De dreigende keuze voor Joden in diaspora

Afgezien van de gevaren, zullen de politieke keuzes waar ze voor staan zorgen voor een ongemakkelijke rit

Melanie Phillips 14 juni 2024

Is het tijd voor de Joden in Groot-Brittannië, Europa en Amerika om te vertrekken?

Deze vraag wordt steeds vaker gesteld door Joden in de diaspora die wankelen onder de vulkaan van antisemitisme die uitbarstte met de Palestijnse pogrom in het zuiden van Israël op 7 oktober die haar dodelijke effect over de wereld blijft verspreiden.

Voor Joden in Israël is het antwoord duidelijk. Natuurlijk is het tijd dat de Joden in de diaspora vertrekken, zeggen ze. Hoe kan dit zelfs maar een vraag zijn?

Het is zeker onmogelijk om de verbazingwekkende schaal en aard van de Jodenhaat te negeren die zich nu manifesteert in de westerse samenlevingen.

Dit gaat veel verder dan de pro-Hamas demonstraties in westerse steden en op campussen die doorgaan met het verspreiden van opruiing, intimidatie en geweld tegen Joden met minimale tegenkanting van wetshandhavers, bestuurders of politici. Jodenhaat en de campagne om de Joodse staat te vernietigen zijn mainstream geworden.

In New York werden deze week de huizen van de Joodse directeur van het Brooklyn Museum en zijn Joodse bestuursleden vernield met rode verf en graffiti met onder andere omgekeerde rode driehoeken, het symbool waarmee Hamas zijn beoogde slachtoffers markeert voor moord.

Twee dagen eerder, buiten een tentoonstelling in Lower Manhattan ter herdenking van de honderden die werden afgeslacht op het Supernova muziekfestival tijdens de gruweldaden van 7 oktober, staken honderden Hamas-aanhangers fakkels aan en schreeuwden: "Lang leve de intifada" en "Israël, loop naar de hel".

In de New Yorkse metro schreeuwde een menigte met keffiyeh-maskers in een trein: "Zionisten identificeer jezelf, dit is je kans om eruit te stappen." Toen ze verklaarden: "OK, geen zionisten, wij zijn goed", klonk er gejuich.

In Groot-Brittannië bleek uit een opiniepeiling dat 54 procent van de respondenten tussen 18 en 24 jaar het eens was met de stelling: "De staat Israël zou niet moeten bestaan."

Toen een vlucht van El Al landde op de Londense luchthaven Heathrow, trok een douanebeambte die een Israëlische vlag zag op een stuk bagage, alle passagiers van die vlucht naar een kamer om hun bagage speciaal te laten scannen. Volgens de Britse Advocaten voor Israël zei een van de passagiers: "Wij zijn Joods, waarom doet u ons dit aan?" antwoordde de beambte: "Ik ben een douanebeambte en ik kan doen wat ik wil."

In de eerste drie maanden van dit jaar registreerden de Franse autoriteiten 366 antisemitische aanvallen - een stijging van 300 procent ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar, terwijl het aantal antisemitische daden dat in 2023 werd geregistreerd vier keer zo hoog was als het jaar daarvoor. In mei schoot de Normandische politie een man dood die verdacht werd van een poging om een synagoge in Rouen in brand te steken. In april werd een Joodse vrouw in een buitenwijk van Parijs ontvoerd, naar verluidt verkracht en bedreigd met moord door een aanvaller die "Palestina wilde wreken".

Volgens Sammy Ghozlan, voorzitter van het Nationaal Bureau voor Waakzaamheid tegen Antisemitisme, zijn bijna alle gewelddadige antisemitische daden in Frankrijk al meer dan twee decennia gepleegd door moslims.

Linkse partijen in heel Europa buigen steeds meer voor de moslimagenda. In Frankrijk is de belangrijkste linkse partij La France Insoumise fel anti-Israël en haar leider, Jean-Luc Mélenchon, noemt Hamas een "verzetsbeweging."

In Groot-Brittannië probeert Labour-leider Sir Keir Starmer een evenwicht te vinden tussen zijn belofte om de partij veilig te maken voor Joden en de wrede anti-Israël gevoelens die welig tieren onder zijn leden en de Britse moslimgemeenschap. Zijn plaatsvervanger werd gefilmd terwijl ze in haar kiesdistrict aan het kruipen was voor moslims en beloofde om "een staat Palestina te erkennen."

Het verkiezingsprogramma van de partij zegt dat "een Palestijnse staat het onvervreemdbare recht is van het Palestijnse volk" en dat het "niet in het geschenk is van enig buurland". Het verplicht Labour om een Palestijnse staat te erkennen "als bijdrage aan een hernieuwd vredesproces dat resulteert in een tweestatenoplossing met een veilig Israël naast een levensvatbare en soevereine Palestijnse staat," wat in het midden laat of een Labourregering "Palestina" unilateraal zou erkennen of niet.

Ongeacht deze dubbelzinnigheid, aangezien er ongeveer vier miljoen Britse moslims zijn vergeleken met slechts 280.000 aangesloten joden, is het idee dat een Labour-regering weerstand zou bieden aan de steeds brutalere anti-Israël en anti-westerse moslimagenda een fantasie.

