www.wimjongman.nl

Het Economisch Wereldforum en de volgende handeling van het Westen?

door J.B. Shurk - 22 maart 2023

• Economisch schrijver Charles Hugh Smith heeft herhaaldelijk gewaarschuwd [voor] de "crapificatie" van de Amerikaanse economie.... klanten met weinig andere koopmogelijkheden worden gedwongen te accepteren dat aankopen maar weinig lang meegaan.


• Politici lijken in een soortgelijke richting te gaan.... Westerse regeringen zijn tot de nok toe gevuld met mensen die totaal geen echte ervaring of gespecialiseerde kennis hebben.


• De laatste decennia is het een opmerkelijke trend in het Westen om zo jong en onervaren mogelijke politici te verheffen tot zo hoog mogelijke ambten..... Een dergelijk systeem - waarin degenen die zich het minst hebben bewezen verantwoordelijkheden krijgen die zelfs degenen die zich keer op keer hebben bewezen op de proef stellen - lijkt nauwelijks ideaal.


• Als westerse politici tegenwoordig net zo tweederangs lijken als wat klanten maar al te vaak in winkels aantreffen, dan kan daar een eenvoudige reden voor zijn: Internationale financiële titanen maken, verkopen en bezitten beide... en zijn misschien van plan u ook te bezitten.

Als u vandaag de dag consument bent, is inflatie slechts een van de problemen die u schaden. Terwijl de prijzen stijgen, daalt de kwaliteit. Wat de meeste winkels u te bieden hebben zou je botweg "goedkope rotzooi" kunnen noemen. In feite heeft economisch schrijver Charles Hugh Smith herhaaldelijk gewaarschuwd dat de "crapificatie" van de Amerikaanse economie het natuurlijke resultaat is van een "neoliberaal-hyper-financieel-hyper-globaliseringsmodel", waarin quasi-monopolistische fabrikanten massaal goederen produceren met zo goedkoop mogelijke onderdelen, terwijl klanten met weinig andere koopmogelijkheden gedwongen worden te accepteren dat weinig aankopen lang meegaan.

"Geplande veroudering," gecombineerd met een vrije markt "in naam alleen," creëert een vervalst systeem waarin downstream consumenten gedwongen worden meer te betalen na verloop van tijd, terwijl ze weinig bezitten dat lang zijn waarde zal behouden. Toestellen die vroeger tientallen jaren werkten halen nu nauwelijks de wettelijk verplichte garantieperiode. Metalen gereedschap dat van de ene generatie op de andere kon worden doorgegeven, roesten nu al voordat het niet meer dan een handvol klussen is gebruikt. Wanneer dure elektronische apparaten meer dan twee jaar meegaan, halen huishoudens met weinig geld opgelucht adem. Zowat iedereen die oud genoeg is om zich de terroristische aanslagen van 11 september te herinneren, kan een verhaal vertellen over een product dat zoveel goedkoper en toch zoveel betrouwbaarder was als het lang geleden was gekocht.

Ook de klantenservice is erbarmelijker dan ooit. Probeer maar eens een echt mens aan de telefoon te krijgen. Het is bijna onmogelijk. Geautomatiseerde hulp heeft persoonlijke interactie uit de meeste koopervaringen gehaald. Tankstations, fastfoodrestaurants en buurtwinkels hebben menselijke caissières vervangen door met camera's uitgeruste machines voor zelfbediening. Zelfs een bezoek aan een kruidenier of huishoudwinkel vereist nu routinematig het gebruik van een kiosk voor zelfbediening bij het doen van aankopen. Het is volkomen normaal geworden om mensen te zien worstelen met de routine om alles uit hun winkelkarretjes te halen, elk artikel te scannen en de lading in zakken te doen, voordat ze alles weer op de karretjes gooien, betalen en weglopen. Het is enigszins verbijsterend te bedenken dat nog niet zo lang geleden behulpzame, glimlachende werknemers hard werkten om al die diensten te verlenen als onderdeel van de gewone relatie die een bedrijf met zijn klanten onderhoudt.

