Vanuit Shomron

Shalom, dag 53, 28 November 2023,

Gisteravond laat leerden we nog dat hamasleider Jachja Sinwar, de man met de zware boze wenkbrauwen, in de eerste week van de ontvoering uit Qatar is gekomen om een aantal gegijzelden te bezoeken (dachten ze dat ze alles al gehad hadden....(!). In vloeiend Hebreeuws zei hij dat ze niet bang hoefden te zijn, dat hen niets zou worden aangedaan. We zagen hem op tv zwaaien naar een menigte alsof hij een popster is die ingehaald werd door een fanclub. Inmiddels zit meneer weer in Qatar, 'de grote leider' die het ervan neemt.

Dit is de eerste van de minimaal twee dagen wapenstilstand (maximaal tien dagen) waarin we hopen dat we tien gegijzelden per dag terugkrijgen. Het blijkt dat zeker veertig gegijzelden niet in handen van hamas zijn, maar in handen van de islamitische jihad en zelfs van Gazaanse burgers die ook een deel van de koek willen, er stond immers een grote prijs op iedere gegijzelde... Dat is ook een manier om je uitkering aan te vullen, een gruwelijke manier.

De uitwisseling gaat opnieuw tegen driemaal zoveel arabische gevangenen, helaas inclusief het 'meisje met de blonde krullen' Ahed Tamimi, die onlangs gearresteerd werd omdat ze in haar sociale media had gezet dat ze het bloed van de Joden gaan drinken en hun schedels zullen opeten. Ze is nog maar 23 jaar oud, maar zo vervuld van haat dat men niet zou geloven dat ze nog maar zo jong is. We schreven al eerder over haar: vanaf heel jong, zes of zeven jaar, heeft ze al Joden die op de Tempelberg kwamen uitgescholden. Over de jaren heen is ze steeds gevaarlijker geworden. Wel, vanavond of morgenavond loopt ze weer vrij rond met haar haatfanclub achter zich aan. Het is om moedeloos van te worden.

Overigens tijdens dit schrijven leren we dat hamas de wapenstilstand alweer heeft geschonden door drie explosieven te laten afgaan alsmede door geweervuur nabij Israelische soldaten in het noorden van de Gazastrook, waardoor een aantal soldaten lichtgewond raakten. Israels leger schoot meteen terug. Hamas beschuldigt inmiddels Israel van het uitvoeren van luchtaanvallen, gezien de rookpluimen van hun eigen ontplofte granaten.

Wij kijken maar niet teveel naar de beelden van de uit de gevangenis losgelaten arabieren omdat ze zo intimiderend zijn; het scanderen en het zwaaien van hamasvlaggen, je zou echt bang worden! Wij moeten zorgen dat we heel dicht bij God blijven in zo'n dreiging van haatvolle volksmassa's. Ik relativeer het dan maar en denk aan de 85% van de arabieren bij ons in Judea/Samaria die achter de slachting van 7 oktober staan. Als iedereen ons zo haat dan maken die extra losgelaten gevangenen ook niet meer uit, dat zijn er maar een paar in die massa. Maar helpt het? We weten wat God in de Bijbel heeft beloofd: Hij zal Zijn volk niet onder de voet laten lopen, Hij is en blijft getrouw! We blijven zingen, ons licht gaat niet uit.

Eitan, het twaalfjarige jochie die gisteravond vrijkwam uit Gaza, vertelde dat hij werd geslagen door Gazanen langs de weg, onderweg naar zijn gevangenis op die zevende oktober. Ook tijdens de gevangenschap zijn hij en degenen met wie hij opgesloten zat, allemaal geslagen en als één van de kinderen huilde werd het met bedreiging van een pistool tot stilte gebracht door hun ontvoerders. Eitan werd volgens zijn tante, die ook vast zat, gedwongen om horrorflims te kijken. Hij was ontvoerd met zijn moeder en twee zusjes, echter, door een Israelische actie met twee tanks, konden de moeder en zusjes ontkomen van de motor waarop ze zaten, Eitan was niet zo gelukkig en zijn vader ook niet, die zit ook ergens vast, niemand weet waar, men weet wel dat hij gewond raakte.

