Lof voor het gericht doden van terroristen.

Critici beweren dat de dood van Jodenmoordenaars de situatie zal verergeren. Maar als de vijanden van Israël uit zijn op vernietiging, dan zou de overwinning op hen het doel van de Joodse staat moeten zijn.

Jonathan S. Tobin 31 juli 2024 / JNS

Het is een slechte week geweest voor terroristen. De dood van Hezbollah stafchef Fuad Shukr in het bolwerk van de groep in Beiroet en vervolgens Hamasleider Ismail Haniyeh tijdens een bezoek aan Teheran waren schokkende klappen voor beide terreurgroepen. Op de een of andere manier hebben deze twee mannen rivieren van bloed aan hun handen. Hun doelen en die van de organisaties die ze leiden zijn om Israël te vernietigen en de volkerenmoord op haar volk te voltooien. En toch, telkens als de strijdkrachten van de Joodse staat in staat zijn om zulke mensen te doden, is de officiële reactie van het grootste deel van de internationale gemeenschap, het Westerse buitenlands beleid en de babbelende klassen om hun hoofd te schudden in afkeuring.

Krantenkoppen over de dood van Shukr en Haniyeh in de toonaangevende Amerikaanse kranten benadrukten allemaal de mogelijke negatieve gevolgen voor Jeruzalem. De veronderstelling van de krantenkopschrijvers, en de verslaggevers en redacteuren die de verhalen erbij leverden, is dat de aanvallen niets zullen bereiken. Zeker, ze erkennen met tegenzin dat Hezbollah en Hamas een aantal slechte dingen hebben gedaan tegen Israëliërs. Maar elk van deze leiders kan en zal vervangen worden. Zoals The Washington Post in een artikel aangaf, heeft Israël een lange geschiedenis van het uitvoeren van gerichte moordaanslagen en veel daarvan worden uitgevoerd over internationale grenzen heen.

Een geschiedenis van gerichte moorden

Aan de ene kant hebben ze bijgedragen aan het beeld van de Israëlische inlichtingendiensten en de strijdkrachten als ongeëvenaard in vaardigheid en moed, en in staat om verbazingwekkende daden van durf uit te voeren.

Aan de andere kant worden ze vaak gezien als uiteindelijk zinloos in termen van hun impact op het conflict tussen Israël en zijn vijanden. Het maakt immers niet uit hoeveel terroristen de Israëli's doden, er lijken er altijd meer in de plaats te komen. De hele exercitie wordt vaak gezien als een zinloze exercitie, waarbij veel linkse Israëliërs, waaronder een aantal voormalige inlichtingenofficieren, betreuren dat de Joodse staat net zoveel moeite zou moeten doen om vrede met zijn vijanden te bereiken als om te proberen hen uit te schakelen, wat niet altijd lukt.

Dat was het thema van een belangrijke geschiedenis van de Israëlische inlichtingendiensten door de huidige New York Times Magazine schrijver Ronen Bergman. Zijn boek uit 2018 Rise and Kill First: The Secret History of Israel's Targeted Assassinations, werd alom geprezen door de literaire wereld en won dat jaar de National Jewish Book Award in geschiedenis. Het boek, dat grotendeels gebaseerd is op uitgebreide interviews met oudgedienden van de Mossad, de Shin Bet en de Israel Defense Forces (velen met een politieke en persoonlijke geschiedenis), schetst een grimmig beeld van een lange, wrede oorlog die door Israël wordt gevoerd en die niet veel heeft opgeleverd op het gebied van veiligheid. Hoewel de verhalen die hij vertelt vaak een beeld schetsen van heldendom en vindingrijkheid, is de uiteindelijke conclusie dat de moorden - of het nu Palestijnse terroristen waren of wetenschappers die werkten aan massavernietigingswapens gericht op Israël - op zijn best slechts tactische triomfen waren.

Bergman, zowel een fervent voorstander van het vredesproces als een kroniekschrijver van Israëlische geheime agenten, behandelt bijna alle gerichte moorden - de beroemde successen en de beruchte mislukkingen - als strategische nederlagen omdat ze geen einde konden maken aan het conflict met de Palestijnen of hun medestanders, vooral die in Iran.

Die houding wordt weerspiegeld in de berichtgeving over de moorden op Shukr en vooral Haniyeh. Ze worden gezien als een vergroting van de kans dat de oorlog die Israël voert in Gaza en de strijd tegen Hezbollah escaleert in een bredere regionale oorlog. De aanvallen worden ook geïnterpreteerd als een verkleining van de kans op een akkoord over een staakt-het-vuren en de vrijlating van de resterende gijzelaars die nog steeds door Hamas in Gaza worden vastgehouden sinds de gruweldaden in het zuiden van Israël op 7 oktober.

