DEEL 14: HENOCH, DE WACHTERS EN DE VERGETEN MISSIE VAN JEZUS CHRISTUS - De zonde van de Wachters, de Nephilim en de Antichrist

26 maart 2023 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11 - Deel 12 - Deel 13

COMMENTAAR VAN DE REDACTIE: Deze nieuwe serie wordt aangeboden ter nagedachtenis aan Dr. Michael Heiser, wiens werkelijk baanbrekende onderzoek naar de Goddelijke Raad en het Enochiaanse wereldbeeld (gebaseerd op het boek Henoch en zijn verbinding met de Hebreeuwse theologie vóór en ten tijde van Jezus) de deur opende voor een rijker begrip van het Leven van Christus dan voorgaande generaties zich hadden kunnen voorstellen. Deze serie weerspiegelt de inhoud van de toonaangevende boeken die door Defender Publishing voor Dr. Heiser-Reversing Hermon zijn gepubliceerd: Enoch, the Watchers, and the Forgotten Mission of Jesus Christ en zijn tweedelige boekenset getiteld A Companion to the Book of Enoch: A Reader's Commentary, Volume 1: The Book of the Watchers en Vol II: The Parables of Enoch. LET OP: ALLE WINST UIT DE VERKOOP VAN DR. MICHAEL HEISER'S BOEKEN VAN SKYWATCHTVSTORE.COM WORDT GEDONEERD AAN ZIJN FAMILIE TIJDENS DEZE SERIE.

---

Zoals te verwachten valt, werkt het Henochiaanse verhaal van de overtreding van de Wachters op de achtergrond van bepaalde punten van de nieuwtestamentische eschatologie. Er is geen directe bewering in 1 Henoch of het Nieuwe Testament dat de antichrist een afstammeling zou zijn van de Nephilim of een incarnatie van een Wachters of Satan. Er zijn echter een aantal aanwijzingen dat de joden van de tweede tempel vóór de tijd van Jezus een "antichristtheologie" hadden die duidelijke conceptuele verbanden had met de zonde van de Wachters en de reuzen.

Het idee van een voorchristelijke antichristentheologie klinkt begrijpelijkerwijs anachronistisch, maar dat is het niet. Geleerden van het jodendom van de tweede tempel weten al geruime tijd dat er in feite een theologisch profiel bestond van een grote eschatologische vijand van God - een profiel dat de schrijvers van het Nieuwe Testament volgden in hun eigen beschrijvingen van de antichrist. Dit profiel heeft verschillende interessante raakpunten met Genesis 6:1-4 en het verhaal van de overtreding van de Wachters uit 1 Henoch.[i]

De Grote Messiaanse Vijand in het Tweede Tempelperiode Jodendom

Er zijn verschillende aspecten te overwegen met betrekking tot hoe een Tweede Tempel Jood dacht over de grote vijand van de Messias - de figuur die christenen de Antichrist zouden noemen, omdat zij geloofden dat Jezus van Nazareth in feite de Christus, de Messias was. Twee aspecten van dit conceptuele profiel zijn de oudtestamentische antecedenten en de joodse interpretatie van die oudtestamentische teksten in deze tweede tempelperiode.

De oudtestamentische elementen waarop de meeste geleerden zich richten, worden door Horbury samengevat:

Hadden de Joden in het vroege Romeinse rijk al een antichrist voor ogen? Men zou kunnen verwachten dat zij zich een dergelijke figuur voorstelden, omdat bijbelteksten die belangrijk waren voor de messiaanse hoop natuurlijk de overwinning op vijanden benadrukken; zie bijvoorbeeld drie passages die later allemaal in verband werden gebracht met een aartsvijand van de messias, Num[bers] 24: 17 (de ster uit Jakob slaat de hoeken van Moab), Isa[iah] 11:4 (met de adem van zijn lippen zal hij de goddelozen doden), en Ps[alm] 2:2 (de koningen der aarde staan op, en de machthebbers beraadslagen samen, tegen de Heer en tegen zijn gezalfde). Bovendien werd vanaf de Perzische periode verwacht dat een tirannieke koning Israël en de volkeren zou onderdrukken vlak voor de beslissende goddelijke overwinning. Deze gedachte wordt reeds gesuggereerd door de plaatsing van de profetie van Gog of Magog in Ezech[iel] 38-9, na de profetieën van een komende David en de opwekking van de dorre beenderen, en vóór de beschrijving van het nieuwe Jeruzalem; en de verwachting wordt ontwikkeld of er wordt op gezinspeeld in Dan[iel] 7:8, 24-27, 8:9-11:23-26, op de kleine hoorn die een koning met een woest gelaat betekent.[ii]

