Oct. 7, 2024: Een jaar van oorlog

Het grote verhaal

Park MacDougald 7 oktober 2024

Het is nu een jaar geleden dat Hamas en andere Palestijnse militante groepen, met de financiële steun en logistieke ondersteuning van Iran en zijn gevolmachtigden, het zuiden van Israël binnenvielen, meer dan 1200 Israëli's afslachtten en 251 anderen als gijzelaars ontvoerden naar Gaza, waar ongeveer de helft van hen vandaag nog steeds zijn. Behalve dat het een terroristische aanval was en de grootste slachting onder Joden sinds de Holocaust, was 7 oktober ook een oorlogsverklaring: door de quasi-staat Hamas tegen Israël, natuurlijk, maar ook door het “as van verzet” tegen de regionale orde in het Midden-Oosten die traditioneel verankerd is door de Verenigde Staten en hun bondgenoten.

We leggen de nadruk op traditioneel. Als je The Scroll het afgelopen jaar hebt gelezen, weet je dat dit weer zo'n Amerikaanse traditie is die de Democratische Partij Obama het liefst overboord zou gooien als een archaïsme, een overblijfsel van een imperiaal (en waarschijnlijk seksistisch en transfoob) verleden. In plaats daarvan wil de huidige regering - en haar mogelijke opvolger onder Kamala Harris - een systeem opzetten dat ze “regionale integratie” noemt, ook wel “the Realignment” of “het Ottomaanse Amerikaanse Rijk” in de terminologie van Tablet. Het doel is een regeling waarin Washington en Iran samen het Midden-Oosten besturen en waarin Amerikaanse bondgenoten zoals Israël worden gereduceerd tot de status van niet-soevereine cliënten.

De aanslagen van 7 oktober waren een uitvloeisel van deze Amerikaanse houding. Tijdens de eerste drie jaar van Biden's ambtstermijn gaf Washington Iran de middelen en de vrijheid om te manoeuvreren om capaciteiten op te bouwen aan de grens met Israël, terwijl het de as liet weten dat Washington de Israëli's zou weerhouden van verwoestende vergeldingsacties. Terwijl de aanslagen door de Verenigde Staten kortstondig werden veroordeeld, tenminste wat betreft hun retoriek, lieten ze hun kernhouding ongewijzigd, wat de reden is waarom de Amerikaans-Israëlische relatie het afgelopen jaar steeds meer gespannen is geraakt. Wanneer Amerikaanse functionarissen zich opwinden over “Gazanen” of “Rafah” of “het Libanese volk” of de onmogelijkheid om het “idee” Hamas uit te roeien, dan zeggen ze eigenlijk: We moeten de Realignment behouden. In harde beleidstermen betekent dat het beschermen van Iraanse belangen tegen Israël. In soft-power termen betekent dit het aanwakkeren van de vlammen van “anti-Zionistische” wrok om de Israëli's af te schilderen als irrationele, bloeddorstige genocidaires die erop uit zijn de wereld in een oorlog te sleuren. Voor de schijn-gesofisticeerde menigte die zich zou schamen om in een kaffiyeh betrapt te worden, is er altijd de zin dat “Bibi” de oorlog verlengt om zijn “politieke overleving” te verzekeren. Voor de straat is er de juichende viering van verkrachting en moord en het gezang van Khaybar, Khaybar, O Yahud! Beide zijn uiteindelijk versies van dezelfde boodschap, met dezelfde bron.

Ter gelegenheid van de herdenking van de aanvallen publiceert Tablet een collectie getuigenissen van overlevenden, samengesteld in samenwerking met de Shoah Foundation van de Universiteit van Zuid-Californië. Een link naar deze getuigenissen vind je hier.

Voor de Scroll van vandaag hebben we een aantal van onze vaste medewerkers benaderd met twee vragen. Ten eerste: Wat is de les van het afgelopen jaar voor Israël? Ten tweede: Wat is de les van het afgelopen jaar voor Amerikaanse Joden? Hun antwoorden vind je hieronder.

In antwoord op de eerste vraag schrijft emeritus Scroll redacteur Jacob Siegel:

Het seculiere zionisme deed twee beloften: Joden zouden nooit meer weerloze slachtoffers zijn. En Israël zou, door een einde te maken aan de “onnatuurlijke” staat van ballingschap en dakloosheid, Joden normaal maken onder de naties. De eerste belofte werd het afgelopen jaren vervuld; de tweede, die een gevaarlijke illusie bleek te zijn, moet voorgoed begraven worden. Niet 7 oktober zelf, maar de reactie van de “beschaafde wereld” op 7 oktober dat bewees dat Israël nooit een normale natie zal zijn. De toekomst van Israël zal afhangen van het handhaven van haar kracht en onafhankelijkheid, terwijl het haar ijdele zoektocht om als “normaal” geaccepteerd te worden opgeeft - een munteenheid die hoe dan ook snel devalueert naarmate de normaalheid van de naoorlogse periode in vlammen opgaat - en zijn rol omarmt als het model van een profetische natie.

Lee Smith schrijft dat ondanks de onmiskenbare tragedies van het afgelopen jaar, Israël zich nu in een veel sterkere positie bevindt dan op 6 oktober 2023:

Het afgelopen jaar heeft de rest van het Midden-Oosten en de wereld een nieuwe vorm gegeven. Kortom, terwijl Israël een jaar geleden leed onder een immense en gruwelijke tragedie, heeft het sindsdien gewonnen, terwijl vrijwel iedereen in de wereld heeft verloren omdat het de verliezende kant heeft gekozen.

