Waarom verzette de regering Biden zich tegen Israëlische justitiële hervormingen?

Negeer de hypocriete praatjes van Washington over het beschermen van de democratie. Ze willen een zwakke regering die geen problemen maakt als het om Iran gaat, en ze zullen niet stoppen tot ze er een krijgen.

28 maart 2023 / JNS

Het speelde geen beslissende rol in het drama dat zich in Israël ontvouwde toen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu werd gedwongen een halt toe te roepen aan zijn inspanningen om justitiële hervormingen door te voeren. Maar de bereidheid van de regering Biden om zich te mengen in het verzet tegen de maatregel was om twee redenen opmerkelijk.

De eerste is dat, zoals The New York Times opmerkte, Washington er geen geheim van maakte dat het zich rechtstreeks bemoeide met een binnenlands Israëlisch geschil op een manier die vrijwel ongekend was. De tweede reden is dat de norm waarmee de regering haar Israëlische tegenhanger lijkt te willen beoordelen, volkomen hypocriet is en hem, indien toegepast op Biden, net zo'n "autoritair" zou maken als Netanyahu. Tenminste, als de schunnige beschuldigingen die door de tegenstanders van de Likud-regering zijn geuit - en die door de internationale media en veel Democraten en Amerikaanse Joodse organisaties plichtmatig worden nagevolgd - niet helemaal onjuist zouden zijn.

Maar hoe weinig overtuigend of politiek gemotiveerd ook, wat de Times een "Amerikaanse drukcampagne" noemde om de hervormingswetgeving te schrappen had niets te maken met een geloof in de deugden van Israëls huidige rechtssysteem.

Als zij voorstander zijn van het voortbestaan van wat neerkomt op een juristocratie in de Joodse staat, dan is dat om dezelfde reden als de meeste mensen die de straten van Israëls steden verstopten of probeerden de economie en de nationale defensie te ondermijnen. Zij zien de handhaving van een onberekenbare rechtbank met vrijwel onbeperkte macht als de enige manier om de politieke macht van Israëlisch links te handhaven, zelfs wanneer zij verkiezingen verliezen, zoals de tegenstanders van Netanyahu nog maar een paar maanden geleden deden.

Sterker nog, Washington is even vastbesloten als het anti-Bibi-verzet om niet alleen de justitiële hervorming tegen te houden, maar om met alle mogelijke middelen een democratisch gekozen regering af te zetten. De belangstelling van Biden om hem ten val te brengen staat los van enige vermeende bezorgdheid over Netanyahu's vermeende tekortkomingen. Wat het Witte Huis en Buitenlandse Zaken willen is een meer plooibare Israëlische premier die zal zwijgen over de nucleaire dreiging van Iran en die kan worden geïntimideerd om niet te handelen om die dodelijke dreiging voor het bestaan van Israël te voorkomen.

Wat betreft de inhoud van de Amerikaanse kritiek op de inspanning om Israëls rechterlijke macht te hervormen, zoals een JNS rapport beschreef, is de hypocrisie van Biden's standpunt episch van aard.

Democraten en hun liberale Joodse aanhangers zijn vocale critici van het Amerikaanse Hooggerechtshof vanwege zijn huidige conservatieve meerderheid en zijn bereidheid om constitutionele grenzen aan de macht van de staat te handhaven. Biden en de Democraten bekritiseren al jaren de onafhankelijkheid van het Hof, waarbij senaatsleider Chuck Schumer (D-N.Y.) zelfs waarschuwingen tegen de conservatieve leden uitvaardigde die liberalen zouden hebben bestempeld als aanzetten tot geweld, zo niet criminele bedreigingen, als ze waren geuit door een Republikein.

Even hypocriet is hun gepraat over de schuld van Netanyahu omdat hij niet naar een nationale consensus heeft gezocht alvorens met een krappe parlementaire meerderheid te proberen veranderingen door te voeren. Dat heeft de Democraten er nooit van weerhouden om ideeën die zij als progressieve vernieuwingen beschouwden, zoals Obamacare, zonder consensus, compromis of brede steun van het Congres door te drukken. Het heeft de liberale Amerikaanse joden er ook niet van weerhouden de rampzalige Oslo-akkoorden of de terugtrekking uit Gaza te steunen, die met nog minder steun in de Knesset tot stand kwamen dan die van Netanyahu.

Biden gedraagt zich als een dictator. Zijn voorliefde voor regeren via uitvoeringsbevelen - waarvan zijn kwijtschelding van de schulden van studentenleningen slechts één uitstekend voorbeeld is - zelfs wanneer zijn dictaat duidelijk in strijd is met de grondwet of bestaande wetten, doet alles wat Netanyahu probeert op kinderspel lijken. Biden is verontwaardigd over het vermogen van Amerikaanse rechtbanken om sommige van zijn meest flagrante initiatieven te verwerpen, zelfs wanneer zij dat doen op basis van de gevestigde wetgeving. Maar zijn regering denkt blijkbaar dat wanneer het Israëlische Hooggerechtshof Netanyahu's pogingen om te regeren afkeurt - zonder enige wet en alleen op basis van de subjectieve ideeën van de rechters over wat "redelijk" is - het een geweldig idee is.

