www.wimjongman.nl
Anarchisten blokkeren de hoofdslagader van Tel Aviv om IDF-strategie te bepalen.
Door David Israel - 24 Nisan 5784 – 2 mei, 2024
Er zijn momenten in de geschiedenis waarop het gevoel van aanspraak van een etnische en economische elite wier privileges wegglippen door onvermijdelijke demografische veranderingen, zo'n woede aanwakkert dat het een illusie van rechtvaardigheid creëert. De seculiere Asjkenazische elite van Israël beleeft zo'n moment op het slechtst mogelijke moment, tijdens de existentiële oorlog van het land tegen wrede en meedogenloze vijanden die uit zijn op de vernietiging ervan, samen met voorgewende bondgenoten die uit zijn op de ondergang van het land op een later tijdstip. De woede over het verlies van hun greep op het land dat eigendom was van hun grootouders gaat samen met de afschuw om te zien hoe al hun voormalige vazallen - Arabieren en Joden - hen beroven van hun laatste denkbeeldige invloed op de werkelijkheid.
En dus blokkeren ze op een donderdagochtend, wanneer miljoenen van hun medeburgers naar hun werk rijden op de belangrijkste verkeersader van Metropolitan Tel Aviv, de Ayalon Highway, de 10-baans snelweg in beide richtingen met een groot bord dat verkondigt: "Het is Rafah of de gijzelaars, wij kiezen voor het leven."
In het Israël van Benjamin Netanyahu worden veiligheidsbeslissingen bepaald door de uitzinnige menigte. Op 18 oktober 2011 werd Netanyahu gedwongen om 1.027 moordenaars uit veiligheidsgevangenissen vrij te laten in ruil voor korporaal Gilad Shalit, die in 2006 gevangen was genomen.
Yahya Sinwar, het brein achter de aanval van 7 oktober 2023 waarbij meer dan 1.200 onschuldige Israëli's werden gedood en bijna 250 gijzelaars werden opgepakt, behoorde tot de 1.027 gevangenen die in 2011 werden vrijgelaten.
Israël herstelde zich uiteindelijk van de verrassingsaanval en ging weer in de aanval. Ondanks de ravage en het bloedbad dat de IDF aanrichtte in de Gazastrook, was het niet in staat om zo bruut en effectief op te treden als de missie vereiste, vanwege de angst om Israëlische gijzelaars te verwonden. Het was ook gebonden aan een vijandige Amerikaanse regering die de IDF dwong om oorlogsregels te gehoorzamen waar geen enkel Amerikaans leger ooit aandacht aan had besteed. Ze deden het, zei minister van Defensie Lloyd Austin, om Israël de fouten te besparen die de VS begingen in Irak en Afghanistan.
Het was mooi om te zien hoe het Amerikaanse leger, dat nog nooit een oorlog had gevoerd waarin het minder dan 10 tegen 1 voordeel had in personeel en uitrusting, een land van 9 miljoen mensen, omringd door ongeveer een miljard vijanden, adviseerde. Het was net als dat pas nuchtere AA-lid dat al het bier in Ierland had opgedronken dat matiging adviseert aan een meisje dat van haar daiquiri nipt.
Een collega vertelde me gisteravond dat ze van plan is om op minister van Defensie Yoav Gallant te stemmen. Ze weet dat de man op het spectrum zit, ze weet dat hij niet Gods geschenk is aan een intellectueel discours, maar ze weet ook dat wanneer hij zegt dat hij Gaza niet zal verlaten voordat hij Hamas heeft vernietigd, hij dat ook meent. In tegenstelling tot Netanyahu, die beloftes doet maar niet belooft ze na te komen.
Maar hij zet kolonisten in administratieve detentie, argumenteerde ik.
Ja, dat doet hij, beaamde ze, maar het doden van Yahya Sinwar is belangrijker dan een stel echt aardige jongens die in de gevangenis zitten om Joe Biden en Antony Blinken te sussen.
