Israël heeft succes in Gaza

Westerse analisten denken daar anders over, omdat ze de oorlog van Israël zien door de lens van Amerika's eigen mislukte counterinsurgency doctrines

Door Andrew Fox 23 mei 2024

Nu de Israel Defense Forces (IDF) weer een aanval uitvoeren in het noorden van Gaza, krijgen ze te maken met aanzienlijke kritiek van westerse functionarissen en analisten die zich afvragen waarom de IDF herhaaldelijk gebieden binnengaat die ze al hebben ontruimd en verdere operaties uitvoert. Critici beweren dat dit gedrag een fout in het operationele ontwerp weerspiegelt, of zelfs een bewijs is dat de Israëlische campagne tegen Hamas is mislukt. De fout ligt echter in hun eigen aannames.

Deze critici bekijken de tactieken van de IDF door de lens van de Westerse counterinsurgency (COIN), de doctrine die Amerikaanse en Europese militairen toepasten in de mislukte campagnes in Afghanistan en Irak. In de "wereldwijde oorlog tegen het terrorisme" bestond de Westerse tactiek erin om een stuk grondgebied in te nemen en het met militair geweld te zuiveren van vijanden. Het plan was dan om het gebied vast te houden door middel van vooruitgeschoven operationele bases (of FOB's) en te proberen om een alternatief bestuur te voeren in die gebieden en tegelijkertijd veiligheid te bieden. Het systeem van FOB's betekende dat onze vijanden, ingebed in de lokale burgerbevolking, altijd wisten waar we waren en welke routes we waarschijnlijk zouden gebruiken. Ze konden ons naar believen met mortieren, raketten en bommen bestoken. Het was een recept voor eindeloos geweld en enorme aantallen slachtoffers.

In het geval van de Gaza-oorlog van 2023-24 hebben westerse critici op bijna komische wijze verkeerd begrepen wat het Israëlische leger probeert te doen. De fout in de westerse analyse is altijd dezelfde: "Zo zouden wij het niet doen." Toch is de IDF absoluut niet van plan om de clear-hold-build COIN tactieken te gebruiken die het Westen in Afghanistan en Irak heeft geprobeerd. Waarom zou het? Die tactieken waren een regelrechte ramp in beide campagnes, die eindigden in vernederende nederlagen door toedoen van technologisch inferieure legers.

COIN-tactieken zijn tijdrovend en duur. Ze vereisen ook enorme troepenniveaus om grond "vast te houden", jarenlang zo niet voor onbepaalde tijd. Uitgaande van westerse doctrinaire ratio's van 1 soldaat op elke 40 burgers, zou Gaza een permanente inzet van 50.000 gevechtstroepen vereisen, voordat we ook maar denken aan logistiek, ingenieurs, artillerie en dergelijke. De economische kosten van een permanente mobilisatie van het reserveleger van de IDF zouden astronomisch zijn. Zo'n tactiek zou ook waanzinnig verkwistend zijn, omdat Israël een veilige basis heeft aan de Israëlische kant van de grens met Gaza, en daarom de luxe heeft om alleen inlichtingengestuurde operaties uit te voeren op het moment en de grond van hun keuze - voordelen die het Westen niet had in Irak of Afghanistan.

Dus waarom herhaalt de IDF operaties in gebieden die ze al heeft ontruimd - bijvoorbeeld in het Shifa ziekenhuis, of in lopende operaties in Jabalia, dat ze aan het begin van het conflict vanuit de lucht aanvielen. Critici noemen deze aanpak "grasmaaien", een uitdrukking die in het Westen werd gebruikt om het falen te beschrijven om voldoende troepen in te zetten in Irak of Afghanistan, wat leidde tot het herhaaldelijk ontruimen van dezelfde gebieden nadat men dacht dat ze "ontruimd" waren. Ik beweer dat de IDF iets heel anders probeert, en dat is logisch.