De mythe van de 'burgers' van Hamas

Bizar genoeg leidde dat tot een kop in The Wall Street Journal waarin Haniyeh in een artikel werd geprezen als "Hamas' belangrijkste pleitbezorger voor een staakt-het-vuren in Gaza", hoewel het vervolgens werd afgezwakt tot slechts de 'hoofdonderhandelaar' van de terroristische groep. "

Er zijn een aantal problemen met deze benadering, waarvan niet de minste het idee is dat de "politieke" en "militaire" vleugels van groepen als Hamas en Hezbollah net zo sterk verschillen als bijvoorbeeld het verschil tussen actief dienende militaire officieren in Westerse legers en de burgers die gekozen ambten bekleden en hen hun orders geven.

Haniyeh had misschien andere dagelijkse verantwoordelijkheden binnen Hamas dan Yahya Sinwar, de hoogste leider van de groep in Gaza die naar verluidt aan het hoofd staat van de militaire formaties. Maar ze zijn slechts twee kanten van dezelfde medaille met dezelfde ideologie en hetzelfde doel. De "politieke" leiders van een entiteit met als enige doel massamoord, zoals aangetoond op 7 oktober toen het de grootste massaslachting van Joden uitvoerde sinds de Holocaust, zijn niet vredelievender of meer geïnteresseerd in het welzijn van de Palestijnen dan de "militaire" vleugel van de groep.

Belangrijker is de veronderstelling die ten grondslag ligt aan veel van de kritiek op de Israëlische acties dat Israëlische aanvallen op terroristen zinloos zijn omdat het conflict met Hamas en Hezbollah moet worden opgelost met politieke middelen en niet door bloedvergieten. In plaats van creatievere en ingenieuzere manieren te vinden om mensen te doden, krijgen de Israëli's te horen dat ze moeten stoppen met schieten en een gemeenschappelijke basis moeten vinden met hun vijanden - of op zijn minst moeten stoppen met acties die alleen maar meer woedende Palestijnen, Libanezen en Iraniërs inspireren om terroristen te worden en de "martelaren" te vervangen die door dwaze Israëli's zijn gecreëerd.

Dat klinkt redelijk voor Westerse geesten, en ook voor Israëli's die de voorkeur geven aan magisch denken over de veiligheidsdilemma's van hun land boven de confrontatie met de realiteit. Maar het is een grote vergissing omdat, zoals ze ons keer op keer blijven vertellen, de leden van Hamas en Hezbollah - en hun financiers en manipulators in Iran - niet geïnteresseerd zijn in vrede met Israël op welke voorwaarden dan ook.

Het gericht vermoorden van leiders van terroristische groeperingen is zinvol omdat je dat doet in een oorlog tegen existentiële vijanden. Het is waar dat zelfs de belangrijkste van deze leiders, tenminste in theorie, vervangen kunnen worden. Toch kan het verstoren van hun activiteiten en ervoor zorgen dat ze veel voorzichtiger te werk gaan - zelfs op plaatsen waar ze denken veilig te zijn voor Israëlische aanvallen, zoals in het hart van vijandelijke hoofdsteden als Beiroet en Teheran - heel goed de levens redden van onschuldigen die verloren hadden kunnen gaan als de moordenaars ongehinderd hun gang hadden kunnen gaan.

Dan is er nog het morele aspect van de vergelijking.

Jodenmoordenaars moeten boeten

Simpel gezegd moeten de leiders van Israël altijd het historische perspectief in gedachten houden van de strijd waarin ze verwikkeld zijn. Twee millennia lang werden Joden ongestraft vermoord door alle vijanden waar ook ter wereld. De vervolging van Joden door Europeanen die hen beschouwden als religieuze verschoppelingen, doden of, in de late 19e en 20e eeuw, als leden van een inferieur ras of door moslims die hen zagen als dhimmi, een beschermde maar verachte minderheid, leidde vaak tot pogroms en moord zonder dat de daders gerechtigheid en vergelding vreesden.

Het zionisme betekende een culturele en politieke heropleving van het Joodse volk toen het Hebreeuws als spreektaal werd hersteld en de Joden terugkeerden om soeverein te leven in hun oude thuisland. De wedergeboorte van Israël als staat moest echter ook betekenen dat de Joden de middelen tot zelfverdediging hadden gekregen en het vermogen om ervoor te zorgen dat degenen die Joods bloed vergoten niet ongestraft zouden blijven. Als degenen die Joodse mannen, vrouwen en kinderen vermoorden aan vergelding kunnen ontsnappen en hun gang kunnen gaan alsof hun daden door de beschaafde wereld worden geaccepteerd, dan is geen enkele Jood veilig.