De meest voor de hand liggende verliezer is Iran en haar as, die Israël heeft ontmaskerd als een Potemkin-macht die alleen in stand wordt gehouden door een wereldwijd pact dat wordt onderschreven door de Verenigde Staten, meer in het bijzonder de Obama-factie. Het is nu duidelijk dat Iran niets is zonder de diensten van Obama, als president en later als de drijvende kracht achter het beleid van het Witte Huis Biden-Harris. Ondanks de inspanningen van Team Obama om de Iraanse as te beschermen, wachtte de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zijn tijd af en greep verschillende gelegenheden aan om het te ontmantelen, met als meest spectaculaire zijn recente vernietiging van Hezbollah. De successen van Israël waren zo verbluffend dat zelfs de regering Biden de afgelopen dagen haar verdediging van de scheepvaartroutes van de Rode Zee tegen Houthi-raketten heeft opgevoerd. Zelfs verliezers willen er als een winnaar uitzien, zoals Israël.

Gezien de mate waarin Obama zijn binnenlands beleid koppelde aan het op één lijn brengen van de Verenigde Staten, en de Democratische Partij, met Iran, kan worden verwacht dat het verlies van Teheran ook hier gevolgen zal hebben. Paradoxaal genoeg zal alleen een overwinning van Trump, die het buitenlands beleid van de VS terugbrengt naar zijn traditionele houding, andere regionale verliezers verdere vernedering besparen. Na Iran is de grootste regionale verliezer Egypte, waarvan is ontdekt dat het heeft samengewerkt met Hamas. Zonder Trump om de zaak voor Sisi te bepleiten, kan van Netanyahu worden verwacht dat hij Caïro een prijs laat betalen voor hun verraad. De Saoedi's hebben onverstandig verklaard dat er geen plannen zijn om met Israël te normaliseren zonder plannen voor een tweestatenoplossing. Vertaling: Sinds Bibi Iran een kopje kleiner heeft gemaakt, heeft Riyad minder te vrezen en dus hebben ze geen reden om zich als een normale staat te gedragen en betrekkingen aan te knopen met de grootmacht van de regio. Het is Riyad blijkbaar ontgaan dat het Israël weinig te bieden heeft en als MBS tot bezinning komt, zal hij merken dat de prijs voor vriendelijkheid hoger is.

Kortom, het post-10/7 landschap ziet eruit als een groepsportret van mislukking. Iedereen, van de Obama-factie tot de rechtse cast van antisemitische beïnvloeders tot Teheran tot Caïro en Riyad, is ontmaskerd als verliezer. Israël staat nu alleen als het sterke paard van het Midden-Oosten, en misschien daarbuiten. Omdat Israël duidelijk heeft aangetoond dat het in staat is om zijn vijanden te verslaan, zullen machten die hun volk willen beschermen en hun beschaving willen behouden, willen weten wat Israël weet.

Wat de Amerikaanse Joden betreft, stelt de geopolitieke analist van Tablet dat de les van het afgelopen jaar een versie is van The Onion's beroemde draai aan Ronald Reagan's campagneboodschap uit 1980, “Kill the Bastards”:

Voor Amerikaanse Joden is de les dat de afschrikwekkende kracht van Israël een wereldwijd fenomeen is dat hen direct raakt. Wanneer Israël zwak lijkt, ruiken de wolven bloed en worden Joodse gemeenschappen over de hele wereld aangevallen en belegerd. Wanneer Israël zijn vijanden doodt en moed en vaardigheid toont, worden de vrienden van Israël aangemoedigd om terug te slaan tegen de haters, wier invloed en kracht afneemt. Dat komt omdat de meeste normale menselijke wezens in alle tijden en plaatsen van nature de voorkeur geven aan het gezelschap van winnaars en samenwerking met de zwakkeren zien als een bedreiging voor hun eigen vooruitzichten.

Deze logica lijkt misschien ouder en grover dan het idee dat de kant van verliezers kiezen een teken van deugdzaamheid is en dat het gebruik van geweld - hoe vaardig ook - zinloos is, omdat het je vijanden alleen maar vermenigvuldigt. Maar in werkelijkheid blijkt eerder het tegenovergestelde waar te zijn.

Het lot van de Amerikaanse Joden is onverbrekelijk verbonden met dat van Israël, wat betekent dat de Amerikaanse Joden belang hebben bij een sterk Israël dat haar vijanden doodt - al was het maar om hun eigen hachje te redden. Een zwak Israël dat toegeeft aan haar vijanden en door hen wordt afgeslacht is een bedreiging voor het Joodse leven in Amerika, dat mede mogelijk is gemaakt door een sterk Israël.

Dezelfde calculus van het kiezen voor winnaars en het wegdoen van verliezers, zo betoogt Jacob, zou Amerikaanse Joden ertoe moeten brengen om hun nieuwe rechtmatige geestelijke leiders Chabad te accepteren:

Amerikaanse Joden moeten nooit rekenen op staatsbureaucratieën om hun rechten te verdedigen of hun status als speciale slachtoffers, die niet alleen ontkrachtend is, maar ook diep on-Amerikaans. De organisatie die de Amerikaanse Joden vertegenwoordigt is Chabad. Dit is geen persoonlijke goedkeuring, het is een constatering van een vaststaand feit, dat niets te maken heeft met iemands achtergrond of mate van naleving. Op dezelfde manier waarop de ADL alle segmenten van het Amerikaanse Jodendom vertegenwoordigde in het midden van de 20e eeuw, voordat het verkocht en een aanhangsel werd van de Democratische Partij, vertegenwoordigt Chabad nu de hoofdstroom van het Amerikaanse Jodendom.

Bron: Oct. 7, 2024: One Year of War - by Park MacDougald