(Automatische vertaling, onbewerkt)

Van Allie Anderson

Beste vrienden van Skywatch TV, Defender Publishing en Whispering Ponies Ranch,

Zoals velen van jullie weten, is Tom Horn op vrijdag 20 oktober 2023 zijn eeuwige beloning binnengegaan en in de armen van Jezus na een leven van bediening en dienstbaarheid. Thomas Ray Horn werd geboren op 28 februari 1957 in El Mirage, Arizona, als zoon van Clarence Edward Horn en Virginia Lee (McLaughlin) Horn.

Veel van zijn familie en vrienden kennen hem als "Joe Joe". Toms vroege leven zit vol met verhalen over avontuur en kattenkwaad toen hij als tiener door de woestijn van Arizona rende. Als tiener begon Tom te werken voor een lokale zakenman in Phoenix, Arizona. Hij klom al snel op tot een van de top supervisors van dit bedrijf en liet een werkethiek en professionele gedrevenheid zien die een karaktertrek zou worden in al zijn toekomstige inspanningen. In 1975 trouwde Tom met Juanita Horn en kort daarna begonnen ze samen een leven als pastor door jeugdpastor te worden bij een plaatselijke kerk. Tom bleef in deze hoedanigheid werken terwijl hij fulltime werkte en de weinige vrije uren die hij had gebruikte om zichzelf naar de Bijbelschool te laten gaan in de hoop een gewijd predikant te worden. Binnen een paar jaar pastoreerden Tom en Nita Horn hun eerste kerk: een kleine thuiszendinggemeente buiten Roseburg, Oregon. Dit was de eerste van vele pastorale rollen die Tom vervulde en nooit was er een overtuigender prediker. Toms passie, gecombineerd met zijn vermogen om Bijbelse waarheden toe te passen op het dagelijks leven, zorgde ervoor dat bijna iedereen die hem ooit had horen preken, meer wilde horen. Dit werd alleen maar verrijkt door zijn oprechte medeleven en bezorgdheid voor de mensen die hij diende, voor wie hij raad gaf, thuis of in het ziekenhuis bezocht, bruiloften en begrafenissen leidde en zelfs materiële benodigdheden aanbood in hun uren van nood.

Aan het eind van de jaren 80 verschoof Tom's aandacht naar het schrijven van boeken waarin hij moedig vele uitdagende en enigszins controversiële vragen aan de orde stelde met betrekking tot theologische opvattingen over onderwerpen als buitenaardse activiteit, de implicaties van Genesis 6, Bijbelse profetie en vele andere onderwerpen die veel ministeries niet aankunnen.

Tom werkte zijn hele leven en gebruikte zijn "vrije uren" om andere dingen te doen. Zo werkte hij in het begin van Tom's schrijverscarrière op een grote camping en conferentie in Oregon, terwijl hij daarnaast schreef. Het was tijdens dit hoofdstuk dat Tom en Nita voor het eerst konden samenwerken met een bediening die bekend staat als Royal Family Kids' Camp - een stichting die zich inzet voor kinderen in pleeggezinnen en kinderen die gered zijn van verschillende vormen van mensenhandel en misbruik door hen een week lang een zomerkamp vol plezier te bieden; waar ze persoonlijke groei en empowerment kunnen ervaren terwijl ze kennismaken met het concept van een God die om hen geeft. Onmiddellijk veroverde deze groep gemarginaliseerde zielen de harten van zowel Tom als Nita, die bijzonder uitkeken naar de terugkeer van deze groep elk jaar voor hun tijd op deze manier van dienstverlening.

Toen Tom "met pensioen" ging van zijn werk in het kamp- en conferentieministerie, ging hij door met schrijven - een bezigheid die inmiddels bijna een fulltime betrokkenheid bij christelijke media was geworden. Hij en Nita lanceerden Survivor Mall, een online winkel die Toms vermogen om fulltime te schrijven financieel aanvulde, en ze verhuisden naar Missouri met plannen om wat onroerend goed en een paar paarden te kopen en het leven wat rustiger aan te gaan doen terwijl ze van hun oudere jaren genoten. Rond diezelfde tijd werd Defender Publishing opgericht, enkele jaren later gevolgd door Skywatch TV. Door een reeks onverwachte wendingen in hun leven kwamen Tom en Nita samen tot de realisatie dat hun pensioen op een rustige ranch in Missouri beter gebruikt zou kunnen worden als een zomerkamp dat zich fulltime zou wijden aan het bedienen van dezelfde gemarginaliseerde groep kinderen die eerder zo hun hart hadden veroverd: Royal Family Kids' Camp en zusterorganisatie Teen Reach. Hieruit werd Whispering Ponies Ranch gebouwd, die tot op de dag van vandaag Toms nalatenschap, zijn passie en zijn voortdurende missie draagt om van de wereld een betere plek te maken door misbruikte kinderen te helpen genezen en Gods liefde te vinden.

