www.wimjongman.nl
IS HET VATICAAN VERBONDEN MET DE KOMENDE GROTE DECEPTIE? - DEEL 7: Science Fiction en het Evangelie van ET
3 september 2023 door SkyWatch Editor
Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6
Als Lovecraft horror gebruikte om het idee van contact met een buitenaardse "ander" bij de massa te introduceren, dan vestigde de groeiende populariteit van sciencefiction in de twintigste eeuw ET als stereotype in populair entertainment. Het is moeilijk voor te stellen, maar onze overgrootouders zouden geen idee hebben gehad wat de uitdrukking "kleine groene mannetjes" betekende.
Het begint in de negentiende eeuw
Negentiende-eeuwse voorlopers als Jules Verne en H.G. Wells lieten zien dat fictie gebaseerd op speculatieve wetenschap zou verkopen. Verne's From the Earth to the Moon uit 1865 was het eerste grote werk waarin ruimtereizen voorkwamen; in 1898 produceerde Wells het eerste verhaal over een ET-invasie met zijn klassieker The War of the Worlds. Een andere Welles-Orson-transformeerde The War of the Worlds in een meeslepend radiodrama op Halloweenavond in 1938, hoewel het verhaal dat het programma een nationale paniek veroorzaakte helaas een mythe is. (Kranten verloren veel advertentie-inkomsten aan het nieuwe medium tijdens de Grote Depressie en maakten van de gelegenheid gebruik om de radio te bekritiseren - een vroeg voorbeeld van "nepnieuws")[i].
Joseph W. Campbell
De populariteit van het genre nam een hoge vlucht in de jaren 1920 met de komst van de eerste pulpbladen met sciencefiction, zoals Amazing Stories, Weird Tales, Astounding Stories en Wonder Stories. De gouden eeuw van sciencefiction brak aan in 1937 toen John W. Campbell de leiding overnam als redacteur van Astounding Science Fiction. Campbell wordt algemeen beschouwd als de meest invloedrijke redacteur van de beginjaren van het genre. Hij publiceerde de eerste of vroege verhalen van Isaac Asimov, Lester del Rey, Robert Heinlein, A.E. Van Vogt en Theodore Sturgeon en hielp zo de carrières van veel van de grootste namen in de twintigste-eeuwse sciencefiction te lanceren.
Ondanks zijn aandringen dat zijn schrijvers de wetenschap achter hun verhalen moesten onderzoeken, had Campbell een interesse in parapsychologie die in de loop der jaren groeide. Schrijvers leerden dat onderwerpen als telepathie hen hielpen verhalen te verkopen aan Astounding.[ii] In 1949 ontdekte Campbell L. Ron Hubbard en publiceerde zijn eerste artikel over Dianetics, dat Campbell beschreef als "een van de belangrijkste artikelen ooit gepubliceerd."[iii] Hij suggereerde aan sommigen dat Hubbard de Nobelprijs voor de Vrede zou winnen voor zijn creatie.
Drie jaar voordat hij Campbell aan Dianetics verkocht, nam Hubbard deel aan een gebeurtenis die in de categorie "dit kun je niet verzinnen" valt: Van januari tot maart 1946 voerden Hubbard en Jack Parsons, raketingenieur en een van de oprichters van het Jet Propulsion Laboratory, een reeks seksmagische rituelen uit die de Babalon (sic) Werking werden genoemd. Het was bedoeld om een incarnatie van het goddelijke vrouwelijke te manifesteren, een concept gebaseerd op de geschriften van Aleister Crowley en beschreven in zijn roman Moonchild uit 1917.
Dus, door L. Ron Hubbard en Joseph Campbell waren science-fiction fans slechts twee graden verwijderd van Aleister Crowley, net zoals lezers van gotische horror verbonden waren met het "Grote Beest" door het werk van H. P. Lovecraft en zijn opvolgers.