Voor ons oog is dit beeld zwak. Verschillende van deze passages wijzen niet op een enkele tiran (Antichrist) figuur. Het zou gemakkelijk zijn om te beargumenteren dat ten minste enkele ervan het negeren van de context vereisen. Niettemin maken Joodse teksten uit de Tweede Tempelperiode duidelijk dat Joodse religieuze leiders uit deze passages wel degelijk een doctrine van een grote eschatologische vijand produceerden.

Bijvoorbeeld, in een pseudepigrafisch werk dat bekend staat als de Assumptie van Mozes, een werk waarvan de inhoud opduikt in het nieuwtestamentische boek Jude,[iii] lezen we de volgende passage (Ass. Mozes 8:1-3):

¹"En er zal over hen komen...straf en toorn zoals hen nog nooit is overkomen vanaf de schepping tot die tijd dat hij een koning van de koningen der aarde tegen hen oproept, die, met het hoogste gezag, degenen die hun besnijdenis belijden zal kruisigen. ²Zelfs degenen die haar ontkennen, zal hij martelen en overleveren om in ketenen naar de gevangenis te worden geleid. ³En hun vrouwen zullen aan de goden der volken worden gegeven en hun jonge zonen zullen door artsen worden afgesneden om hun voorhuiden naar voren te brengen.[iv]

De interessante regel hier is de verwijzing naar "een koning van de koningen der aarde" (v. 1). De schrijver citeert duidelijk Psalm 2:2, een messiaanse psalm over hoe de koningen van de niet-Joodse volken in opstand zullen komen tegen de Messias, en transformeert het vers om te wijzen op een grote leider van die koningen. Horbury vervolgt:

Joodse noties van een tegenstander van de messias worden algemeen beschouwd als minder goed of helemaal niet geattesteerd aan het begin van de Romeinse keizertijd. De vroegste volledige beschrijvingen van de Antichrist, aangeduid met die naam, zijn christelijk, en zij komen uit bronnen van de tweede en derde eeuw-Irenaeus, Tertullianus, Origenes, en de exegetische werken die aan Hippolytus worden toegeschreven. Bovendien zijn de eerste attestaties van het Griekse woord antichristos christelijk, en wel - hier zonder nadere uitleg of beschrijving - in twee van de drie brieven van Johannes in het Nieuwe Testament, waarschijnlijk geschreven tegen het einde van de eerste eeuw (1 Johannes 2:18,22; 4:3; 2 Johannes 7). De "antichristen" zijn zij die ontkennen dat Jezus de messias is (1 Johannes 2:18-23); hun opkomst beantwoordt aan de bekende leer dat "de antichrist komt"... De nadruk op de valse leer in deze Johannijnse passages over de antichrist moet dan ook niet scherp worden gesteld tegenover de nadruk op de onderdrukkende heerschappij in de overleveringen over de messiaanse tegenstander - die zelf ook het motief van de valse leer bevatten, in de voorstelling van het beest met de mond dat grote dingen spreekt (Dan[iel] 7:8).... De antichrist was dus zeker een belangrijk vroeg-christelijk begrip. Niettemin bevatten de christelijke verwijzingen naar hem veel dat erop wijst dat hij, net als de figuur van de Christus of messias, afkomstig is uit het voorchristelijke jodendom in zijn Griekse en Romeinse omgeving. Deze opvatting strookt met het gebrek aan uitleg over de antichrist in het Nieuwe Testament, en wordt ondersteund door Joodse bronnen uit het einde van de Tweede Tempelperiode, die een antichrist-achtige figuur beschrijven zonder deze term te gebruiken; zij noemen hem eerder de goddeloze, Gog of Beliar. Van deze bronnen kan gezegd worden dat zij de kloof overbruggen tussen de reeds genoemde bijbelse passages, die getuigen van de verwachting van een messiaanse overwinning en van een uiteindelijke aartsvijand van Israël.[v]