Emily Hand, het Israelisch-Ierse meisje, vertelde verhalen van uithongering. Ze fluisterde na haar vrijlating nog steeds, bang om haar stem te laten horen, haar vader moest zijn oor bij haar mond houden om te verstaan wat ze zei. Ze kreeg vaak alleen maar in de ochtend iets te eten en de rest van de dag niet meer, ze was ook erg afgevallen. Ze was voortdurend bang geweest dat ze gedood zou worden.

We kregen ook bericht dat vrouwen en meisjes in kooien zijn vastgehouden, we wisten al eerder dat kinderen in kooien zaten door de videos die hamas zelf heeft verspreid, maar we hoorden nu voor het eerst dat ook volwassen vrouwen dit meemaakten.

Ravith Katz (51) uit Nir Oz, de vader van Aviv en Raz, die vrijdag vrijkwamen, was vermist en men dacht dat hij ook ontvoerd was, echter hij is gevonden en geidentificeerd, hij is bij degenen die vermoord werden op zeven oktober.

Adar, de oude dame die de eerste avond werd vrijgelaten en meteen in een Israelisch ziekenhuis belandde is vandaag daaruit ontslagen, ze werd onthaald door een menigte 'fans.' Hartverwarmend.

Gisteren gedroeg een arabische jonge man zich verdacht bij de ingang van ons dorp; hij had zijn auto net om de hoek geparkeerd en hield de wachters van het dorp in de gaten. Een soldaat ging eropaf en vroeg wat hij kwam doen, hij bleef verdacht doen en uit zijn identiteitsgegevens bleek dat meneer nogal wat incidenten met geweld op zijn kerfstok had en gezocht werd door de politie. Hij is een paar uur lang vastgehouden in ons dorp.

Onze dochter, die niet de officiersopleiding zou gaan doen omdat ze werd afgewezen, is afgelopen maandag bij haar kapitein geroepen die haar zei dat ze haar spullen kon gaan pakken omdat ze achteraf toch toegelaten werd op de opleiding, er was iemand uitgevallen. Ze was verbouwereerd, maar haar kapitein zei dat ze onder de indruk was van haar incasseringsvermnogen en haar toch graag de kans geeft om de opleiding te doen. Moesten snel extra spullen voor haar pakken en langs gaan brengen bij haar basis. Dus nu zit ze toch in het zuiden en heeft het niet makkelijk. Het was allemaal op stel en sprong en ze zit met teveel mensen opeengepakt in haar slaapzaaltje, ze kent niemand en moet echt nog inburgeren. Tijdens de haastige verhuizing, waarin verschillende mensen haar spullen voor haar hielpen dragen, is haar slaapzak en één van haar tassen met kleding zoekgeraakt. Vanmorgen was het nog niet gevonden, ze had nauwelijks geslapen, het was koud. Vandaag oefent ze buiten in de woestijn met haar wapen en moet ze een grote tent opzetten waar ze vannacht zullen 'slapen.' Ik als moeder vind het maar armoe...... Op de foto is de tekening die ze afgelopen weekend maakte, wat haar geloof weerspiegelt. Ze heeft een zaadje op haar voorhoofd tussen haar wenkbrauwen, dat is het zaadje van geloof dat de bloem van geloof in haar handen doet bloeien terwijl ze in het duister van haar en Israels situatie zit. Het litteken om haar mond stamt nog van de tijd dat ze hier in Israel kwam wonen en de taal nog niet sprak. De traan spreekt voor zich, het valt niet mee hier en nu, ze heeft al verliezen geleden, maar ze kijkt bewust naar het licht van haar geloof. Incasseringsvermogen heeft ze inderdaad!

Tot zover, Gods zegen allemaal, blijf alstublieft bidden,