Een toekomstige economische strategie voor vrede

20 december 2023 | Door Anna Mahjar-Barducci*

Als het Westen de Westelijke Jordaanoever niet wil veranderen in een tweede Gaza, moet het zijn beleid van buitenlandse hulp herzien.[1] Zoals de grote economische journalist Henry Hazlitt (1894-1993) ooit schreef: "Buitenlandse hulp van regering tot regering bevordert statisme, gecentraliseerde planning, socialisme, afhankelijkheid, verpaupering, inefficiëntie en verspilling."[2] Buitenlandse hulp bracht geen groei voor het Palestijnse volk. De prachtige woonwijken in Ramallah werden niet gebouwd door buitenlands hulpgeld, maar door Amerikaanse Palestijnen, die besloten om persoonlijk in het gebied te investeren.

In feite ontmoedigt buitenlandse hulp niet alleen het creëren van een ondernemerscultuur, maar het ontmoedigt ook stappen in de richting van vrede in door oorlog verscheurde gebieden. Zoals Nobelprijswinnaar economie Angus Deaton opmerkte: "Grote instromen van buitenlandse hulp veranderen de lokale politiek in negatieve zin en ondermijnen de instellingen die nodig zijn om groei op lange termijn te bevorderen. Hulp ondermijnt ook de democratie en burgerparticipatie, een direct verlies bovenop de verliezen die voortkomen uit het ondermijnen van de economische ontwikkeling."[3] In de loop der jaren is de Palestijnse Autoriteit (PA) in verband gebracht met corruptie en begon ze haar geloofwaardigheid onder de bevolking te verliezen. De leiders van de PA, die in luxueuze villa's in Ramallah wonen, bewezen het gelijk van de woorden van de Britse econoom Peter Bauer: "Hulp is een proces waarbij de armen in de rijke landen de rijken in de arme landen subsidiëren."[4]

In feite, zoals de in Zambia geboren econoom Dambisa Moyo verklaarde, "steunt hulp corrupte regeringen - door ze te voorzien van vrij te besteden geld."[5] Doordat buitenlandse hulp de rol van de PA versterkte, kon en mocht er geen nieuwe Palestijnse politieke leider opstaan in de West-Bank. Het enige alternatief voor de PA was Hamas, die een grote overwinning behaalde bij de recente studentenverkiezingen op de Birzeit Universiteit op de Westelijke Jordaanoever.[6] Hamas zelf - dat door de VS en de EU is aangemerkt als een terroristische entiteit - heeft zich politiek en militair kunnen vestigen in Gaza dankzij buitenlandse hulp (er is berekend dat van 2014 tot 2020 alleen al de agentschappen van de V.N. bijna 4,5 miljard dollar hebben uitgegeven in Gaza,[7] daarbij komen nog miljarden dollars van Qatar,[8] miljoenen van USAID en de EU[9] voor een Gazaanse bevolking van slechts twee miljoen mensen).

Wie beweert dat internationale hulp in Gaza de mensen helpt en niet Hamas, is naïef of liegt. In 2015, toen hij de hulp probeerde te rechtvaardigen, verklaarde de Qatarese ambtenaar Mohammed Al-Emadi duidelijk: "Als je Gaza wilt helpen. Hamas is je beste contact. Je moet hen steunen. Je mag ze niet, je mag ze dan niet. Maar ze controleren het land, weet je."[10] De controle over Gaza werd aan Hamas gegeven door buitenlandse hulp die hen in staat stelde om greep te houden op elke sector van de samenleving (d.w.z. ziekenhuizen, onderwijs, media, rechterlijke macht, veiligheid, etc.) Hetzelfde geldt voor de Palestijnse Autoriteit (PA) op de Westelijke Jordaanoever. De strijd tussen de PA en Hamas over wie de enige legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk is, gaat niet over morele waarden, maar over wie de hulp moet innen, want wie het geld controleert, heeft de macht.

Vandaar dat buitenlandse hulp elke kans om Gaza en de Westelijke Jordaanoever te veranderen in levendige pluralistische samenlevingen om zeep hielp. Dit gratis geld moedigde de ergste neigingen aan en moedigde de PA en Hamas aan om zich te ontdoen van elk alternatief voor hun autocratische heerschappij. Wie anders denkt, wordt als spion bestempeld en gevangen gezet of gedood. Bovendien deze hulp ontslaat de PA en Hamas ook van elke verantwoordelijkheid, want wat ze ook doen, hoe ze zich ook gedragen, ze zullen gratis geld blijven krijgen.

