Vanuit Shomron

Shalom, dag 55, 30 November 2023,

'HEERE, hoe lang schreeuw ik en Gij hoort niet, roep ik: 'geweld' tot U en Gij verlost niet!' 'Gij zijt te rein van ogen dan dat Gij het kwade zoudt zien en de kwelling kunt Gij niet aanschouwen; waarom zoudt Gij aanschouwen die onbetrouwbaar handelen? Zoudt Gij zwijgen als de goddeloze diegene verslindt die rechtvaardiger is dan hij? (Habakuk 1:1 en 13)'

Zojuist was er weer een aanslag in Jeruzalem waarbij een aantal mensen gewond raakte plus drie doden vielen, waaronder een directrice van een school en ook Rabbijn Dayan Elimelech Wasserman. Twee arabische terroristen stapten plotseling uit een auto en schoten met een pistool en een M16 op een menigte die bij een bushalte stonden te wachten. Een burger die het zag gebeuren handelde meteen, kwam aanrennen van de overkant van de snelweg en schakelde één van de twee terroristen uit, dit lukte niet meteen en hij werd zelf meerdere malen beschoten. Wonder boven wonder wist hij toch weg te komen en kwam uiteindelijk op zijn knieen terecht op de weg met zijn armen omhoog om de inmiddels toegesnelde soldaten te laten zien dat hij niet bij de terroristen hoorde. Gauw ritste hij daarna zijn vest open om te laten zien dat hij geen bomgordel had. Gelukkig begrepen de soldaten de situatie en bleef hij verder gespaard. De andere terrorist is ook gedood. Dit alles gebeurde in zestien seconden. Zestien seconden waarin het leven van velen weer stilstaat en nooit meer hetzelfde zal worden. Wat moet het volk toch allemaal meemaken.. De twee terroristen waren lid van hamas, weten we inmiddels. Hiermee heeft hamas toch de wapenstilstand verbroken, wij moeten als volk en regering dit 'gebaar' toch echt sertieus nemen? Dit is precies wat in het gebed van Habakuk naar voren komt: dat rechtvaardige en hoog opgeleide mensen omkomen door het handelen van goddeloze nietsnutten die alleen maar anderen kapot kunnen maken. Bij dit schrijven vernemen we dat er opnieuw een aanslag is gepleegd, nu in de Jordaanvallei: een terrorist reed met een auto in op soldaten, die stonden te controleren bij een controlepost. De soldaten zijn lichtgewond geraakt.

Gisteren hebben wij niet geschreven omdat we met onze twee Katwijkse vrienden onderweg waren naar het zuiden om vrijwilligerswerk te doen, we hebben wat amarillissen ingepakt als cadeautjes voor de teruggekeerde vluchtelingen van Sederoth (dat zijn er nog niet zoveel) en we hebben die rondgebracht, alsmede pakketten met benodigdheden voor de soldaten. Het is hartverwarmend om de dankbare glimlach te zien van degenen die we deze dingen konden overhandigen. Het geld voor deze spullen komt van Hollandse vrienden en bekenden en we konden een ieder vertellen dat veel Hollanders bidden voor de Israelieten, voor de vluchtelingen, de gegijzelden, de soldaten... Verbazing en dankbaarheid!

Het lichaam van Ofir Zarfaty, van wie men aannam dat hij was ontvoerd, heeft men pas nu kunnen identificeren, hij was dus niet ontvoerd maar gedood op zeven oktober. Pas na zeven en een halve week wordt dit duidelijk, het identificeren is bijna onmogelijk omdat veel lichamen zijn verkoold...

We kwamen Netanyahu en Ben Gvir en hun gevolg nog tegen in de auto in Sederoth; wij kwamen net van de plaats waar het politiebureau heeft gestaan en daar gingen zij net naartoe. Het politiebureau, waar wij allemaal meermaals zijn geweest met groepen Nederlanders om de kassamraketten te zien, is geheel afgebrand, de agenten zijn op één na doodgeschoten door de terroristen op 7 oktober. Het is moeilijk te beseffen dat alle vriendelijkheid, die we daar door de jaren heen hebben ervaren van de agenten, voorbij is... Hun collega's op straat hebben heroisch gevochten tegen een overmacht aan terroristen in de stad. We hebben de kogelgaten gezien in de ruiten van de huizen. Twintig agenten zijn gedood in die strijd. Sommige wijken van Sederoth lijken op een spookstad: sukka's staan nog steeds op de balkons als herinnering aan dat blijde Feest, het was de laatste dag op die 7 oktober: Simchat Torah (de Vreugde van de Torah, Gods Onderwijzing). Mensen zijn overhaast gevlucht en de tentjes zijn achtergelaten op balkons en in tuinen, sommigen kapotgeschoten, het ziet er troosteloos uit. Vrijwilligers maken die huizen schoon, legen de koelkasten die na anderhalve maand zonder electriciteit maar met alle spullen er nog in, bronnen van vliegen en wormen zijn geworden.

Eergisteren zijn de volgende gijzelaars vrijgelaten: Gabriella Leimberg (59), Mia Lemberg (17) en haar hondje, Clara Arman (63), Tamar Metzger (78), Ditza Heiman (84), Merav Tal (53), Rimon Kirsht (36), Ofelia Roitman (77), Ada Sagi (75) en als laatste Noralin Babadilla (60).

