www.wimjongman.nl
Wat Amerika van Israël kan leren op het slagveld
Daniel Greenfield - 12 juni 2024
Amerika heeft nog nooit met succes grondgebied van islamitische terroristen bevrijd en vastgehouden. Na duizenden doden in Afghanistan en Irak: worden beide landen nu gecontroleerd door islamitische terroristen.
Veel huidige en voormalige topambtenaren van defensie die toezicht hielden op beide rampen, ondanks een staat van dienst van nul overwinningen, hebben Israël bekritiseerd omdat het niet in hun voetsporen treedt.
Iedereen, van voormalig Gen. David Petraeus tot de huidige voorzitter van de Joint Chiefs, Gen. C.Q. Brown, levert de bekende kritiek dat Israël het COIN- of counterinsurgency-model niet volgt.
"Je moet niet alleen naar binnen gaan en de tegenstander uitschakelen, je moet ook naar binnen gaan, het gebied vasthouden en het dan stabiliseren," argumenteerde Chief Brown.
Het probleem met dit model is dat het faalde en dat het veel weduwen en wezen heeft achtergelaten.
De Verenigde Staten hebben meer dan 50 jaar oorlogen, prestige en jonge mannen verloren door te proberen de bekende strategie te volgen om guerrillalegers te verslaan door middel van conventionele oorlogsvoering, gevolgd door pogingen om de gebieden te behouden en te stabiliseren. En wat hebben we daarmee precies laten zien?
De Israëlische defensiemacht (IDF) heeft deze conventionele wijsheid ingeruild voor een andere aanpak.
In plaats van te proberen een gebied bezet te houden met een vijandelijke bevolking waartussen de terroristen zich verplaatsen, heeft het zijn mankracht gebruikt om concentraties van vijandelijke troepen aan te vallen, waarbij het zich snel en soms onvoorspelbaar verplaatst, terwijl het weigert vast te lopen in een poging om een bepaald gebied 'vast te houden'.
Deze strategie heeft het hele oorlogsplan van Hamas gedwarsboomd, dat net als dat van de Jihadi's in Irak en Afghanistan afhankelijk was van het gebruik van terreuraanslagen om militaire eenheden op hun plaats te houden, hen te dwingen een gebied te verdedigen en te patrouilleren, en vervolgens hun zwakke punten uit te buiten om hinderlagen te lanceren.
Israël heeft een harde les geleerd van 7 oktober. Het is niet meer geïnteresseerd in het spelen van verdediging. In plaats daarvan was het doel van de eerste fasen van de oorlog om de terroristische troepen in de verdediging te houden. Klachten dat Israël gebieden moet 'heroveren' die het al heeft ingenomen, slaan de plank mis. De vijandelijke bevolking steunt de terroristen en dus kan het gebied niet worden 'ontruimd' of 'gestabiliseerd'. Maar als Israël eenmaal de terroristische infrastructuur onder controle heeft, is het beter in staat om hun operaties te begrijpen.
Toen Israël het Al-Shifa ziekenhuis 'ontruimde', was een verrassing en nam het een groot deel van de leiding van de Islamitische Jihad en ook enkele Hamasleiders gevangen. In plaats van een zwakte is het opnieuw ontruimen juist een kracht, want als terroristen terugkeren naar gebied dat Israël nu kent, kan het de rollen omdraaien en verrassingsaanvallen lanceren op die oude posities.
Israël vecht niet om land in te nemen, maar om vijandelijke troepen neer te halen waar ze ook opereren.
"De maatstaf voor effectiviteit zal niet het aantal gesneuvelde vijanden zijn," vertelde generaal McChrystal de Senaat over zijn Afghanistan-strategie in 2009. In plaats daarvan doodde McChrystal veel Amerikanen.
Israël gokt erop dat McChrystal het mis heeft. Het meet de effectiviteit op precies die manier.
Het vasthouden en stabiliseren van grondgebied, de basis van het COIN-model, legt legers vast in defensieve positie, terwijl de aanpak van Israël puur offensief is en gebruik maakt van hun sterke punten. De IDF is slecht in defensieve operaties, maar heel goed in snelle aanvallen. COIN zou inspelen op de zwakke punten van Israël en de sterke punten van de terroristen, net zoals het bij ons deed in Irak en Afghanistan, maar het opgeven van COIN heeft de campagnes van de IDF veel effectiever gemaakt, zelfs als ze nog lang niet klaar zijn.
Voorstanders van COIN halen hun 'successen' aan tegen ISIS in Irak. Maar bij die successen werd de ene groep islamitische terroristen tegenover de andere geplaatst. Ze zouden graag zien dat Israël de PLO tegen Hamas opzet, maar niet alleen is de PLO niet bereid om tegen Hamas te vechten (en verloor zwaar de laatste keer dat het dat probeerde), maar het eindresultaat zou dezelfde ramp zijn als toen Irak in handen viel van sjiitische terroristen.
Het probleem met COIN wanneer het wordt toegepast op moslimlanden is dat wie er ook wint, wij verliezen.
COIN in Afghanistan hielp een ineffectieve alliantie van krijgsheren en kleptocraten in stand die niet kon overleven zonder onze militaire steun, terwijl COIN in Irak het land overleverde aan Iran. Niet alleen leidden beide wegen naar doodlopende paden, maar geen van beide paden is zelfs beschikbaar voor Israël om te gebruiken.