Hetzelfde geldt voor de kritiek op de justitiële hervorming die afkomstig is van gevestigde Joodse groepen als het American Jewish Committee en de Anti-Defamation League. En hoewel de Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations geacht wordt te spreken namens een consensus van alle Joodse groepen en te handelen ter verdediging van Israël in plaats van specifieke politieke facties in het land, sloot zij zich aan bij de liberale groepen door Netanyahu's overgave aan de menigte te prijzen. Vervolgens had zij het lef om de demonstranten, die het land probeerden te saboteren om hun zin te krijgen, zonder ook maar enige poging tot evenwicht, te prijzen door de aanhangers van de regering en de hervormingen, die afgelopen november bij de stembusgang duidelijk groter waren dan de critici, als even lovenswaardig te behandelen.

Een aantal van de leiders van die groepen deelt misschien de angst en minachting voor Israëls rechtse en religieuze kiezers die veel, zo niet de meeste, van de demonstranten bezielen, die geloven dat elke regering die niet door links wordt gedomineerd op de een of andere manier onwettig is. Maar zij begrijpen ook dat de hyperbolische beweringen dat Netanyahu en voorstanders van justitiële hervorming een dictatuur of een Torah-staat willen opleggen, pure fictie is.

Toch is het geen toeval dat de argumenten die uit Amerikaanse hoek over de kwestie van de Israëlische justitiële hervorming worden aangevoerd, zo zwak en weinig overtuigend zijn. Wat Biden en zijn aanhangers in Jeruzalem willen is niet zozeer een almachtig Hooggerechtshof - hoewel ze blij zijn als het Netanyahu's pogingen om te regeren kan dwarsbomen, zoals het voortdurend heeft geprobeerd - maar alles wat kan helpen om de premier af te zetten.

Het buitenlandse beleidsteam van Biden, dat grotendeels bestaat uit alumni van de regering-Obama, koestert een wrok tegen Netanyahu. De acht jaar van gekibbel tussen Washington en Jeruzalem draaide om de vergeefse pogingen van voormalig president Barack Obama om Netanyahu te ondermijnen en hem te dwingen concessies te doen aan een Palestijnse Autoriteit die geen belang had bij vrede. Ze bereikten een hoogtepunt in 2015 tijdens Netanyahu's campagne om te proberen Washington's push voor appeasement van Iran te stoppen, wat leidde tot de gevaarlijke nucleaire deal dat jaar die het islamitische regime verrijkte en macht gaf.

Hoewel Biden wijselijk de mythe heeft ontkracht dat de Palestijnen vrede willen, is hij nog steeds geïnteresseerd in een heroriëntering van het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid in plaats van steun aan bondgenoten als Israël en Saoedi-Arabië ten gunste van toenadering tot Iran, ook al zijn zijn inspanningen om de nucleaire overeenkomst nieuw leven in te blazen mislukt.

Onder de huidige omstandigheden, waarin Iran zijn minachting voor de Amerikanen heeft getoond, wil Biden nog steeds elke confrontatie met Teheran vermijden over het feit dat het land, dankzij het appeasement-beleid van de Democraten, snel de status van drempel-kernmacht nadert. Zoals een van Biden's trouwste assistenten - voorzitter van de Joint Chiefs of Staff Gen. Mark Miley - onlangs duidelijk maakte, is de regering nu bereid te tolereren dat Iran kernwapens heeft, zolang ze er niet publiekelijk mee gaan pronken.

Deze houding is niet alleen onaanvaardbaar voor alle grote politieke partijen in Israël. Het vormt een ernstige bedreiging voor de veiligheid van de Joodse staat die geen enkele Israëlische premier redelijkerwijs kan tolereren. Maar er is een groot verschil tussen Netanyahu en iemand als oppositieleider Yair Lapid, van wie Biden hoopt dat hij binnenkort weer premier wordt. Zoals de meerpartijencoalitie die Israël regeerde van juni 2021 tot december 2022 - deels geleid door Lapid - aantoonde, heeft niemand anders dan Netanyahu het lef om de Amerikanen te confronteren, zelfs niet bij een existentiële dreiging als Iran. Biden weet dat als de huidige regering overleeft, zij een formidabele uitdaging zal vormen voor het schandelijke beleid dat Milley verwoordde.

Dus hoewel het niets nieuws is dat Amerikaanse regeringen zich proberen te mengen in de Israëlische politiek, zegt de schaamteloze aard van Biden's aanval op Netanyahu niets over de deugden van justitiële hervorming. Het spreekt echter boekdelen over hoezeer de regering een Israëlische regering wil die geen problemen veroorzaakt over Iran.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: Why did the Biden administration oppose Israeli judicial reform? - JNS.org