De harten en gedachten van de wereld winnen

Israël is de informatieoorlog aan het verliezen (sommigen zeggen zelfs dat ze die al onherroepelijk verloren heeft) die parallel wordt gevoerd aan de kinetische oorlog die ze al sinds 1948, maar vooral sinds 7 oktober 2023 voert. De gebruikelijke suggesties zijn technisch: geef meer geld uit, reageer sneller op vijandelijke propaganda, gebruik sociale media effectiever, enzovoort. Allemaal de moeite waard om te doen, maar er is één factor die nog belangrijker is dan al deze samen, en die zowel eenvoudiger als moeilijker is. Er zijn vier paradoxen die onze situatie blootleggen.

De paradox van 7 oktober

Op die dag werd Israël aangevallen op de meest atavistische, brutale en wrede manier die je je maar kunt voorstellen. Burgers werden vermoord, verkracht, sadistisch gemarteld en voor onbepaalde tijd onder onmenselijke omstandigheden gevangen gezet. Hun huizen werden geplunderd en verbrand. Het was oorlog zoals die voor de komst van de beschaving werd gevoerd. Het was de grootste massamoord op Joden sinds de Holocaust.

En toch, hoewel er veel uitingen van medeleven waren, zowel van mensen in het algemeen als van regeringen en internationale organisaties, was er ook een explosie van haat tegen Israël als natie en tegen Joden als individuen. Overal ter wereld werden demonstraties gehouden om steun te betuigen aan de aanvallers, en de incidenten van Jodenhaat - mishandeling van Joden, anti-Joodse graffiti, aanvallen op Joodse bedrijven, enzovoort - namen een hoge vlucht. Hoe moeten we dit begrijpen?

Eén antwoord is dat mensen werden voorbereid door een decennialange campagne van de Sovjet-Unie, zowel in het Westen als in de Derde Wereld, om antizionisme als propagandamiddel te gebruiken. De Sovjets maakten gebruik van de gevoeligheid die in het Westen was ontstaan na (ironisch genoeg) de racistische Jodenvervolging door de nazi's, en van de algemene erkenning van het kwaad van de Westerse koloniale rijken. Tegelijkertijd begonnen mensen in Amerika de verschrikkingen van slavernij, Jim Crow en de genocide op inheemse Amerikanen te begrijpen. De strijd van de Joden voor zelfbeschikking in hun historische thuisland werd pervers afgeschilderd als racisme, kolonialisme en nu zelfs genocide. De Palestijnse Arabieren, die in feite indringers en migranten waren, werden afgeschilderd als een onderdrukt en gekoloniseerd inheems volk. Deze omkering van de werkelijkheid, deze “grote leugen”, werd gevoed met een constante tsunami van propaganda die de anemische Israëlische pogingen om het te weerleggen of tegen te gaan overstemde. De leugens zijn altijd de halve wereld rondgegaan voordat de waarheid naar voren kwam.

Sinds de val van de USSR is de campagne overgenomen door de Arabieren, Iraniërs en internationaal links die Israël zien als een voorpost van de gehate VS.

Er wordt onoprecht beweerd dat de anti-Israël campagne “alleen anti-Zionistisch” is en niet anti-Joods. Maar onder de oppervlakte is de boodschap duidelijk en helder overgebracht en heeft de verborgen anti-Joodse haat aangewakkerd die al minstens sinds het jaar nul bestaat. Het is vandaag de dag niet mogelijk om terug te gaan en dit ongedaan te maken.

De manier waarop anti-Israël en anti-Joodse propaganda is ingezet ter ondersteuning van de gewenste genocide op het Joodse volk (niets minder dan dat) is een triomf van social engineering. De effectiviteit ervan blijkt uit de combinatie van moord en smaad die 7 oktober kenmerkte.

De paradox van holocausteducatie

Bij het plannen van een antwoord op anti-Joodse propaganda is het noodzakelijk om de pogingen te overwegen om de anti-Joodse memes aan te vallen - de vooroordelen, stereotypen, samenzweringstheorieën, enzovoort - die de Holocaust zouden hebben veroorzaakt. Eén reactie was om mensen op te voeden door de historische feiten te presenteren. Ieder normaal mens die de ware dimensies van de gruweldaden van de nazi's kent, zou de denkpatronen die eraan ten grondslag lagen, verwerpen en iedereen die ze probeert te verspreiden, mijden, zo redeneerde men.

