Biden's 'hulp' bij de VN brengt Israëlische levens in gevaar

Het veto van een staakt-het-vuren-revolutie van de VN-Veiligheidsraad voorkwam dat het wereldorgaan een overwinning van Hamas kon dicteren. Toch is het alternatief van de regering bijna net zo gevaarlijk.

(Door Jonathan S, Tobin - 22 februari 2024 / JNS)

Opnieuw kwam president Joe Biden Israël te hulp in de VN-Veiligheidsraad. De beslissing van de regering om een veto uit te spreken over een resolutie gesponsord door Algerije waarin werd opgeroepen tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in de oorlog tussen Israël en Hamas werd veroordeeld door de meeste leden van het wereldorgaan, evenals velen in de eigen Democratische Partij van de president. Maar het werd toegejuicht door zowel de staat Israël als zijn aanhangers.

Het was de derde keer sinds het begin van het huidige conflict dat Washington als enige "nee" stemde tegen een resolutie die de gevechten zou hebben gestopt. Elke resolutie die Israël dwingt om zijn tegenoffensief in Gaza te stoppen voordat de terroristen, die het huidige conflict begonnen met de grootste massamoord op Joden sinds de Holocaust, volledig verslagen zijn, zal Hamas niet alleen in staat stellen om te overleven, maar in wezen om de oorlog die het begonnen is, te winnen. Dus, net als met de verklaringen van de president die het doel ondersteunen van het elimineren van Hamas, evenals de voortdurende stroom van broodnodige Amerikaanse wapens en munitie naar de Israël Defense Forces, lijkt het erop dat Biden echt achter Israël staat.

Maar hoe welkom en noodzakelijk het veto ook was, niemand moet worden misleid door te denken dat Israël kan vertrouwen op Biden om het de tijd te geven die het nodig heeft om het werk af te maken om zijn genocidale vijand te verslaan en zo zijn veiligheid te garanderen.

Een Amerikaans plan om Hamas te redden

Zoals duidelijk bleek uit de toespraak van Linda Greenfield-Thomas, de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, waarin ze het veto toelichtte (de stemming was 13 stemmen voor, 1 tegen en 1 onthouding), heeft de regering haar oorspronkelijke standpunt over Hamas duidelijk laten varen. Greenfield-Thomas zei dat de reden voor het veto was dat het de onderhandelingen zou verstoren die de Amerikanen nastreven in samenwerking met Hamas' bondgenoot, Qatar, voor een deal die de terroristen een staakt-het-vuren van zes weken zou geven in ruil voor de vrijlating van de resterende Israëlische gijzelaars die nog steeds gevangen worden gehouden door de islamistische moordenaars.

De vrijlating van de gijzelaars zou door Israëli's en fatsoenlijke mensen overal worden toegejuicht. Maar, zoals Hamas heeft gezegd, het zal hen niet opgeven voor iets minder dan de terugkeer van heel Gaza en een einde aan de gevechten. Zelfs in de veronderstelling dat Hamas kan worden overgehaald om slechts een pauze van zes weken te accepteren, zou het effect wel eens hetzelfde kunnen zijn als de voorwaarden die de terroristen eisen. De ambassadeur herhaalde Biden's eerdere belofte dat zodra er een staakt-het-vuren van zes weken zou zijn, Amerika zich zou inzetten om het voor onbepaalde tijd te verlengen.

Dat zou ongeveer hetzelfde doel hebben als het voorstel van Algerije, omdat Hamas dan de controle over een deel van Gaza zou behouden. Zo'n maatregel die een beweging van moordenaars, verkrachters en ontvoerders toestaat om de overwinning uit de kaken van de nederlaag te grijpen, zou niet alleen een verwoestend effect hebben op de veiligheid van Israël, maar ook op de Palestijnse politiek.

Als Hamas nog overeind zou staan als de oorlog voorbij is, zou het onvermijdelijk een nog grotere populariteit verwerven onder de Palestijnen, die herhaaldelijk aan opiniepeilers hebben laten weten dat ze de gruweldaden van 7 oktober en Hamas' platform van de jihad tegen de Joodse staat steunen. De islamisten zouden niet alleen bewezen hebben dat het gerechtvaardigd is om geweld te gebruiken om hun doelen te bevorderen, maar ook dat de internationale gemeenschap bereid is om zelfs de meest gruwelijke misdaden goed te praten om te voorkomen dat Israël zegeviert in een gewapend conflict. Bovendien zou de Amerikaanse belofte om het einde van de oorlog te gebruiken om de diplomatieke inspanningen te hervatten om Israël te dwingen een Palestijnse staat te aanvaarden, niet alleen in Gaza maar ook in Judea en Samaria en een deel van Jeruzalem, terecht worden gezien als een teken dat Hamas niet alleen uitstel heeft verdiend, maar ook een beloning voor hun daden.

