De Amerikaanse achterdeur

Door Iran gesponsorde terroristische groeperingen spreken niet dezelfde taal als het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken en woorden als “de-escalatie” hebben geen betekenis.

Shoshana Bryen - 23 sep. 2024

Shoshana Bryen is senior directeur van het Jewish Policy Center en redacteur van inFOCUS Quarterly.

De magnifieke operaties van Israël hebben vorige week duizenden Hezbollah-terroristen uitgeschakeld en/of verlamd, evenals leden van de Radwan-macht die een “7 oktober-achtige” aanval op Israëlische burgers in de Galilea planden. Uiteindelijk kregen twee mannen die door de FBI werden gezocht voor de bomaanslag op de kazerne van de Amerikaanse marine in Beiroet in 1983, waarbij 247 Amerikanen, 57 Franse militairen en zes burgers omkwamen, hun verdiende loon. (De tweede terrorist werd uitgeschakeld op de 40e verjaardag van de aanslag).

Er was geen “dank je wel” van de regering Biden-Harris. Na een beetje verstarring gaf de regering toe dat “niemand een traan om hen laat”.

Maar wanneer lauwe aanvaarding wordt gevolgd door “Dat zei ... ,” weet je dat Israël in de problemen zit. De Midden-Oosten tsaar van het Witte Huis, Brett McGurk, voegde eraan toe: “We hebben meningsverschillen met de Israëli's over tactieken en hoe je het escalatierisico meet. Het is een zeer zorgwekkende situatie. ... We willen een diplomatieke oplossing voor het noorden. Dat is het doel en daar werken we naartoe.”

Nu, voor de context.

Terwijl Israël deed wat het deed - ervoor zorgen dat het leiderschap van Hezbollah uitgeschakeld is en waarschijnlijk niet van plan is om in de nabije toekomst de telefoon op te nemen - schoten Houthi-terroristen twee Amerikaanse Reaper-drones neer in de Rode Zee.

De Reapers kosten 30 miljoen dollar per stuk, maar de echte impact van de aanval is het blootleggen van de nutteloosheid van de Amerikaanse taal van “afschrikking”, “verdediging” en “diplomatieke regeling.”

De aanval gaf de schuld, net als alle aanvallen op de Rode Zee, aan “Israëls oorlog in Gaza”. Maar in feite was het onderdeel van een voortdurende stroom van terroristische activiteiten sinds de Houthi's het noordelijke deel van Jemen in handen kregen en de internationaal erkende regering in 2014 omver wierpen. Tussen 2015 en 2021 lanceerden ze 430 ballistische raketten en 851 bewapende drones op Saudi-Arabië, waarbij 59 Saudische burgers omkwamen.

Een Houthi-aanval op Saoedi-Arabië in 2019 beschadigde kritieke oliefaciliteiten. Ze schoten Reaper-drones neer in 2017 en 2019, wat ertoe leidde dat toenmalig president Donald Trump hen in 2020 op de lijst van terreurorganisaties plaatste.

Ze werden in februari 2021 van de lijst gehaald door de Amerikaanse president Joe Biden.

De regering Biden kondigde de schrapping aan in diplo-taal: “Deze beslissing heeft niets te maken met onze kijk op de Houthi's en hun verwerpelijke gedrag, waaronder aanvallen tegen burgers en de ontvoering van Amerikaanse burgers. We zijn vastbesloten om Saoedi-Arabië te helpen hun grondgebied te verdedigen tegen verdere dergelijke aanvallen.”

Waarom zou je ze dan van de lijst schrappen?

Omdat de Houthi-oorlog in Jemen en tegen Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten een proxy-oorlog was en blijft tussen Iran en Saoedi-Arabië, de VAE en andere soennitische staten. Wat, tussen haakjes, je vertelt wat je moet weten over de Abraham Akkoorden en wat je moet weten over het beleid van Biden-Harris ten opzichte van Iran.

In 2022 lanceerden de Houthi's een reeks aanvallen, waaronder een raketaanval op de VAE die een bouwplaats op de internationale luchthaven beschadigde en ook een brand veroorzaakte in een oliedepot waarbij drie gastarbeiders omkwamen. De oorlog duurde tot 2022 en 2023, ruim voor de Israëlische grondinvasie van Gaza op 27 oktober 2023.

Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken plaatste de Houthi's in januari terug op de terreurlijst, met de opmerking: “Deze aanwijzing is bedoeld om de verantwoordingsplicht voor de terroristische activiteiten van de groep te bevorderen. Als de Houthi's hun aanvallen in de Rode Zee en de Golf van Aden staken, zullen de Verenigde Staten deze aanwijzing opnieuw evalueren.”

Ze zijn niet gestopt. De Houthi's vallen regelmatig de internationale scheepvaart aan en hebben in april Reaper-drones neergehaald en in september nog eens twee. De inkomsten voor het Suezkanaal (belangrijk voor onze bondgenoot Egypte) daalden met 64,3% tot ongeveer 337,8 miljoen dollar, vergeleken met 648 miljoen dollar in mei 2023, en het vrachtvolume daalde met 68,5% ten opzichte van een jaar eerder.

Terug naar Hezbollah.

Wat je meekrijgt van een duik in de Houthi-terreur is dat door Iran gesponsorde terreurgroepen niet dezelfde taal spreken als het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Woorden als “de-escalatie”, “afschrikking” en “diplomatieke regeling” betekenen niets meer voor Hezbollah of voor de Houthi's. Of voor Hamas. Of voor hun sponsor, financier en poppenspeler, Iran.

Nadat Israël Hamas-leider Ismail Haniyeh had uitgeschakeld, riep de communicatiedirecteur voor nationale veiligheid van het Witte Huis, John Kirby, op tot intense diplomatie: “We willen geen escalatie zien.” Perssecretaris van Defensie, generaal-majoor Pat Ryder, zei: “We proberen een boodschap over te brengen, namelijk dat we de situatie willen de-escaleren.”

De boodschap had net zo goed in de taal van Mars geschreven kunnen zijn.

De Iraanse strijdkrachten zijn al jaren klaar voor oorlog, ze plannen en bereiden zich erop voor, ze vereren het en periodiek voeren ze het uit, als ze denken dat ze de prijs kunnen betalen. Hun taal is oorlogstaal.

Wanneer Israël militair reageert, inclusief preventief, spreekt Israël hun taal.

De Verenigde Staten hebben in deze situatie een ingebouwd voordeel dat vaak wordt genegeerd. Als onze diplomatie en deëscalatie falen, wat voor ons op veel plaatsen in de wereld het geval is geweest, vertrekken we gewoon. In ons kielzog hebben we Vietnamese burgers, Libanese burgers, Iraakse burgers, Afghaanse burgers, Syrische Koerdische burgers en meer achtergelaten.

We kunnen naar huis gaan. maar Israël is thuis.

Bron: The American back door - JNS.org