God verdrijven: De glibberige helling van het 'statisme'

Door Dean Dwyer 1 maart 2024

In 1966 schreef de in Rusland geboren Amerikaanse schrijfster en filosofe Ayn Rand (die eigenlijk geboren werd als Alisa Zinovyevna Rosenbaum) een essay met de titel "The Roots of War". Daarin betoogde ze dat de uiteindelijke oorzaak van oorlog ligt in de dodelijke ideologie van het statisme. Ze beschreef het statisme als het idee dat "het leven en werk van de mens toebehoren aan de staat - aan de maatschappij, de groep, de bende, het ras, de natie - en dat de staat over hem kan beschikken op elke manier die het wil ten behoeve van wat deze beschouwt als haar eigen, tribale, collectieve goed." Daarom hebben sommigen betoogd dat als je op zoek bent naar de hoofdoorzaak van oorlog, je die niet zult vinden door alleen maar te kijken naar hoe naties elkaar behandelen. Je moet eerst kijken naar hoe naties hun eigen burgers behandelen. Rand's punt is dus dit: als statisme de overhand krijgt, is het resultaat dictatuur in eigen land en oorlog in het buitenland.

Of Rand's theorie nu wel of niet waar is gebleken met betrekking tot oorlogen die gevoerd zijn onder de paraplu van het statisme, wat onbetwistbaar is, is dat statisme leidt tot een radicale verschuiving in de relatie tussen een heersende staat en haar burgers. Volgens filosoof Harry Binswanger (een medewerker van wijlen Ayn Rand) zijn fascisme en communisme (waaronder de wereld onmetelijk heeft geleden) twee van de meer bekende varianten van statisme. Hij wordt als volgt geciteerd: "Fascisme is raciaal statisme en communisme is statisme van economische klasse." Maar, zoals we in onze moderne tijd hebben ervaren, moeten sommige linkse democratieën ook worden beschouwd als een vorm van statisme, vooral wanneer de staat een belangrijke rol speelt in het reguleren van de economie, het invoeren en reguleren van sociale welzijnsprogramma's en het uitvoeren van social engineering. Hoewel ons leven vol is van vrij keuzes, worden we ook beperkt door de regels en voorschriften van de staat die over ons heerst. Daarom is de menselijke ervaring in dit tijdperk een ongemakkelijke dualiteit is van autonomie en regulering. Ik zeg "ongemakkelijk" omdat het steeds duidelijker wordt dat degenen die het statisme zien als een waardige vervanging van de democratie, in werkelijkheid pleiten voor minder autonomie en meer regulering.

Op dit punt is het nuttig om in te gaan op het feit dat er een verschil is tussen staat en statisme. Eenvoudig gezegd impliceert soevereiniteit de toestand of status van een staat, terwijl het "isme" "statisme" een filosofie of wereldbeeld binnen de staat aanduidt. Het probleem met statisme is dat het, zoals de meeste wereldse ideologieën, claimt de ultieme realiteit en ultieme autoriteit te zijn. Zoals we hebben gezien bij andere politieke en sociale ideologieën in het verleden en het heden, zijn de leveranciers van deze realiteit er vervolgens op uit om God te onttronen. Daarom moeten Christenen alle vormen van statisme afwijzen. We moeten geen enkele ideologie accepteren die over God de baas wil spelen.

We moeten ook erkennen dat het idee van statisme niet alleen intellectueel is. Wanneer de overheid wordt gezien of zichzelf opeist als de ultieme realiteit en ultieme autoriteit, dan heeft dit grote invloed op hoe we onze gezinnen opvoeden, hoe we onze kinderen opvoeden, hoe we onze carrières benaderen, hoe we medische zorg zoeken en hoe we ervoor kiezen om te aanbidden.

Het gaat zelfs zo ver dat het onze zoektocht naar de zin van ons leven beïnvloedt. Dit is te wijten aan het feit dat het statisme erop aandringt om alles ondergeschikt te maken aan de belangen van de staat. Omdat het statisme stelt dat de overheid de enige bron van moraliteit en recht is, lijdt het individu daar enorm onder, vooral wanneer de rechtsorde zich ontwikkelt tot de willekeurige heerschappij van een eliteklasse die niet gecontroleerd wordt door natuurwet, religie, gewoonterecht of traditie. In feite zien we dat alle vormen van statisme bestaan uit een elitaire heersende klasse die regels oplegt aan de rest van de samenleving, soms door middel van dodelijk geweld (in extreme gevallen) of publieke spot (vooral voorbehouden aan christenen).