Alleen directe investeringen kunnen helpen om een andere Palestijnse samenleving op te bouwen. Particuliere investeringen in particuliere ondernemingen bevorderen productie, zelfredzaamheid en verantwoordelijkheid. "Het is door het aantrekken van buitenlandse particuliere investeringen dat de grote industriële naties van de wereld ooit werden geholpen. Zo werd Amerika zelf in de negentiende eeuw geholpen door Brits kapitaal bij het aanleggen van spoorwegen en het exploiteren van haar grote nationale rijkdommen," verklaarde Henry Hazlitt.[11] Het bevorderen van directe investeringen in plaats van buitenlandse hulp zou de controle van de overheid over alle aspecten van het leven beperken. Daardoor zou het monopolie van de PA en Hamas afnemen (een bekende commercial parafraserend: no money no party) en zouden nieuwe echte alternatieven zich verspreiden. In feite zijn directe investeringen geen giften, wat impliceert dat er belangen moeten worden geproduceerd, wat leidt tot een economisch systeem gebaseerd op privé-eigendom en individuele rechten.

Hazlitt voerde verder aan: "Would-be humanitaristen... [vertellen ons dat] geen vooruitgang mogelijk is zonder hulp van buitenaf. Deze theorie wordt vandaag de dag onophoudelijk verkondigd, alsof het een axioma is. Maar de geschiedenis van naties en individuen laat zien dat het niet waar is."[12] Inderdaad, buitenlandse hulp (d.w.z. gratis geld) helpt alleen de PA en Hamas om hun heerschappij te verlengen en het stopzetten ervan zou een moedige keuze zijn om een kans te geven op welvaart en vrede.

*Anna Mahjar-Barducci is een MEMRI Senior Research Fellow.

---

[1] Zie Buitenlandse hulp als middel voor Westers neokolonialisme, door Anna Mahjar-Barducci, Ynet, 3 september 2023; Migrantencrisis laat zien dat buitenlandse hulp heeft gefaald, door Anna Mahjar-Barducci, Modern Ghana, 9 september 2023.

[2] Fee.org/articles/foreign-investment-vs-foreign-aid/, 1 oktober 1970.

[3] Archive.nytimes.com/takingnote.blogs.nytimes.com/2015/10/12/what-angus-deaton-the-latest-nobel-winner-says-about-foreign-aid/, 12 oktober 2015.

[4] Twitter.com/steve_hanke/status/1672374388430077952

[5] Dambisa Moyo, Dead Aid, Farrar, Straus and Giroux, New York, 2 maart 2010, pp. 48-49.

[6] Arabnews.com/node/2309706/middle-east, 24 mei 2023.

[7]Apnews.com/article/business-middle-east-israel-foreign-aid-gaza-strip-611b2b90c3a211f21185d59f4fae6a90, December 20, 2021.

[8] Zie MEMRI Daily Brief No. 532, Netanyahu And Qatar Would Share Responsibility For An Imminent Regional War, Door Yigal Carmon, 12 oktober 2023.

[9] Usaid.gov/west-bank-and-gaza/press-releases/oct-03-2022-usaid-annual-spending-support-palestinians-and-peacebuilding-tops-150-million, 3 oktober 2022;Civil-protection-humanitarian-aid. ec.europa.eu/news-stories/news/eu-increases-humanitarian-aid-gaza-eu25-million-2023-11-06_en#:~:text=As%20part%20of%20the%20EU%27s,million%20for%20Gaza%20this%20year, 6 November 2023.

[10] Npr.org/sections/parallels/2015/06/18/414693807/why-israel-lets-qatar-give-millions-to-hamas, 18 juni 2015.

[11] Fee.org/articles/foreign-investment-vs-foreign-aid/, 1 oktober 1970.

[12] Fee.org/articles/foreign-investment-vs-foreign-aid/, 1 oktober 1970.

Bron: A Future Economic Strategy For Peace | MEMRI