Vanuit Shomron oorlogsupdate dag 37

We hoorden en zagen het getuigenis van Jonathan ben Naim, een gepensioneerde politieagent. Op 7 oktober, toen de terroristen uit Gaza binnenvielen in zijn dorp, heeft hij zijn familie urenlang beschermd, samen met zijn oudste zoon. Hij droeg zijn gezin op om het 'Shma Israël, Adonai elohenu, Adonai Echad (hoor Israël , de Here onze God, de Here is Een, 1) te blijven herhalen. Hun deuren en ramen werden half kapot geschoten door de terroristen en de situatie was zeer ernstig, maar plotseling sprak God tot hem: 'Maak je geen zorgen, Mijn zoon, Ik help jou. Je hebt Mijn Naam aangeroepen en nu ben Ik gekomen.' De familie werd gered. Jonathan getuigt dat hij opnieuw geboren is, als een baby die alles voor het eerst ziet.

Helaas zijn er opnieuw vijf soldaten gesneuveld in Gaza. Amithai Argaman, een soldaat uit een Messiaans gezin die in Gaza diende, raakte ernstig gewond. Hij mist beide onderbenen doordat zijn voertuig over een boobytrap reed.

Een stukje geschiedenis:

De Arabieren zeiden vijf keer nee tegen de tweestatenoplossing: de eerste keer in 1936 toen hen, na de uitslag van het onderzoek van de Peelcommissie naar de rebellie van de Arabieren, 80% van het beschikbare land werd aangeboden. De Joden zouden maar 20% krijgen en zeiden daar ja op. Maar de Arabieren zeiden nee.

De tweede afwijzing kwam in 1947 toen de VN hen een eigen staat aanbood naast de Joodse staat. Weer zeiden ze nee en verklaarden het jonge staatje Israël meteen de oorlog. De vijf omringende landen deden mee, maar verloren van het handjevol Joden waarvan velen uit de holocaust gekomen waren.

De derde afwijzing kwam in 1967 na de zesdaagse oorlog (Egypte, Jordanië en Syrië vielen Israël aan) waarin Israël het bezette gebied in Judea, oost Jeruzalem en Samaria heroverde op Jordanië, die deze gebieden sinds 1948 bezet hield. Israël veroverde toen ook Gaza op de Egyptenaren. Opnieuw weigerden de Arabieren om het land te verdelen en ze weigerden de staat Israël te erkennen met de infameuze woorden: 'geen vrede, geen erkenning en geen onderhandelingen met Israël.'

In het jaar 2000 weigerden de Arabieren onder leiding van PLO leider Arafat opnieuw een tweestatenoplossing. Dit was bij de besprekingen in Camp David onder leiding van de Amerikaanse president Bill Clinton, Ehud Barak was toen premier van Israël. Clinton zei later dat Arafat, in de veertien dagen van onderhandelingen, nee had gezegd op alle voorstellen. Meteen erna begon Arafat een bloedige intifada met vele zelfmoordaanslagen op Israëlische bussen en andere publieke plekken in het land. Meer dan duizend Israeli's vonden de dood en nog eens duizenden raakten gewond. Dat deze terrorist de Nobelprijs voor de Vrede heeft gewonnen is krommer dan krom, een volledige aanfluiting.

In 2005 trok Israël zich eenzijdig terug uit Gaza en ontmantelde daarbij 22 Joodse dorpjes. Inplaats van dat de Arabieren hun zeer goed lopende tuinderijen overnamen waar velen van hen werkten, sloopten ze alles en was Gaza binnen de kortste keren weer een kale vlakte, daarmee hielpen ze hun eigen werkgelegenheid om zeep! En er kwam een toenemende terreur van hamas, die in 2007 aan de macht kwam. Weer dus een nee tegen Israël.

In 2008 probeerde de Israëlische premier Ehud Olmert opnieuw om het land te verdelen in het voordeel van de Arabieren. Israël zei ja, de huidige leider van de Arabische fatahpartij Abbas zei nee. De vijfde nee in vijftig jaar.

Het is inmiddels duidelijk dat het station tweestatenoplossing is gepasseerd; de Arabieren accepteren geen Joodse aanwezigheid in het door hen toegeëigende gebied waarin ze zoveel mogelijk bewijs van Joodse aanwezigheid van de voorgaande duizenden jaren proberen te vernietigen. Dit volk wat zich Palestijnen noemt, zit hier maar een paar generaties, maar de Joden hebben dit land van oudsher gehad.

Wat betreft het Shifah ziekenhuis, de woordvoerder van de IDF, Daniel Hagari, heeft vannacht verklaard dat het ziekenhuis NIET onder beleg is: er is een in-en uitgang die open blijft. Het personeel heeft de IDF gevraagd om babies te evacueren en de IDF is daar dan ook op ingegaan. Er zijn nog vijf ziekenhuizen in de buurt.

Wij zullen vanaf woensdag twee Nederlandse vrijwilligers te logeren krijgen en zij zullen zich oriënteren om een grotere groep vrijwilligers het land in te brengen want er is veel behoefte aan hulp. We hopen dat deze twee dappere pioniers een netwerk op kunnen zetten zodat meer Nederlanders, die de handen uit de mouwen willen steken, ook kunnen helpen. Wij hebben van her en der al wat vragen hierover gekregen van mensen wiens handen jeuken. Morgen gaan wij zelf weer pakketten voor de ontheemde families helpen inpakken.

Tot zover voor vandaag, groeten uit een regenachtig Israel.

Gods zegen

Via e-mail