(Automatische vertaling, onbewerkt)

Israëlisch-Saudische normalisatie heeft niets te maken met Biden

De motieven van de regering voor het pushen van een nieuwe deal hebben meer te maken met de herverkiezingscampagne van de president in 2024 en zijn mislukte Iran-beleid dan met vrede.

Kroonprins Mohammed bin Salman van Saoedi-Arabië in Riyad op 7 maart 2022. Krediet: Murathakan Art/Shutterstock.Saudi-Arabië Kroonprins Mohammed bin Salman in Riyad op 7 maart 2022. Credit: Murathakan Art/Shutterstock.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem @jonathans_tobin.

(3 oktober 2023 / JNS)

Tijdens haar eerste ambtsjaren had de regering Biden moeite om de woorden "Abraham-akkoorden" uit te spreken, laat staan om acties te ondernemen om de triomf van de Trump-administratie op het gebied van buitenlands beleid op te volgen en uit te breiden. Dat is de afgelopen maanden veranderd. De regering Biden heeft zich ingezet voor het bevorderen van een normalisatieovereenkomst tussen Israël en Saoedi-Arabië. Maar als die twee landen steeds dichter bij elkaar komen - iets waar geen twijfel over bestaat - dan heeft dat weinig te maken met de inspanningen van president Joe Biden of minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken.

Het bewijs van die toenadering was de afgelopen week duidelijk te zien toen twee Israëlische ministers van de regering van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu een bezoek brachten aan het woestijnkoninkrijk. Minister van Toerisme Haim Katz werd het eerste lid van het Israëlische kabinet dat een inreisvisum kreeg van de Saoedi's toen hij daar een conferentie van de Wereldorganisatie voor Toerisme van de V.N. bijwoonde voor Wereldtoerismedag. Deze week kwam de minister van Communicatie Shlomo Karhi aan in Riyad aan het hoofd van een 14-koppige delegatie, waaronder een medelid van de Knesset en vertegenwoordigers van verschillende andere ministeries. Daar namen ze deel aan een religieuze dienst voor Sukkot.

Biden op zijn plaats zetten

De foto's van een Israëlische politicus die Saoedi-Arabië bezoekt, gekleed in een talliet en met een lulav en etrog in de hand, waren verbazingwekkend, vooral als je bedenkt hoe onvoorstelbaar zoiets nog maar een paar jaar geleden zou zijn geweest. Maar het was waarschijnlijk niet zo schokkend als de bereidheid van de feitelijke leider van dat land, kroonprins Muhammad bin Salman (MBS), om openlijk te spreken over normalisatie met Israël.

Tijdens een interview vorige maand met Brett Baier van Fox News Channel, verwierp MBS het idee dat de inspanningen om de twee landen dichter bij elkaar te brengen waren vastgelopen. "Elke dag komen we dichterbij," zei hij.

Er zijn natuurlijk nog obstakels voor de totstandkoming van een normalisatieovereenkomst, waaronder de uitwisseling van ambassadeurs. Bovendien zijn er nog steeds redenen om aan te nemen dat MBS en de Saoedi's maar al te graag steeds meer toenadering zoeken tot Israël als strategische militaire bondgenoot tegen Iran en potentiële zakenpartner, zonder dat het tot een vredesverdrag komt. De symboliek die gepaard gaat met een dergelijke beslissing blijft lastig voor een regime dat aanspraak maakt op legitimiteit in de Arabische wereld als bewaker van de heilige plaatsen van de islam in Mekka en Medina.

Toch is de belangrijkste conclusie van deze uitwisseling dat de regering Biden op haar plaats is gezet. In tegenstelling tot de situatie in 2020, toen de regering Trump de drijvende kracht was achter het diplomatieke momentum dat leidde tot de Abraham Akkoorden, kunnen Biden en Blinken de Israëlisch-Saudische relatie evenzeer belemmeren als helpen.

De Amerikaanse diplomatie over dit onderwerp heeft duidelijk gemaakt hoezeer de veteranen van de regering-Obama, die onder Biden nog steeds het buitenlands beleid leiden, vastzitten in mislukt beleid uit het verleden. Hun aandringen op het opnemen van Israëlische concessies aan de Palestijnen, gekoppeld aan het nieuw leven inblazen van het doodlopende vredesproces en het streven naar een tweestatenoplossing voor het conflict, geeft aan dat ze niet begrijpen waarom normalisatie überhaupt mogelijk is.