In de jaren dat hij auteur was, schreef Tom vele bestsellers waaronder Forbidden Gates, The Wormwood Prophecy, Exo-Vaticana, Zeitgeist 2025, Shadowland, Abaddon Ascending, zijn recente werk met Donna Howell getiteld Before Genesis, en zijn aankomende uitgave die op dit moment nog in het publicatieproces zit, getiteld We Are Legion.

Tom wordt overleefd door zijn vrouw, Juanita F. Horn, en zijn drie kinderen en hun gezinnen. Dit zijn dochter Althia Anderson, zoon Joe Horn met vrouw Katherine Horn en dochter Donna Howell met echtgenoot James Howell. Tom wordt overleefd door 8 kleinkinderen: John Anderson, Kathryn Anderson, Kate Horn, Nita Horn, Joe Howell, Althia Howell, Rebecca Horn, en naamgenoot kleinzoon, Thomas Horn.

Iedereen van de familie Horn en hier bij Skywatch TV, Defender Publishing en Whispering Ponies Ranch willen jullie allemaal bedanken voor jullie gebedvolle steun in deze tijd. We zijn toegewijd aan het werk waar Tom Horn's leven aan gewijd was en aan het voortzetten van deze prachtige nalatenschap.

Even schakelen

Velen van jullie hebben specifiek naar mijn moeder, Nita Horn, gevraagd. De update die ik (Allie Anderson) zal geven lijkt erg op de update die ik op donderdag van deze week heb gestuurd, ze maakt het zo goed als verwacht kan worden gezien deze gebeurtenissen. Mam is een vrouw met een standvastig geloof. Velen van jullie hebben de Youtube-update gezien die mijn broer Joe op zaterdag 21 oktober plaatste. Daarin vertelde hij dat mama meteen na het overlijden van papa begon te bidden en God bedankte voor alle geschenken in haar leven en voor het voorrecht om met zo'n geweldige man getrouwd te zijn. We zorgen er nog steeds voor dat ze eet, voldoende vocht binnenkrijgt en zoveel mogelijk rust neemt tijdens dit hoofdstuk. Ze brengt bijna al haar tijd door met haar kinderen en hun gezinnen en wordt omringd door ons allemaal terwijl we samen door dit proces gaan. Ze stuurt haar liefde en dank naar iedereen die onze familie in gebed heeft verheven en ons heeft omringd met de uitgebreide familie van God waarvan we allemaal zo vereerd zijn deel uit te maken.

Bekijk de Update Video van Joe en Katherine Horn hieronder:

Onze familie is vereerd door de uitstorting van liefde en gebedssteun die we de afgelopen weken hebben ontvangen. Toen papa nog kon praten, noemde hij jullie allemaal zijn "Skywatch-familie". We danken God voor ieder van jullie. We hebben geen woorden om jullie te bedanken voor jullie gebed in deze moeilijke tijd. In ons verdriet richten we onze harten, gedachten en aandacht op de Kracht die ons op onze stations heeft geplaatst en de nalatenschap die Tom en Nita Horn hebben opgebouwd, wetende dat we door door te gaan ons best doen om niet alleen onze aardse vader te eren van wie we met heel ons hart houden, maar ook onze Hemelse Vader die ons het geschenk gaf om deze prachtige man te kennen en hem genadig in ons leven heeft geplaatst.

Ik zal me blijven verontschuldigen voor de vertraging in de regelmatige nieuwsbrieven, omdat ik weet dat velen van jullie ernaar uitkijken. Papa had artikelen op een rijtje gezet die hij speciaal naar jullie allemaal wilde sturen en ik doe er alles aan om ervoor te zorgen dat ze verstuurd worden. Maar voor vandaag dacht ik dat ik zou afwijken van de meeste typische artikelen en met jullie zou praten op een meer persoonlijk niveau. Ik dacht dat jullie wel een leuk verhaal uit mijn kindertijd zouden willen horen; een intiemere kijk op de man zelf, van voordat hij een auteur in de christelijke media was.