Campbell slaagde erin om de paranoia en angst die het werk van Lovecraft kenmerkten te vangen in zijn klassieke novelle Who Goes There uit 1938. Het verhaal is drie keer bewerkt voor het witte doek: The Thing from Another World uit 1951 (met een jonge James Arnett, de Matt Dillon van tv, als het wezen), The Thing uit 1982 met Kurt Russell in de hoofdrol en een prequel uit 2011, ook getiteld The Thing.
De Kurt Russell-film speelt zich af op Antarctica en gebruikt de belangrijkste Lovecraft-thema's: een oude buitenaardse die een existentiële bedreiging vormt voor al het leven op aarde, het verlies van jezelf als je wordt geassimileerd door het monster en een claustrofobische omgeving. The Thing speelt zich af in een onderzoeksstation op Antarctica, waar de bittere kou de meeste actie beperkt tot de binnenkant van de basis. Het paranoia opwekkende monster imiteert zijn slachtoffers perfect (vergelijkbaar met de ET's in de klassieker Invasion of the Body Snatchers uit 1956), waardoor de wetenschapper van de basis, gespeeld door Wilford Brimley, door het lint gaat als hij zich realiseert hoe snel het wezen de aarde kan vernietigen als het ontsnapt uit Antarctica - waardoor Brimley's personage ontzettend veel lijkt op de hoofdpersonen in veel van Lovecrafts verhalen.
Zelfs de setting bij de Zuidpool doet denken aan Lovecraft, wiens klassieke novelle At the Mountains of Madness een thema introduceerde dat door de jaren heen is teruggekomen in films als The X-Files en Alien vs. Predator - er zit daar beneden iets onder het ijs dat niet verstoord mag worden.
Het is absoluut noodzakelijk, voor de vrede en veiligheid van de mensheid, dat sommige donkere, dode hoeken en onontgonnen diepten van de aarde met rust gelaten worden; opdat slapende abnormaliteiten ontwaken tot herlevend leven, en godslasterlijk overlevende nachtmerries zich uit hun zwarte holen wurmen en spetteren naar nieuwere en grotere veroveringen.[iv]
Niet toevallig beweren UFO-fanaten tegenwoordig regelmatig half begraven buitenaardse vaartuigen in Antarctica te vinden.
Het punt is dat tegen de tijd dat Campbell aan het eind van de jaren 1930 sciencefiction uit het moeras van de pulpfictie begon te verheffen, het concept van onvriendelijke (of onverschillige) ETI's die zich met aardse zaken bemoeiden al enkele decennia oud was. Aan het eind van de jaren 1940 was het al voer voor kindertekenfilms; Marvin the Martian (en zijn Uranium PU-36 Explosive Space Modulator) debuteerde in 1948, slechts een jaar na Kenneth Arnold's UFO-waarneming bij Mount Rainier en de beroemde crash bij Roswell, New Mexico.
Moderne sciencefiction in film en tv
In de decennia daarna is sciencefiction, in de woorden van Dr. Michael S. Heiser, "televangelisatie voor de ET-religie" geworden.[v] Mensen van buiten het genre denken misschien dat sciencefiction alleen maar raketten, straalgeweren en lasers is, maar veel ervan is theologisch. Films als Prometheus, Mission to Mars, Knowing en 2001: A Space Odyssey bijvoorbeeld, halen ruimtereizen, buitenaardse intelligentie en religie door elkaar door antwoorden te geven op de grote vragen waar de wereldreligies zich al sinds het begin der tijden mee bezighouden - waar we vandaan komen, waarom we hier zijn en waar we heengaan als we sterven.
Menselijke interactie met ETI's is al tientallen jaren een standaard uitgangspunt voor televisie, soms gespeeld voor drama en soms om te lachen. En de mix van ruimtereizen en religie is nooit lang uit beeld geweest. Het originele Star Trek stelde de goden van Griekenland en Rome opnieuw voor als machtige aliens toen ze Apollo tegenkwamen in de aflevering "Who Mourns for Adonais?" van het tweede seizoen.