De regering Biden en sommige voormalige defensieve functionarissen hebben voorgesteld om moslimlanden te vinden die bereid zijn om Gaza daarna te helpen "stabiliseren". Niet alleen zijn zulke naties niet beschikbaar, maar Egypte, dat de grensovergang Rafah naar Gaza controleert, deed er alles aan om een Israëlische opmars tegen te houden om de enorme tunnels die van Gaza naar Egypte leiden, te verbergen.
Toen Israël eenmaal Rafah binnenging, sloot Egypte de hulp via de grensovergang naar Gaza af om een nieuwe "humanitaire crisis" te creëren en Hamas in staat te stellen de controle in Rafah weer over te nemen.
Dat is wat Israël's toekomstige moslim "partners" werkelijk achter de schermen aan het doen zijn.
Maar dat was ook precies hoe de moslimpartners van Amerika handelden. Terwijl Amerika naar Osama bin Laden zocht, herbergde Pakistan hem in één van zijn militaire steden. Qatar herbergde Khalid Sheikh Mohammed, het brein achter 9/11, en Saoedi-Arabië, dat de meeste kapers leverde (samen met onze andere regionale bondgenoten) haastte zich om de terroristen in Gitmo te verdedigen.
Israël heeft een realistischere inschatting van die Arabische moslim "partners" dan D.C. doet.
7 oktober werd mogelijk gemaakt door generaties van vredesakkoorden onder toezicht van D.C., te beginnen met de Camp David Akkoorden, die Egypte in staat stelden om grondgebied terug te winnen dat het had verloren in een oorlog zonder daadwerkelijk iets meer aan te bieden dan de koudst mogelijke vrede, en vervolgens gevolgd door de Oslo Akkoorden en de Israëlische terugtrekking uit Gaza, waardoor het gebied werd overgedragen aan Hamas.
De Camp David-akkoorden, de Oslo-akkoorden en de terugtrekking stelden Hamas niet alleen in staat om Gaza te domineren, maar verbonden het ook rechtstreeks met Egyptisch grondgebied en dwongen Israël om de conflicten die het in de jaren '50 achter zich had moeten laten, opnieuw uit te vechten omdat er geen veiligheidszone meer was.
Als Israël nog steeds de Sinaï en Gaza zou beheersen, zou 7 oktober onmogelijk zijn geweest.
7 oktober gebeurde omdat Israël de diplomatie en zijn hoop op vrede boven zijn strategische eisen stelde. Na 7 oktober stelt het eindelijk strategische eisen boven diplomatieke.
Natievorming, waar politici momenteel naar verwijzen als een 'day after plan', staat niet op de agenda. Israël probeert geen grondgebied "vast te houden" of te "stabiliseren". Zelfs als dergelijke overwegingen later naar voren komen, zal dat alleen zijn wanneer de situatie ter plaatse aanzienlijk is veranderd. De huidige focus ligt op het vernietigen van concentraties van islamitische terroristische strijdkrachten en hun infrastructuur.
Critici van de regering-Biden beweren dat de nevenschade van de oorlog Hamas in staat zal stellen om meer manschappen te rekruteren, maar de Israëli's weten dat wat terroristen echt in staat stelt om te rekruteren, is door ze aan de macht te laten. Door Hamas 17 jaar lang de controle over Gaza te laten houden, hebben ze een leger opgebouwd.
Israël is erop uit om Hamas als georganiseerde macht te vernietigen. Het doel van de oorlog is om de leiders uit te schakelen en de vijand te reduceren tot zijn kleinst mogelijke onderdelen.
"Als ze weggaan uit Gaza, wat ze volgens ons moeten doen, dan ontstaat er een vacuüm dat waarschijnlijk zal worden opgevuld door chaos, anarchie en uiteindelijk weer door Hamas," klaagde minister van Buitenlandse Zaken Blinken op CBS News.
Chaos en anarchie, hoewel niet ideaal, zijn nog steeds een betere deal dan Hamas. Als Israël de keuze had, zou het liever naast Haïti wonen dan naast Iran. Islamitische terroristen die strijden met bendes over grondgebied zijn veel beter dan terroristen die raketten en granaten bouwen.
Na 7 oktober past Israël een ruwe realpolitik toe op het probleem. Als oplossing is het ontoereikend, maar het is een stuk pragmatischer dan de valstrik van natievorming en counterinsurgency dat een generatie van onze beste strijders heeft opgeslokt met niets anders dan wanhoop als resultaat.
Israël probeert het aantal slachtoffers te beperken en tegelijkertijd de resultaten te maximaliseren. Daar kunnen onze politici en generaals nog wat van leren. De IDF is niet belast met het graven van waterputten, het winnen van harten en geesten of het drinken van drie kopjes thee met de terroristen. Het is de taak van de soldaten om vijandelijke troepen op te jagen en aan te vallen om hun leiders en commandostructuur bloot te leggen.
In Afghanistan en Irak gebruikten we militair geweld om politieke en diplomatieke doelen te bereiken, terwijl Israël militair geweld gebruikt om militaire doelen te bereiken. Wat een schokkend verstandig idee.
Misschien moeten onze politici en generaals hier eens over nadenken de volgende keer dat we betrokken raken bij een oorlog.