Ik was heel klein toen de volgende twee gebeurtenissen plaatsvonden. Omdat Joe in geen van deze herinneringen voorkomt, weet ik dat ik minder dan drieënhalf jaar oud was, want dat was mijn leeftijd bij zijn geboorte. Ik kan ook zeggen dat ik in de eerste herinnering heel klein moet zijn geweest, want mijn vader was weliswaar liefdevol, maar ook erg streng en zou mijn gedrag in dit eerste verhaal nooit hebben getolereerd als ik oud genoeg was geweest om gedragsverwachtingen te begrijpen.

Mijn favoriete eten in de hele wereld waren mama's gebakken aardappels. Ik herinner me dat ik met papa aan tafel zat, in wat volgens mij een kinderstoel was (omdat ik me herinner dat ik op dat moment groter was dan hij). Vol verwachting keek ik toe hoe mam de aardappels, koekjes en jus naar de tafel bracht en neerzette. Mam maakte altijd alles zelf en was zo'n geweldige kok, hoewel hoe meer we leerden over de invloed van voeding op de gezondheid, hoe meer haar menuopties in de loop der jaren werden aangepast. Papa straalde naar me en ik herinner me dat ik kortademig werd bij de verwachting van wat spoedig de zoute, zoete smaak van knapperig gebakken aardappelen en ketchup in mijn mond zou zijn. Mama schepte wat aardappelen op mijn bord, maar er kwam geen ketchup bij. Toen ik erom vroeg, kreeg ik te horen dat de ketchup op was en ik begon te huilen.

Mijn vader begon snel te zeggen, "nee, nee, nee Althia, kijk! Je kunt je aardappels in deze jus dopen!"

Ik weet niet meer welke woorden ik gebruikte om deze optie af te wijzen, alleen dat ik ontroostbaar was. Jus en ketchup waren gewoon niet hetzelfde.

Hij probeerde nog harder: "Kijk, Althia, kijk. Papa doet het!" Toen nam hij een aardappel op zijn vork en doopte die in de jus, terwijl hij die naar zijn mond bracht. Hij rolde met zijn ogen alsof hij in extase was en liet een overdreven "Mmmmm!" horen.

Maar ik bleef niet overtuigd, terwijl hij bleef proberen te demonstreren hoe lekker jus op aardappelen kon zijn, als ik het zou willen proberen.

Ik kan me de rest van die dag niet herinneren. Ik weet niet of ik mijn aardappelen heb opgegeten of niet. Ik weet alleen nog hoe geduldig hij probeerde om mijn teleurstelling weg te werken. Ik weet dat als ik oud genoeg was geweest en voldoende begrip had gehad om mijn houding aan te passen en dankbaar te zijn voor wat ik had, dat zonder twijfel zijn aanpak zou zijn geweest. Mijn vader was altijd aardig voor ons kinderen.

