Iraanse raketten raken Europa: Europa doet niets

door Majid Rafizadeh - 26 oktober 2024

De huidige benadering van Iran door de Europese mogendheden doet ongemakkelijk denken aan hoe ze in de jaren dertig van de vorige eeuw omgingen met nazi-Duitsland.

De Europese democratieën verkozen de verzoening boven een confrontatie en knepen een oogje dicht voor Hitlers toenemende agressie. Het is niet verrassend dat deze toegeeflijkheid de nazi's alleen maar aanmoedigde en leidde tot de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog.

Vandaag de dag versterkt de passiviteit van Europa ten opzichte van de escalerende dreigingen van Iran alleen maar het regime. Iran, dat in het Amerikaanse jaarlijkse Terrorism Report van 2023 “de belangrijkste staatsponsor van terrorisme ter wereld” wordt genoemd, staat op het punt om kernwapens te verwerven.

Het islamistische regime van Iran heeft nooit een geheim gemaakt van zijn ambities. Ayatollah Ruhollah Khomeini, die de macht greep na de omverwerping van sjah Mohammad Reza Pahlavi en in 1979 de Islamitische Republiek Iran oprichtte, zei:

“We zullen onze revolutie naar de hele wereld exporteren. Totdat de kreet 'Er is geen god dan Allah' over de hele wereld weerklinkt, zal er strijd zijn."[1]

Het Iraanse regime belooft ofwel een westerse capitulatie ofwel een groot conflict. Het negeren van de waarschuwingssignalen zal de prijs die Europa betaalt alleen maar hoger maken.

Iran bewapent Rusland met raketten en aanvalsdrones, die worden gebruikt om Oekraïne aan te vallen. Die oorlog is niet langer alleen een regionaal conflict tussen Rusland en Oekraïne. Wanneer Iraanse raketten Oekraïne aanvallen, treffen ze Europa zelf. Als dit niet de opmaat is voor een directe oorlogsdaad van Iran tegen heel Europa en de individuele vrijheden waar het land voor staat, wat dan wel? Het is geen geheim dat Iran zich duidelijk heeft aangesloten bij een “nieuwe as van het kwaad” bestaande uit Rusland, China, Noord-Korea en Iran.

Irans partnerschap met Rusland zal waarschijnlijk niet eindigen met Oekraïne. De mullahs lijken hun zinnen erop te hebben gezet om Rusland te helpen zijn invloed verder uit te breiden. Misschien zal Rusland na Oekraïne proberen Moldavië in te palmen, dan de Baltische staten, en dan overal waar het erop lijkt dat er niet veel weerstand zal zijn. De vraag is hoeveel agressie Europa nog zal tolereren voordat het de volle omvang van de dreiging inziet.

Door Iran geleverde raketten en aanvalsdrones vernietigen de Oekraïense infrastructuur en richten zich op belangrijke steden zoals Kiev. Deze aanvallen veroorzaken aanzienlijke schade en maken talloze onschuldige Oekraïners dood. Hoe komt het dat de Europeanen niet zo verontrust lijken over de dood van burgers in Oekraïne als in Gaza en Libanon?

Het enige wat de EU lijkt te doen, zijn veroordelende verklaringen afgeven tegen Israël, dat de levens van zijn volk opoffert om deze schijnheilige ondankbaren te redden. Wat levert dat op?

Het is tijd voor Europa om verder te gaan dan het demoniseren van het land dat hen redt -- en om te stoppen met alleen maar woorden af te vuren op de landen die de chaos veroorzaken.

De eerste stap zou moeten zijn om Iran's Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) en zijn elite Quds Force formeel aan te merken als terroristische organisaties. Dit zou een krachtig signaal zijn dat Europa niet langer bereid is om de militaire en ideologische expansie van Iran te tolereren, en het zou wetshandhavers over het hele continent in staat stellen om resoluut op te treden tegen Iraanse agenten.

Europa zou ook de moedige stap moeten nemen om alle Iraanse ambassades en consulaten te sluiten en hun personeel uit te wijzen, voordat er weer een terreurcomplot wordt uitgevoerd.

De zaak van Assadollah Assadi, de Iraanse diplomaat die werd veroordeeld voor het beramen van een terreuraanslag in Frankrijk, had ons wakker moeten schudden. Deze zogenaamde Iraanse diplomaten lijken niet te zijn aangesteld om internationale samenwerking te bevorderen. Ze lijken eerder agenten van spionage en terreur. Hoe langer Europese leiders toestaan dat deze opruiende diplomatieke buitenposten actief zijn, hoe groter de bedreiging voor de Europese veiligheid.

Europa zou alle handelsbetrekkingen met Iran moeten verbreken. Elke euro die naar Iran vloeit, wordt waarschijnlijk doorgesluisd naar de militaire machine van Teheran en de steun aan de oorlog van Rusland in Oekraïne. De kosten van het voortzetten van deze handelsbetrekkingen zijn de verdere destabilisatie van Europa's oostgrenzen en de versterking van een regime dat openlijk vijandig staat tegenover het Westen. Door handel te drijven met Iran, financiert en versterkt het in feite zijn vijanden.

De EU moet ook bereid zijn om een coalitie te vormen om haar woorden kracht bij te zetten met militaire actie. Passief blijven toekijken terwijl Iraanse raketten en drones een Europese natie bestoken is geen strategie; het is overgave. De EU zou de olie-infrastructuur, nucleaire faciliteiten en militaire activa van Iran als mogelijke doelwitten op tafel moeten leggen. Dit zou een duidelijke boodschap afgeven aan het Iraanse regime: Europa zal niet zomaar de andere kant opkijken als hun steden worden bedreigd. Een dergelijk machtsvertoon kan verdere agressie afschrikken en Iran dwingen zich in te houden.

Als Europa te aarzelend is om het Iraanse regime rechtstreeks te confronteren, zou het op zijn minst diegenen moeten bijstaan die het Iraanse regime en zijn proxies bestrijden. Israël heeft het voortouw genomen in de confrontatie met de Iraanse agressie in het Midden-Oosten. In plaats van Israël te ondermijnen omdat het zichzelf en het Westen verdedigt tegen Hamas, Hezbollah en Iran, zou de EU er alles aan moeten doen om deze helden te steunen. Israël in de steek laten terwijl het vecht tegen de door Iran gesteunde terreur verzwakt Europa alleen maar en speelt iedereen in de kaart die bezig is het ten val te brengen.

Door te reageren met lege woorden terwijl Iraanse raketten Europese bodem raken, geeft de EU Teheran in feite groen licht om zijn agressie te escaleren. De lessen van nazi-Duitsland zijn voor iedereen duidelijk.

Het is tijd dat Europa diegenen steunt die hun leven riskeren om dit terreurregime neer te halen voordat ze een kernbom krijgen.

Het volk van Iran zou ons het meest dankbaar zijn.

Dr. Majid Rafizadeh is bedrijfsstrateeg en adviseur, Harvard-geleerde, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review en voorzitter van de International American Council on the Middle East. Hij is auteur van verschillende boeken over de islam en het buitenlands beleid van de VS. Hij is te bereiken op Dr.Rafizadeh@Post.Harvard.Edu

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2024 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

[1] 11 februari 1979 (volgens Dilip Hiro in De Langste Oorlog p.32) p.108 uit Uittreksels uit toespraken en berichten van Imam Khomeini over de eenheid van de moslims.

Bron: Iranian Missiles Hit Europe: Europe Does Nothing :: Gatestone Institute