Horbury's punt is dat, hoewel een ontwikkelde leer van de antichrist inderdaad van christelijke oorsprong is, de component van die christelijke leer die de antichrist had als een keizerlijke tiran die erop uit is de heerschappij van de Messias tegen te werken, voorchristelijk en van joodse oorsprong is.[vi]

KIJKEN! DR. HEISER LEGT HET "OMKEREN VAN HERMON" UIT

Tweede Tempel Joodse Demonologie

Horbury's verwijzing naar "de boze, Gog of Beliar" brengt ons bij een derde achtergrondelement voor de bespreking van het Beest (Antichrist) uit Openbaring. Belial (in sommige Dode Zee-rollen ook gespeld als "Beliar") is de leider van de machten der duisternis en als zodanig een parallel met zowel Satan als de antichrist in de nieuwtestamentische theologie. Torleif Elgvin geeft een adequate samenvatting:

Uit Elgvin's overzicht van de gegevens blijkt dat de leider van de Wachters voor de Joodse theologie van de Tweede Tempelperiode verschillende namen droeg: Semihaza, Mastema, Belial, of de Prins der Duisternis. De laatste titel overlapt duidelijk met de manier waarop het Nieuwe Testament over Satan spreekt (vgl. Efeziërs 2:2 met Efeziërs 6:12; Johannes 12:31). Hoewel er in de Bijbel geen expliciet verband bestaat tussen Satan en de overtredende zonen van God uit Genesis 6:1-4, is het niet moeilijk te zien hoe Joodse denkers de twee op één lijn zouden hebben gebracht. Het idee dat Satan een soort goddelijke rebel is bij uitstek lijkt de logica te zijn - gevolgd door de veronderstelling dat hij het was die de Wachters op het idee bracht om samen te leven met menselijke vrouwen. Nogmaals, geen enkele Bijbelse of Tweede Tempel Henochiaanse tekst zegt dat. Het punt is dat tenminste sommige Joden deze associatie maakten.

De samenvatting van Elgvin maakt ook een nauwkeurig onderscheid tussen de oorspronkelijke overtredende Wachters, die gebonden en gevangen werden gehouden tot de eindtijd van het oordeel, en de latere groep kwade Wachtersgeesten die bij hun dood uit de lichamen van de Nephilim werden bevrijd. Hij vervolgt:

Volgens het Damascus Document zijn de Wachters van de hemel gevallen omdat zij de voorschriften van God niet volgden (CD 2:18). Dit Qumranische werk schrijft het opstaan van Mozes en Aäron toe aan de Lichtvorst en hun tegenstanders aan Belial: "Want in oude tijden, tijdens de eerste bevrijding van Israël, stonden er Mozes en Aäron op, door de hand van de Lichtvorst; en Belial heeft met zijn sluwheid Jannes en zijn broers opgewekt" (CD 5:18-19). In de huidige tijd is heel Israël onderworpen aan de heerschappij van Belial (CD 4:12-19). Het eerste deel van de Regel van de Gemeenschap, schrijft een verbindingsceremonie voor die door de gemeenschap moet worden gehouden "gedurende alle dagen van Belials heerschappij" (1QS 1:18; 2:19)-de huidige tijd is "Belials heerschappij" op aarde (vgl. Jn[Johannes] 12:31; 14:30; 16:11, "de vorst der wereld"). De liturgie laat de zonen van het licht vervloekingen uitspreken tegen de zonen van de duisternis, "de mannen van het lot van Belial" (1QS 2:4-5).[viii]