Een andere herinnering die ik heb is ook nogal wazig, maar er zijn duidelijke elementen. Het sneeuwde. Terugkijkend op de chronologie van de gebeurtenissen geloof ik dat dit Kerstmis 1977 was, een jaar voordat Joe werd geboren. Het was een van die grijze, bewolkte winterdagen in Oregon waarop de sneeuw het grootste deel van de dag in een langzame, natte motregen valt, maar niet genoeg blijft plakken om de wegen af te sluiten. Papa kwam me ophalen en deed me een jas en wat andere lagen aan: een sjaal, muts, misschien wanten. Hij nam me mee naar zijn oude pick-up - en ik bedoel, die was toen al oud. Als ik terugdenk aan het mintgroene dashboard was het misschien wel een model uit eind jaren 1950. Hij zette me in het middelste deel van de stoel, waar ik op ooghoogte alleen de lucht door de voorruit kon zien omdat ik omhoog moest kijken om überhaupt naar buiten te kunnen kijken, dus mijn zicht was een opwaartse hoek. Hij begon te rijden en vertelde me dat hij me meenam voor een "verrassing". Ik weet niet zeker of ik het concept wel begreep op dat moment, maar zijn opgewonden verwachting was alles wat ik moest zien om te weten dat er iets goeds stond te gebeuren. Na een korte wandeling gingen we naar een winkel en hij zette me in de grote mand van het winkelwagentje. Ik zal nooit vergeten dat hij een pak Minute Maid sinaasappelsap kocht, dat in die tijd op de markt kwam met een zwart karton en een heerlijk uitziende sinaasappel op de zijkant naast de merknaam. Hij kocht een blik Barbasol scheerschuim en nog een paar andere dingen die ik me niet specifiek kan herinneren. De scheerschuim herinnerde ik me duidelijk vanwege de spiraalvormige rode streep, die me aan snoep deed denken. Het laatste wat hij aan zijn aankoop toevoegde was een krant. Toen we klaar waren in de winkel, zette hij me terug in zijn pick-up en ik herinner me dat ik nog zo lang heb rondgereden. Ik herinner me dat de mist de randen van de voorruit plaagde en mijn toch al belemmerde zicht op de buitenwereld nog verder vernauwde. Soms speelde papa de radio, maar op andere momenten kwam er alleen ruis door en zette hij hem uit. Soms praatte hij tegen me en soms reden we in stille afwachting. Ik zou er ontzettend veel voor over hebben om die momenten weer terug te krijgen. Af en toe, en later vaker, zag ik de hoge, altijd groene boomtoppen van het Oregon-woud boven de voorruit opdoemen en dan voorbijgaan terwijl ik vanuit mijn kleine personsperspectief toekeek hoe de rit steeds landelijker en bosrijker begon te worden. Al snel reden we door een dicht bos over winderige wegen. Uiteindelijk stopte de truck en tilde hij me uit de truck en begon me rond te dragen over wat waarschijnlijk het platteland van een van zijn vrienden was. Na een tijdje van deze verkenningstocht sneed hij een kleine groenblijvende boom af en zette die achterin zijn pick-up. Ik herinner me dat hij dat pak sinaasappelsap opende en er rechtstreeks uit dronk, en dat hij me ook hielp om eruit te drinken. Het geld van mijn ouders was in die tijd erg krap, dus sinaasappelsap kopen was een zeldzame traktatie. Het uit het pak drinken was iets wat ik mijn vader nog nooit had zien doen. Hij zette me weer in het midden van de stoel van de truck en we daalden langzaam af uit het bergachtige Oregon. Toen we thuiskwamen, keek ik toe hoe hij en mijn moeder Nita de boom in de hoek van de woonkamer opstelden. Ik begreep niet waarom. Die avond ging ik naar bed en toen ik de volgende ochtend vroeg wakker werd, lagen er spullen in de krant die ik mijn vader had zien kopen onder de boom. Een voor een gaven mijn vader of moeder deze dingen aan mij en op een gegeven moment, met hun hulp, kwam ik erachter dat ik de krant eraf moest scheuren om iets te onthullen. Ik wou dat ik me kon herinneren wat deze cadeautjes waren. Wat ik me wel herinner, was dat het op een gegeven moment mijn vaders beurt was om er een open te maken. Hij trok de krant van een cilindervormig voorwerp en onthulde de Barbasol scheerschuim eronder. Toen begon hij me te omhelzen en zei met een hoge, zingende stem: "Dank je wel, Althia! Bedankt voor papa's cadeautje!" Op dat moment was ik in de war door dit concept, maar later koesterde ik deze herinnering als de eerste kerst met mijn dierbare papa die ik me kan herinneren.

In de afgelopen anderhalve week, tijdens het deel van mijn vaders ziekenhuisopname waarin hij in staat was om te spreken, vroeg hij me om ervoor te zorgen dat zijn nieuwsbrief bij jullie allemaal terecht zou komen. Zelfs in dit ene aspect van zijn werk, laat hij kolossale schoenen achter om te vullen, maar ik zal mijn best doen om jullie allemaal op de hoogte te houden van alles wat er gebeurt bij Skywatch TV en Whispering Ponies Ranch, en over de hele wereld zoals hij heeft gedaan. Ik vraag om jullie voortdurende gebeden terwijl mijn familie door de moeilijke dagen navigeert die voor ons liggen en ik dank jullie allemaal - ieder van jullie - nogmaals voor jullie gebedvolle steun aan onze familie en bediening. Het is bij de gratie van God en ter ere van onze dierbare patriarch, Tom Horn, dat we doorgaan met het werk dat we zijn begonnen.

Zegeningen voor u allen, en nogmaals dank voor al uw biddende steun in deze tijd.

In Zijn dienst,

Allie Anderson

Via e-mail