Aanval van de crypto-nazi's!

Amerikanen uit de arbeidersklasse zeggen dat ze stemmen voor hun belangen. NPR-apostelen zeggen dat ze lijden aan 'witte woede' en 'precaire mannelijkheid'. Wie heeft er gelijk?

Michael Lind 20 Juni 2024

Zijn mannen uit de arbeidersklasse van alle rassen, samen met Amerikanen van het platteland in het algemeen, de grootste bedreigingen voor de Amerikaanse republiek vandaag de dag? Volgens Harold Meyerson, die schrijft in het progressieve tijdschrift dat hij mede oprichtte, The American Prospect, zijn "jongere mannen uit de arbeidersklasse van alle rassen" die Trump steunen in plaats van Biden emotioneel gestoorde individuen die geobsedeerd zijn door hun "precaire mannelijkheid" en die "zich afreageren: ze geven de schuld van hun problemen aan buitenstaanders en anti-macho-ideologie, aan feministische werkregels, aan kapitalisten en communisten zolang ze Joods waren, aan nieuwigheid, aan empirisme".

Als de gedachte aan miljoenen jonge Latijns-Amerikaanse, zwarte en blanke mannen wier mannelijkheid onzeker is en die een hekel hebben aan "empirisme" nog niet eng genoeg is, dan zouden we nog banger moeten zijn voor de 16% van de Amerikanen die wonen in de landelijke woestenijen die tussen de grote Democratische steden liggen. Dit is de bewering van professor Tom Schaller en professor Paul Waldman, wiens verkiezingsseizoen campagne tract White Rural Rage de smaak van de maand is op NPR en MSNBC. Op Morning Joe verklaarde Schaller naar behoren dat blanke plattelands-Amerikanen "de meest racistische, xenofobe, anti-immigranten, anti-homo geo-demografische groep in het land" zijn. "Dit zesde deel van de Amerikaanse bevolking", aldus White Rural Rage, is een "bedreiging voor de oudste constitutionele democratie ter wereld".

Je hoeft niet beleefd te zijn; vertel ons wat je echt van je mede-Amerikanen vindt, heren.

Het idee dat de barbaarse massa een bedreiging vormt voor de beschaving is zo oud als de Amerikaanse republiek. In de 18e en 19e eeuw schilderden welgestelde Yankees in de Federalistische, Whig en Republikeinse partijen, die zichzelf als de natuurlijke heersende klasse van Amerika beschouwden, zowel katholieke immigranten als de blanke armen op het platteland vaak af als bedreigingen voor hun suprematie. Veel progressieven in de jaren 1900 waren voorstander van eugenetische sterilisatie van "inferieure" arme blanken en Europese immigranten. Henry Adams, de nakomeling van twee presidenten van wie hij zijn rijke snobisme erfde, sprak namens zijn patricische klasse toen hij over de grotendeels landelijke en arbeidersklasse Democratische Partij van zijn tijd schreef dat "niets de onzinnigheid kon overtreffen van het proberen zo'n complexe en geconcentreerde machine [als de Amerikaanse industriële economie] te laten draaien door Zuidelijke en Westelijke boeren in een groteske alliantie met dagloners uit de stad".

In de jaren 1930 sloten veel hooggestemde Progressieven van de Oostkust - nu omgedoopt tot "liberalen" - zich aan bij de Democratische Partij. Toch bleven de Democraten van FDR tot LBJ in wezen de oude Jacksoniaanse coalitie van "deplorables" - boeren en arbeiders. Het feit dat deze beide groepen overwegend blank waren, is helemaal niet verrassend in een land dat in 1970 nog 87,4% niet-Hispanic blank was, toen 11,1% van de Amerikanen zwart was en andere "rassen" slechts 1,4% uitmaakten.

“.

De liberale "eggheads" van het New Deal tijdperk hadden de neiging om de arbeiders en boeren die op de Democraten stemden met onbehagen te bekijken. In New York steunden liberalen als Roosevelt's hersentrucker Adolf Berle de Liberale Partij als alternatief voor een Democratische machine die werd bestuurd door politieke bazen die de arbeidersklasse, grotendeels katholieke kiezers, vertegenwoordigden. Roosevelts goedgebekte secretaresse van arbeid, Frances Perkins, had een hekel aan de vakbondsleiders met wie ze samenwerkte en merkte op dat ze liever een wet zou aannemen dan een vakbond organiseren. Na de Tweede Wereldoorlog maakten de stedelijke en academische liberalen geen geheim van hun afkeer van de "uitdijende", onesthetische voorsteden, bewoond door vulgaire mensen uit de lagere klasse, wier huizenbezit mogelijk werd gemaakt door het New Deal-beleid, zoals de GI Bill, door de overheid gegarandeerde woonleningen, uitgaven voor snelwegen en elektrificatie van het platteland.

Net als hun progressieve voorouders hielden de Noordoostelijke liberalen hun neus op voor de lagere standen voor wie ze zogenaamd handelden. Hun werkelijke doel was niet het geluk van arbeiders en boeren, maar de meer verfijnde genoegens van op wetenschap gebaseerd technocratisch bestuur door een wijze, belangeloze elite, zo mogelijk gedomineerd door patriciërs die afstudeerden aan Ivy League universiteiten. Dienovereenkomstig gaven ze de voorkeur aan relatief conservatieve Harvard-mannen als Adlai Stevenson en John F. Kennedy boven populistische politici uit de provincie zoals Harry Truman (geen universitair diploma) en Lyndon Johnson (afgestudeerd aan het Southwest Texas State Teachers College).

Tijdens het lange New Deal-tijdperk tussen Roosevelt en Reagan werden ze op een zijspoor gezet door Democratische stedelijke machines in het Noorden en door Zuidelijke Democratische bendes in gerechtsgebouwen. Deze liberaal-progressieve subcultuur van de elite - tegenwoordig vaak "gentry liberals" genoemd - begon de Democratische partij te veroveren onder Bill Clinton (een jongen uit het Zuiden die rechten studeerde aan de Yale Law School). Ze consolideerden hun controle over de partij onder Obama, een goedgebouwd product van de Harvard Law School en het miljardair NGO-complex wiens ego-ideaal Spock uit Star Trek was (als president schreef Obama persoonlijk een lofrede in het Witte Huis voor de acteur Leonard Nimoy, die Spock speelde).

De liberalen van de adel controleren tegenwoordig de Democratische Partij onder Biden, in alliantie met miljardairs in Wall Street, Silicon Valley en Hollywood. Omdat ze maar met weinigen zijn, hebben de burgerlijke liberalen allianties nodig met blokken kiezers die geen universitaire opleiding hebben genoten en die de buit van nieuwe, verlichte vormen van op grieven gebaseerde etnische politiek wordt beloofd, net als de ouderwetse Tammany Hall bazen. Door licenties te verlenen voor het nieuwe, op identiteit gebaseerde verwensysteem, hopen progressieve leiders dat Democratisch stemmen door "mensen van kleur", zowel autochtonen als geïmporteerden, hen in staat kan stellen een permanent één-partij-regime te creëren op basis van verlichte technocratie. Het behoeft geen betoog dat progressieve Democraten niet op zoek zijn naar stemmen van witte katholieken, blanke zuiderlingen en blanke Amerikanen van het platteland die uit de partij zijn verdreven en wier verlangen naar fulltime banen tegen fatsoenlijke lonen en een einde aan de destructieve offshoring van bedrijven zou kunnen leiden tot hogere belastingen en lagere bedrijfswinsten.

Bron: Attack of the Crypto-Nazis! - Tablet Magazine