In deze Dode Zee Rol portretteert de Joodse schrijver Belial duidelijk zoals het Nieuwe Testament Satan portretteert. Hij staat tegenover "de Prins der lichten", die volgens de meeste Qumran-geleerden moet worden geïdentificeerd met Michaël (die in Daniël 10:21 en 12:1 Israëls "vorst" wordt genoemd). Verschillende Dode Zee-rollen beschrijven een grote eindtijdoorlog tussen de messiaanse vorst, zijn heiligen en zijn trouwe menselijke volgelingen en Belial en zijn goddelijke en menselijke strijdkrachten.[ix]

Beschouw het beeld dat Elgvin schetst. Sommige Joodse schrijvers uit de Tweede Tempelperiode zagen Satan als de katalysator achter de opstand van de Wachters. De Wachtersgeesten (demonische krachten) zaten op hun beurt weer achter het verzet tegen mensen als Mozes. Deze geesten werken voor Satan/Belial en helpen hem zijn heerschappij in het huidige tijdperk te beheren. In de eindstrijd werken deze geesten samen met mannen die op één lijn staan met Satan/Belial ("mannen van Belial"). De veronderstelling is dus, dat het leger van Belial een menselijke aanvoerder moet hebben - de antichrist.

Deze gedachtegang wordt gerechtvaardigd door passages in andere boeken van de Pseudepigrapha. Bijvoorbeeld in Sibylline Oracles 3.63-70,[x] lezen we:

Dan zal Beliar uit de Sebastēnoi komen en hij zal de hoogte der bergen opheffen, hij zal de zee opheffen, de grote vurige zon en de blinkende maan, en hij zal de doden opwekken en vele tekenen voor de mensen verrichten. Maar zij zullen bij hem niet werkzaam zijn. Maar hij zal ook mensen op een dwaalspoor brengen, en hij zal vele trouwe, uitverkoren Hebreeën op een dwaalspoor brengen, en ook andere wetteloze mensen die nog niet naar het woord van God hebben geluisterd.

Het merendeel van de verschillende boeken die bekend staan als de Sibylline Orakels kunnen met zekerheid worden gedateerd op ca. 150-117 v. Chr. via specifieke chronologische aanwijzingen in de boeken. Veel van de orakels zijn echter van later datum. Zoals Collins opmerkt:

De uitdrukking ek [van] Sebastēnōn betekent "uit de lijn van de Augusti." In dit geval kan Beliar het best geïdentificeerd worden met Nero. Deze interpretatie wordt ondersteund door twee parallellen. Ten eerste is er de prominente aanwezigheid van Nero als eschatologische tegenstander in het hele Sibylline-corpus. Ten tweede wordt in de Hemelvaart van Jesaja 4:1 duidelijk gezegd dat Beliar komt in de gedaante van Nero ("een wetteloze koning, de moordenaar van zijn moeder"). Waarschijnlijk moet Sibylline Orakels 3.63-74 dus worden opgevat als een verwijzing naar Nero. Het werd ergens na 70 na Christus toegevoegd om deze verzameling aan te passen aan de huidige eschatologische verwachtingen.[xi]

Deze selectie uit de Sibylline Orakels toont ons dat Joden die tegen het einde van de Tweede Tempelperiode leefden, verwachtten dat Beliar zich zou manifesteren, en misschien zou incarneren, als een mens. Deze gedachtegang wordt wellicht gesuggereerd door Nahum 1:11, 15b:

Uit u kwam iemand die kwaad beraamde tegen de Heer, een waardeloze raadgever (yōʿēṣ belîyaʿal; lit. "een raadgever van/aan Belial").

De context van deze verwijzingen is niet de eindtijd. Het boek Nahum is duidelijk geschreven als een orakel tegen Nineve, de hoofdstad van Assyrië (Nahum 1:1). Niettemin konden (en konden) Joden uit de Tweede Tempelperiode in deze teksten de grote vijand van de Messias zien.

BEKIJK ALLE 4 PROGRAMMA'S MET DR. HEISER IN DE "COMPANION TO THE BOOK OF HENOCH" SERIE!

