(Automatische vertaling, onbewerkt)

Eén natie, twee soorten wetten

Van Trump tot illegale vreemdelingen en criminelen, discretionaire vervolgingsbevoegdheid doodt gelijke gerechtigheid.

12 juni 2023 door Daniel Greenfield 39 Commentaar

Nieuwsbrief

[Noot van de redactie: Lees zeker ook de meesterlijke bijdragen van Daniel Greenfield in het nieuwe boek van Jamie Glazov: Barack Obama's True Legacy: How He Transformed America].

Toen Barack Obama aankondigde dat hij eenzijdig miljoenen illegale vreemdelingen ging legaliseren terwijl hij de grens verder opende, beschreef hij het als het gebruiken van "discretie over wie te vervolgen".

In de jaren daarna hebben pro-misdaad aanklagers het rechtssysteem in sommige rechtsgebieden vrijwel ontmanteld door hun "discretionaire bevoegdheid" te gebruiken om dieven, drugsdealers en gewelddadige criminelen niet te vervolgen. Sommige aanklagers kondigden aan dat ze relschoppers en plunderaars niet meer zouden vervolgen, anderen dat ze zouden stoppen met het vervolgen van prostitutie, wildplassen of diefstallen van minder dan 1000 dollar.

In de tien jaar sinds Obama zijn discretionaire bevoegdheid van de aanklager aankondigde, is het land overspoeld met criminelen en illegale vreemdelingen die profiteerden van die "discretie".

Maar discretie van de aanklager werkt, zoals het meeste linkse beleid, twee kanten op.

De officier van justitie van Manhattan, Alvin Bragg, gaf bij zijn aantreden een 'zero day'-memo uit waarin aanklagers werden opgedragen geen gevangenisstraffen te vragen voor gewapende overvallers. Bragg spande zich vervolgens in om voormalig president Trump in staat van beschuldiging te stellen zonder rekening te houden met de verjaringstermijn en de aard van het misdrijf.

Dergelijke discretionaire vervolgingsbevoegdheid is routine geworden in New York, waar procureur-generaal Letita James voorstander is van strafrechthervorming en niet alleen Trump, maar ook de NRA als doelwit heeft. De voorganger van Bragg, officier van justitie Cyrus Vance, gaf Jeffrey Epstein en Harvey Weinstein een vrijbrief. Hij kondigde aan dat hij voormalig burgemeester Bill de Blasio niet zou aanklagen, maar vervolgde Trump wel. Nadat hij had geweigerd om BLM-oproerkraaiers of prostituees aan te klagen, maakte hij er een punt van om een vrouw uit een virale video voor de rechter te slepen omdat ze de politie had gebeld tijdens een ruzie met een zwarte man.

Maar ook op federaal niveau is het normaal geworden.

Hillary Clinton en haar assistenten hebben op grote schaal geheime informatie misbruikt. De aanklacht tegen president Trump staat in schril contrast met de behandeling van Hillary, om nog maar te zwijgen van Biden die geheime documenten bij zijn vuilnis liet rondslingeren. Het Trump-team zal selectieve vervolging aanvoeren, maar het openbaar ministerie zal aanvoeren dat het kan aanklagen wie het wil.

En tot op zekere hoogte is dat waar. Aanklagers zijn niet verplicht om Bob aan te klagen als ze Jack aanklagen. En de advocaten van Jack zullen zelden de moeite nemen om Bob in de rechtszaal aan te klagen, tenzij hij blank is. De meeste grote zaken op het gebied van selectieve vervolging zijn gebaseerd op rassendiscriminatie en dus laten ze, net als de meeste burgerrechtenwetten, de politieke discriminatie buiten beschouwing die de belangrijkste burgerrechtenkwestie van onze tijd is geworden. Aanklagers richten zich niet op zwarte mensen, maar wel op Republikeinen.

De discretionaire bevoegdheid van de aanklager is bedoeld om aanklagers in staat te stellen hun sterkste zaken aan te spannen. In plaats daarvan heeft het, beginnend met Obama, een rechtssysteem met twee snelheden gecreëerd waarin sommige misdaden, ondanks hun destructieve impact op de samenleving, een vrijbrief krijgen terwijl andere misdaden met minimale impact om puur politieke redenen te zwaar worden aangerekend. Zelfs overtredingen die veel op elkaar lijken, worden heel verschillend behandeld op basis van de politieke identiteit van de aanklager en de verdachte.

En dat heeft geleid tot twee soorten wetten: geschreven en ongeschreven wetten.

Geschreven wetten doen er weinig toe. Of een geschreven wet wordt gehandhaafd hangt af van de discretie en dus de politieke agenda van de aanklager. Dat is niet langer een functie van individueel beoordelingsvermogen, maar van politieke afstemming. Linkse miljardairs als George Soros en Netflix-baas Reed Hastings hebben een fortuin uitgegeven om aanklagers te kiezen die aan hun behoeften voldoen. Een beweging van politieke aanklagers heeft gezworen om wetten te handhaven, of niet te handhaven, om politieke redenen.

