Amnesty's “genocide” rapport: een bloed smaad tegen Israël

Woensdag 04 december 2024 door Elder van Ziyon

Amnesty International heeft een 296 pagina's tellend rapport uitgebracht dat probeert te bewijzen dat Israël zich bezighoudt met genocide in Gaza.

Door het hele rapport heen is de aanname van schuld een gegeven. Elk stukje “bewijs” dat de leugen ondersteunt wordt benadrukt als waar, en elk stukje tegenbewijs wordt afgedaan als onbelangrijk.

Het rapport probeert te bewijzen dat Israël de intentie heeft om de bevolking van Gaza te vernietigen. Het baseert veel hiervan op opmerkingen van functionarissen in de onmiddellijke nasleep van 7 oktober, en het poeiert elk tegenbewijs weg - zelfs als het op hetzelfde moment wordt gezegd.

President Herzog zei bijvoorbeeld: “We moeten begrijpen dat er een staat is die een machinerie van kwaad voor onze deur heeft gebouwd. Het is een hele natie daarbuiten die verantwoordelijk is. Deze retoriek over burgers die zich er niet van bewust zijn, die er niet bij betrokken zijn, is niet waar. Het is absoluut niet waar. Ze hadden in opstand kunnen komen. Ze hadden kunnen vechten tegen dat kwaadaardige regime dat Gaza in een staatsgreep overnam en hun familieleden die in Fatah zaten vermoordde.” Amnesty interpreteert dat, ten onrechte, alsof Herzog oproept om alle burgers van Gaza te straffen, in plaats van dat hij er alleen maar op wijst dat Gazanen medeverantwoordelijk zijn voor Hamas en geen slachtoffers zijn van Hamas. Niets van wat hij zei betwist hun burgerstatus. Later in diezelfde persconferentie, toen een verslaggever Herzog om opheldering vroeg, zei Herzog expliciet dat hij niet zei dat burgers legitieme doelwitten zijn, en hij zei later dat er veel onschuldige burgers in Gaza zijn.

Amnesty zegt vervolgens dat, omdat het eerste deel van Herzog's verklaring wijd verspreid was en de verduidelijking niet, hij verantwoordelijk is voor hoe de wereld zijn oorspronkelijke, dubbelzinnige verklaring verkeerd interpreteerde en niet zijn duidelijke verduidelijking.

Dat is slechts één voorbeeld van Amnesty's bloedsmaad. En het staat overal in dit rapport.

De vele, vele verklaringen van Israëlische leiders dat ze het alleen gemunt hadden op Hamas worden door Amnesty ook gebagatelliseerd als verhullend en leugens.

Deze paragraaf is emblematisch voor het antisemitisme van Amnesty, dat ervan uitgaat dat elke verklaring die overeenkomt met hun stelling de waarheid is en elke verklaring die dat tegenspreekt een leugen:

Amnesty International erkent dat Israëlische functionarissen aan het begin van het militaire offensief haar doelstellingen definieerden als het ontmantelen van de militaire en bestuurlijke capaciteiten van Hamas, om daar vervolgens de vrijlating van gijzelaars en gevangenen aan toe te voegen. Daarna verduidelijkten premier Netanyahu, toenmalig minister van Defensie Gallant en woordvoerders van het Israëlische leger bij talrijke gelegenheden publiekelijk dat het offensief gericht was tegen Hamas en niet tegen het Palestijnse volk. Het lijkt er echter op dat ze dergelijke verklaringen alleen hebben geïntensiveerd na de toenemende druk van de westerse bondgenoten van Israël over de omvang van de doden en verwoestingen als gevolg van weken van meedogenloze bombardementen.

Amnesty liegt en weet dat. Het zegt dat de Israëlische functionarissen opriepen tot willekeurige aanvallen op burgers, in deze voetnoot:

Op 10 oktober 2023 bijvoorbeeld, tijdens een bijeenkomst met Israëlische soldaten die waren ingezet in de buurt van Gaza, leek toenmalig minister van Defensie Gallant de soldaten aan te zetten tot willekeurige aanvallen: “Ik heb alle beperkingen losgelaten. Val alles aan, trek de handschoenen uit, dood iedereen die tegen ons vecht, of het nu één terrorist is of honderd. Vanuit de lucht, vanaf het land, met tanks, met bulldozers... alle middelen. Geen compromissen! Gaza zal niet meer worden wat het was en Hamas zal niet meer bestaan. Elimineer alles. Het zal tijd kosten, geen dag, geen week, weken en misschien maanden. We zullen alle plaatsen bereiken.”

