www.wimjongman.nl
HENOCH, DE WACHTERS EN DE VERGETEN MISSIE VAN JEZUS CHRISTUS - DEEL 1
23 februari 2023 - door SkyWatch Editor
COMMENTAAR VAN DE REDACTIE: Deze nieuwe serie wordt aangeboden als memoriam van Dr. Michael Heiser die met zijn werkelijk baanbrekende onderzoek naar de Goddelijke Raad en het Henochiaanse wereldbeeld (gebaseerd op het boek Henoch en zijn verbinding met de Hebreeuwse theologie vóór en ten tijde van Jezus) de deur opende voor een rijker begrip van het Leven van Christus dan voorgaande generaties zich hadden kunnen voorstellen. Deze serie weerspiegelt de inhoud van de toonaangevende boeken die door Defender Publishing voor Dr. Heiser-Reversing Hermon zijn gepubliceerd: Enoch, the Watchers, and the Forgotten Mission of Jesus Christ en zijn tweedelige boekenset A Companion to the Book of Enoch: A Reader's Commentary, Volume 1: The Book of the Watchers en Vol II: The Parables of Enoch. LET OP: ALLE WINST UIT DE VERKOOP VAN DR. MICHAEL HEISER'S BOEKEN VAN SKYWATCHTVSTORE.COM WORDT GEDONEERD AAN ZIJN WEDUWE TIJDENS DEZE SERIE.
Inleiding
Deze serie gaat over de belangrijke invloed die het verhaal over de zonde van de Wachters in 1 Henoch 6-16 heeft gehad op het denken van de schrijvers van het Nieuwe Testament. Voor degenen voor wie 1 Henoch onbekend klinkt, is dit het oude apocalyptische literaire werk dat in de volksmond (maar onnauwkeurig) bekend staat als "het Boek van Henoch."[i] De meeste geleerden geloven dat 1 Henoch oorspronkelijk in het Aramees werd geschreven, misschien al in de derde eeuw voor Christus. [ii] De oudste fragmenten van het boek werden gevonden tussen de Dode Zee Rollen en gedateerd op ruwweg de tweede eeuw voor Christus. Dit plaatst het boek precies in het midden van wat geleerden de Tweede Tempel Periode noemen (ca. 500 voor Christus - 70 na Christus), een tijdperk dat gewoonlijk de "Intertestamentische Periode" wordt genoemd. In dit boek wordt de meer academische benaming gebruikt ("Tweede Tempelperiode").
De taak
De term "Wachters" is bijbels. De Wachters (Aramees: ʿirin)[iii] komen alleen voor in het boek Daniël in de Bijbel (Daniël 4:13,17,23), waar zij ook "heiligen" worden genoemd. In Daniël zijn zij dus "goede" leden van Gods gevolg. De term komt vaker buiten de Bijbel voor in Joodse literatuur die is samengesteld tussen het Oude en Nieuwe Testament.
Het Wachtersverhaal van 1 Henoch, zoals veel lezers zich zullen herinneren, is een uitbreiding van de episode beschreven in Genesis 6:1-4, waarin "de zonen van God (Hebreeuws: beney ha-ʾelohim) binnenkwamen bij de dochters van de mens" (Genesis 6:4, ESV). Bijgevolg is "Wachters" de favoriete Henochiaanse term (naast andere) voor de goddelijke "zonen van God."[iv] Hoewel het verhaal van deze bovennatuurlijke opstand weinig ruimte inneemt in Genesis, kreeg het veel aandacht tijdens de Tweede Tempelperiode. Zoals we zullen zien is deze aandacht niet perifeer voor de bijbelse theologie.
De reden voor deze bewering is eenvoudig en zal in detail worden aangetoond: De Henochiaanse versie van de gebeurtenissen in Genesis 6:1-4 bewaart en de oorspronkelijke Mesopotamische context doorgeeft van de eerste vier verzen van het zondvloedverslag. Elk element van Genesis 6:1-4 heeft een Mesopotamisch contrapunt - een theologisch doel dat de reden verschaft waarom deze vier verzen überhaupt in de geïnspireerde tekst terecht zijn gekomen.