Zie je, mijn collega, God zegene haar, begrijpt het verschil tussen het gevaar om een kleine groep mede-Israëliërs te verliezen en de toekomst van het land te verliezen aan een terroristische regering die gesteund wordt door een veel grotere terroristische regering - Iran, en woedende menigten van haatdragende demonstranten van Milaan tot Los Angeles.
Dit is wat de menigte van voornamelijk vrouwen, waarvan sommigen - ongeveer vijf - daadwerkelijk familie zijn van een gijzelaar, niet hebben kunnen verwerken. Ze begrijpen die onsterfelijke uitspraak niet van een fictieve alien van de planeet Vulcan, Science Officer Spock, die zei: "Logica dicteert duidelijk dat de behoeften van velen zwaarder wegen dan de behoeften van enkelen."
De vrouwen die de snelweg blokkeerden terwijl een miljoen Israëlische automobilisten hun brood niet konden verdienen (je weet gewoon dat ze Spock kalm kwaad maakten), verklaarden: "Rafah binnengaan betekent het leven van de gijzelaars opgeven. Nadat ze ons een half jaar lang beloofden dat alleen gevechten de gijzelaars terug zouden brengen - begrijpen we vandaag allemaal dat de enige manier om degenen die nog gered kunnen worden, alleen via een deal te redden is. We doen vanaf hier een beroep op de premier en het kabinet: Geef niet toe aan de druk van extremisten die de gijzelaars als excuus gebruiken om de oorlog voort te zetten. Het is tijd om voor een leven te kiezen. Deal Nu!"
Zoals Peace Now, een slogan die klonk als de driftige kreet van een tweejarige toen hij voor het eerst werd bedacht, en die ons er vandaag, meer dan 30 jaar later, aan herinnert dat we nog steeds te maken hebben met emotionele kleuters.
Laat staan dat de regering Netanyahu bezig is met een deal met Hamas, en het laatste wat een onderhandelingsteam nodig heeft, is dat hun eigen landgenoten de kant van de vijand kiezen.
Ik herinner me dat ik als kind kleding ging kopen met mijn vader, die aan het afdingen was met de winkelier, ik kon er niet tegen. Begreep de oude man niet dat als hij bleef afdingen, de man gewoon mijn gewenste shirts van de toonbank zou vegen en zou weigeren ons iets te verkopen? Ik was tien en had dus nog vier of vijf jaar om nog steeds een idioot te zijn - maar deze demonstranten die de dag van een miljoen loontrekkers in een nachtmerrie veranderen, zijn chronologisch gezien volwassen.
Het kan die rechtgeaarde demonstranten ook niet schelen dat de Amerikanen zeggen dat Hamas aan zet is nadat Israël al akkoord is gegaan met de meest beschamende voorwaarden: 18 weken staakt-het-vuren, honderden terroristen met Joods bloed aan hun handen vrijlaten in ruil voor elke gijzelaar, de Gaza Arabieren ongecontroleerd laten terugkeren naar de noordelijke Strook - en de Sinwar jongens zeggen nog steeds geen ja. Sterker nog, elke keer dat Israël toegeeft, verhogen ze de inzet.
Elk logisch persoon, inclusief Spock, zou je vertellen dat de zekerste manier om Hamas in een meer coöperatieve stemming te krijgen is dat de IDF zijn laarzen in hun nek zet - figuurlijk en letterlijk. Maar dat zou betekenen dat Netanyahu wint, en de bevoorrechte Israëli's die de snelweg blokkeren terwijl deze regels worden getypt met de kracht van een zeer boze oude man, willen dat niet.
En dus schreeuw ik, net als die spreekwoordelijke boze oude man, tegen die bijziende Karens die aan de overkant van de snelweg staan, vlak bij een afrit die vernoemd is naar de eerste Joodse burgemeester van New York City, Fiorello La Guardia: GA VAN MIJN WEG AF!