(Automatische vertaling, onbewerkt)

De Bijbelse wortels van Israëls strijd tussen links en rechts

Elie Mischel op 2 April 2023

“

De afgelopen weken verkeert de staat Israël in een diepe crisis. Linkse demonstraties tegen de door de rechtse regering voorgestelde justitiële hervormingen hebben vele delen van het land vaak verlamd. De groeiende kloof tussen Israëls grotendeels seculiere linkervleugel en de meer traditionele en religieuze rechtervleugel is alarmerend, en sommigen waarschuwen zelfs voor een mogelijke burgeroorlog.

Hoewel de inzet van het debat over de justitiële hervorming belangrijk is, lijkt het duidelijk dat links en rechts in Israël door iets veel belangrijkers worden gescheiden. Het is een strijd die duizenden jaren voor de huidige crisis begon, een strijd die zijn wortels vindt in de Bijbel zelf.

Toen God Abraham zegende in Genesis 12, had Zijn openbaring twee verschillende doelstellingen. Ten eerste zegt God tegen Abraham "En ik zal u tot een groot volk maken", dat hij de vader zal zijn van een groot volk, een "koninkrijk van priesters en een heilige natie" (Exodus 19:6). Ten tweede zegt God tegen Abraham "En alle geslachten der aarde zullen in u gezegend worden", dat Abraham en zijn nakomelingen moeten dienen als een licht voor alle volken der wereld. Gedurende de hele Joodse geschiedenis hebben Abrahams nakomelingen getracht en gestreden om beide doelen te bereiken.

Idealiter zijn deze twee missies, de nationale en de universele, niet bedoeld om met elkaar in conflict te komen. Het is de bedoeling dat zij in fasen plaatsvinden. In de eerste fase moet het volk Israël zijn nationale onafhankelijkheid herstellen en een samenleving creëren die gegrondvest is op heiligheid, waarheid, vriendelijkheid en eerlijkheid. Wanneer dit is bereikt, zullen Abrahams nakomelingen als voorbeeld dienen voor de rest van de wereld, en aantonen dat het streven naar rechtvaardigheid en liefde voor allen geen utopie is.

In werkelijkheid kunnen deze twee doelen echter met elkaar in conflict komen. Aan het begin van de Joodse geschiedenis botsten de zonen van Jacob over precies deze kwestie. Jozef droomde ervan controle te krijgen over Egypte, de grootmacht van die tijd, en die macht te gebruiken om het geloof in God te verspreiden onder de hele mensheid. Sommige commentatoren leggen uit dat toen Jozef tot heerser over Egypte werd benoemd, hij eiste dat alle Egyptenaren zich zouden laten besnijden en zich zouden "bekeren" tot het monotheïsme door het geloof in één ware God te aanvaarden. Jozefs broers stonden echter argwanend tegenover Jozefs inspanningen en richtten hun inspanningen op het vaststellen van het eigen karakter van het volk Israël.

Het tragische geschil tussen de broers bleef onopgelost, omdat zij alleen berouw toonden over hun gedrag ten opzichte van elkaar, maar niet over hun verschillende methoden om de wereld te corrigeren. Deze spanning tussen de twee doelen van het volk Israël bleef in de loop der tijd bestaan. Soms werd het naar binnen gerichte verlangen van het Joodse volk om een particularistische Joodse samenleving te scheppen sterker, terwijl op andere momenten het doel om te dienen als een licht voor de naties sterker werd. Elke impuls, tot het uiterste doorgevoerd, kan schadelijk zijn. Als het Joodse volk alleen op zichzelf is gericht, met uitsluiting van de buitenwereld, zal het in zichzelf gekeerd raken en Gods grotere doel voor de wereld uit het oog verliezen. Aan de andere kant, als het Joodse volk er alleen op gericht is een licht voor de volkeren te zijn en zijn eigenheid en onderscheidend vermogen uit het oog verliest, zal het assimileren onder de heidenen en verdwijnen, een tragedie die zich in de loop van de geschiedenis vele malen heeft voorgedaan.

Deze verdeeldheid verscheurde uiteindelijk het koninkrijk van David en Salomo, dat zich opsplitste in twee rivaliserende koninkrijken, Judea en Israël. Het volk van Judea, met Jeruzalem als hoofdstad, bleef toegewijd aan de tempeldienst en hun unieke, Joodse identiteit. De tien noordelijke stammen keerden zich echter af van Jeruzalem en volgden de wegen van hun heidense buren, op zoek naar universalisme en acceptatie in de wijdere wereld.

In de moderne tijd probeerden de seculiere zionisten, die een leidende rol speelden bij de oprichting van de staat Israël, beide doelen te combineren. Zij stichtten een Joodse staat, waar alle Joden konden immigreren, maar probeerden ook een "normale" natie te worden zoals alle andere. Het seculiere zionisme probeerde iets nieuws te creëren dat nooit eerder had bestaan: een Joodse staat zonder religie.

Uiteindelijk was deze combinatie echter gedoemd te mislukken. Zonder religie, zonder de Bijbel, is het onmogelijk voor de Joodse Staat om uniek en apart te blijven. Beetje bij beetje, zoals de tien stammen van weleer, zijn de seculiere Israëli's steeds verder afgedreven van hun unieke Joodse identiteit. In de afgelopen jaren zijn duizenden niet-joden naar Israël geëmigreerd, en het aantal huwelijken tussen de seculiere Israëlische gemeenschap neemt toe. Helaas voelen sommige van deze Israëli's zich niet langer verbonden met de traditie of met het land Israël en vormen zij liever politieke coalities met Arabische partijen die het terrorisme steunen!

Tegelijkertijd zijn de religieuze en traditionele Joden in Israël sterker en talrijker geworden. Verontrust door veel van de trends onder Israëls seculiere gemeenschap, hebben zij politiek en cultureel teruggedrongen, met als doel van Israël een uitgesproken Joodse staat te maken. Bij de meest recente verkiezingen in Israël behaalden conservatieve religieuze en traditionele Joden een duidelijke meerderheid in de Knesset, en zij zijn begonnen met pogingen om de greep van de seculiere gemeenschap op de macht te verzwakken. Dit is de wortel van de huidige pogingen van de rechtervleugel om Israëls rechterlijke macht te verzwakken, een instelling die volledig wordt gedomineerd door seculiere linksen met weinig respect voor Joodse traditie en eigenheid.

Ik ben trots religieus en geloof ondubbelzinnig dat de staat Israël moet terugkeren naar zijn unieke en onderscheidende wortels. Ik ben niet naar Israël verhuisd om een "normaal" seculier land als Zwitserland of België te helpen creëren! Als Gods uitverkoren natie in Gods heilige land moet Israël trouw blijven aan zijn unieke en bijzondere bestemming.

Tegelijkertijd erken ik ook dat Israël een licht voor de naties moet zijn - maar niet door te assimileren en onze identiteit te verliezen, zoals de seculiere linkervleugel van Israël heeft gedaan. Terwijl wij onze unieke Joodse identiteit versterken, mogen wij ons uiteindelijke doel - de herbouw van de Tempel in Jeruzalem en de oprichting van een gebedshuis waar de hele mensheid God samen kan dienen - nooit uit het oog verliezen. Zoals God aan het begin van onze geschiedenis aan Abraham beloofde, kunnen en moeten wij tegelijkertijd een grote en heilige natie en een zegen voor de hele wereld zijn.

Rabbijn Elie Mischel is marketing- en contentmanager bij Israel365.

Bron: The Biblical Roots of Israel’s Battle between Left and Right - Israel365 News