Cruciaal in het handhaven van hun heerschappij onder het statisme is echter ook de controle van informatie via door de staat gecontroleerde media, heerschappij door één partij (met bijbehorende onderdrukking van tegenstanders), beperking van de vrijheid van meningsuiting en massale surveillance. Het huidige voorbeeld van de manifestatie van deze ideeën is de Chinese Communistische Partij, die enorme moeite doet om elke organisatie, instelling, sociale groep en individu te controleren. Maar wat niet aan onze aandacht mag ontsnappen is dat globalisten het Chinese model van natievorming promoten. Klaus Schwab werd geciteerd toen hij zei: "Ik denk dat we heel voorzichtig moeten zijn met het opleggen van systemen. Maar het Chinese model is zeker een zeer aantrekkelijk model voor een behoorlijk aantal landen."

Maar waarom wordt statisme zo'n probleem in onze tijd, vooral voor democratieën die voorheen van vrijheid hielden? Francis Schaeffer maakte een scherpe observatie toen hij zei: "Het humanistische wereldbeeld leidt met onvermijdelijke zekerheid in de richting van statisme. Dit is zo omdat humanisten, die geen god hebben, iets centraal moeten stellen en dat is onvermijdelijk dan de maatschappij, de overheid of de staat." Ook al zijn we nog niet op het punt dat alle mensen gedwongen worden om een eed te zweren dat "Caesar de Heer is", de druk die op gelovigen wordt uitgeoefend om zich aan de staat te onderwerpen wordt steeds groter. Maar onze weigering om de knie te buigen voor de staat maakt diegenen woedend die het statisme superieur achten aan het Christelijk geloof.

Peter Hitchens, schrijver van het boek The Rage Against God, schreef: "De Bijbel maakt diegenen woedend en frustreert hen die geloven dat het streven naar een perfecte samenleving het streven naar absolute macht rechtvaardigt."

Immers, omdat God soeverein is, is de staat dat niet. Omdat Gods wet oppermachtig is, kan geen enkele wet van de mens dat zijn. Dus, omdat de staat probeert de mens naar zijn eigen beeld te scheppen, moet het de mens vernietigen die God naar zijn eigen beeld schiep. Dat is de reden achter de zinloze operaties, eindeloze propaganda en oorlog tegen het christendom.

Statisme is niet het antwoord op de problemen van de mens en Psalm 146 bewijst dat. Laat me de Psalm in zijn geheel citeren:

Psalm 146:1-10 KJV - "Looft gij de Heer. Looft de Heer, o mijn ziel. Zolang ik leef zal ik de Heer loven: Ik zal mijn God loven zolang ik leef. Stel uw vertrouwen niet in vorsten, noch in de mensenzoon, in wie geen hulp is. Zijn adem gaat uit, hij keert weder tot zijn aarde; te dien dage vergaan zijn gedachten. Gelukkig is hij, die den God Jakobs tot zijn hulp heeft, wiens hoop is op den Heere, zijn God: Die de hemel en de aarde gemaakt heeft, en de zee, en al wat daarin is; Die de waarheid in eeuwigheid bewaart: Die de verdrukte rechtspreekt, die de hongerige spijze geeft. De Here maakt de gevangenen los: De Heer opent de ogen der blinden; de Heer richt de neergebogenen op; de Heer heeft de rechtvaardigen lief: De Here behoudt de vreemdelingen; de vaderloze en de weduwe verlicht Hij; maar de weg der goddelozen keert Hij om. De Here zal in eeuwigheid heersen, uw God, o Sion, tot in alle geslachten. Looft de Heer."

Dean Dwyer is al meer dan 20 jaar pastor en president van Eiser Street Baptist Church in Queensland, Australië.

Bron: Setting Out To Dethrone God: The Slippery Slope Of ‘Statism’ - Harbingers Daily