Dat zou de reeds stijgende populariteit van Hamas bevestigen en de parallelle daling van de steun voor de Palestijnse Autoriteit, geleid door de 88-jarige Mahmoud Abbas, ook al heeft die de aanvallen van 7 oktober niet veroordeeld of haar steun voor terrorisme stopgezet. Het idee dat een Palestijnse staat vreedzaam zou kunnen zijn of erop zou kunnen vertrouwen dat het zijn pas verworven soevereiniteit niet zou gebruiken om de eeuwenoude Arabische oorlog tegen de Joden te hernieuwen, is lachwekkend.

De tijd staat misschien niet aan Israëls kant

Het Amerikaanse standpunt demonstreert het soort magisch denken dat doorgaat voor deskundigheid op het gebied van buitenlands beleid in de regering Biden.

We kunnen gerust stellen dat er geen vredesakkoord komt waarin de Palestijnen een staat krijgen naast Israël. Dat is niet alleen omdat de overgrote meerderheid van de Knesset en het Israëlische volk niet bereid zijn om zichzelf in gevaar te brengen voor nog veel meer aanslagen als die van 7 oktober wat het gevolg zouden zijn van zo'n deal. Het is ook omdat de Palestijnen de afgelopen decennia herhaaldelijk hebben laten zien geen interesse te hebben in een tweestatenoplossing. De steun voor Hamas en andere radicale Palestijnse politieke bewegingen, waaronder de zogenaamde "gematigden" van de Fatah-partij, is geworteld in hun afwijzing van vrede als dat betekent dat ze met een Joodse staat moeten leven.

Het Amerikaanse voorstel was inderdaad beter dan de Algerijnse resolutie. In plaats van een "onmiddellijk" einde van de oorlog op te leggen zodat Hamas zich kan herstellen en herbewapenen, zegt het Amerikaanse document dat het staakt-het-vuren "zo snel als haalbaar" moet plaatsvinden. En het eist de vrijlating van de gijzelaars, wiens lot duidelijk niet van belang is voor de landen die voor het Algerijnse alternatief stemden, of in het geval van Groot-Brittannië, zich schandelijk onthielden.

Biden's apologeten zeggen misschien dat deze details het verschil maken. Alles wat een onmiddellijk einde van de oorlog voorkomt is in het voordeel van Israël. En als de Israëlische regering van premier Benjamin Netanyahu de tijd die de huidige impasse van de gijzelingsgesprekken biedt, zou gebruiken om Hamas af te maken, dan zou dat geen kwaad kunnen voor haar inspanningen om een mogelijke heropleving van de greep van de terroristen op Gaza te verhinderen.

Maar de tijd staat niet noodzakelijkerwijs aan Israël's kant.

Als de IDF de weken of zelfs maanden krijgt die het nodig heeft om de Hamas-troepen in de zuidelijke Gazastad Rafah methodisch uit te roeien en de resterende tunnels in hun handen op te ruimen, dan is de ondergang van de terroristen zeker. Toch beschouwt de internationale gemeenschap het lijden dat de burgers van Gaza wordt aangedaan door het Hamasleiderschap dat zij steunen, als veel urgenter en afschuwelijker dan elk van de andere conflicten waarin veel grotere aantallen mensen zijn gedood of dakloos zijn geworden in plaatsen als Syrië of Congo - laat staan Oekraïne - die de afgelopen jaren hebben plaatsgevonden. Sympathie voor de Palestijnen overtreft die voor welke andere bevolkingsgroep dan ook, ondanks het feit dat zij de agressors waren van het huidige conflict en dat hun doel is om het land dat ze aanvielen, en alle Joden die er wonen, te vernietigen.

Een antisemitische dubbele standaard

De dubbele standaard die betrokken is bij deze dramatische prioriteit voor de Palestijnen heeft maar één redelijke verklaring: antisemitisme geworteld in islamitisch suprematisme en linkse ideologieën die Israël valselijk demoniseren als een "apartheid" en/of "kolonisten/kolonialisten" staat van blanken die gekleurde mensen onderdrukken. Wat doorgaat voor verlichte opinie onder de babbelende klassen in de Verenigde Staten en de internationale gemeenschap toont eenvoudigweg geen bezorgdheid voor Israëli's. Dat geldt of ze nu gedood, verkracht of ontvoerd zijn - of als ze bij de honderdduizenden horen die gedwongen zijn hun huizen in het zuiden te ontvluchten vanwege Hamas en in het noorden vanwege Hezbollah, totdat de dreiging van geweld voorbij is. Blijkbaar telt alleen het Palestijnse lijden, dat het directe resultaat is van een cultuur die Jodenhaat en de drang naar hun genocide hoog in het vaandel heeft, mee.