Het gaat niet om de geschreven wetten, maar om de ongeschreven wetten van de politiek. Rechtvaardigheid wordt ondergeschikt gemaakt aan sociale rechtvaardigheid. Criminelen die duidelijk geschreven wetten overtreden worden niet aangeklaagd door dezelfde aanklagers die politieke tegenstanders aanklagen voor procesmisdaden of moeizaam misdaden verzinnen.

"Toon me de man en ik zal de misdaad vinden," had Andrey Vyshinsky, de openbare aanklager van Stalin, naar verluidt opgeschept. Hij had de neiging om toespraken te houden waarin hij verklaarde dat "ons hele land, van klein tot oud, wacht en één ding eist: Verraders en spionnen die ons moederland aan de vijand hebben verkocht, moeten worden doodgeschoten als smerige honden" en "Weg met deze abjecte beesten, laten we voor eens en altijd een einde maken aan deze ellendige hybriden van vossen en varkens, deze stinkende lijken, laten we de dolle honden van het kapitalisme uitroeien, die de bloem van onze nieuwe Sovjetnatie willen verscheuren", domineerde hij de showprocessen van de Grote Terreur met politieke aanmatiging.

Gerechtigheid is afhankelijk van geschreven wetten. De Grote Terreur gooide wetten overboord, verzon ze en paste ze achteloos verkeerd toe. Net als haar tegenhangers in Nazi-Duitsland. De ongeschreven wet van het regime was belangrijker dan de geschreven wet. En in Amerika is de ongeschreven wet belangrijker geworden dan de geschreven wet. De enige wet die er echt toe doet is het handhaven van de politieke agenda van de machthebbers en in plaats van het strikt naleven van de geschreven wet wordt er gebruik gemaakt van histrionisme en theater.

Vyshinsky waarschuwde voor een dringende bedreiging voor het marxisme en de Sovjetnatie, zijn moderne tegenhangers roepen dat ze dringende bedreigingen afwenden voor enerzijds de democratie en anderzijds systemisch racisme. Het geschreven recht heeft gefaald en ze vervangen het door hun ongeschreven wetten om tegemoet te komen aan de gefabriceerde noodsituaties die ze juist voor dit doel hebben gecreëerd.

Het basisprincipe van de burgerrechtenbeweging was dat gerechtigheid geen vervanging was voor gelijke gerechtigheid. Politieke discretie van de aanklager elimineert gelijke gerechtigheid en vervangt de wet door een agenda. Er kan geen sprake zijn van gelijkheid en gerechtigheid als aanklagers kiezen wie ze aanklagen op basis van hun politiek. Zelfs als hun aanklachten gebaseerd zijn op de rechtmatigheid van individuele gevallen, elimineert de systematische dubbele standaard de rechtmatigheid van die aanklachten.

Alleen de consequente toepassing van de wet dient als instrument voor gerechtigheid. De juridisch inconsistente, maar politiek consistente toepassing van de wet is gewoon tirannie onder de dekmantel van de wet. Het is niet meer rechtvaardigheid dan alleen parkeerbonnen uitdelen aan Democraten of Republikeinen. Het zou weinig uitmaken of de bonnen individueel gerechtvaardigd waren, omdat het nog steeds uitingen van politieke onderdrukking zouden zijn, geen eerlijke handhaving van parkeerregels.

Niets ondermijnt het respect voor de wet en het vertrouwen in het rechtssysteem sneller dan wanneer mensen zien dat het corrupte instrumenten zijn geworden voor de onderdrukking van politieke tegenstanders.

Wanneer Democraten vrijelijk dagvaardingen negeren terwijl Republikeinen gearresteerd worden, wanneer het verkeerd omgaan met geheime informatie slechts voor één partij een misdaad is, wanneer rellen geen misdaad is maar jezelf verdedigen wel, dan is er geen wet, alleen een totalitair regime dat selectief sommige wetten uitbuit.

Links eist discretie voor rechters en aanklagers om de wet opzij te zetten voor sociale rechtvaardigheid. En als ze dan de wet aan de kant schuiven voor links en selectief de conservatieven aanpakken, ook naar eigen goeddunken, worden we een natie van mensen, niet van wetten.

Een natie van wetten, niet van mensen, staat niet toe dat aanklagers of rechters hun wil boven de wet stellen.

Aanklagers die weigeren om de wet consequent te handhaven moeten worden verwijderd, aangeklaagd of aangeklaagd. Er is geen plaats voor Vyshinsky's of een rechtssysteem met twee lagen in ons land.

Totdat we één stel wetten hebben voor iedereen, en niet twee, zal er geen gerechtigheid zijn in Amerika.