Het verhaal van binnenuit over hoe Palestijnen de wereld overnamen

Het briljante Palestijnse plan om de plooibare geesten van Amerikaanse universiteitsstudenten te veroveren werd 25 jaar geleden voor mijn neus uiteengezet tijdens een zeer sinistere zakelijke bijeenkomst in Israël.

Door Gary Wexler, JEWISH JOURNAL 18 november 2023

Het briljante Palestijnse plan om de plooibare geesten van Amerikaanse universiteitsstudenten te veroveren werd 25 jaar geleden voor mijn neus uiteengezet tijdens een zeer sinistere zakelijke bijeenkomst in Israël.

Het was rond de tijd van de Oslo-akkoorden. Ik was ingehuurd door de Ford Foundation om een marketinginstituut op te zetten voor hun begunstigden in het land. Ford financierde de activiteiten van zowel Joodse als Arabische organisaties binnen de Israëlische groene lijn, in een poging om een levendig liberaal maatschappelijk middenveld op te bouwen.

Ford bracht me in contact met een jonge Israëlische vrouw, Debra London. (Debra, nu een van mijn beste vriendinnen, is net geselecteerd om de fondsenwerving voor de wederopbouw van Kibboets Be'eri te leiden). Zij en ik stelden een plan op om elk van de begunstigden te interviewen, evenals Israëlische reclamebureaus en mediabedrijven. Terwijl we meer wilden leren over de begunstigden, waren we ook van plan om gratis marketingwerk en media veilig te stellen als essentieel onderdeel van het instituut.

Toen we de Joodse organisaties interviewden, was de sfeer bijna duizelingwekkend van hoop, mogelijkheden en geloof in het nieuwe Midden-Oosten van Shimon Peres. Elke organisatie die we interviewden, sprak enthousiast over vrede en coëxistentie, een bloeiende economie tussen zowel de Joden als de Palestijnen, samenwerkingsprojecten en uitwisselingen.

Maar toen we de Arabische organisaties interviewden, kwam het woord "vrede" nooit over hun lippen. Ze spraken over onafhankelijkheid, waardigheid, zelfbestuur, een staat. Eén persoon vertelde me zelfs dat ze het woord "du-kiyum" (co-existentie) nooit zou gebruiken. "Er bestaat niet zoiets als co-existentie," benadrukte ze. "Wij zijn gewoon de huurders die op het land wonen dat nu van de Joden is. Dat is geen evenwichtige co-existentie."

Ik probeerde mijn Joodse liberalen uit te leggen dat wij - de Joden en de Arabieren - twee heel verschillende gesprekken voerden. Wij hadden het over "vrede". Zij hadden het over "onafhankelijkheid". Maar naarmate de weken van interviews vorderden, ontdekte ik dat de Arabische organisaties het over veel meer hadden.

Tijdens het interviewproces stelde ik moeilijke vragen aan zowel de Joden als de Arabieren. Als ik bij de Arabische organisaties gevoelige - en minder gevoelige - onderwerpen ter sprake bracht: terrorisme, samenwerking en zelfs budget, dan trapten de geïnterviewden op de rem.

En dan sprak elke organisatie dezelfde woorden: "Als je in Haifa bent en Itijaa ontmoet, kun je die vraag stellen aan Ameer Makhoul." Itijaa was een Arabische burgerrechtenorganisatie. Ameer Makhoul was de uitvoerend directeur. Het werd me duidelijk dat Ameer Makhoul een soort controle had over alle Arabische NGO's waarmee ik sprak.

Uiteindelijk kwamen Debra en ik aan bij het kantoor van Itijaa. De magere, gebrilde, jonge Ameer Makhoul kwam uit zijn kantoor, keek me aan en zei: "Dus dit is de Gary Wexler die alle vragen heeft gesteld." En toen vinkte hij elke vraag aan die ik had gesteld, samen met de naam van elke persoon aan wie ik de vraag had gesteld.

Hij nam ons mee naar zijn kantoor en begon te ijsberen. "Dus, Gary Wexler, laat me je vragen op de volgende manier beantwoorden. Eén: Gary Wexler, die nu voor me zit, ging twee jaar naar het Los Angeles City College waar je een Israël activist was en redacteur van de schoolkrant. Je schreef veel over Israël. En dat bleef je doen aan de California State University, Northridge. Je bracht vijf zomers door als vrijwilliger op Kibboets Ayelet Hashachar. Via je marketingbureau Passion Marketing bedien je de volgende klanten in de Joodse wereld en in Israël." Hij noemde ze allemaal.

Ik wist dat deze man een probleem was.