Dat is niet de enige reden waarom moordenaars als Shukr en Haniyeh moeten sterven. Ze moeten worden vervolgd omdat het doel van Israël in dit conflict zou moeten zijn om het te winnen, in plaats van alleen maar om nog een dag te overleven terwijl men vasthoudt aan de ijdele hoop dat zachte rede, internationale bemiddeling of concessies van Jeruzalem vrede zullen brengen. Vrede is misschien ooit mogelijk, maar alleen nadat de terroristen volledig en volkomen verslagen zijn.

En dat is iets wat dezelfde mensen die kakelen over de vermeende roekeloze en zinloze acties van de Israëlische aanvallen als onmogelijk verwerpen. Hamas is een "idee", zeggen ze, en kan niet verslagen worden. Dat geldt vermoedelijk ook voor de Iraanse belofte om Israël van de kaart te vegen en waarvoor het niet alleen Hamas, maar ook zijn Hezbollah-hulporganisaties en Houthi-bondgenoten in Jemen tot de tanden toe heeft bewapend. Het idee dat het bestaan van de enige Joodse staat op deze planeet slechts een voorbijgaande fase is die de Arabieren en moslims zullen overleven, is een idee. Maar het kan op dezelfde manier verslagen worden als het idee van de nazi's dat de Joden uitgeroeid konden worden: door de totale vernietiging van de krachten die het idee steunden en ervoor doodden.

Het argument voor overwinning

Zoals de geleerde Daniel Pipes schrijft in een belangrijk nieuw boek, Israel Victory: How Zionists Win Acceptance and Palestinians Get Liberated, is de enige manier om uit de impasse te geraken niet door Israël onder druk te zetten om land op te geven, wat de terroristen alleen maar sterker maakt en hen de mogelijkheid geeft om meer Joden te doden. Alleen door de terroristen uit te roeien - in de Gazastrook en overal waar ze te vinden zijn - zullen de Palestijnen gedwongen worden om te concluderen dat hun eeuwenoude oorlog tegen Israël niet kan slagen en dat ze iets anders moeten proberen. Als, zoals Pipes schrijft in The Wall Street Journal, de moorden op Shukr en Haniyeh een teken zijn dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu terugkeert naar het doel van een "totale overwinning" op Hamas en zijn Iraanse medestanders, dan is dat niet alleen rechtvaardig maar een essentiële stap in de richting van de enige mogelijke hoop op vrede.

Dat is iets waar de regering van president Joe Biden en vicepresident Kamala Harris op tegen is. Vanaf het begin van de oorlog die volgde op het bloedbad van 7 oktober, heeft Washington gestreefd naar een voortijdig einde van de gevechten voordat Hamas was verslagen. Dat gaf niet alleen een hart onder de riem van de terroristische groepering en haar buitenlandse antisemitische cheerleaders, rationalisatoren en enablers. Het ondermijnde ook elke hoop op redding of verlossing van de meer dan 100 gijzelaars die Hamas nog steeds gevangen houdt als onderhandelingstroef in de hoop dat ze daarmee overleving en overwinning op Israël kunnen kopen.

Door toe te geven aan de Amerikaanse druk, versterkt Israël zijn vijanden en verzekert het alleen wat in het beste geval een hernieuwing van het conflict zal zijn onder nog slechtere omstandigheden dan in het verleden. Als het doden van de terroristen een voorbode is van het soort verschrikkelijke deal voor Israël die Harris vorige week in kaart heeft gebracht, dan zal het zinloos zijn geweest. In de loop van de geschiedenis werden veel van dergelijke briljante operaties zoals die van deze week niet opgevolgd door Israëlische leiders die soms meer vreesden voor de weliswaar verontrustende gevolgen van internationale ongenade dan voor het vooruitzicht dat terroristen zouden overleven om opnieuw te moorden. De slachting op 7 oktober had een einde moeten maken aan dat soort aarzeling, evenals aan de laatste overblijfselen van steun voor een "tweestatenoplossing". Het waren vredesprocessen en territoriale terugtrekkingen, zoals die nog steeds worden voorgestaan door Israëls critici die Gaza toestonden om een onafhankelijke Palestijnse terroristenstaat te worden, behalve in naam, die leidden tot die beruchte dag.

Aanhangers van Israël en morele mensen overal zouden de dood van massamoordenaars als Shukr en Haniyeh moeten vieren. Ze zouden dat niet alleen moeten doen omdat het gerechtigheid is, maar omdat alles wat leidt tot een totale overwinning op terroristen een stap in de richting van vrede is, niet nog meer problemen voor Israël.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem @jonathans_tobin.

Bron: In praise of targeted killings of terrorists - JNS.org