Gallant, ga weg

De schandelijke vertoning van de Israëlische minister van Defensie was - in de woorden van wijlen honkbalgrootheid Yogi Berra - "als een déjà vu helemaal opnieuw."

Ruthie Blum op 16 mei 2024 / JNS

De Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant maakte woensdagavond 15 mei duidelijk dat hij weg moet. Ja, midden in de Israëlische oorlog tegen Hamas in Gaza had de persoon die is belast met het toezicht op het veiligheidsapparaat van het land het lef om de ether in te gaan om de hele onderneming te ondermijnen.

Zijn opmerkingen kwamen drie dagen na een vriendschappelijk telefoongesprek met de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinke en kwamen rechtstreeks uit het draaiboek van de regering Biden.

"Ik roep premier Benjamin Netanyahu op om een beslissing te nemen en te verklaren dat Israël geen civiele controle over de Gazastrook zal vestigen; dat Israël geen militair bestuur in de Gazastrook zal vestigen; en dat er onmiddellijk een regeringsalternatief voor Hamas in de Gazastrook zal worden opgeworpen," zei hij.

Hij beweerde ook: "De 'dag na Hamas' zal alleen worden bereikt als Palestijnse entiteiten de controle over Gaza overnemen, vergezeld door internationale actoren, die een regeringsalternatief voor de heerschappij van Hamas oprichten."

De schandelijke vertoning had niet als een schok moeten komen. Integendeel, het was - in de woorden van wijlen honkbalgrootheid en meester van de malapropismen Yogi Berra - "als een déjà vu helemaal opnieuw."

Inderdaad, drie dingen werden duidelijk over de minister van Defensie praktisch vanaf het moment dat hij zijn rol minder dan anderhalf jaar geleden op zich nam. Een daarvan was zijn lafheid tegenover de oppositie van links - een ongelukkige, zij het typische eigenschap voor een voormalige generaal van het Israëlische leger die de leiding had over het zuidelijke commando.

De tweede was zijn ontrouw aan zijn partij, Likud, en haar voorzitter, Netanyahu, die hem in de eerste plaats in deze functie benoemde. De derde, gerelateerd aan de andere twee, was dat hij prioriteit gaf aan toekomstige politieke belangen boven de huidige militaire.

Terugspoelen naar maart 2023. Zijn eigen regering kreeg te maken met grote weerstand over haar plannen om het rechtssysteem te hervormen. De gevestigde elites in het gerecht, in de academische wereld en in de media waren in staat om een groot deel van de bevolking ervan te overtuigen dat het inperken van de bevoegdheden van het vrijwel almachtige Hooggerechtshof het einde van de Israëlische democratie zou betekenen.

Ruime financiële steun van anti-Netanyahu individuen en NGO's in Israël en in het buitenland hielp het "iedereen behalve Bibi" kamp om te slagen waar het een paar maanden eerder had gefaald bij de stembusgang. De hysterische demonstraties van de goed geoliede protestbeweging slaagden er echter in om het discours te domineren.

Alsof dat nog niet zielig genoeg was, kwam ook het "volksleger" in actie, met het neusje van de zalm van de IDF die dreigde dat als er geen einde kwam aan de "staatsgreep" (de verkeerde benaming van de protestbeweging voor gerechtelijke hervormingen), Jeruzalem niet kon rekenen op piloten van de Israëlische luchtmacht om de confrontatie met Iran aan te gaan.

In plaats van te eisen dat IDF stafchef Lt. Gen. Herzi Halevi hen zou waarschuwen dat een dergelijke chantage hen uit de IDF zou zetten of op zijn minst zou leiden tot het schrappen van hun rangen, bracht Gallant niet alleen hun klachten over aan Netanyahu; hij begon zich ook te gedragen alsof hij de verdiensten van hun zaak inzag. Zijn argument was dat de zeer zichtbare interne strijd van Israël het land verzwakte in de ogen van zijn vijanden.

Daar had hij gelijk in. Maar zijn conclusie was dat het proces van gerechtelijke hervorming gestopt moest worden, en hij liet zijn baas weten dat hij dit gevoel aan het grote publiek zou onthullen.

Netanyahu stond op het punt om twee dagen later aan een staatsbezoek aan Groot-Brittannië te beginnen en vroeg Gallant om te wachten. Deze stemde hiermee in.

Netanyahu hield vervolgens een toespraak om de spanningen in het land te bedaren. In zijn toespraak verwoordde hij het doel van de hervormingen - de Israëlische democratie versterken, niet schaden - en verzekerde hij dat alle burger- en minderheidsrechten gewaarborgd zouden blijven nadat ze waren doorgevoerd.