“

De strategische doelen van Israël zijn het verslaan van Hamas en het beveiligen van de grens tussen Gaza en Israël om een herhaling van 7 oktober te voorkomen. "Nooit meer is nu" is geen loze kreet. Het operationele ontwerp van de IDF is erop gericht om ervoor te zorgen dat 7 oktober nooit meer kan gebeuren. Zonder de mogelijkheid van een blijvende politieke oplossing, is dat gewoon hoe succes eruit ziet.

In militaire termen: Hamas zal niet vernietigd worden, wat betekent dat het totaal gevechtsineffectief wordt. Hamas is te talrijk en te diep geworteld in Gaza, waar elke man in de gevechtsleeftijd een potentiële toekomstige Hamas-strijder is. Door hun cellulaire structuur zijn ze moeilijk aan te vallen en wanneer een commandant wordt gedood, hebben ze de flexibiliteit getoond om de volgende man te promoveren. Ze trekken zich ook voornamelijk terug uit een gevecht in Gaza en vertrouwen op boobytraps, IED's en gevechten met kleine wapens voordat ze wegsmelten voor beslissende gevechten. Hierdoor zijn ze moeilijk te doden.

Wat wel mogelijk is, is Hamas verslaan. In westerse doctrinele termen betekent het "verslaan" van een vijand het terugbrengen tot 50%-69% van zijn gevechtssterkte. Aangezien Gaza noch een conventionele oorlog noch een antiterrorismeoperatie is in de klassieke betekenis van beide, kunnen we dat percentage zien als het uitschakelen van het vermogen van Hamas om 7 oktober te herhalen.

Dus hoe wil de IDF het doel bereiken om Hamas te verslaan? Via een politieke oplossing? Absoluut niet. Niemand op het internationale toneel heeft interesse getoond om te helpen met het bestuur in Gaza. Er is ook geen bewijs dat deze niet-bestaande partners iets anders zouden doen dan als menselijk schild fungeren voor Hamas, waardoor het voor Israël onmogelijk wordt om zijn vijanden aan te vallen wanneer dat nodig is. Het idee dat er een magisch apparaat bestaat om een aanzienlijk aantal Gazanen te bekeren om een politiek alternatief voor Hamas te omarmen dat op enigerlei wijze gunstig zou zijn voor Israël, kan royaal een fantasie worden genoemd. Volgens peilingen steunt 2% van de Gazanen een door Israël gesteund bestuur. De meerderheid wil Hamas terug.

Het Israëlische oorlogskabinet heeft aanzienlijke binnenlandse en internationale kritiek gekregen voor hun gebrek aan een "day after" plan voor bestuur in Gaza, wat de afgelopen dagen werd herhaald door minister van Defensie Yoav Gallant en oorlogskabinetslid Benny Gantz. De planners van de IDF worden daarom geconfronteerd met het ontwerpen van operaties om een losjes gedefinieerd doel te bereiken, zonder een duidelijk geformuleerde strategische eindtoestand voor de operatie van hun politieke leiders - deels misschien omdat de "eindtoestand" in westerse oren onbevredigend zou kunnen zijn. Hoe zijn ze deze uitdaging aangegaan?

Als je kijkt naar wat mogelijk is, hoe de beste versie van "succes" eruit ziet, en wat Israël doet, beweer ik dat we in Gaza een meesterwerk zien van operationeel ontwerp binnen ernstige politiek opgelegde beperkingen. De IDF probeert Gaza niet te ontruimen. Zonder de mogelijkheid om een politieke regeling in Gaza op te leggen en met de wens van de Gazanen om Hamas te blijven regeren, is het antwoord van de IDF: Laat ze Hamas hebben. Maar de versie van Hamas die de Gazanen zullen krijgen, is er een die militair zwaar verzwakt is en, wat het belangrijkst is, met grote delen van hun tunnels en infrastructuur die in burgers is ingebed, vernietigd. Met andere woorden, de IDF wil Hamas 3.0 - de versie die drie oorlogen tegen Israël voerde en daarna de brute verrassingsaanvallen van 7 oktober uitvoerde - vervangen door Hamas 1.0, die in juni 2007 de Gazastrook overnam van Fatah.

