15 oktober 2024: Biden beschermt Iran nog steeds

Park Macdougald - 15 oktober 2024

Het grote verhaal

Een dinsdag gepubliceerd artikel in The Washington Post suggereert dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu bereid is een politieke gunst te verlenen aan de Amerikaanse president Joe Biden en, bij uitbreiding, aan vicepresident Kamala Harris. Volgens de Post heeft Israël ermee ingestemd om geen Iraanse nucleaire of oliefaciliteiten aan te vallen als vergelding voor de Iraanse aanval met ballistische raketten op Israël eerder deze maand, ondanks de waarschuwing aan Teheran dat het precies dat zou doen als de mollahs Israëlisch grondgebied zouden aanvallen.

Waarom zou Israël terugkomen op zijn eigen dreigementen? Nou, door het zware lobbyen van de VS, verkocht als een poging om een “regionale oorlog” te voorkomen. Degenen die het hebben gevolgd, hebben misschien opgemerkt dat een “regionale oorlog” precies het excuus was dat een jaar lang door het Witte Huis werd aangehaald om uit te leggen waarom Israël gewoon niet kon escaleren tegen Hezbollah - om vervolgens te worden bewezen dat het niet klopte toen Israël bijna de hele leiding van de terreurgroep onthoofde zonder de Derde Wereldoorlog te ontketenen. Wat er in plaats daarvan gebeurde, was dat Israël het belangrijkste afschrikmiddel van Iran functioneel lamlegde en Teheran blootlegde als onwillig of niet in staat om hun bondgenoten op een zinvolle manier te verdedigen. Iraanse militaire bronnen spuien nu tegen The Atlantic dat “we verdomme geen luchtmacht hebben”, terwijl in Iran en in de Arabische wereld geruchten de ronde doen dat de gevreesde Islamitische Revolutionaire Garde doorspekt is met Israëlische spionnen, mogelijk met inbegrip van de commandant van de eenheid voor externe operaties of zijn medewerkers. Toch mag deze angstaanjagende Perzische leeuw niet worden geprovoceerd.

The Post noemt een tweede reden voor Israël om Iran niet te raken waar het pijn doet:

De vergeldingsactie zou worden gekalibreerd om de perceptie van “politieke inmenging in de Amerikaanse verkiezingen” te vermijden, aldus de functionaris die bekend is met de zaak, wat duidt op Netanyahu's begrip dat de reikwijdte van de Israëlische aanval het potentieel heeft om de presidentiële race opnieuw vorm te geven.

Dat is heel aardig van Bibi, ook al klinkt het een beetje als de “quid pro quo” dat Trump voor het eerst werd beschuldigd. Dus wat krijgt hij ervoor terug?

Niet veel, zo te zien. Op dinsdag meldde Axios ook dat de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin en minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken een brief hadden gestuurd naar hun Israëlische collega's waarin ze waarschuwden voor een mogelijk wapenembargo van de VS tenzij Israël “binnen 30 dagen stappen onderneemt om de humanitaire situatie in Gaza te verbeteren”, volgens een nationaal veiligheidsmemorandum dat Biden in februari uitvaardigde. Tegelijkertijd probeert Washington de Israëlische campagne in Libanon te beteugelen, ondanks het feit dat er de afgelopen week veel rook is geblazen over de nieuwe kans om Hezbollah “op een zijspoor te zetten” door een nieuwe “president” van “Libanon” te kiezen. De Libanese premier Najib Mikati vertelde Al Jazeera dinsdag dat hij “Amerikaanse garanties” had gekregen dat Israël zijn aanvallen op Beiroet zou verminderen - een onthulling die volgde op berichten in de Israëlische media over een Amerikaanse drukcampagne om Israël te dwingen zijn aanvallen op Hezbollah-doelen te verminderen. De worsteling over UNIFIL, die we in onze twee meest recente edities hebben besproken, maakt deel uit van hetzelfde spel.

Als Washington Israël drie weken voor de verkiezingen alleen maar zou vertellen dat het de olieprijzen niet moet laten stijgen - en Israël een bot zou aanbieden in ruil voor die gunst - zouden we misschien kunnen geloven dat de houding van de VS te maken heeft met binnenlandse politiek. Wat we in plaats daarvan zien, is een wanhopige Amerikaanse poging op drie fronten om Iran en haar proxies te beschermen tegen Israëlische militaire druk en tegelijkertijd te proberen met terugwerkende kracht de eer op te strijken voor die druk. Het is het Obama-Biden beleid zoals het consequent is nagestreefd in twee regeringen, ongeacht de publieke opinie of verkiezingen, en zoals het ongetwijfeld zal worden nagestreefd onder een mogelijke regering Harris. De details veranderen, maar het verhaal is altijd hetzelfde: de Verenigde Staten treedt op als beschermer van het regionale rijk van Iran, zodat Teheran kan dienen als de partner van Washington bij het besturen van het Midden-Oosten. Dat Iran tot nu toe zowel onbekwaam als oncoöperatief is gebleken, heeft het Amerikaanse enthousiasme voor het beleid niet in het minst verminderd. Integendeel, zoals met alle utopische plannen, bewijst een mislukking alleen maar dat ze niet hard genoeg hebben gewerkt.

Israël zou er goed aan doen om niet in te stemmen met dit beleid, ongeacht het mogelijke effect op de Amerikaanse verkiezingen, omdat het rampzalig is voor Israël en ook slecht voor Amerika. Maar als Bibi, door het nastreven van Israëls eigen belangen, kan helpen de coup de grâce te bezorgen aan een wankelend Obama-Biden regime ... wel, dat zou de kers op de taart zijn.

Bron: Oct. 15, 2024: Biden Is Still Protecting Iran