Gallant koos voor een stunt in plaats van zijn belofte na te komen. Hij greep Netanyahu's reis naar Londen aan om in de hand te bijten die hem de positie gaf die hij zo begeerde.

Zodra Bibi's rug was gekeerd in de richting van het Verenigd Koninkrijk, hield hij een persconferentie waarin hij de regering opriep om de wetgeving voor de hervorming van het gerechtelijk apparaat stop te zetten om de maatschappelijke breuklijnen te helen die zo ver waren gegaan dat ze de IDF infiltreerden.

"Ik hoor de stemmen uit het veld en ik maak me zorgen," zei hij. Netanyahu's gerechtvaardigde reactie, na zijn terugkeer van een weekend Londen, was om Gallant te ontslaan.

De hel die losbrak was muziek in de oren van Gallant. Dat de demonstranten uit hun dak gingen, was te verwachten, want wat is er beter voor hen dan dat een door Netanyahu benoemde en sleutelfiguur van de "volledige, volledige, rechtse regering" hun kant kiest?

Arnon Bar-David, secretaris-generaal van de Histadrut Arbeidsfederatie, sloot zich aan bij de actie, riep op tot een algemene staking en dreigde dat die van kracht zou blijven tot alle wetgeving over de hervorming van het gerechtelijk apparaat zou zijn geschrapt. Hij drong er ook bij Netanyahu op aan om Gallant niet te ontslaan.

Nadat lokale overheden, banken, winkelcentra en zelfs de internationale luchthaven Ben-Gurion hun deuren hadden gesloten, en het gezondheidszorgsysteem op het punt stond dit voorbeeld te volgen, kondigde Netanyahu een pauze af in de gerechtelijke hervormingen. Twee weken later zei hij dat hij en Gallant hun meningsverschillen opzij hadden gezet.

Zowel in real time als achteraf gezien was de keuze onverstandig. Israël heeft nu een defensiechef nodig die als enige doel heeft het hoofd van de IDF in staat te stellen Hamas te vernietigen. Noch Gallant, noch Halevi zouden zich op een ander doel moeten richten - zeker niet op een waanzinnig doel dat een Palestijnse heerschappij in Gaza inhoudt.

Brig.Gen. (res.) Amir Avivi, oprichter en voorzitter van het Israel Defense and Security Forum ("Habithonistim"), vatte het bondig samen in een clip gericht aan hen beiden.

"Wat deze natie wil is een duidelijke overwinning op Hamas en de terugkeer van de gijzelaars," verklaarde hij. "De 'dag erna' is op dit moment niet van belang; niemand weet wat er zal komen. Eerst Hamas uitschakelen. De gijzelaars terugbrengen. Reken af met [Hezbollah] in het noorden. We weten dat we Hamas, de [Palestijnse Islamitische] Jihad of de Palestijnse Autoriteit niet willen. We zullen niet toestaan dat jullie de P.A. terugsturen, die de entiteit die Gaza van top tot teen bewapend heeft en het van het stenen tijdperk naar het rakettentijdperk heeft gebracht. Dat is geen optie.

"Het creëren van een alternatief zal tijd kosten. Jullie, [Gallant en Halevi], moeten verantwoordelijkheid nemen voor de Strook, evenals voor de [distributie van] humanitaire [hulp]. Zo is het nu eenmaal. De 'day after' zal eerst de staat van beleg inhouden en van daaruit zullen geleidelijk oplossingen worden gevonden. Maar niet nu! Nu winnen! Versla Hamas! Waarom voert u deze discussies nu? Dat druist volledig in tegen de Israëlische belangen en tegen wat het volk wil. Ga en zorg voor een overwinning," zei Avivi.

Dat is tenslotte de taak van Gallant. Als hij niet in staat of bereid is om het uit te voeren, moet hij solliciteren naar een beurs bij een denktank.

Netanyahu zei dit niet in zijn weerwoord aan Gallant op woensdagavond. Maar het was een opluchting om hem te horen herhalen dat hij "niet bereid is om Hamastan te ruilen voor Fatahstan" - waarmee hij erkende dat de Fatah-factie van P.A.-leider Mahmoud Abbas niet minder een terroristische dreiging vormt dan de dreiging die dappere en toegewijde Israëlische troepen momenteel proberen uit te schakelen.

Bron: Gallant, go home - JNS.org