De rol van de VS in de Veiligheidsraad heeft Biden meer invloed gegeven op Israël om het te dwingen een rampzalige terugkeer naar de status quo van voor 7 oktober te accepteren, waarin Gaza een onafhankelijke Palestijnse staat is, behalve in naam, of erger nog, een deel van een grotere en gevaarlijkere entiteit.

Een groot deel van de verklaring voor Biden's houding met twee gezichten is puur politiek. De president is wanhopig bezorgd over de openlijke opstand onder Democraten tegen zelfs zijn halfslachtige steun voor Israël. Hij bezwijkt meer en meer onder de druk van progressieven binnen de regering en zijn campagne, maar ook van Democraten uit Michigan die in de greep zijn van pro-Hamas, Arabisch-Amerikaanse politici zoals de burgemeester van Dearborn, Abdullah Hammoud. Biden lijkt te denken dat hij de oorlog moet beëindigen om te voorkomen dat linkse kiezers in november niet gaan stemmen of kandidaten van een derde partij steunen, waardoor de verkiezingen in feite naar voormalig president Donald Trump gaan.

Net zo belangrijk is de toewijding van deze regering aan de Verenigde Naties zelf. Zoals Anne Bayefsky van het Touro College en Human Rights Voices terecht opmerkt, is het probleem het idee dat het wereldorgaan de juiste plaats is om dit of welk geschil dan ook op te lossen. De Amerikaanse resolutie "ontzegt de Joodse lidstaat het wettelijk recht op zelfverdediging van het VN-Handvest," aldus Bayefsky.

Het is ook "bedoeld om een 'maritieme corridor' naar Gaza te creëren en Israëls vermogen om de Iraanse wapenleveringsketen aan de terroristen die Joden vermoorden te dwarsbomen, te verijdelen," vervolgde ze. Maar nog belangrijker is dat de bereidheid van de Verenigde Staten om de Verenigde Naties de scheidsrechter te laten zijn in dit conflict onvermijdelijk in het nadeel van Israël werkt. "Het trapt in de leugen dat de V.N. de rol van goeddoener speelt in dit conflict, in plaats van de waarheid te vertellen dat het een dodelijk antisemitisme aanmoedigt - het vermoorden van Joden binnen Israël en daarbuiten. Het is gewoon hartstikke verkeerd van de Verenigde Staten om de V.N. te gebruiken als een zwaard van Damocles dat boven het hoofd van Israël hangt."

De Verenigde Naties is niet enkel een instelling die gelinkt is aan antisemitisme en vooroordelen tegen Israël. Ze zijn de drijvende kracht achter een laster- en rechtscampagne waarbij hun agentschappen - zoals het Internationaal Gerechtshof - worden ingezet om de propagandacampagne van Hamas te helpen, met als doel om van Israël een internationale paria te maken. Het spelen van de rol van Israël's halfslachtige verdediger in deze forums, waarin Washington toegeeft aan Hamas' praatjes over de wreedheid van de oorlog om hen te verslaan en waarin het voorkomen van Palestijnse slachtoffers veroorzaakt door de acties van de terroristen het primaire doel wordt, moet niet worden geïnterpreteerd als een bewijs van de toewijding van de regering aan de alliantie met de Joodse staat.

Integendeel, elke keer dat Washington deze discussies als legitiem behandelt, in plaats van als debatten waarin het spel altijd tegen Israël is gericht en waarin elke notie van eerlijkheid overboord wordt gegooid, dient dit alleen maar om Hamas en haar internationale juichkring te helpen. Biden en zijn team voor buitenlands beleid als helden behandelen omdat ze enkel een rampzalig staakt-het-vuren hebben uitgesteld, is hen beoordelen volgens een absurd lage standaard. De overgrote meerderheid van de Amerikanen steunt Israël en wil dat het de oorlog tegen Hamas wint - niet dat het gedwongen wordt om een genocidale vijand te laten overleven om nog meer onschuldigen te vermoorden. In plaats van ervoor te zorgen dat Israël zijn veiligheid kan garanderen, bereidt de houding van de VS in de Verenigde Naties een pad voor naar verdere verzoening met de terroristen en hun Iraanse sponsors, wat onvermijdelijk zal leiden tot meer bloedvergieten.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: Biden’s ‘help’ at the UN will put Israeli lives at risk - JNS.org