Het wegsnijden van de kosten van extra werknemers wier uurlonen steeds hoger zijn geworden door minimumloonwetten die proberen de werknemers op één lijn te houden met de stijgende kosten van alles, zou kunnen helpen voorkomen dat de reeds opgeblazen prijzen nog verder stijgen, maar het is moeilijk om te zien hoe winkelend publiek werk verricht dat vroeger door betaalde werknemers werd gedaan, zonder te concluderen dat de "vooruitgang" de marktervaring naar een plaats heeft gebracht die dichter bij een "achteruitgang" aanvoelt.

Politici lijken dezelfde kant op te gaan. De politiek, als beroep, heeft altijd al minstens evenveel ambitieuze "lege pakken" aangetrokken als leiders met inhoud. Toch lijken de grote schrijvers, redenaars en denkers die in het verleden af en toe tot politieke prominentie uitgroeiden, het toneel voorgoed te hebben verlaten.

Winston Churchill leidde niet alleen het Verenigd Koninkrijk naar de overwinning tijdens WO II, maar won in 1953 ook de Nobelprijs voor Literatuur "voor zijn meesterschap in historische en biografische beschrijving en voor zijn briljante redevoering bij het verdedigen van verheven menselijke waarden".

Daniel Patrick Moynihan vertegenwoordigde niet alleen New York als Amerikaans senator, maar putte ook uit zijn eigen sociologische expertise toen hij bij het ministerie van Arbeid werkte om een grondig rapport op te stellen over de endemische oorzaken van, en mogelijke oplossingen voor, systemische armoede in Amerika.

President Abraham Lincoln speelde niet alleen een belangrijke rol bij het behoud van de Unie, maar was ook zijn hele leven lang een toegewijd student; hij bewaarde de werken van William Shakespeare op zijn bureau in het Witte Huis.

Vandaag de dag zijn er daarentegen weinig diepgaande denkers die een hoge functie bekleden. Er zijn geen grote staatslieden die voor het grote publiek uittorenen boven de kudde egocentrische en cynische politieke lemmingen. Weinig professionele politici, vooral die in de Verenigde Staten, zijn zelfs maar in staat om voor een publiek enige tijd terloops te spreken. Te veel politici vertrouwen op de hulp van teleprompters of soortgelijke apparaten om een exact script te leveren voor elke in het openbaar uitgesproken uitspraak, hoe triviaal of informeel ook - wat suggereert dat zijzelf of hun medewerkers niet kunnen vertrouwen op wat anders aan hun lippen zou ontsnappen.

De overgrote meerderheid van de huidige ambtsdragers kiest voor de politiek als een roeping voor het leven, in plaats van voor een politieke functie na grote prestaties op andere gebieden. Het eindresultaat is dat westerse regeringen tot de nok toe gevuld zijn met mensen die totaal geen echte ervaring of gespecialiseerde kennis hebben.

De laatste decennia is het een opmerkelijke trend in het Westen om zo jong en onervaren mogelijke politici in zo hoog mogelijke ambten te verheffen.

Veel van de beroemdste politici hadden nog geen enkele verkiezingsoverwinning behaald of hun collega's begonnen hen in regeringsfuncties aan de top van de politieke hiërarchie te duwen. De voormalige Amerikaanse president Barack Obama, de Canadese premier Justin Trudeau, de Franse president Emmanuel Macron, de Britse premier Rishi Sunak, de Finse premier Sanna Marin, de voormalige Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern en haar opvolger Chris Hipkins zijn allemaal uitzonderlijk vroeg in hun carrière opgeklommen tot de toppen van de nationale macht.

Als je kijkt naar de huidige wetgevers, presidenten en premiers die westerse landen leiden op het wereldtoneel, zou je kunnen concluderen dat de snelste weg naar politieke macht erin bestaat weinig te bereiken in de echte wereld, terwijl je de politieke piramide opklimt voordat er tijd is om fouten te maken of ervan te leren. Een dergelijk systeem - waarin degenen die zich het minst hebben bewezen verantwoordelijkheden krijgen die zelfs degenen die zich keer op keer hebben bewezen op de proef stellen - lijkt nauwelijks ideaal.