De Arabische staten - en MBS in het bijzonder - begrijpen dat de Palestijnen geen belang hebben bij vrede met Israël, wat velen in de Amerikaanse buitenlandse politiek en de media misschien nog steeds niet begrijpen. Als zodanig zijn ze het zat dat hun veiligheid en nationale belangen gegijzeld worden door een Palestijnse politieke cultuur die haar eeuwenoude oorlog tegen het zionisme niet kan loslaten.

De Amerikaanse push om de Palestijnen bij elke deal te betrekken heeft meer te maken met de wens van de regering Biden om de regering van Netanyahu omver te werpen - aangezien veel van haar leden niet zouden tolereren dat de rechten van de Joodse staat in Judea en Samaria worden opgeofferd om een ambassade in Riyad te kopen - dan met een zuiver hartstochtelijk belang bij vrede.

Dat brengt ons terug bij de drijfveer achter Biden's recente interesse in Israëlisch-Saudische vrede. Hij heeft twee hoofddoelen.

Het ene is de wens om de Saoedi's ervan te weerhouden zich tot China te wenden voor hulp met Iran en om de oliestroom veilig te stellen naar een Amerika dat energieonafhankelijkheid verruilde voor een milieuvriendelijke ideologie, maar nu met tekorten kampt door de sancties tegen Rusland na de invasie in Oekraïne in februari 2022.

Het tweede doel is om een soort buitenlands beleidssucces te boeken in de aanloop naar de toch al wankele herverkiezingscampagne van de president, waarin de meeste nationale peilingen laten zien dat hij gelijk staat met voormalig president Donald Trump of hem zelfs achter zich laat.

Geen herverkiezingsjaar Israël charmeoffensief

Dit moet niet worden verward met een verkiezingsjaar pivot op Israël die vergelijkbaar was met die van voormalig president Barack Obama in 2012.

Na drie jaar zijn best te hebben gedaan om meer "daglicht" te creëren tussen de Verenigde Staten en Israël, en in het openbaar ruzie te hebben gemaakt met Netanyahu, probeerde Obama het gepraat over een breuk met de Joodse staat te temperen toen hij een zware herverkiezingsstrijd tegemoet ging. Wat volgde waren toespraken zoals zijn toespraak tot de 2012 AIPAC Policy Conference, waarin hij beloofde ervoor te zorgen dat Iran nooit een kernwapen zou krijgen.

We weten nu dat hij al van plan was om die beloften te verraden door geheime gesprekken met Iran te beginnen. Maar in het openbaar hield hij zich aan het script, zelfs tot het punt dat hij in zijn debat over het buitenlands beleid in 2012 met de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney beloofde dat elke deal die hij met Iran zou sluiten de ontmanteling van zijn nucleaire programma zou betekenen.

Deze beloften zouden snel vergeten worden zodra Obama werd herkozen, maar zijn Israël charmeoffensief verstevigde zijn greep op de Joodse stemmen en won 69%. Dat was minder dan de 78% in 2008, maar het was nog steeds een grote teleurstelling voor de Republikeinen, van wie velen ten onrechte hadden aangenomen dat een president die geen geheim had gemaakt van zijn antagonisme tegen Israël, bij de verkiezingen zou worden afgestraft door Joodse Democraten.

Maar liberale Joden steunden hem nog steeds, zelfs toen hij een groot deel van zijn tweede termijn besteedde aan het sussen van Iran, wat culmineerde in de nucleaire deal van 2015.

Biden is niet zo bezorgd over Joodse kiezers als Obama was.

In de huidige tweedeling van de Amerikaanse politieke cultuur is het idee dat een overwegend liberale bevolkingsgroep als de Joden zou oversteken om op een Republikein te stemmen, laat staan op Trump, vanwege Israël of een andere kwestie, pure fantasie. Het is een bron van immense frustratie voor Trump, die nooit moe wordt om zijn woede te uiten over het feit dat de meeste Joden zijn status als de meest pro-Israël president ooit niet als een reden zagen om op hem te stemmen. Terwijl politiek conservatieve Joden en de orthodoxen de voormalige president zullen steunen, weten de Democraten dat ze niets hoeven te doen, vooral met betrekking tot een Israël onder leiding van Netanyahu waar velen op Joods links een hekel aan hebben, om de 68% van de Joodse stemmen te evenaren die hij in 2020 kreeg.

