel mislukken bij de lancering, verkeerd afgaan in de lucht, imploderen in Iran, neergehaald worden boven Arabisch grondgebied door Israëlische bondgenoten, of neergehaald worden door het tripartiete Israëlische raketafweersysteem.

Als je alles bij elkaar optelt, lijkt de Iraanse aanval op Israël een historische blunder. Het toonde de wereld de machteloosheid van een Iraanse luchtaanval op het moment dat het land dreigt nucleair te worden. Het liet zien dat een incompetent Iran net zo goed een bedreiging voor zichzelf kan zijn als voor zijn vijanden. Het opende een nieuw hoofdstuk waarin eigen bodem, dankzij de aanval op Israël, niet langer verboden terrein is voor elke westerse macht.

Haar falen om een veel kleinere Israëlische reactie te stoppen, gekoppeld aan het overweldigende succes van Israël en zijn bondgenoten om een veel grotere Iraanse aanval te stoppen, herinnert de Iraanse autocratie eraan dat haar schrille retoriek is ontworpen om haar onmacht te maskeren en haar eigen kwetsbaarheid te verbergen voor haar vijanden.

En het lankmoedige Iraanse volk?

De waarheid zal aan het licht komen dat haar eigen theocratie het Israëlische thuisland met verwaarloosbaar resultaat heeft aangevallen en in ruil daarvoor een succesvolle, zij het slechts demonstratieve, Israëlische reactie heeft gekregen.

Dus Iraniërs zullen leren dat hun thuisland nu kwetsbaar is en, voor de toekomst, niet langer verboden terrein.

En ze zullen concluderen dat Israël effectievere bondgenoten heeft dan Iran en dat hun eigen ballistische raketten misschien eerder suïcidaal dan moorddadig zijn.

Als gevolg daarvan zullen ze misschien concluderen dat de echte vijanden van de Iraanse natie toch niet het Joodse volk van Israël zijn, maar hun eigen ontspoorde islamistische theocraten.

Bron: Iran’s Nightmares › American Greatness