Hoe westerse intellectuelen Khomeini's islamitische apocalyps begroetten

De ayatollah liet stapels lijken achter terwijl hij een 'paradijs op aarde' bouwde, net als de communisten, maar westerse elitaire dwazen noemden het 'democratie' en 'vooruitgang' en brachten de islamitische hel over de Iraniërs en de wereld.

Giulio Meotti - 1 februari 2023

De islam sliep, het leek een dode religie. Toen kwam de imam met de zwarte tulband van de afstammelingen van de Profeet. Hij is de man die de islam zou wekken met de hebzucht van de apocalyps en het permanente bloedbad.

Nu worden we stil door de beelden van Iraanse mannen en vrouwen die de mullahs vroeg in de ochtend executeren in dit land dat verwoest is door de "islamitische revolutie". Een revolutie die werd bejubeld, verdedigd, gerechtvaardigd en toegezongen door de crème de la crème van de westerse en Europese progressieve cultuur, inclusief die van Italië.

• Het was Iran, met de saga van Salman Rushdie, dat voor het eerst een schrijver ter dood veroordeelde vanwege zijn kritiek op de islam.
• De hijab werd voor het eerst verspreid door de Iraanse ambassade in Algiers.
• In Tunesië werd de seculiere regering door Iraanse fundamentalisten geëxcommuniceerd na 1981, toen de Tunesische regering het gebruik van de hoofddoek in scholen en openbare kantoren verbood.

Tegenwoordig staat Iran op de negende plaats in Open Doors' lijst van de tien ergste landen voor christenen.

Toen waren er nog geen Taliban, ISIS of Boko Haram. Niemand vóór Khomeini had het aangedurfd om dit soort dingen te doen. Voor het eerst in honderd jaar bracht de ayatollah de doodstraf terug voor een "overspelige vrouw" in Shiraz. Gestenigd, samen met 51 anderen sinds 1979. Ali Montazeri, de door Khomeini aangewezen opvolger, die hem ooit "de vrucht van mijn leven" noemde: "De rest van de wereld gelooft dat de enige activiteit in Iran het doden is."

In een interview met Khomeini op 27 september 1979 vroeg de Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci hem of het juist was een "arme prostituee" dood te schieten. "Als uw vinger leed aan gangreen, wat zou u dan doen?" antwoordde Khomeini. "Laat u de hele hand, en vervolgens het lichaam, gangreen krijgen, of snijdt u de vinger af? Wat corruptie brengt in een heel land en zijn bevolking moet worden uitgeroeid, zoals het onkruid dat een tarweveld aantast... We moeten de corruptie uitroeien".

Acht christenen die in Iran door de Islamitische Revolutie om hun geloof werden gedood, werden onlangs herdacht tijdens een herdenkingsdienst in Londen. En er zijn de gewelddadige vervolgingen van Joden en Armeniërs, Zoroastriërs, Soennieten, Ismaëlieten...

In 1988, het jaar dat Rushdie's "De Satanische Verzen" verscheen, namen martelingen en executies toe in gevangenissen in de Islamitische Republiek. Khomeini wees Ali ibn Abi Talib, neef en schoonzoon van de Profeet Mohammed en eerste sjiitische imam, aan als het model dat deze misdaden rechtvaardigt: "Als de bevelhebber van de gelovigen [Ali] altijd nonchalant was, zou hij zijn zwaard niet hebben getrokken en niet in één keer 700 mensen hebben gedood. De laatste mensen die tegen hem opstonden waren tegen de islam, dus doodde hij ze stuk voor stuk."

In een fatwa beval een oudere en zieke Khomeini de gevangenissen leeg te halen en de gevangenen tot de laatste toe te doden. Dertigduizend doden in totaal, hervormers, dissidenten, politieke tegenstanders, schrijvers. In de veertig jaar van de islamitische revolutie zijn door Iran naar schatting 4000 tot 6000 homoseksuelen geëxecuteerd. Het Internationaal Observatorium voor de Mensenrechten heeft in de afgelopen twintig jaar 129 gevallen van amputatie geregistreerd. En Iran is nog steeds de belangrijkste uitvoerder van executies van minderjarigen. Tussen 2005 en 2015 zijn minstens 73 minderjarigen geëxecuteerd.

Het mysterie is echter hoe Khomeini in staat was de gelederen van seculiere Europeanen en Amerikaanse liberalen, libertijnen en materialisten, structuralisten en feministen, existentialisten en theoretici van de seksuele revolutie, tot aan communisten van allerlei slag, aan zich te binden. Laat staan dat de ayatollah het secularisme had gedefinieerd als "het werk van Satan" en de Joden ("moge God hen tot zinken brengen") als de gevaarlijkste vijanden, hij was boos over muziek ("het wekt immoraliteit en lust op") en zei dat niet-moslims "onrein" zijn.