Toch wil Biden iets wat hij een overwinning in buitenlands beleid kan noemen. Tot nu toe hebben zijn belangrijkste prestaties in het buitenland te maken met zijn rampzalige aftocht uit Afghanistan en de manier waarop zijn blunders hebben bijgedragen aan de oorlog in Oekraïne.

Zijn prioriteit bij zijn aantreden was om Obama's nucleaire deal, die Trump had laten vallen, nieuw leven in te blazen. Maar omdat ze wisten dat de nieuwe president erop uit was om hen te paaien in plaats van onder druk te zetten (een feit dat werd versterkt door de manier waarop het onderhandelingsteam van Biden werd gecompromitteerd door zijn pro-Iraanse vooringenomenheid), weigerden de Iraniërs mee te doen en hebben ze achterover geleund en toegekeken hoe de sancties niet werden gehandhaafd. Ze zagen ook hoe Biden zijn toevlucht nam tot een losgelddeal die hen miljarden opleverde terwijl ze vooruitgang boekten in de richting van de bouw van hun eigen kernwapen.

Wat de Saoedi's willen

Zoals we de afgelopen week leerden, heeft het Iraanse nucleaire programma nu het punt bereikt waarop het een gegeven is dat de Iraniërs in minder dan twee weken een bom kunnen maken, wat in wezen eindigt in het falen van de Westerse en Israëlische inspanningen om zo'n uitkomst te voorkomen.

Zoals MBS aan Fox News vertelde, zullen de Saoedi's niet werkeloos toezien hoe hun gezworen vijanden in Teheran een bom krijgen zonder er zelf een te willen. Daarom stond op het verlanglijstje dat ze eerder dit jaar aan de Amerikanen overhandigden als prijs voor het ondertekenen van een normalisatieovereenkomst ook Amerikaanse hulp om een Saoedisch nucleair programma op te zetten.

Dat zal nooit gebeuren. De meeste Democraten verachten de Saoedi's en zouden niet akkoord gaan met een verdrag dat hun verdediging garandeert - een ander mogelijk onderdeel van een normalisatieovereenkomst - zelfs zonder de autoritaire monarchie in Riyad nucleair te helpen worden.

De Saoedi's zijn bereid om de Palestijnen lippendienst te bewijzen. Maar het is net zo duidelijk dat de regering van MBS geen interesse heeft in pogingen om nog een onafhankelijke Palestijnse Arabische staat te creëren naast de door Hamas geleide terroristenenclave in de Gazastrook. In zijn interview met Baer zei MBS dat hij "het leven van de Palestijnen wil verlichten", maar hij liet opvallend genoeg elke verwijzing naar twee staten of Israëlische territoriale concessies achterwege. De enigen die het over deze dubieuze doelstellingen hebben, zijn Biden's team.

Hierdoor komt de president in een interessante spagaat terecht. Hij wil graag een diplomatieke overwinning om zijn herverkiezingskansen te vergroten, maar het team van Biden is te geïnteresseerd in het ondermijnen van Netanyahu en in het proberen om op de een of andere manier hun verlangen naar toenadering tot Iran te redden om terug te keren naar een beleid dat de Verenigde Staten verbindt met hun traditionele Israëlische en Saoedische bondgenoten.

Dat maakt het Midden-Oostenbeleid van Biden een hopeloze warboel. Toch hebben zowel Netanyahu als MBS duidelijk gemaakt dat ze Washington niet nodig hebben om hun hand op te houden om de twee landen naar elkaar toe te laten groeien. Deze twee ooit onwaarschijnlijke vrienden werden samengebracht door Obama's pivot naar Iran en het nucleaire dilemma, en door hun nationale belangen. Dat zal hen blijven binden in een informele alliantie die zelfs zonder een ondertekend verdrag kan gedijen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: Israel-Saudi normalization has nothing to do with Biden - JNS.org