Gallant verwijst duidelijk naar Hamas. Hij zegt het zelf. Maar Amnesty wil dit interpreteren als een oproep tot willekeurige aanvallen, omdat ze zijn gedachten kunnen lezen en zijn bedoelingen kunnen begrijpen.

Dit is het patroon in het hele document om te doen alsof het de bedoeling is. COGAT, die duizenden manuren besteedt aan het coördineren van de hulpverlening, wordt door Amnesty afgeschilderd als degene die opzettelijk hulp onthoudt en NGO's om willekeurige redenen frustreert. Wanneer de statistieken van COGAT die van de VN tegenspreken, wordt aangenomen dat de VN gelijk heeft en COGAT liegt, en daarom is alles wat COGAT doet om hulp binnen te halen weer gewoon een gigantische misleiding om haar genocidale bedoelingen te verhullen.

Dit is de “witwassende” antisemitische denkwijze: wanneer Israël iets lijkt te doen wat het niet zou moeten doen, is dat de waarheid. Als Israël dingen doet die het wel zou moeten doen, is dat gewoon een dekmantel voor zijn ware intentie om kwaad te doen. Als Israël zegt dat het meer dan 17.000 militanten heeft gedood, trekt Amnesty alles wat het IDF zegt in twijfel, terwijl het de cijfers van het ministerie van Volksgezondheid van Gaza zonder meer accepteert.

Deze voortdurende veronderstelling dat Joden het kwaad bedoelen is Amnesty's antisemitisme in een notendop. Als ze bommen gooien, is dat niet omdat ze Hamas willen vernietigen of omdat ze informatie hebben dat ze een legitiem doelwit hebben. Het is omdat ze Gazaanse burgers willen doden.

Dat is het thema van het rapport: Joden liegen.

Amnesty speelt ook snel en los met het niveau van bewijs dat nodig is om genocidale intentie te bewijzen. het citeert het ICJ:

Het ICJ heeft geoordeeld dat “om het bestaan van dolus specialis af te leiden uit een gedragspatroon, het noodzakelijk en voldoende is dat dit de enige gevolgtrekking is die redelijkerwijs uit de handelingen in kwestie kan worden getrokken”, 385 wat betekent dat “intentie om de groep geheel of gedeeltelijk te vernietigen de enige redelijke gevolgtrekking moet zijn die uit het gedragspatroon kan worden getrokken.”

Uiteraard zijn er genoeg andere gevolgtrekkingen die Israëls gedrag in de oorlog zouden kunnen verklaren die niet genocidaal zijn. Maar omdat dit het hele juridische argument van Amnesty ondermijnt, benadrukken ze een dissenting opinion in de geciteerde zaak:

In zijn dissenting opinion in Kroatië tegen Servië betoogde rechter Cançado Trindade dat het ICJ “een te hoge drempel lijkt te hebben opgelegd voor het bepalen van mens rea van genocide” en dat de bewijsstandaard die door de meerderheid is aangenomen “volstrekt ontoereikend is voor het bepalen van de verantwoordelijkheid van de staat.”

Plotseling is het ICJ niet genoeg voor Amnesty om haar zaak te bewijzen. Plotseling wordt een afwijkende mening de basis voor Amnesty's bepaling van het internationaal recht!

Er is nog een ander belangrijk punt: Bij het opbouwen van haar zaak dat Israël schuldig is aan genocide, moet Amnesty niet alleen bewijzen dat het de bedoeling is om Gaza weg te vagen, maar ook dat de IDF die intentie uitvoert. Natuurlijk denkt Amnesty dat ze genoeg bewijs heeft, maar het meeste daarvan bestaat uit het onderzoeken van social media video's van 18-jarige soldaten die domme dingen zeggen over Gazanen.

Amnesty heeft geen idee hoe een leger wordt geleid.

Soldaten hebben geen carte blanche bij het kiezen van doelen of bij wat dan ook van strategische aard. De IDF heeft een volle maand nodig gehad om haar Gazastrategie op te stellen en heeft die bijna wekelijks verfijnd naarmate ze meer te weten kwam over hoe Hamas opereert en informatie ontving van gevangen strijders en computers. De IDF-strategie komt niet van verklaringen van Ben Gvir, zoals Amnesty haar lezers wil doen geloven. Netanyahu en het oorlogskabinet bepalen mede de grote lijnen van de oorlogsdoelen en de IDF brengt die in praktijk.