"En nu, Gary Wexler," ging hij zitten, "zal ik je wat directere antwoorden geven." Hij keek me recht in de ogen. "Net zoals jij een zionistische campusactivist was, zullen wij in de komende jaren Palestijnse campusactivisten creëren in Amerika en over de hele wereld. Groter en beter dan alle zionistische activisten. Net zoals jij je zomers doorbracht in de kibboets, zullen wij universiteitsstudenten meenemen om hun zomers door te brengen in vluchtelingenkampen en te werken met ons volk. Net zoals jij deel hebt uitgemaakt van de oprichting van wereldwijde pro-Israël organisaties, zullen wij wereldwijde pro-Palestijnse organisaties oprichten. Net zoals jullie vandaag helpen bij het opzetten van PR-campagnes en evenementen voor Israël, zullen wij dat ook doen, maar we zullen meer aandacht krijgen dan jullie ooit hebben gehad."

Deze keer stond hij weer recht boven me. "Je vraagt je af hoe we dit voor elkaar gaan krijgen, hoe we dit gaan betalen? Niet met het geld van jullie liberale Joodse organisaties die ons nu financieren. Maar van de Europese Unie, Arabische en moslimregeringen, rijke Arabische mensen en hun organisaties. Uiteindelijk zullen we geen dollar meer aannemen van de Joden."

Toen kwam hij heel dichtbij. "Wat vind je hiervan?"

Ik haalde adem. Ik bleef professioneel. "Niets. Ik ben hier namens de Ford Foundation om informatie te verzamelen voor een gepland marketinginstituut."

Hij kwam nog dichterbij. "Ik vraag wat Gary Wexler vindt van wat ik net zei. Jij, Gary Wexler."

Ik herhaalde mijn antwoord.

Hij kwam nog dichterbij. "Ik vraag het nog een keer. Wat vindt Gary Wexler van wat ik net zei."

Debra en ik stonden op. Ik pakte mijn schrijfblok. "Ik heb het gevoel dat je me bedreigt en we gaan weg."

De volgende ochtend kreeg ik een telefoontje van de programmamedewerker van de Ford Foundation. "Gary, we hebben een probleem. We kregen een telefoontje van Ameer Makhoul en we hebben begrepen dat je allerlei zionistische propaganda hebt gespuwd en dat hij zich erg bedreigd voelde door jou."

Ik vertelde hem dat het een leugen was.

De programmamedewerker bleef aandringen op wat ik had gezegd. Ik vertelde het gesprek woord voor woord. Hij herhaalde wat Ameer Makhoul had gezegd. Ik zei hem dat hij Debra London, die de hele tijd bij me was, moest bellen om het met haar te verifiëren. Ik vertelde hem ook dat ze beter hun financiering van deze Arabische organisaties konden controleren, omdat Ameer Makhoul ze allemaal leek te controleren met een aantal zeer hatelijke gedragingen.

Hij krabbelde terug.

Debra en ik schreven onze aanbevelingen voor hoe ze het marketinginstituut moesten opbouwen, inclusief een aanbeveling voor het gebruik van het pro bono-werk, ter waarde van bijna 1 miljoen shekels, dat we van de reclamebureaus hadden gekregen. De programmamedewerker, een voormalige academicus die zich richtte op de non-profitsector, begreep niet wat de waarde was van de betrokkenheid van bedrijven en verwierp het voorstel zonder meer. Een paar weken later vertelde hij Debra en mij dat hij een NGO-adviesteam had ingehuurd om het werk af te maken. Ze zouden elke organisatie enkele uren advies geven.

Enkele jaren later hoorde ik dat Ameer Makhoul door de Israëli's was gearresteerd als spion voor Syrië.

Naarmate de jaren verstreken, begon ik te zien dat wat Ameer Makhoul me had uitgelegd vorm kreeg. De PR berichtgeving was het eerste: Het Muhammad al-Durrah incident in Gaza, toen een 12-jarige jongen werd doodgeschoten op de tweede dag van de Tweede Intifada, haalde wereldwijd de krantenkoppen. De Mavi Marmara, het Turkse flottielje naar Gaza dat door de Israëli's werd bestormd en waarbij verschillende Palestijnse activisten werden gedood, haalde wereldwijd de krantenkoppen. Ik wist dat de Mavi Marmara was gefabriceerd voor de publiciteit die het zou opleveren.

Toen de campussen: De wereldwijde Apartheid Week. De groei van BDS. De studentenvrijwilligers die bij duizenden begonnen te werken in de Palestijnse gebieden en de vluchtelingenkampen. De schokkende oprichting van anti-Zionistische Joodse studentengroepen.

Als bekroond copywriter en creatief directeur bij reclamebureaus en professor in communicatie aan de USC, heb ik een intuïtieve antenne ontwikkeld om overeenkomsten op te sporen tussen schrijfstijlen, ideeënstijlen en conceptuele creatie. In de beginjaren van deze pro-Palestijnse campagne zag ik de overeenkomsten van uitmuntendheid, stijl en manipulatie op al hun platforms. Lesgeven op een universiteitscampus gaf me een zitje op de eerste rij bij dit theater van de donker wordende lucht.