Gisteren zijn de volgende gegijzelden vrijgelaten: Irena Tati (73) en haar dochter Yelena Trupanob (50), van Israelisch-Russische afkomst. Gali Tarshanski (13), de Israelisch-Nederlandse Ofir Engel (17), Amit Shani (16), Liam Or (18), Itay Regev (18) wiens zus al eerder vrijkwam. Ook zijn bevrijd: Ra'aya Rotem (54) wiens dochter Hila (13) vier dagen geleden vrijkwam en Raz Ben-Ami (57), Yarden Roman Gat (36), Liat Atzili (49) en als laatste Moran Stela Yanai (40).

De vrijlating duurt elke keer erg lang en met name gisteren werd het nog langer dan gewoonlijk uitgesteld door hamas. Tot het laatste moment weten de families dan niet of hun geliefden wel echt vrijkomen. We merken ook dat er chaos is in de manier waarop wij nieuws over de gegijzelden doorkrijgen, leeftijden kloppen niet altijd en familierelaties ook niet: soms wordt gezegd dat iemand iemands oom is terwijl het later iemands vader blijkt te zijn of anderom. We doen wat we kunnen om het nieuws zorgvuldig over te brengen, excuses bij voorbaat als wij weleens op het verkeerde been zijn gezet door de chaotische berichtgevingen. We wachten vaak al even omdat we door deze ervaring de zaken ook echt bevestigd willen zien door andere nieuwsdiensten.

Nieuwe verhalen van vrijgelaten gegijzelden duiken op: een Thaise landwerker wist te vertellen dat hij met vier man in een cel zat, soms gescheiden van de anderen in eenzame opsluiting en dan daarna weer bij elkaar. De Thai vertelde dat de Joden veel harder werden behandeld dan hij: werden geslagen met electriciteitskabels. In iedere cel zitten weer groepjes met waarschijnlijk hun eigen specifieke bewakers en dan hangt het van de laagheid van de bewakers af hoe de gegijzelden behandeld zijn. Er zijn ook gevangenen in groepjes geweest waar het buiten de honger om wel meeviel en men tenminste niet geslagen is, overigens in elke groep is de honger groot geweest: een pita of minder per dag of wat droge rijst in steeds kleinere beetjes. De jonge Eithan van twaalf, over wiens mishandelingen we al eerder schreven, moest niet een horrorfilm zien, maar moest de film zien van drie kwartier lang die hamas had samengesteld van de slachting die ze hebben aangericht op 7 oktober, dat is nog even een ander verhaal! Samen met de andere kinderen die in zijn groepje zaten moest hij aanzien wat zijn familie, vrienden en buren is aangedaan (en natuurlijk ook zijzelf, hun ontvoering stond ook op die film) en als ze gingen huilen werden ze bedreigd met een pistool, moesten ze stil zijn. Dit is de film die Israel, uit wanhoop omdat men in de wereld niet de ernst geloofde van de slachting die heeft plaatsgevonden, aan een beperkte groep journalisten en diplomaten heeft getoond en waar een aantal van deze volwassen mensen huilend en kokhalzend uit liepen. Dit hebben die kinderen gedwongen moeten bekijken!

Zojuist was er alarm in het noorden van het land omdat een drone vanuit Libanon binnenvloog, alsmede enkele raketten.

'U bent uitgetrokken tot heil van Uw volk, tot heil van Uw gezalfde (Israel, red.). U hebt het dak van het huis van de goddeloze verbrijzeld, U legt het fundament bloot tot de hals toe. U doorboorde met zijn (eigen) pijlen het hoofd van zijn strijders. Zij stormden aan om mij te verspreiden, zij die zich verheugden alsof zij de ellendige in een verborgen plaats wilden verslinden. U betrad met Uw paarden de zee, de schuimkoppen van grote wateren.' 'Zeker, ik zal rustig wachten op de dag van de benauwdheid, als die aanbreekt voor het volk dat ons zal aanvallen. 'De Aanwezige (JHWH) is mijn kracht, Hij maakt mijn voeten als die der hinden, Hij doet mij treden op mijn hoogten (Habakuk 3:13-15, 16b, 19).'

Habakuk is een uitzonderlijk gelovig profeet, Dit Bijbelboek te lezen geeft een diepe inkijk in deze tijd, geeft ook een inkijk van de diepe liefde die deze profeet voor God en het volk heeft. Hij zegt in hoofdstuk 2:1: 'Ik ging op mijn wachttoren staan om te zien: wat Hij (God) in mij spreken zou. Hij keek niet uit naar de vijand op zijn wachttoren, maar naar zijn God. Dat mogen wij in deze tijden ook, laten we kijken naar wat God in ons te zeggen heeft. De vijand krakeelt wel, die is minder belangrijk.

Wat betreft het dak dat God tot de fundamenten zal ontbloten: zo'n dak is de demonische schil die over de vijandelijke volken heen ligt, waardoor die volken niet tot de God van Israel kunnen reiken, dat dak zal God verbreken. (zie hierover ook ons Alepcursusboek bij de uitleg van de letter Gimel).

Ik heb overigens in de tekst die ik uit hoofdstuk 3 opschreef, zaken weggelaten om de tekst zo te laten lopen om mijn bedoeling ermee duidelijker te maken: dat wij gerust kunnen zijn omdat God eraan komt en onze vijand voor ons zal verstrooiien. Wat er tussen stond is een waarschuwing dat de vijgenboom niet zal bloeien, die waarschuwing moeten we ook in deze tijd ter harte nemen: tijdens en na oorlog komt er honger!

Tot zover voor nu, wij houden u op de hoogte.

Met vriendelijke groet,