Andere delen van de Star Trek-franchise verkenden ook religieuze thema's. De eerste aflevering van Star Trek: The Next Generation introduceerde de goddelijke nemesis van Picard, Q, die uiteindelijk verscheen in een dozijn afleveringen van TNG, Star Trek: Deep Space Nine en Star Trek: Voyager. Een belangrijk plot van DS9 betrof de rol van commandant Sisko als afgezant van de Profeten, de "wormgat aliens" die als goden worden aanbeden op de planeet Bajor.
De film Stargate uit 1994 was het begin van een langlopende sciencefictionfranchise waarin de terugkeer van de oude goden naar de aarde centraal stond. In het Stargate universum waren de goden van het oude Nabije Oosten parasitaire, technologisch geavanceerde ETI's genaamd de Goa'Uld die duizenden jaren geleden als goden over de aarde heersten. De film volgt een team van ontdekkingsreizigers die door een stargate reizen om een wereld te ontdekken die wordt beheerst door een wrede entiteit die zich voordoet als de Egyptische zonnegod Ra, wiens ruimteschip toevallig veel lijkt op de Grote Piramide van Gizeh.
De televisieserie Stargate SG-1 en zijn spin-offs zetten dat thema voort. Het Noorse pantheon werd in de serie geïntroduceerd als de Asgard, wiens uiterlijk de verhalen over de buitenaardse Grijzen inspireerde (dat uiterlijk past gewoon niet bij Thor) en die, in tegenstelling tot hun reputatie onder ET-contactpersonen, de kant van de mensheid kozen in de oorlog tegen de Goa'Uld. (De paniek in Roswell in 1947 was waarschijnlijk een ongeluk).
Met andere woorden, de Stargate franchise bouwde een hele alternatieve geschiedenis op voor de belangrijkste religies van de wereld: In principe waren het allemaal aliens. We weten niet meer hoe ze uitlegden waarom de "goden" de aarde een paar duizend jaar niet meer bezochten en natuurlijk raakten ze nooit de derde rail van Hollywood, Jezus, aan. Als je bedenkt wat de serie met de heidense goden deed, is dat maar goed ook.
SG-1 liep van 1997 tot 2007 en overtrof daarmee The X-Files als langstlopende sciencefiction televisieserie in Noord-Amerika, totdat het in 2011 werd gepasseerd door Smallville (een serie met een andere goddelijke ETI, Superman).
ARTIKEL GAAT VERDER ONDER VIDEO
KIJKEN! WAT KOMT ER NU ONZE REGERING UFO'S BEVESTIGT?
Battlestar Galactica had twee series, de eerste in 1978-79 en de tweede, die vijfenzeventig afleveringen produceerde tussen 2003 en 2009. Het is opmerkelijk omdat het een niet al te subtiele dramatisering is van de mormoonse theologie, inclusief een Raad van Twaalf, het huwelijk voor "tijd en eeuwigheid" en een planeet genaamd Kobol. Religie was ook een prominent thema in de reboot; de twaalf "Lords of Kobol" waren de goden van het Grieks-Romeinse pantheon (Zeus, Hera, Apollo, Ares, Athena, Poseidon, etc.), en de twaalf planeten van het menselijke ras waren vernoemd naar de tekens van de dierenriem.
Interessant is dat de Cylons, robots met gevoel die in opstand kwamen tegen hun menselijke meesters, werden afgeschilderd als monotheïstisch, een religie die veel leek op een kruising tussen het christendom en het jodendom - eigenlijk het christendom zonder Christus. Nou ja, met uitzondering van het gedeelte waarin ze genocide proberen te plegen en bijna het hele menselijke ras vernietigen.
