Israël helpt de Palestijnen meer dan degenen die Israël veroordelen

door Alan M. Dershowitz en Andrew Stein - 5 juni 2024

Israël is al heel lang de belangrijkste steunpilaar van het Palestijnse volk, zowel op de Westelijke Jordaanoever als in de Gazastrook. De Israëli's hebben hun grenzen opengesteld voor Palestijnse arbeiders, aan wie ze hoge lonen betalen. Ze hebben Palestijnse patiënten, waaronder zelfs terroristen, opgenomen in hun uitstekende ziekenhuizen. Enkele van de Israëlische kibboetsbewoners die Gazanen hielpen, werden op 7 oktober door hen vermoord. Zelfs tijdens de huidige Gaza-oorlog heeft Israël meer voedsel, medicijnen en humanitaire hulp aan de Palestijnen gegeven dan enig ander land ooit heeft gedaan in oorlogstijd.

Wat hebben andere landen gedaan? Heel weinig. Noorwegen, Ierland en Spanje hebben op 28 mei "formeel een Palestijnse staat erkend." Hoe helpt dat het Palestijnse volk? Dat doet het niet. Sterker nog, het schaadt hen door onrealistische verwachtingen te wekken. De enige manier waarop een Palestijnse staat zal bestaan is door middel van harde compromissen en de moeilijke directe onderhandelingen waarmee de Palestijnen instemden in de Oslo-akkoorden van 1993-1995.

Denk eens aan het feit dat geen enkele Arabische of islamitische natie bereid is geweest om Palestijnse vluchtelingen uit Gaza op te nemen. Misschien herinneren deze naties zich dat iedereen die geprobeerd heeft de Palestijnen te helpen daar spijt van heeft. Toen Jordanië hen opnam, probeerden de Palestijnen in 1970 de regering van koning Hoessein omver te werpen. De couppoging, bekend als Zwarte September, eindigde met het verdrijven van de Palestijnen naar Libanon. Daar brak een burgeroorlog uit tussen de moslims, gesteund door de PLO, en de christenen, waardoor de PLO opnieuw werd verdreven, dit keer naar Tunesië in 1982. Nadat Koeweit ongeveer 400.000 Palestijnen visa en banen aanbood en Irak Koeweit binnenviel in 1990, koos de PLO de kant van Irak. Na de bevrijding van Koeweit werden er naar schatting 200.000 verdreven en nog eens 200.000 mochten niet terugkeren.

Nadat Israël in 2005 zijn eigen mensen uit Gaza had verdreven om een Palestijns "Singapore aan de Middellandse Zee" mogelijk te maken, de Palestijnen in 2006 kozen voor Hamas, dat meer dan 350 mijl aan terreurtunnels bouwde, een "stad onder een stad."

Geen wonder dat hun buren liever geen Gazanen opnemen.

Misschien kunnen Ierland, Noorwegen en Spanje de Palestijnen uitnodigen om daar te komen wonen?

Op 13 april marcheerden meer dan 1000 demonstranten door de straten van Hamburg, Duitsland en eisten dat het land een kalifaat zou worden, met de sharia.

De enige reden waarom Ierland, Noorwegen en Spanje veilig een Palestijnse staat kunnen erkennen, is dat ze niet met de gevolgen hoeven te leven.

Egypte, dat zijn eigen geschiedenis van terrorisme in de Sinaï heeft, heeft zijn grenzen gesloten voor Palestijnen. Libanon heeft decennialang een groot deel van haar Palestijnse bevolking in vluchtelingenkampen vastgehouden. Jordanië heeft tijdens Zwarte September Palestijnen gedood die een staat in een staat aan het opbouwen waren. Saoedi-Arabië heeft zijn deuren gesloten. Qatar heeft een paar Gazanen opgenomen die medische zorg nodig hadden, maar weigerde grote aantallen vluchtelingen op te nemen.

De schijnheiligheid van de internationale gemeenschap en de werkelijke gedachten van Arabische en moslimregeringen - waarvan velen zich officieel verplicht voelen om de Palestijnen en een "tweestatenoplossing" te steunen, maar achter gesloten deuren toegeven dat een Palestijnse staat het laatste is wat ze willen (hier en hier) - zijn voor iedereen duidelijk. Het lijkt erop dat de wereld liever de ogen sluit.

De burgers die momenteel in Rafah wonen, zouden gemakkelijk tijdelijk naar de veiligheid van Egypte kunnen worden gebracht terwijl Israël zijn legitieme militaire doel bereikt om Hamas te vernietigen, maar Egypte heeft begrijpelijkerwijs geweigerd om mee te werken.