In zijn Parijse ballingschap in Neauphle-le-Château, vanuit zijn villa in de heuvels op enkele kilometers van Parijs, werd Khomeini dag en nacht vertroeteld door journalisten en intellectuelen van mondiaal links. Iedereen wilde de oude imam met zijn sintelogen aanraken en spreken. Wekenlang werden het huisje in Neauphle-le-Château en de aangrenzende besneeuwde feesttent-moskee omgetoverd tot het hoofdkwartier van de islamitische revolutie en haar internationale perscentrum.

Om er een paar te noemen:

• De filosoof Louis Rougier en de historicus van de Franse Revolutie Claude Manceron gingen hem verrukt bezoeken.
• Vincent Monteil, voormalig Frans militair attaché in de Iraanse hoofdstad, bekeerde zich zelfs tot de islam.
• Rougier schreef een essay waarin hij Khomeini vergeleek met David die over Goliath zegevierde.
• Andrew Young, ambassadeur bij de Verenigde Naties onder de regering Carter, zei dat Khomeini "een sociaal-democraat" was en vergeleek zijn islamitische revolutie met de Amerikaanse burgerrechtenbeweging.
• De Amerikaanse ambassadeur in Teheran, William Sullivan, vergeleek de imam met Gandhi.
• Richard Falk, een Princeton-jurist en toekomstig VN-gezant voor het Midden-Oosten met een anti-Israël standpunt, warmde zich in de New York Times aan het vuur van de Islamitische revolutie.
• Iranoloog Richard Cottam in de Washington Post definieerde Khomeini als "gematigd en centristisch", een kluizenaar die niet geïnteresseerd was in macht, maar die zich, zodra de Sjah was verslagen, zou terugtrekken in de heilige stad Qom. Natuurlijk gebeurde precies het tegenovergestelde.
• Vanuit Frankrijk sprak de dichter Jean Genet, onwetend over wat de mullahs deden met homoseksuelen zoals hij, sympathie uit voor Khomeini omdat hij zich tegen het Westen durfde te verzetten.
• Zo ook Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir. Sartre ging zelfs zover om te verklaren: "Ik heb geen religie, maar als ik er een moest kiezen, zou het die van Shariati zijn" (de islam).

Libération, de krant van links, kopte: "Zegevierende opstand in Teheran". Hele voorpagina ter glorie van Khomeini.

Marc Kravetz, speciaal gezant van de krant en voormalig leider van mei '68 die verslaggever is geworden, vertelt over de "eerste grote nacht" van de Iraanse revolutie: "Rond 9 uur 's avonds hoorden we de eerste kreten. Een lange en gemoduleerde schreeuw uit de diepte van de keel. Allahou Akhbar. Het was geen slogan meer, geen alarmkreet, maar pure muziek, mooi als het lied van wolven. Allahou Akhbar. Op alle daken van de stad, van noord tot zuid, van oost tot west, beantwoordden de stemmen elkaar. Allahou Akhbar. De kreet van de heilige oorlog vond zijn bevrijdende energie in de nacht, vanuit de verte gebroken door de uitbarstingen van machinegeweren".

Voor de gelegenheid werd Serge July, directeur van Libération, ook speciaal naar Teheran gestuurd, van waaruit hij schrijft: "De vreugde is Teheran binnengedrongen. Zwart is overal. Op de tulbanden van de 1.100.000 afstammelingen van de Profeet, op de muren van de gebouwen van de Polytechnische School van Teheran. De sluier van de Iraanse vrouwen is een symbool van strijd".

We zijn er nog steeds, met links dat marcheert onder de kreet "Allahu Akbar", maar deze keer in Parijs.

De journalist André Fontaine, directeur van Le Monde, vergeleek Khomeini met Johannes Paulus II in een artikel getiteld "De terugkeer van het goddelijke", terwijl de filosoof Jacques Madaule, verwijzend naar de rol van Khomeini, een artikel schreef in Le Monde getiteld "De stem van het volk" waarin hij zich afvroeg of "zijn beweging niet de deuren zal openen naar de toekomst van de mensheid".

Michel Foucault, de filosoof, wist in beroemde artikelen in de Corriere della Sera en in de Nouvel Observateur de onderneming van Khomeini te prijzen als "de eerste grote opstand tegen mondiale systemen, de modernste vorm van opstand", waarbij hij de ayatollah omschreef als "de naar Parijs verbannen heilige man". L'Humanité, het orgaan van de Franse communisten, omschreef de imam als "de islamitische Lenin".

De ayatollah die alles vanuit Parijs had georganiseerd, liet stapels lijken achter waarmee hij op aarde reeds de voorkamer van een paradijs wilde bouwen, net zoals het communisme, en wat door onze elites werd aangezien voor "democratie" en "vooruitgang".

Vandaag worden krokodillentranen vergoten. Ze zijn waardeloos. Dat was het begin van de periode van grote Westerse illusie en medeplichtigheid, toen de "progressieven" geloofden dat ze de islamitische locomotief konden domineren. Een illusie en medeplichtigheid die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Bron: Exposé: hoe westerse intellectuelen de islamitische apocalyps van Khomeini begroetten.