De vernieuwde serie introduceerde een nieuw element, humanoïde Cylons die zo levensecht waren dat ze niet van mensen te onderscheiden waren. Naarmate de serie zich ontwikkelde, werd onthuld dat er slechts zeven modellen waren, maar een groot aantal kopieën van elk. Model nummer één, Cavil, misleidt de andere Cylons door de identiteit van de vijf overgebleven humanoïde Cylon modellen te verbergen. Het vinden van de laatste vijf wordt een belangrijke plotlijn in de serie en hun onthulling aan de menselijke vloot is een belangrijk keerpunt dat de mensheid naar verlossing op een nieuwe Aarde leidt.
Het is interessant om te zien dat deze plotwending van de Cylon afkomstig is uit een aantal Westerse occulte tradities, vooral omdat deze zijn samengevoegd in de Theosofie. Madame Blavatsky schreef in De Geheime Leer dat zeven "stralen" samen alle energie vormen en alle vormen die daardoor worden voortgebracht - met andere woorden, jij, wij en alles om ons heen. Op de een of andere manier zijn deze 'stralen' ook intelligente wezens die de Dhyan Chohans worden genoemd.
Maar sinds tenminste het begin van de jaren 1970 onderwijzen sommige New Age leiders zoals Elizabeth Clare Prophet over de "vijf geheime stralen", die "een actie van detail bevorderen, de uiteindelijke beeldhouwkunst van de geest en het bewustzijn naar het perfecte beeld van de Christus."[vi]
Het is moeilijk om precies vast te stellen wat de schrijvers van de vernieuwde Battlestar bezielde om de "laatste vijf" plotlijn toe te voegen, maar wij geloven niet dat de parallel met het huidige New Age denken toeval is.
Vergeet niet dat wij geen toevalstheoretici zijn.
Stripboeken en godheden
Striphelden hebben ook de menselijke theologie gebruikt voor hun verhaal. Naast het voor de hand liggende, zoals Marvel die een superheld maakte van de Noorse stormgod Thor (die een verwant was van Jupiter, Zeus, Baäl en de oude Sumerische stormgod Ishkur - met andere woorden, dezelfde god met verschillende namen), maakt onderzoeker en auteur Christopher Knowles een sterke zaak in zijn boek Our Gods Wear Spandex: The Secret History of Comic Book Heroes, voor striphelden als een moderne rebranding van oude mythologische archetypes.
Deze cultuur is veel invloedrijker (en verraderlijker) dan de meeste mensen zich realiseren. De meeste hedendaagse actiefilms ontlenen hun visuele taal aan stripboeken. Het ritme van constant hypergeweld in de hedendaagse actiefilms komt rechtstreeks van Jack Kirby. Elvis Presley verafgoodde Captain Marvel Jr., tot op het punt dat hij zijn kapsel.... overnam.
Hoewel de meesten van ons het zich niet realiseren, is er niets nieuws aan de toewijding voor superhelden. Hun krachten, hun kostuums en soms zelfs hun namen komen rechtstreeks uit de voorchristelijke religies uit de oudheid. Als je teruggaat en naar deze helden in hun oorspronkelijke incarnaties kijkt, kun je niet anders dan getroffen worden door hoe schaamteloos hun symboliek is en hoe sterk ze de geloofssystemen van het heidense tijdperk weerspiegelen. Wat nog minder mensen zich realiseren is dat dit niet toevallig gebeurde, maar rechtstreeks voortkwam uit de spirituele en mystieke geheime genootschappen en sektes van de late 19e eeuw - groepen als de Theosofen, de Rozenkruisers en de Gouden Dageraad. Deze groepen keerden zich af van de staatscultus van het Christendom en gingen terug in de tijd naar de elementaire godheden van de oude tradities.[vii]
Populaire films gebaseerd op strips of grafische romans met het thema ETI/religie zijn onder andere de Transformers franchise, X-Men Apocalypse en de Guardians of the Galaxy films. De rode draad: ETI's bestaan, ze komen naar de aarde en het wordt geweldig of apocalyptisch als ze hier zijn.