Beweren dat een oorlogsdoel van de IDF het plegen van genocide is, is gewoon krankzinnig. Het leger heeft geen onbeperkt aantal kogels of bommen, en wat het heeft is vaak erg duur. De IDF heeft beleid, handboeken, ethische publicaties, lezingen, allemaal over hoe het internationale recht te volgen en hoe om te gaan met nieuwe situaties zoals een vijand die zich opzettelijk tussen burgers verstopt als strategie. Het idee dat Israël een deel van zijn militaire budget gebruikt om burgers te vermoorden - wat in wezen de stelling van Amnesty is - is puur, onvervalst antisemitisme.

IDF-soldaten krijgen meer les over de werkelijke wetten van gewapende conflicten dan iedereen die dit rapport heeft geschreven.

Afwezigheid van bewijs is bewijs van afwezigheid:

Amnesty International vond een patroon van directe aanvallen op burgers zonder duidelijk militair doel, willekeurige aanvallen en opzettelijke vernietiging van culturele en religieuze plaatsen zonder duidelijke dwingende militaire noodzaak.

Als er geen bewijs is dat Hamas zich schuilhield in een gebied - iets dat per definitie niet zou worden toegegeven door de bevolking - gaat Amnesty ervan uit dat de IDF dure smart bombs verspilt om moskeeën of andere culturele locaties te raken in het midden van een oorlog. Nogmaals, dit is een aanname van zionistisch kwaad die het hele rapport doordringt.

Elke pagina laat Amnesty's duidelijke vooringenomenheid zien. Israël wordt verweten dat het niet meer doorgangen naar Gaza openstelt voor hulp, maar ook dat het de hulpkonvooien niet voldoende beschermt - ook al is veiligheid de belangrijkste reden om geen onbelemmerde toegang te verlenen. Vervloekt als het gebeurt, vervloekt als het niet gebeurt. Hoe dan ook, het is bewijs van Israëls leugenachtigheid, en wanneer zelfs tegenstrijdig bewijs wordt gebruikt om dezelfde stelling te bewijzen, ligt het probleem bij de onderliggende theorie, niet bij het bewijs.

Humanitaire hulpverleners worden uitgebreid en anoniem geciteerd over hun moeilijkheden om medische voorraden te ontvangen. Ze beweren dat de Israëlische beperkingen willekeurig en grillig zijn. Toch zijn er honderden vrachtwagens met medische voorraden en tienduizenden pallets Gaza binnengekomen in de periode die zij bestrijken. Amnesty citeert gretig deze werknemers - die allemaal in Gaza wonen en van wie de meesten Hamas steunen - zonder verificatie of controle.

Amnesty citeert een Gazaan die zegt: “Om een tent te krijgen, moet je 3.000 NIS [ongeveer 827 USD] betalen” voor zijn gezin. Maar er wordt niet gevraagd waarom precies voor tenten die aan Gaza zijn gedoneerd moet worden betaald. Hamas gebruikt de hulp om zichzelf te verrijken en Amnesty rept er met geen woord over, behalve dat ze de beweringen van Israël dat Hamas hulp steelt, in twijfel trekt.

Eerdere leugens (zoals zeggen dat Gaza “bezet” is of dat Israël zich schuldig maakt aan “apartheid”) zijn bouwstenen om te bewijzen dat Israël zich schuldig maakt aan genocide. Het is allemaal een kaartenhuis dat Israëlhaters hebben gebouwd om tot dit punt te komen.

Alles wat tegen Israël wordt gezegd, wordt verondersteld juist te zijn, alles wat ter verdediging van Israël wordt gezegd, wordt verondersteld onjuist te zijn, tenzij het wordt geverifieerd door mensen die Israël haten.

Ik zou dagen kunnen besteden aan het verscheuren van dit rapport, pagina voor pagina. Maar dit is genoeg om te bewijzen dat Amnesty bewust liegt en feiten verdraait, dat het zijn “onderzoek” niet startte om het bewijsmateriaal te onderzoeken maar om Israël bij voorbaat schuldig te bevinden en dat het alleen bewijs aanvaardt dat die conclusie ondersteunt.

Dit rapport is geen “onderzoek”. Het is een bloed smaad.

Bron: Amnesty's "genocide" report: a blood libel against Israel ~ Elder Of Ziyon - Israel News