Er is veel geld en moeite gestoken in het bouwen van musea, het ontwikkelen van lesprogramma's en materialen en het inhuren van experts. En toch is deze onderneming mislukt. Het werd ontkend. Het heeft wrevel gewekt, omdat Joden ervan worden beschuldigd dat ze proberen “onderdrukking te monopoliseren” of dat ze hun eigen ervaring gebruiken als excuus om anderen te vervolgen (soms op hetzelfde moment dat de Joodse ervaring wordt ontkend). Pervers genoeg is juist de gruwel van de Holocaust opwindend voor Jodenhaters die vaak Hitler bewonderen, nazi-regalia verzamelen, enzovoort. Extreme Jodenhaters zien de Holocaust als iets dat moet worden herhaald in plaats van veroordeeld.

De paradox van sympathie

Dit geeft ons een aanwijzing voor het meer algemene probleem van het belasteren van Israël en Joden. Zoals Jonathan Haidt overtuigend beargumenteert, worden mensen primair gemotiveerd door hun emoties, zelfs wanneer ze geloven dat ze beslissingen nemen op een rationele basis. De “redenering” is eigenlijk een rationalisatie achteraf van keuzes die door hun gevoelens worden gedreven. Deze gevoelens bevinden zich vaak onder de oppervlakte van het bewustzijn, maar ze zijn dominant in iemands besluitvorming.

Deze emotionele reacties hebben zich in mensen ontwikkeld na millennia van biologische en culturele evolutie. Ze variëren tot op zekere hoogte tussen culturen (wat interessante vragen oproept over conflicten tussen westerse en niet-westerse culturen), maar er zijn ook aspecten die universeel zijn. Een daarvan is sympathie voor een gekwetst persoon. Paradoxaal genoeg is er ook een tegenovergestelde emotie van afschuw. De impuls om een gebrekkig of vervolgd individu te verachten, te verdrijven of te ontvluchten heeft de neiging om het voortbestaan van een individu of een cultuur te bevorderen en wordt dus door de evolutie versterkt. We zien deze tendens bij kinderen, waar een pestkop die een zwak of “ander” kind aanvalt, vaak wordt gevolgd door anderen.

Dus wanneer een groep massaal wordt vermoord, is er naast sympathie voor de slachtoffers ook een neiging om de kant van de moordenaars te kiezen. Er is een gevoel van veiligheid in het aangezicht van afschuw dat voortkomt uit de wetenschap dat men apart staat van de slachtoffers, dat men aan de andere kant staat.

De paradox van kracht

Een andere evolutionaire eigenschap is een aantrekkingskracht op de sterkere kant in een conflict. Iedereen houdt van een winnaar, of zoals Osama bin Laden zei, van het “sterke paard”. Het is ook waar dat mensen een verliezer verachten. En voordat een wedstrijd is beslist, kiezen mensen wie ze steunen op basis van de waargenomen sterkte van elke tegenstander.

Toch denken mensen in westerse culturen dat dit gevoel onderdrukt moet worden. Men gelooft dat rationele overwegingen en moraliteit zwaarder moeten wegen dan brute kracht bij het bepalen van de uitkomst van een confrontatie, wat leidt tot tegenstrijdige emoties (dit is een van de redenen waarom ze het zo slecht doen bij onderhandelingen met mensen uit het Midden-Oosten, die “rationele” compromisbereidheid zien als zwakte). Kracht en eer zijn van primair belang in het Midden-Oosten, maar zelfs tegenover het Westen winnen we bondgenoten door kracht te tonen.

Hoe de informatieoorlog te winnen

Wat zijn de praktische lessen voor Israël in dit alles? Hoe kan ze de gevolgen van de menselijke en maatschappelijke evolutie gebruiken om de massale propaganda-aanval te overwinnen, zowel in het Westen als in het Midden-Oosten? Ik zal een aantal suggesties doen voor hoe ze zich kan gedragen voor het beste psychologische effect. Merk op dat ik zei “zich gedragen” en niet alleen praten. Acties zeggen meer dan woorden, vooral in het Midden-Oosten. En deze acties zullen ook helpen om succes te boeken in de fysieke arena.