Mensen van kleur, vooral antisemitische zwarte groepen zoals BLM, organiseerden zich om zich te identificeren met de Palestijnen. Veel organisaties die mensen vertegenwoordigen die als onderdrukt worden gezien, werden bewogen om zich met de Palestijnen te identificeren. Studenten van allerlei pluimage werden bewogen. Ik kon zien hoe de overeenkomsten van taalcreatie en -overdracht - mijn vakgebied - werden toegepast op de Joden. Velen van hen waren oude antisemitische stijlfiguren die nieuw leven werden ingeblazen:

Israël en de Joden zijn kolonialisten, net als andere blanke onderdrukkers over de hele wereld. Israël is een apartheidsmaatschappij, net als Zuid-Afrika.

Joden hebben blanke privileges, ook al bestaat meer dan 50% van de Joden uit mensen met een donkere huidskleur uit de Arabische wereld, Iran en Afrika.

Joden hebben de macht in de media en het bankwezen, waardoor ze de vijand zijn.

Joden centreren zichzelf als kapitalisten en donoren.

Joden hebben geen ruimte voor anderen dan zichzelf.

Joden moeten verantwoordelijk worden gehouden voor de pijn die ze veroorzaken.

Als je dit in twijfel trok, was je een racist, het ergste waarvan je beschuldigd kon worden.

(Behalve als je racistisch bent tegen Joden. Dan bewijs je dat je een echte bondgenoot van de onderdrukten bent).

Onze vijanden hebben een echt succes geboekt. Ze hebben een winnend internationaal communicatieleger gevormd met overal getrainde troepen.

Toen de Israëlische schrijfster, producente en voormalig gezant voor antisemitisme Noa Tishby onlangs zei dat studenten, vooral Joodse studenten die protesteren tegen Israël, "bespeeld" zijn, weet ik niet of zelfs zij de achtergrond en de omvang ervan begrijpt. Ze zijn niet alleen bespeeld, ze zijn doorgedraaid. Velen van hen zijn alumni van Joodse dagscholen en kampen. Die studenten denken dat ze zich bij de andere kant hebben aangesloten omdat ze het slachtoffer waren van een gepropagandeerde zionistische opvoeding en nu het licht hebben gezien. Nee, ze zijn het slachtoffer van een gepropageerd, langzaam, goed uitgewerkt plan, dat mij door Ameer Makhoul is uitgelegd.

En wat is de reactie van de Joodse wereld op dit alles?

Financiers plaatsen nu pro-Joodse en pro-Israël billboards in Amerikaanse steden. Alsof een slimme eenregelige boodschap al deze briljante, strategische organisatie-inspanningen namens onze vijanden kan bestrijden.

Anderen organiseren TikTok en Twitter troepen. Maar dat werk is een antwoord op het speelveld dat is vastgesteld en gewonnen door de vijanden van het Joodse volk. We tonen ons in een defensieve modus. We spelen op het veld dat zij hebben getekend. We moeten ons eigen speelveld trekken, op een heel grote manier.

Er zijn veel goede organisaties die gefinancierd worden en voor ons werken, maar hun werk alleen is niet het antwoord.

Het is noodzakelijk dat we een algemene strategie en coördinatie hebben. Op dit moment is het elke organisatie voor zich. Het is een ongecoördineerd slagveld waar elk eskader in zijn eigen richting beweegt, in plaats van naar dezelfde heuvel - de enige manier om te winnen. Het is noodzakelijk dat we grote, briljante, creatieve ideeën van betrokkenheid creëren. We moeten dit zien als een alomtegenwoordige Joodse gemeenschapsorganisatie voor communicatiedoeleinden, in samenwerking met de Israëli's.

In de afgelopen drie weken heb ik niet minder dan 200 verzoeken ontvangen voor 200 afzonderlijke inspanningen. Amerikaanse Joden sturen blikken voedsel en sokken naar Israël terwijl de Palestijnen grotere en betere wereldwijde acties bedenken. We vechten nog steeds en demoniseren elkaar. Veel organisaties zijn nog niet wakker geworden dat het niet langer business as usual is. Ik zit in het bestuur van een organisatie die ik op de vingers heb moeten tikken door te zeggen: "Nee, we kunnen wat we doen niet positioneren zoals we altijd hebben gedaan. Alles moet nu geherpositioneerd worden tegen de achtergrond van deze oorlog tegen Israël en het Joodse volk."

In de propagandaoorlog zouden we veel kunnen leren van onze vijanden, die veel van ons hebben geleerd. Misschien hebben we onze eigen Ameer Makhoul en al zijn maatjes nodig? Is er een leidersteam, waar we allemaal achter kunnen staan, dat naar voren zal stappen?

Gary Wexler werd onlangs geëerd door de Nationale Bibliotheek van Israël met de creatie van The Gary Wexler Archive, een 20-jarige geschiedenis van het Joodse leven verteld door middel van de reclamecampagnes die hij creëerde voor Joodse organisaties in de VS, Canada en Israël.

Bron: The Inside Story of How Palestinians Took Over the World – ISRAPUNDIT