De waarheid is dat weinigen buiten Israël echt geven om de benarde situatie van het Palestijnse volk. De demonstraties op universiteitscampussen die beweren "pro-Palestina" te zijn, gaan veel meer over het veroordelen van Israël dan over het helpen van de Palestijnen. We zien nooit borden die oproepen tot een tweestatenoplossing, waarschijnlijk omdat de meeste van deze demonstranten niet willen dat Israël bestaat. "Van de rivier tot de zee" betekent geen Israël en geen Joden. Als Israël in dat gebied vervangen zou worden door een Palestijnse staat, zou dat een tiranniek regime zijn. Het conflict zou gaan tussen degenen die het meer willen zien als Iran, een theocratie die dissidenten vermoordt, of meer als China, een communistische tirannie die ook dissidenten vermoordt. Zolang Hamas een levensvatbare militaire en politieke macht blijft, is er geen uitzicht op een democratisch Palestina of een tweestatenoplossing.

Wie de Palestijnen echt wil helpen, zou de inspanningen van Israël moeten steunen om Hamas te laten stoppen met het terroriseren van zijn buurland en de gijzelaars terug te brengen. Dat zou een einde maken aan het bloedvergieten in Gaza en een proces op gang brengen dat uiteindelijk zou kunnen uitmonden in een ontwapende Palestijnse staat die Israël erkent als de natiestaat van het Joodse volk.

Laten we dus ophouden met al die mooie woorden over Palestina en de Palestijnen en er bij de internationale gemeenschap, en vooral de Arabische en islamitische wereld, op aandringen om iets te doen om de Palestijnse families te helpen. Die hulp kan komen in de vorm van onderwijs, gezondheidszorg, werkgelegenheid, acceptatie van vluchtelingen en andere humanitaire acties.

Het is niet de verantwoordelijkheid van Israël om het leven van de Palestijnen te verbeteren. Israël trok al zijn soldaten terug en verdreef al zijn burgers uit Gaza in 2005, en het was aan de Gazanen om het leven voor zichzelf beter te maken. Maar in plaats daarvan kozen ze voor Hamas, dat Gaza veranderde in een militaire basis met een ondergronds tunnelsysteem en bovengrondse raketlanceerinstallaties. In 2000, 2001 en opnieuw in 2007 bood Israël de Palestijnen de Westelijke Jordaanoever aan om te werken aan de oprichting van een gedemilitariseerde Palestijnse staat, maar het Palestijnse leiderschap wees deze kansen af, zonder zelfs maar een tegenbod te doen. Zoals een Israëlische geleerde ooit zei: "Het Palestijnse leiderschap weet niet hoe ze 'ja' als antwoord moeten accepteren."

Degenen die beweren de Palestijnen te steunen, zouden hun mond moeten houden. In plaats van Israël voortdurend aan te vallen om zijn onvolkomenheden, zouden ze Arabische en islamitische naties moeten aansporen om de Palestijnen op materiële manieren te helpen. Dit zou het einde van het aanzetten tot geweld en het einde van het "pay-for-slay" programma van de Palestijnen kunnen zijn, dat terrorisme aanmoedigt door de families van de terroristen levenslang te betalen als ze Joden vermoorden.

Degenen die de Palestijnen echt willen helpen, moeten strikte voorwaarden stellen aan hun financiering en eisen dat er verantwoording wordt afgelegd over hoe hun geld wordt besteed -- en dat er daadwerkelijk wordt toegezien op de naleving ervan. Zij die beweren de Palestijnen te steunen zouden moeten aandringen op de herziening van hun schoolboeken als beschreven door Natan Sharansky in 2006 in The Case for Democracy.

Ten eerste, voordat een Palestijnse staat wordt "erkend", is het cruciaal om de Palestijnen uit een maatschappij van angst te leiden naar een maatschappij van vrijheid, een regering met vrijheid van meningsuiting en persvrijheid, gelijke rechtsbedeling, eigendomsrechten, mensenrechten en, bovenal, de Palestijnen voorbereiden op vrede.

Zolang dat niet gebeurt, zal het Palestijnse volk alleen maar te maken krijgen met holle demonstraties op universiteitscampussen, loze erkenningen van anti-Israël regeringen, irrelevante resoluties van de Verenigde Naties en het onverdraagzaam demoniseren van Israël. Niets van dit alles helpt het Palestijnse volk. Het moedigt alleen maar meer haat, meer terrorisme en meer oorlog aan.

Alan Dershowitz is professor emeritus aan de Harvard Law School en auteur van "Oorlog tegen de Joden: Hoe Hamas barbarisme beëindigen". Andrew Stein, een Democraat, was voorzitter van de gemeenteraad van New York van 1986 tot 1994.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2024 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Israel Is Helping Palestinians More Than Those Who Condemn Israel :: Gatestone Institute