(Automatische vertaling, onbewerkt)

Hunter's zoete pleidooi

Welkom in de surrealistische en verdraaide wereld van gelijke rechtvaardigheid van links.

21 juni 2023 door Robert Spencer 28 reacties

Nieuwsbrief

[Noot van de redactie: Lees zeker ook de meesterlijke bijdragen van Robert Spencer in het nieuwe boek van Jamie Glazov: Barack Obama's True Legacy: How He Transformed America].

De verdedigers van rechtvaardigheid in Amerika zijn er eindelijk aan toegekomen om zich bezig te houden met de eerste zoon van Amerika, Hunter Biden, de verslaafde hoerenloper die een goedbetaalde directeur van een aardgasbedrijf werd en vervolgens een kunstenaar wiens schilderijen voor meer geld worden verkocht dan die van Pablo Picasso, allemaal omdat zijn achternaam Biden is en hij voor de juiste prijs toegang kan verschaffen tot zijn mistige oude man, die toevallig de titel van president van de Verenigde Staten draagt.

Hunter wordt echter niet geconfronteerd met de muziek voor zijn schaamteloze beïnvloeding, of voor een van de andere misdaden die zijn beruchte laptop onthult. In plaats daarvan krijgt hij een tik op de vingers voor een paar symbolische overtredingen, zodat Gestapo-chef Merrick Garland en zijn handlangers de beschuldigingen van een justitieel systeem met twee snelheden naast zich neer kunnen leggen: "Wat bedoel je, we gaan wel achter patriotten aan maar niet achter links? Kijk: we hebben Hunter Biden vervolgd!" Natuurlijk, Merrick. Misschien trappen sommige sukkels hier wel in.

De Washington Post meldde dinsdag dat "President Biden's zoon Hunter een voorlopige overeenkomst heeft bereikt met federale aanklagers om schuldig te pleiten aan twee kleine belastingmisdrijven en de feiten van een wapenaanklacht toe te geven onder voorwaarden die hem waarschijnlijk uit de gevangenis houden." Dit is niet precies hetzelfde als Al Capone pakken voor belastingontduiking. Dit is gewoon een schertsvertoning, een lege oefening in het beschuldigen van Hunter van iets, wat dan ook, om de wind uit de zeilen te nemen van diegenen die beweren dat het Biden-regime zijn belangrijkste tegenstander, Donald Trump, meedogenloos vervolgt, terwijl het een oogje dichtknijpt voor feitelijke misdaden begaan door linkse politici zoals Hillary Clinton, maar ook door Old Joe en Hunter zelf.

Hunter Biden kijkt naar "ongeveer twee jaar voorwaardelijk" en zal moeten "deelnemen aan een afleidingsprogramma", als iemand echt aandacht gaat besteden aan het feit of hij dat wel of niet doet, maar hij had veel erger kunnen en moeten tegenkomen. In september 2020 publiceerden de Senaatscommissie voor Binnenlandse Veiligheid en Regeringszaken en de Senaatscommissie voor Financiën een rapport waarin stond dat Hunter Biden, terwijl zijn vader vicepresident was, "miljoenen dollars betaald kreeg van een corrupte Oekraïense oligarch" voor zijn aanwezigheid in het bestuur van Burisma Holdings, een Oekraïens aardgasbedrijf.

Hunter's aanwezigheid in dit bestuur veroorzaakte veel problemen. Het rapport merkt op dat "de regering-Obama wist dat de positie van Hunter Biden in het bestuur van Burisma problematisch was en een efficiënte uitvoering van het beleid met betrekking tot Oekraïne in de weg stond". Sterker nog, "begin 2015 uitte de voormalige waarnemend plaatsvervangend hoofd van de missie op de Amerikaanse ambassade in Kiev, Oekraïne, George Kent, zijn bezorgdheid bij functionarissen in het kantoor van vicepresident Joe Biden over de perceptie van belangenverstrengeling met betrekking tot de rol van Hunter Biden in het bestuur van Burisma. Kent's zorgen werden niet weggenomen en in september 2016 benadrukte hij in een e-mail aan zijn collega's: "Bovendien was de aanwezigheid van Hunter Biden in het Burisma-bestuur erg ongemakkelijk voor alle Amerikaanse ambtenaren die een anticorruptieagenda in Oekraïne nastreven."" Het was meer dan alleen onhandig. Het was onvergeeflijk en het was een duidelijk bewijs van corruptie.

Niemand lijkt zich nu echt zorgen te maken over Hunter's aanwezigheid in het bestuur van Burisma, maar toch is het een duidelijke rode vlag. Hunter Biden had geen opleiding of ervaring in de aardgasindustrie. Bovendien was hij een losbandige crackverslaafde die omging met prostituees. Als hij niet de zoon van de vicepresident van de Verenigde Staten was geweest, gelooft iemand dan echt dat Burisma hem deze lucratieve baan zou hebben aangeboden? Alleen al Hunter's aanwezigheid in het bestuur van Burisma was prima facie bewijs van beïnvloeding, net als zijn nieuwe carrière als kunstenaar.

Een worstelende kunstenaar zijn is een cultureel cliché dat teruggaat tot Vincent Van Gogh die rillend op een zolderkamertje wereldhistorische meesterwerken produceerde die het publiek pas na zijn tragische dood zou gaan waarderen. Kunstenaar Hunter heeft echter niet zulke schulden. Hoewel hij pas laat in zijn leven begon te schilderen en je in de plaatselijke lijstenwinkel voor honderd dollar nog veel mooiere kunstwerken kunt kopen, hebben Hunter's schilderijen torenhoge prijzen tot wel 500.000 dollar opgebracht, hoewel de laatste partij wel erg goedkoop was en slechts 85.000 dollar opbracht. Zou het kunnen dat mensen Hunter's tekeningen kopen om een paar minuten face time met de vermeende president te hebben? Reken maar. Maar het kan niemand iets schelen, zeker Merrick Garland niet.

Donald Trump kijkt tegen honderden jaren gevangenisstraf aan, hoofdzakelijk voor de misdaad dat hij tegen het linkse establishment inging. Hunter Biden daarentegen is een beschermd lid van dat establishment. Er is dus één rechtssysteem voor Trump en een heel ander voor Hunter. Blinde rechtvaardigheid? Niet in Amerika. Niet meer.

Robert Spencer is de directeur van Jihad Watch en een Shillman Fellow bij het David Horowitz Freedom Center. Hij is auteur van 26 boeken waaronder vele bestsellers, zoals The Politically Incorrect Guide to Islam (and the Crusades), The Truth About Muhammad en The History of Jihad. Zijn meest recente boeken zijn The Critical Qur'an en The Sumter Gambit. Volg hem hier op Twitter. Vind hem hier leuk op Facebook.