Popcultuur en ETI-contact
En hoe heeft tachtig jaar popcultuur die de ETI-meme heeft gepusht onze ideeën over contact gevormd? Seth Shostak, hoofd astronoom van het SETI (Search for Extraterretrial Intelligence) Institute, slaat de spijker op zijn kop:
Ik denk dat we in zekere zin klaar zijn voor ET-contact, omdat het publiek door films en tv geconditioneerd is aan het idee van leven in de ruimte. En als je een klaslokaal binnengaat met een stel 11-jarigen en hen vraagt: "Hoeveel van jullie denken dat er buitenaardse wezens zijn?", steken ze allemaal hun hand op! Waarom? Is het omdat hun ouders hen hebben voorgelicht over astrobiologie? Nee. Het is omdat ze ze op TV hebben gezien! ...
Ik denk dat Hollywood verreweg de grootste rol speelt in de reactie van het publiek op de bevestiging van buitenaards leven.[viii]
Precies. Maar het is een concept dat is ontleend aan negentiende-eeuwse occulte groeperingen en gefilterd door pulp tijdschriften, sciencefiction romans, radiodrama's, cartoons, stripboeken, grafische romans, films en televisie, verpakt als populair entertainment en verkocht als een wereldbeeld aan de laatste vier generaties. Hoe lang duurt het voordat er een officiële aankondiging komt dat de ETI's - de oude goden - eindelijk terug zijn?
Nog één ding: Is het niet vreemd dat de leidende astronoom van de groep die op zoek is naar ETI's genoemd is naar de chaosgod Seth (Set)? En dat het acroniem van de groep, SETI, Egyptisch is voor "man van Set"? Moeten we ons zorgen maken dat Set-Typhon, de duistere heer van de chaos, degene is waarvan Aleister Crowley's opvolger Kenneth Grant geloofde dat hij de geest van onze tijd is? En dat hij blijkbaar naar de Aarde reikt vanuit ergens in de richting van Sirius?
Waarschijnlijk gewoon toeval. Het is waarschijnlijk prima.
VOLGENDE: De regering en ET
Eindnoten
[i] Chilton, Martin. “The War of the Worlds Panic Was a Myth.” The Telegraph , May 6, 2016. http://www.telegraph.co.uk/radio/what-to-listen-to/the-war-of-the-worlds-panic-was-a-myth/, retrieved 8/6/17.
[ii] McCaffery, Larry. “An Interview with Jack Williamson.” July 1991. http://www.depauw.edu/sfs/interviews/williamson54interview.htm, retrieved 8/6/17.
[iii] Astounding Science Fiction , April 1950, p. 132.
[iv] Lovecraft, H. P. “At the Mountains of Madness.” Astounding Stories , 16, No. 6 (February 1936), 8–32; 17, No. 1 (March 1936), 125–55; 17, No. 2 (April 1936), 132–50. http://www.hplovecraft.com/writings/texts/fiction/mm.aspx, retrieved 8/8/17.
[v] The title of one of Dr. Heiser’s presentations at the Modern Challenges to the ET Hypothesis Conference at the 2017 UFO Festival in Roswell.
[vi] Prophet, Elizabeth Clare. The Seven Chohans—On the Path of the Ascension: The Opening of the Retreats of the Great White Brotherhood (Teachings of the Ascended Masters). Malibu: Summit University Press, 1973, p. 193.
[vii] Knowles, Christopher, and Joseph Michael Linsner. Our Gods Wear Spandex: The Secret History of Comic Book Heroes . San Francisco: Weiser Books, 2007, p. 18.
[viii] Graham, Robbie. “SETI Astronomer says We’re Ready for Alien Contact… Thanks to Hollywood.” Mysterious Universe , July 19, 2017. http://mysteriousuniverse.org/2017/07/seti-atronomer-says-were-ready-for-alien-contact-thanks-to-hollywood/, retrieved 8/6/17.