Aan de andere kant staat iemand als de Amerikaanse president Joe Biden, de oudste die ooit het ambt heeft bekleed. Terwijl Biden's bijna halve eeuw in nationale verkozen ambten hem zeker de kans heeft gegeven veel fouten te maken en te herstellen, is hij nu zo "doorgewinterd" dat er maar weinig weken voorbijgaan zonder dat een of andere publicatie vraagtekens zet bij zijn mentale competentie, zijn vermogen om de ontberingen van zo'n veeleisende baan vol te houden, of de slijtage van de "invloed" die hij mogelijkerwijs uitoefent.

Twee verhalen, die de "crapificatie" van producten belichamen, doken onlangs op over de authenticiteit van een presidentiële toespraak. In het eerste verhaal werd in een valse video, gemaakt met behulp van kunstmatige intelligentie, Biden getoond die de invoering van de Selective Service Act aankondigde en de op handen zijnde dienstplicht van jonge Amerikanen die op een bepaalde datum waren geboren. Door de oplopende spanningen met Rusland en China namen veel Amerikanen die de video tegenkwamen ten onrechte aan dat de Verenigde Staten officieel ten oorlog waren getrokken.

In de andere video werd Bidens vrij echte maar enigszins verwarrende en meanderende verhaal tijdens een toespraak over gezondheidszorg door genoeg kijkers ten onrechte bestempeld als "gemanipuleerd" of "nep", zodat Twitter er zelfs een certificeringslabel aan toevoegde met de boodschap: "Dit is in feite onbewerkt legitiem beeldmateriaal van een toespraak van Joe Biden die plaatsvond op 28-2-23." Het is duidelijk dat in een wereld waar nepvideo's opmerkelijk gemakkelijk te maken zijn, ieders geloofwaardigheid en reputatie nu in gevaar zijn.

Chintzy producten en tinpot politici zijn niets nieuws. Of je nu geld uitgeeft of stemt, hetzelfde caveat emptor principe geldt, d.w.z.:Laat de koper zelf oppassen. Toch is het de moeite waard na te gaan of de politieke en economische namaakproducten die de westerse markten vandaag overspoelen iets gemeen hebben.

Een Nigeriaans spreekwoord waarschuwt voor kleine zingende vogels met luide stemmen, omdat ze bijna altijd veel sterkere beschermers hebben, verborgen achter dikkere bladeren. Wat de huidige westerse politieke leiders misschien missen aan langdurige ervaring of betrouwbare retoriek, maken ze zeker goed met bombastische uitspraken.

Sinds het begin van de COVID wordt "Build Back Better" herhaald door "jonge wereldleiders" die massaal naar het World Economic Forum van Klaus Schwab in Davos, Zwitserland, komen. Toen Schwab en zijn WEF-metgezellen de COVID-tragedie omzetten in een kans om een "Grote Reset" te ontketenen die de wereldmarkten, het bestuur en de macht zou veranderen, was bijna elke westerse politieke leider het daarmee eens. De synchroniciteit is genoeg om je af te vragen of jouw land of het World Economic Forum eigenlijk de leiding heeft. Misschien, zoals het Nigeriaanse spreekwoord waarschuwt, kwetteren de huidige westerse politieke leiders zo luid over "Build Back Better" omdat de financiële roofdieren van Klaus Schwab vlak achter hen in de rimboe staan.

Als dat zo is, dan is het Westen een oligarchie van financiële "elites" geworden, hoe vaak zijn politieke leiders ook de deugden van de "democratie" aanprijzen. Een financiële oligarchie over politieke macht is als een productiemonopolie over economische macht: In beide markten worden goederen in massa geproduceerd met de goedkoopst mogelijke onderdelen. Het eindresultaat is dat dingen gemakkelijk stuk gaan, en systemen geen stand houden. Als westerse politici tegenwoordig net zo tweederangs lijken als wat klanten maar al te vaak in winkels aantreffen, dan is daar wellicht een eenvoudige reden voor: Internationale financiële titanen maken, verkopen en bezitten beide... en zijn misschien van plan u ook te bezitten.

JB Shurk schrijft over politiek en maatschappij.

Bron: The World Economic Forum and the West's Next Act? :: Gatestone Institute