Om dat doel te bereiken heeft de IDF methodisch alle Hamas-infrastructuur vernietigd die ze konden vinden in Gaza Stad, Khan Yunis en nu Rafah. Ze hebben de Netzarim corridor beveiligd om de bewegingsvrijheid van zuid naar noord te controleren. Het lijkt erop dat ze hetzelfde proberen te doen langs de Philadelphi-corridor en de zuidgrens van Gaza met Egypte, om de toestroom van wapens en voorraden naar Hamas af te snijden.

Gezichtsherkenningssoftware in gecontroleerde gebieden stelt de IDF in staat om bekende Hamas-commandanten tegen te houden. Deze houding stelt de IDF ook in staat om toe te slaan wanneer concentraties van Hamas worden geïdentificeerd, om hun mankracht uit te schakelen en zich dan weer terug te trekken: En dat is wat we zagen in het Shifa ziekenhuis en nu zien in Jabalia.

Tegelijkertijd heeft de IDF methodisch gebouwen vernietigd om een bufferzone van 1 kilometer rond de grens met Gaza te creëren - een maatregel die, als hij wordt uitgevoerd, inderdaad een herhaling van 7 oktober zou voorkomen. Als het aan Israël ligt, komt niemand in Gaza meer in de buurt van de grens. Het valt echter nog te bezien of Washington zich tegen dit beleid zal verzetten, en daarom is voor Israël het belangrijkste strategische doel in Gaza aantoonbaar om de internationalisering van de Strook zoveel mogelijk te beperken door middel van fantastische plannen voor "de dag erna".

Zoals de zaken er nu voorstaan, ziet de operationele eindtoestand eruit alsof de Hamas-infrastructuur aanzienlijk is vernietigd, de gevechtscapaciteit ernstig is aangetast en de grens is beveiligd, waarbij de IDF de mogelijkheid behoudt om naar believen Gaza binnen te vallen. Dit alles heeft plaatsgevonden terwijl honderdduizenden burgers buiten schot bleven en het aantal onschuldige slachtoffers tot een minimum werd beperkt (afgezien van de menselijke schild tactieken van Hamas). Zoals John Spencer, voorzitter van de studies over stedelijke oorlogsvoering aan het Modern War Institute in West Point, herhaaldelijk heeft aangegeven, zijn de inspanningen die de IDF heeft geleverd om burgers te beschermen ongekend in moderne stedelijke oorlogsvoering.

Zowel de tactische als de strategische prestaties van de IDF-campagne in Gaza zijn volledig echt. Het operationele ontwerp dat deze prestaties mogelijk maakte, heeft natuurlijk ook nadelen. Ten eerste vereist de vernietiging van de civiele infrastructuur een enorme wederopbouwinspanning. Hoewel onschuldige burgerdoden reëel en tragisch zijn, blijft de bijna 1-op-1 verhouding tussen strijders en burgers erg laag in vergelijking met andere conflicten. Ten tweede zijn de Egyptenaren erg nerveus geweest over de Israëlische controle over de zuidgrens.

We weten nu echter waarom. Sinds het begin van de Rafah operatie heeft de IDF zo'n 50 tunnels ontdekt die van Gaza naar Egypte lopen, wat wijst op een hoge en voortdurende mate van medeplichtigheid tussen het Hamas leiderschap en het militaire en politieke leiderschap in Caïro.

Militair gezien wordt de IDF gehinderd door internationale druk om de operaties te vertragen en door onzekerheid over wat er nu gaat gebeuren in Gaza - een keuze waar Israël op zijn minst gedeeltelijk geen invloed op heeft. Van onze kant moeten westerse critici deemoedig zijn en accepteren dat, gezien het bewijs van de afgelopen 20 jaar, onze tactiek niet aan te bevelen is. Wat we in Gaza zien, is geen mislukking. Het is een vrij briljant operationeel ontwerp van de IDF, binnen de grenzen van wat realistisch gezien mogelijk is.

Bron: Israel Is Succeeding in Gaza - Tablet Magazine