---

---

---

Bijvoorbeeld, een andere Qumran tekst, 4QPseudo-Ezekiel (4Q386), bevat deze uitspraak:

En yhwh zei: "Een zoon van Belial (belîyaʿal) zal samenspannen (ḥashab) om mijn volk te onderdrukken, ⁴maar Ik zal hem verhinderen, en zijn heerschappij zal niet bestaan; maar een menigte zal worden verontreinigd, nakomelingen zullen niet overblijven. ⁵En van de wijnstok zal geen nieuwe wijn komen, noch zal de bij (?) honing maken. [Blank] En de ⁶wreker zal ik in Memphis doden en ik zal mijn zonen uit Memphis doen vertrekken; ik zal mij naar hun re[mn]ant [overblijfsel] keren."[xiii]

De tekst beschrijft een "zoon van Belial" die duidelijk een menselijke eschatologische vijand is. Een geleerde merkt over 4Q386 op:

We mogen hieruit afleiden dat de "zoon van Belial" zelf niet tot Gods volk behoort. De combinatie van belîyaʿal en het werkwoord ḥashab ["plot"] doet denken aan Nah[um] 1:11.... Die bijbelse passage verwijst naar Mesopotamië, evenals 4Q386 1 iii..... Wat we in dit geschrift hebben gevonden is een individu dat slecht is, dat tiranniek handelt en nauwe banden heeft met Satan (belîyaʿal).... [Het is mogelijk dat de tweede-eeuwse auteur [van 4Q386] zijn eigen tijd als pre-eschatologisch ervoer en de vreemde heerser van zijn eigen dagen afbeeldde als een "zoon van Belial"... [De meest voor de hand liggende kandidaat is Antiochus IV Epifanes.[xiv]

De Tweede Tempel Joodse demonologie stelt ons daarom in staat verschillende observaties te maken die in verband staan met de militaire tiran waarvan de Joden geloofden dat hij tegen de Messias zou vechten:

• Joden uit deze periode geloofden dat de demonen, de Watcher geesten van de dode Nephilim, deel uitmaakten van een eindtijdleger tegen de Messias en zijn volgelingen.
• Het leger van duistere machten werd geleid door een bovennatuurlijke figuur die afwisselend Belial, Beliar, Mastema, Semihaza werd genoemd. De laatste naam is een andere verbinding met de Wachters in de hoofden van de Tweede Tempel Joden.
• Dit demonische leger vocht samen met de volkeren der aarde, de vijanden van Israël.
• De menselijke vijanden van Israël zouden worden geleid door een kwaadaardige tiran, de "koning der koningen der aarde" (Ass. Mozes 8:1). Historische figuren als Sennacherib van Assyrië of Antiochus of een Romeinse keizer waren allemaal prototypes van deze vijand.

Deze inleidende begrippen zijn belangrijk voor onze studie. Het bovenstaande illustreert hoe de antichrist kan zijn opgevat als "de vleesgeworden Satan (Beliar)". Maar dit is niet het enige perspectief op het profiel van de antichrist dat in het denken over de Tweede Tempelperiode kon worden gehanteerd. De grote vijand van de eindtijd is misschien niet de vleesgeworden Satan, maar misschien een belichaamde Wachter-geest die met Satan samenwerkt.

Om dit alternatief te begrijpen, moeten we bedenken dat voor de joden uit de tweede tempel de demonen uit het Nieuwe Testament onstoffelijke Wachtersgeesten waren, die uit de lichamen van de Nephilim-reuzen kwamen. Dat betekent dat wanneer schrijvers de antichrist in verband brachten met reuzen of de gevallen Wachters die uiteindelijk verantwoordelijk waren voor de reuzen, zij niet beweerden dat de antichrist een reus zou zijn. Er is inderdaad geen bewering van die aard in het oude materiaal. In plaats daarvan zouden deze oude schrijvers de antichrist in verband hebben gebracht met de demonische Wachtersgeesten van de reuzen.

VOLGENDE: De antichrist, de Wachters en de Nephilim.