Dit alles raakt duidelijk een beangstigende historische zenuw. De weigering van de Joden in Europa om de dreiging van de nazi's te beseffen tot het te laat was, staat in het Joodse bewustzijn gebrand.

De huidige situatie is echter anders. In tegenstelling tot nazi-Duitsland wordt het antisemitisme dat tegenwoordig in het Westen welig tiert, niet door de staat gesponsord. In plaats daarvan is het het product van een alliantie tussen hard-links, wollige liberalen en de moslimwereld. De dreiging is daarom niet beperkt tot een regime in één specifiek land. Het is in plaats daarvan iets verraderlijkers - een oorlog van zowel binnen als buiten het westen tegen zowel de Joden als de westerse beschaving.

Het tweede grote verschil is dat er nu in Europa een terugslag aan de gang is tegen de bron van dit alles. Bij de verkiezingen voor het Europees Parlement van vorige week behaalden verschillende "populistische", anti-immigratie of "hard-rechtse" partijen recordwinsten.

In Groot-Brittannië, waar Labour volgens de opiniepeilingen op koers ligt om de algemene verkiezingen op 4 juli met een enorme meerderheid te winnen, is een soortgelijke opstand aan de gang. Deze wordt aangevoerd door Nigel Farage, die miljoenen Britse burgers ertoe aanzette om voor Brexit te stemmen en die nog geen twee weken geleden terug de frontlinie van de politiek bestormde als hoofd van de tot dan toe onbeduidende Reform Party.

Farage veroordeelt de Conservatieven omdat ze er niet in geslaagd zijn de ongecontroleerde immigratie en de islamisering te stoppen, omdat ze niets hebben gedaan tegen de intimiderende identiteitspolitiek en omdat ze Groot-Brittannië hebben gebonden aan de ruïneuze Net Zero groene agenda, en staat klaar om toe te slaan in het geval van een voorspelde Tory-vernietiging bij de verkiezingen en leider te worden van een getransformeerde conservatieve beweging.

Hoewel deze "populistische" partijen allemaal erg van elkaar verschillen, hebben ze één groot ding gemeen. Net als Donald Trump in Amerika vertegenwoordigen ze een opstand tegen een heel politiek establishment dat de bij uitstek redelijke en zelfs noodzakelijke bezorgdheid over islamisering en massa-immigratie, de groei van gedwongen culturele conformiteit en de erosie van de rechtsstaat negeert, veracht of bestraft.

Joden in diaspora hebben de neiging om hun neus op te halen voor alles wat "rechts" is, omdat ze "rechts" associëren met antisemitisme. Ze moeten snel wakker worden. Hoewel er zeker een verontrustende toename is van neofascistische groepen, wordt de grootste bedreiging voor de Joden vandaag de dag gevormd door links en moslims.

Sommige Europese "populistische" partijen zijn inderdaad onsmakelijk. Andere zijn gewoon authentiek conservatief. De meeste steunen Israël, hoewel sommige verontrustende antisemitische wortels hebben.

Met andere woorden, dit is een gemengd beeld. En als gevolg daarvan zal de terugslag tegen degenen die vastbesloten zijn om het westen te vernietigen waarschijnlijk rommelig en ingewikkeld zijn.

Of het al dan niet tijd is om te ontwortelen is noodzakelijkerwijs een persoonlijke beslissing. Joden die in de diaspora blijven zullen echter moeten kiezen tussen de duivel en de diepblauwe zee. Nog afgezien van de gevaren, zullen de politieke keuzes waar ze voor staan waarschijnlijk zorgen voor een ongemakkelijke rit.

Deze alarmerende situatie is niet plotseling uit het niets ontstaan op 7 oktober. Het teken aan de wand stond er al tientallen jaren. Maar de meeste Joden in de diaspora weigerden om het te zien.

In Amerika heeft de meerderheid van de Joden in feite getekend voor de liberale ideeën die de anti-Israël hysterie en Jodenhaat aanwakkeren. In Groot-Brittannië zijn de meeste Joden te bang, te laf of te verward om publiekelijk te praten over de dreiging van moslimantisemitisme en massa-immigratie.

Natuurlijk kunnen Joden in de diaspora er redelijkerwijs op wijzen dat Israël op dit moment nauwelijks een veilige haven is. En helaas is het heel goed mogelijk dat dat belegerde kleine land nog meer verschrikkingen te verduren krijgt.

Maar in Israël weet iedereen waarvoor hij vecht. Daar heerst geen enkele dubbelzinnigheid over de vijand of zijn genocidale bedoelingen. Het is waar de overweldigende meerderheid begrijpt dat ze een nieuw seismisch moment meemaken in de heilige geschiedenis van hun volk. Daarom weten ze dat ze geen andere keuze hebben dan te winnen.

Daarom zal Israël overleven. Hetzelfde kan niet gezegd worden van het westen.

Bron: The looming choice for diaspora Jews - Melanie Phillips