Verbindingen met dat achtergrondverhaal zijn te vinden in het Oude Testament, maar ze zijn verspreid en niet systematisch gepresenteerd. Dit is niet het geval in de Tweede Tempel Joodse literatuur zoals 1 Henoch. Boeken als 1 Henoch behouden alle Mesopotamische aanknopingspunten met Genesis 6:1-4 bij de presentatie van hun uitgebreide hervertelling van de gebeurtenissen in die bijbelse passage. De Henochiaanse hervertelling van het verhaal vindt op zijn beurt zijn weg naar het Nieuwe Testament, het duidelijkst in de boeken van Petrus en Judas, maar, zoals dit boek zal laten zien, doen andere schrijvers van het Nieuwe Testament hetzelfde. Anders gezegd, details in bepaalde passages in het Nieuwe Testament die verband houden met de Genesis 6:1-4 episode kunnen alleen worden herleid tot 1 Henoch, en die elementen zijn op hun beurt heel consistent met de oorspronkelijke Mesopotamische context van Genesis 6:1-4. Dit betekent dat het Henochiaanse verhaal niet alleen belangrijke details verschaft over hoe Genesis 6:1-4 moet worden begrepen, maar ons ook vertelt hoe bepaalde interpretaties van die passage die zowel in de vroege kerk als in het moderne christendom populair zijn (b.v. de "Sethische" interpretatie) de oorspronkelijke context van Genesis 6:1-4 fundamenteel schenden.
Dit is allemaal goed en wel voor degenen die de algemene incoherentie van de Sethische visie en andere niet-bovennatuurlijke interpretaties al zien. Maar het idee dat de zonde van de Wachters een veelvuldig theologisch referentiepunt was voor de schrijvers van het Nieuwe Testament, zal voor de meeste lezers nieuw zijn. Het is niet nieuw voor geleerden die zich richten op het Nieuwe Testament en de Tweede Tempelperiode. Er bestaat in feite een aanzienlijke hoeveelheid wetenschappelijke, door vakgenoten beoordeelde literatuur die dit punt aantoont. Dit boek leunt zwaar op die literatuur.
Als je een modern christen zou vragen: "Waarom is de wereld en de hele mensheid zo door en door slecht?", dan is de kans groot dat het antwoord "de zondeval" zal zijn. Wij zijn door de kerkgeschiedenis (oud en modern) geconditioneerd om voor een dergelijke theologie alleen naar Genesis 3 te kijken. Maar als je een Jood uit de Tweede Tempelperiode dezelfde vraag zou stellen, zou het antwoord heel anders zijn. Ja, de intrede van de zonde in Gods goede wereld vond plaats in Eden, maar het unanieme getuigenis van het jodendom van de tweede tempel is dat de Wachters de schuld zijn van de verspreiding van het kwaad op aarde. De schrijvers van het Nieuwe Testament, die overwegend Joods zijn en voortkomen uit de Tweede Tempelperiode, geven vaker wel dan niet hetzelfde beeld weer. Wij zien het alleen niet, omdat wij eerlijk gezegd geen Joodse ogen uit de tweede tempel hebben. Wij missen wat het oorspronkelijke publiek zou hebben gezien.
Om onze aandacht te beperken: een aantal passages in het Nieuwe Testament zeggen wat ze zeggen omdat ze literaire uitdrukking zijn van een belangrijk thema in de nieuwtestamentische theologie - de omkering van de slechtheid die het menselijk ras heeft doordrongen. Veel lezers zullen herkennen dat de berg Hermon de plaats is waar, volgens 1 Henoch 6:6, de Wachters afdaalden en een eed aflegden om de in Genesis 6:1-4 beschreven overtreding te begaan. De titel van dit boek, Reversing Hermon, verwijst naar het idee - in een verrassend aantal passages in het Nieuwe Testament verborgen - dat wat er in Genesis 6:1-4 gebeurde moest worden teruggedraaid als onderdeel van het herstel van het oorspronkelijke visioen van Eden. Die omkering werd, wordt en zal worden volbracht door de Messias, Jezus van Nazareth.
Mijn taak in dit boek is om de schellen van onze eigen traditie van onze ogen te verwijderen, tenminste wat betreft het belang van het Wachtersverhaal van 1 Henoch voor het begrijpen van delen van het Nieuwe Testament. Daarbij zal ik trachten serieuze, peer-reviewed wetenschap toegankelijk te maken voor geïnteresseerde lezers buiten het gilde van de academische wereld. Daarom is dit geen boek vol speculaties. Het is een boek dat lezers toegang geeft tot het beste in de huidige wetenschap over 1 Henoch, andere Tweede Tempel Joodse literatuur (bijv. het Boek der Reuzen dat gevonden is tussen de Dode Zee Rollen), en hun relatie tot het Nieuwe Testament.[v]
WATCH! DR. HEISER VERKLAART "REVERSING HERMON".