---

Eindnoten:

[i] Voor een kort overzicht van het historische wetenschappelijke "heen en weer" over de vraag of het concept van de Antichrist uitsluitend christelijk is of diepe joodse wortels heeft, zie William Horbury, Messianism among Jews and Christians: Twaalf bijbelse en historische studies (Londen: T&T Clark, 2003) 328-330. Horbury merkt bijvoorbeeld op: "De antichrist lijkt net zo eigen aan het christendom als de duivel met horens en een staart. Deze indruk wordt door veel recente studies ondersteund. Zo beweren G. C. Jenks, C. E. Hill en L. J. Lietaert Peerbolte allemaal dat de figuur van de antichrist een christelijke ontwikkeling is. In vroegere jaren werd hij daarentegen als oorspronkelijk joods beschouwd door Wilhelm Bousset, Moritz Friedländer, Louis Ginzberg en Israel Lévi. Toen echter drong Paul Billerbeck (1926), met een beknopte samenvatting van een schat aan materiaal, erop aan dat er, ondanks de schijn, inhoudelijk vrijwel geen contact was tussen de oude joodse literatuur en het Nieuwe Testament over de antichrist; in de joodse bronnen had de messias politieke tegenstanders, maar de christelijke antichrist was een religieuze figuur. Meer recentelijk heeft Stefan Heid, in een boek dat in 1990 werd voltooid, erkend dat Bousset fundamenteel gelijk had. Een tegenstelling tussen christelijke en joodse bronnen, die in zekere zin herinnert aan die van Billerbeck, is niettemin weer op de voorgrond getreden. Voor Jenks (1991), Hill (1995) en Lietaert Peerbolte (1996) komt de verwachting van een vijand die zich specifiek tegen de messias verzet eerst voor bij de vroegste christenen, en niet bij de niet-christelijke of voorchristelijke joden. Voorchristelijke tradities, zo wordt gesteld, verwijzen eerder naar een eschatologische tiran, een laatste aanval van kwade machten, of de bijbehorende valse profetie, dan naar een messiaanse tegenstander die met recht antichrist genoemd kan worden. Maar zoals Belial met horens nu spookachtig opdoemt in Qumran-teksten (zie 11Q Apocryphal Psalmsa, col. iv, regels 6-7), zo kan men zich honderd jaar na Bousset opnieuw afvragen of Antichrist niet voorchristelijk is en zowel joods als christelijk. Met betrekking tot de Joden in het Romeinse rijk is deze vraag preciezer. Was de antichrist in het vroege rijk een joodse tegenhanger van Griekse en Romeinse opvattingen over de grote vijand van een verlossende koning? Zo ja, dan zouden Joden en heidenen in dit en vele andere opzichten een grotendeels vergelijkbaar patroon van hoop en vrees voor de toekomst hebben gedeeld." Zoals uit onze eigen discussie zal blijken, heeft Horbury deze laatste vraag bevestigend beantwoord. In reactie op hun Romeinse overheersers beschreven de Joden inderdaad een grote tiran die, logischerwijs, zou trachten het rijk te verdedigen tegen de messiaanse zoon van David. Enkele studies waar Horbury in bovenstaand citaat op wijst zijn: G. C. Jenks, The Origins and Early Development of the Antichrist Myth (Beihefte zur Zeitschrift für die neutestamentliche Wissenschaft und die Kunde der älteren Kirche 59; Berlijn en New York, 1991); L. J. Lietaert Peerbolte. Lietaert Peerbolte, The Antecedents of Antichrist: a Traditio-historical study of the Earliest Christian Views on Eschatological Opponents (Leiden, 1996); C. E. Hill, "Antichrist from the Tribe of Dan," Journal of Theological Studies, new series 46 (1995): 99-117. Zie ook Geert Wouter Lorein, The Antichrist Theme in the Intertestamental Period (Library of Second Temple Studies 44. London: Bloomsbury T & T Clark, 2003).

[ii] Horbury, 330. We zullen het Gog-materiaal behandelen in hoofdstuk 11.