1. Win de oorlog in Gaza

Op 7 oktober werden we vernederd en verwond - vanuit psychologisch oogpunt zelfs kritisch. We kunnen niet toestaan dat Hamas aan de macht blijft en dat haar leiders in leven blijven. Als we dat wel doen, zullen we als slachtoffers, met andere woorden doelwitten, worden gemarkeerd. In het Midden-Oosten komt afschrikking voort uit eer. Als we onze eer verliezen, ligt alles wat we hebben voor het grijpen.

2. Win de oorlog in het noorden

Tienduizenden Israëli's zijn gedwongen hun huizen te verlaten uit angst voor bombardementen en invasies van Hezbollah. In feite hebben we toegestaan dat ons land bezet werd. Ook dit is een enorm verlies van eer en moet worden gecorrigeerd.

3. Onze levens zijn belangrijker dan die van hen

Israël leeft in angst voor de VS en de vijandige “internationale gemeenschap” van anti-Israël NGO's en instellingen en gaat tot het uiterste om burgers te waarschuwen voordat ze militaire doelen aanvallen en om humanitaire hulp aan vijandelijke bevolkingen toe te staan. Dit beleid heeft het voor Egypte mogelijk gemaakt om te weigeren vluchtelingen uit Gaza op te nemen en voor Hamas om het conflict te verlengen, wat aantoonbaar resulteert in meer burgerleed dan minder. Hoe dan ook, het betekent zwakte. Maak er een eind aan.

4. Keer terug naar een offensieve strategie

De Israëlische strategie, zoals gepropageerd door David Ben Gurion, was om de oorlog naar de vijand te brengen, op zijn grondgebied te vechten en oorlogen snel te beëindigen. Maar sinds Israël heeft toegestaan dat de VS zijn militaire beleid domineert, is het overgestapt op een defensieve houding. Er worden enorme bedragen uitgegeven aan wapens zoals Iron Dome om vijandelijke raketten weg te slaan. Dit is economisch onhoudbaar, omdat offensieve wapens veel goedkoper zijn. Het nodigt de vijand uit om lessen te trekken en het opnieuw te proberen. En vanuit psychologisch oogpunt normaliseert het het schieten op Joden. Hoe kunnen we toestaan dat dit acceptabel wordt?

5. Reacties moeten altijd disproportioneel zijn

De reactie van Israël moet altijd meerdere malen sterker zijn dan de provocaties van onze vijanden. Het feit dat we een aanval van Iran met honderden raketten en drones beantwoordden met het bombarderen van een radarstation was beschamend, ook al was het een demonstratie van onze capaciteiten. We willen misschien wel capaciteiten tonen, maar we moeten ook de wil tonen om te vechten. Afschrikking betekent hen bang maken om ons aan te vallen. Macht betekent terugslaan naar pestkoppen, niet proberen ze weg te duwen of van ze weg te rennen.

6. Behandel het conflict als een nulsom (dat is het ook)

Zoek niet naar win-win situaties; die zijn er niet. Ofwel wordt het Land Israël geregeerd en bevolkt door Joden, ofwel door Arabieren. Amerikanen houden van het idee dat Hamas of de PLO hun verlangen om Israël te vernietigen opzij kunnen zetten als ze maar de kans krijgen om een welvarende staat te ontwikkelen. Niets is meer verkeerd. Dit is een stammenconflict over land, en tribalisme is een ander evolutionair “ingebouwd”. Als Israël meegaat in deze fantasieën, zendt ze zwakte uit.

7. Wraak nemen wanneer dat gepast is

Voer de doodstraf in voor terroristische moord. Dit heeft het praktische voordeel dat het een motief voor gijzelingen wegneemt. Het moderne standpunt is dat wraak atavistisch en verkeerd is. Maar het bevredigt een diepe behoefte en stuurt ook een noodzakelijke boodschap.

Conclusie

Handelen volgens de post-WWII Westerse opvatting van moreel nationaal gedrag stelt Israël bloot aan plunderingen door haar vijanden die zich niets aantrekken van de Westerse moraal. Tegelijkertijd is het opinieklimaat dat zich in de loop van decennia heeft ontwikkeld zodanig dat de mechanismen en instellingen die een Westerse staat zouden kunnen beschermen niet van toepassing zijn op Israël. Ze heeft weinig te verliezen door haar gedrag te veranderen en agressiever te worden, en te streven naar respect en zelfs angst. In het algemeen zal dit haar potentieel om bondgenoten te winnen en vijanden af te schrikken verbeteren.

Bron: Winning the World’s Hearts and Minds | Abu Yehuda