Belemmeringen voor de taak
De meeste christenen en christelijke leiders weten bijna niets over 1 Henoch. Weinigen hebben het boek gelezen. Bijgevolg is het onredelijk te verwachten dat de meeste christenen ooit hebben nagedacht over het belang van 1 Henochs verhaal over hoe de zonde van de Wachters en de corruptie van de mensheid door de Messias moesten worden teruggedraaid. Dit element van de nieuwtestamentische theologie is fundamenteel afwezig in het populaire christelijke begrip van het Nieuwe Testament. Er zijn verschillende redenen voor deze systematische onwetendheid.
Eerst en vooral is er de kwestie van de canoniciteit. Een handvol belangrijke vroeg-christelijke schrijvers, zoals Tertullianus, Irenaeus, Origenes en Clement, bepleitten 1 Henoch als canoniek of beschouwden het als gezaghebbend over bepaalde waarheids- en leerstellingen. Het boek werd alleen in de Ethiopische kerk als volledig canoniek erkend.[vi]
Een boek dat door het grootste deel van het christendom niet als geïnspireerd wordt beschouwd, zo wordt velen verteld, is niet waardevol voor het bijbels begrip. Bijgevolg lezen veel christenen, in tegenstelling tot Petrus en Judas, wier bijdragen aan het Nieuwe Testament getuigen van een grondige kennis van 1 Henoch, nooit 1 Henoch, maar worden zij zelfs ontmoedigd om dit te doen. Ik beschouw het boek 1 Henoch niet als geïnspireerd en canoniek, maar dat is geen excuus om het bij de bestudering van de Schrift te verwaarlozen. Eerlijk gezegd getuigt dit hele boek van een dwaasheid door deze onoplettendheid.
De veronderstelling dat niet-geïnspireerde oude boeken niet waardevol zijn voor het begrijpen van de Schrift is zeer onjuist. Bijbelse schrijvers in beide testamenten tonen gedetailleerde kennis van oude geschriften die nu bekend zijn in de moderne wereld. Dat dit materiaal niet geïnspireerd was, stoorde de bijbelschrijvers niet. Het is onder geleerden bijvoorbeeld algemeen bekend dat de oudtestamentische verbonden de structuur volgen van verschillende soorten oude verdragen uit het Nabije Oosten,[vii] dat profeten en psalmisten citeren uit de Baälcyclus (bijv. KTU 1.5.I; Psalm 74:13), en dat Salomo voor Spreuken 22:17-23:11 materiaal ontleende aan de Wijsheid van Amenemope. In het Nieuwe Testament zijn Paulus' citaten van Griekse dichters welbekend (Handelingen 17:28, Epimenides en Aratus; 1 Korintiërs 15:33, Euripedes of Menander; Titus 1:2, Epimenides), evenals het gebruik van de apocriefe ("deutero-canonieke" voor rooms-katholieken) Wijsheid van Salomo in Hebreeën 1:2 (Wijsheid van Salomo 7:26). Dit zijn lang niet de enige gevallen.
Een tweede factor is dat de reputatie van 1 Henoch is bezoedeld door verkeerd denken over de aard van de moderne verzameling boeken waarin het door geleerden is gegroepeerd: de Pseudepigrapha. Het volgende is representatief: "De Pseudepigrapha boeken zijn die boeken die duidelijk vals en niet-authentiek zijn in hun totale inhoud" en "geen formule als 'er staat geschreven' of 'de Schrift zegt' is verbonden met deze citaten."[viii] Deze beweringen zijn onsamenhangend. Wat de eerste betreft, betekent het feit dat Petrus en Judas inhoud omarmen die aantoonbaar uit 1 Henoch afkomstig is, dat de inhoud van dat boek, hoewel niet canoniek, niet als volledig niet-authentiek kan worden beschouwd. Wat het tweede betreft: sommige vroege kerkelijke schrijvers citeren 1 Henoch inderdaad met formuleringen als "Want de Schrift zegt" en "Want er staat geschreven."[ix]
Zoals hierboven opgemerkt maakt 1 Henoch deel uit van een groep oude werken die bij geleerden bekend staan als de Pseudepigrapha. De term betekent niet "valse geschriften" in de zin dat de inhoud van deze boeken als volledig vals moet worden beschouwd. De term verwijst eerder naar de praktijk om geschreven werken te produceren en vervolgens het auteurschap ervan toe te schrijven aan iemand (echt of ingebeeld) anders dan de eigenlijke auteur. Deze praktijk was gebruikelijk in de antieke wereld en moet worden onderscheiden van literaire vervalsingen. De bekende nieuwtestamentische geleerde D.A. Carson schrijft:
Een literaire vervalsing is een werk geschreven of gewijzigd met de bedoeling te misleiden. Alle literaire vervalsingen zijn pseudepigrafisch, maar niet alle pseudepigrapha zijn literaire vervalsingen. Er is een aanzienlijke klasse van pseudepigrafische geschriften die in de loop van hun overdracht op de een of andere manier in verband werden gebracht met een of andere figuur. Deze verbanden tussen een tekst en een antieke figuur, hoe misleidend ook, werden met de beste wil van de wereld gemaakt.[x]
De motivatie om onder een pseudoniem of een nom de plum te schrijven varieerde, goedbedoeld of onbetamelijk. Voor ons doel kan het werk van 1 Henoch niet met argwaan worden bekeken, alleen omdat het zeker is dat de bijbelse figuur van Henoch het boek niet heeft geschreven.[xi] Canonieke boeken die genoemd zijn naar bijbelse figuren waarvoor geen bewijs bestaat dat hun naamgenoot iets van het schrijven heeft gedaan, zijn onder andere Job, 1 en 2 Samuël, en Jozua. Het ontbreken van bewijs voor het auteurschap van een naamgenoot van een boek dat zijn naam draagt, is geen meetbare ontkrachting van de waarde van een werk. Tijdens de Tweede Tempelperiode was pseudepigrafische literatuur heel gewoon. De praktijk ontmoedigde gelovige Joden niet om dergelijke boeken te lezen.[xii] Petrus en Judas zijn duidelijke voorbeelden.
Zoals dit boek zal aantonen, waren Petrus en Judas niet de enigen. De schrijvers van het Nieuwe Testament namen het verhaal van de Wachters in 1 Henoch 6-16 serieus. Hoewel verschillende specifieke uitspraken in de brieven van Petrus en Judas rechtstreeks tot het boek kunnen worden herleid, informeert 1 Henoch andere schrijvers van het Nieuwe Testament op diepgaande manieren en beïnvloedt het daarom ook de theologische inhoud van wat zij onder inspiratie schreven.
BEKIJK ALLE 4 PROGRAMMA'S MET DR. HEISER IN DE "COMPANION TO THE BOOK OF ENOCH" SERIE!
Genesis 6:1-4 in zijn oorspronkelijke oude context
Het zal niet ongebruikelijk lijken dat we onze studie beginnen in Genesis 6:1-4. Dat is tenslotte de passage achter het verhaal over de zonde van de Wachters in 1 Henoch. Maar het is misschien onverwacht dat we ook veel tijd zullen besteden aan het oude Mesopotamië. Zoals we zullen zien hebben Genesis 6:1-4 en het verhaal van de Wachters diepe wortels in de Mesopotamische literatuur. Dit is een feit waarmee geleerden van 1 Henoch goed bekend zijn, maar wat de meeste lekenlezers niet kennen.[xiii]
Meer specifiek wordt het verhaal van de zonen van God en de Nephilim in Genesis 6:1-4 ingekaderd door het Mesopotamische verhaal van de zeven wijze, goddelijke wijzen - de apkallu. Het Mesopotamische materiaal heeft expliciete, onmiskenbare punt-voor-punt parallellen met Genesis 6:1-4. Deze parallellen laten zien dat de Genesispassage is geschreven als een theologische polemiek - een weerlegging van de Mesopotamische religieuze interpretatie van de gebeurtenissen voor en na de Zondvloed. Inzicht in de nauwe relatie tussen de apkallu sage en Genesis 6:1-4 is om verschillende redenen cruciaal voor het begrijpen van het Hoedersverhaal in 1 Henoch:
- Het Watcher-verhaal is een uitbreiding van Genesis 6:1-4.
- Verscheidene van de elementen die in 1 Henoch aan Genesis 6:1-4 worden toegevoegd komen nergens in het Oude Testament voor, maar zijn zowel in het Mesopotamische materiaal als in het Nieuwe Testament aanwezig.
- Uit het bovenstaande blijkt dat de schrijver van 1 Henoch de oorspronkelijke Mesopotamische context van Genesis 6:1-4 kende en bewaarde.
- Deze bewaring vereist dat we het verhaal over de Wachters serieus nemen, ook al staat het niet in de canon, en dat we Genesis 6:1-4 bovennatuurlijk interpreteren, waarbij we de zonen van God (de Wachters) opvatten als goddelijk, en hun nakomelingen, de Nephilim, als mensen - maar niet alleen als mensen.