[iii] Zoals Bauckham opmerkt: "Er is algemene overeenstemming dat Jude's bron in v 9 het verloren einde was van het [Testament van Mozes]...voor ons alleen bewaard gebleven in Latijnse vertaling." (Richard J. Bauckham, 2 Peter, Jude [vol. 50; Word Biblical Commentary; Dallas: Word, Incorporated, 1998], 67). Bauckham neemt in zijn commentaar een lange excursie op over andere Tweede Tempel teksten uit Qumran die Jude op de hoogte brachten van het idee uitgedrukt in Jude 9 ("Excursus: The Background and Source of Jude 9," 2 Peter, Jude, 65-76).

[iv] De vertaling is die van James H. Charlesworth, The Old Testament Pseudepigrapha (vol. 1; New Haven: Yale University Press, 1983) 930-931.

[v] Horbury, 332-333.

[vi] Het Tweede Tempel Joodse profiel van de grote eindtijdvijand van de Messias schildert deze figuur consequent af als een kwaadaardige tiran, onderscheiden van Satan/Belial, maar in competitie met of gemachtigd door Satan/Belial. Joden uit die tijd begrepen deze figuur niet als een Joodse pseudo-messias, dat wil zeggen een figuur die de Joden ten onrechte zouden omarmen als de messiaanse zoon van David. Het profiel van de grote vijand van de eindtijd, degene die christenen zouden identificeren als de antichrist van de eindtijd, wijst op een man die zich verzet tegen de Messias, niet iemand die zich voordoet als Messias. Zie Appendix V voor meer details.

[vii] T. Elgvin, "Belial, Beliar, Devil, Satan," Dictionary of New Testament Background: A Compendium of Contemporary Biblical Scholarship (red. Craig A. Evans en Stanley E. Porter; Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 2000) 153-154.

[viii] Ibid., 156.

[ix] De belangrijkste teksten in dit verband zijn de Oorlogsrol (1QM); De Oorlogsregel (4Q285 of 4QSM, ook bekend als 4QSefer ha-Milhamah).

[x] Zoals ik elders heb geschreven: "^ is een verzameling profetische uitspraken toegeschreven aan een vrouwelijke profetes, bekend als de sibyl, regelmatig beschreven als een oudere vrouw of oude heks. De sibyl is eigenlijk een legendarische figuur die bekend is uit klassieke bronnen, met name de Aeneis van Vergilius. Zij had haar reputatie echter al ver voor Vergilius' tijd verworven. Romeinse bronnen vermelden soms sibillen, en de Romeinen hielden hun orakels bij voor raadpleging in tijden van crisis. In de Hellenistische periode, de periode waarin de Sibylline Orakels werden gecomponeerd, zouden er verschillende sibyllen zijn.... [Een kenmerkend Joods element] in Boek 3 [is de] verwijzing naar het uiteindelijke goddelijke oordeel wanneer "de zonen van de grote God vreedzaam rond de tempel zullen wonen" (702-3) en God "een koninkrijk voor alle leeftijden onder de mensen zal oprichten" (767-68)". (Ken Penner en Michael S. Heiser, "Old Testament Greek Pseudepigrapha with Morphology" [Bellingham, WA: Lexham Press, 2008]).

[xi] John J. Collins, "Sibylline Oracles," in James H. Charlesworth, The Old Testament Pseudepigrapha (vol. 1; New York; London: Yale University Press, 1983) 360.

[xii] David W. Baker, Nahum, Habakkuk and Zephaniah: An Introduction and Commentary (vol. 27; Tyndale Old Testament Commentaries; Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 1988) 31.

[xiii] Ibid., 775-777.

[xiv] Geert Wouter Lorein, The Antichrist Theme in the Intertestamental Period (vol. 44; Journal for the Study of the Pseudepigrapha; London: T & T Clark International, 2003) 150.

Bron: PART 14: ENOCH, THE WATCHERS, AND THE FORGOTTEN MISSION OF JESUS CHRIST—The Sin of the Watchers, the Nephilim, and the Antichrist » SkyWatchTV