- Deze context en de bewaring ervan helpen ons te begrijpen hoe het Wachtersverhaal van 1 Henoch het denken van Petrus, Judas en andere schrijvers van het Nieuwe Testament heeft beïnvloed, en hoe het noodzakelijk is om het Wachtersverhaal als achtergrond te beschouwen bij de interpretatie van bepaalde passages in het Nieuwe Testament.
VOLGENDE: De Zonen van God en de Nephilim: Genesis 6:1-4 serieus nemen
Eindnoten:
[i] The appellation “Book of Enoch” is incorrect since there are other (different) books of Enoch besides 1 Enoch. There is 2 Enoch (also called the Slavonic Apocalypse of Enoch ), dated entirely to the late 1st century A.D., and 3 Enoch (also called the Hebrew Apocalypse of Enoch ), which dates to fifth or sixth centuries A.D.
[ii] See appendix II for more detail.
[iii] Technically precise transliteration has not been used in this book. Transliteration of words from biblical Hebrew, Aramaic, and Greek, along with other ancient languages, has been simplified for English-only readers.
[iv] On the divine nature of the sons of God in Gen. 6:1–4, see the extended discussion in Michael S. Heiser, The Unseen Realm: Recovering the Supernatural Worldview of the Bible (Lexham Press, 2015) 93–109.
[v] The material in the Book of Giants from Qumran overlaps with the content of 1 Enoch, most notably 1 Enoch 6–16, the expanded treatment of the episode of Gen. 6:1–4. This being the case, the present volume will include material from the Book of Giants in its discussion of the New Testament theme of “reversing Hermon.” See appendix II.
[vi] See appendix I: “Reception of 1 Enoch in the Early Church.”
[vii] R. Lopez, “Israelite Covenants in the Light of Ancient Near Eastern Covenants (Part 1 of 2),” Chafer Theological Seminary Journal 9:1 (2003): 97–102; idem, “Israelite Covenants in the Light of Ancient Near Eastern Covenants (Part 2 of 2),” Chafer Theological Seminary Journal 9:2 (2003): 92–111.
[viii] Norman L. Geisler and William E. Nix, A General Introduction to the Bible (Rev. and expanded; Chicago: Moody Press, 1986) 262.
[ix] See appendix I.
[x] D. A. Carson, “Pseudonymity and Pseudepigraphy,” ed. Craig A. Evans and Stanley E. Porter, Dictionary of New Testament Background: A Compendium of Contemporary Biblical Scholarship (Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 2000) 858.
[xi] No such argument can be made on any grounds. For example, the oldest textual remains of 1 Enoch date (perhaps) to the third century B.C., long after the lifetime of the antediluvian figure for whom it is named and concerning whom it has much to say. See appendix II.
[xii] D. A. Carson, “Pseudonymity and Pseudepigraphy,” 859; James H. Charlesworth, “Pseudonymity and Pseudepigraphy,” ed. David Noel Freedman, The Anchor Yale Bible Dictionary (New York: Doubleday, 1992) 540.
[xiii] See for example Helge S. Kvanvig, Roots of Apocalyptic: the Mesopotamian Background of the Enoch Figure and of the Son of Man (Neukirchener Verlag, 1988); idem, “The Watchers Story, Genesis and Atrahasis: A Triangular Reading.” Henoch 24 (2002), 17–21; Siam Bhayro, “Noah’s Library: Sources for 1 Enoch 6–11,” Journal for the Study of the Pseudepigrapha Vol 15.3 (2006): 163–177; James C. VanderKam, Enoch and the Growth of an Apocalyptic Tradition, Catholic Biblical Quarterly Monograph Series 16 (Washington, DC: Catholic Biblical Association of America, 1984); Loren T. Stuckenbruck, “Giant Mythology and Demonology: From the Ancient Near East to the Dead Sea Scrolls,” in A. Lange, H. Lichtenberger and K.F. Diethard (eds.), Demons: The Demonology of Israelite—Jewish and Early Christian Literature in Context of their Environment (Tübingen: Mohr Siebeck, 2003) 318–38; Alan Lenzi, Secrecy and the Gods: Secret Knowledge in Ancient Mesopotamia and Biblical Israel (The Neo-Assyrian Text Corpus Project; State Archives of Assyria Studies XIX; Helsinki, 2008).
Bron: ENOCH, THE WATCHERS, AND THE FORGOTTEN MISSION OF JESUS CHRIST—PART 1 » SkyWatchTV