IS DE VATICAAN VERBONDEN MET DE KOMENDE GROTE MISLEIDING? - DEEL 5: Crowley en Cthulhu

29 augustus 2023 door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4

Howard Phillips Lovecraft (1890-1937) is een van de groten in de twintigste-eeuwse literatuur, hoewel hij pas na zijn dood als zodanig werd erkend. En omdat hij horrorfictie schreef, was hij niet het soort schrijver dat werd uitgenodigd op chique societyfeestjes. Lovecraft en zijn vrienden, van wie hij de meesten kende via brieven - naar schatting honderdduizend brieven[i]- die volgens sommigen meer invloed hadden dan zijn gepubliceerde werk, schreven om te entertainen, meestal door angstaanjagende verhalen te schrijven en monsterlijke beelden op te roepen van overweldigend, onmenselijk kwaad.

P. Lovecraft was een ziekelijk kind dat zoveel school miste in zijn jeugd dat hij in principe zijn eigen onderwijs volgde. Hij heeft zijn middelbare school nooit afgemaakt en gaf zijn droom op om astronoom te worden vanwege wat hij later een "zenuwinzinking" noemde. Het is mogelijk dat de intellectuele gave die Lovecraft heeft gekregen ten koste is gegaan van zijn sociale vaardigheden. Het is ook mogelijk dat hij werd gekweld door dezelfde demonen - psychologisch of spiritueel - die ervoor zorgden dat zijn beide ouders de laatste jaren van hun leven in een inrichting doorbrachten. Lovecraft leefde het grootste deel van zijn leven zo geïsoleerd mogelijk en hij gaf toe dat "de meeste mensen me alleen maar nerveus maken" en "dat ik alleen per ongeluk, en in extreem kleine hoeveelheden, mensen tegen zou komen die dat niet zouden doen."[ii]

Als kind werd Lovecraft gekweld door nachtmerries. Vanaf zijn 6e werd de jonge Howard bezocht door wat hij noemde nachtjuffers - gezichtsloze humanoïden met een zwarte, rubberachtige huid, vleermuisachtige vleugels en staarten met weerhaken, die hun slachtoffers meevoerden naar dromenland. De nachtelijke bezoekers waren zo angstaanjagend dat Howard zich herinnerde wanhopig proberen om wakker te blijven elke nacht tijdens deze periode van zijn leven. Men gelooft dat deze dromen, die hem meer dan een jaar achtervolgden, een krachtige invloed hadden op zijn fictie.[iii]

Vanuit een christelijk perspectief is het jammer dat Lovecraft's moeder, die Howard opvoedde bij zijn tantes nadat zijn vader was opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis toen Howard nog maar drie was, het fenomeen niet herkende voor wat het was - demonische onderdrukking van haar enige kind. Maar aan het eind van de negentiende eeuw had het technologisch geavanceerde Westen geen ruimte in haar wetenschappelijke wereldbeeld voor zulke dingen. Lovecraft beweerde zijn hele leven lang een overtuigd atheïst te zijn.

Ironisch genoeg is de fictie van H.P. Lovecraft, ondanks zijn ongeloof, na zijn dood aangepast en overgenomen door occultisten over de hele wereld. De man die als pauper stierf vond niet alleen een publiek in de afgelopen tachtig jaar, hij inspireerde ook een leger van auteurs die het nachtmerrie-achtige universum dat voortkwam uit Lovecrafts gekwelde dromen, hebben behouden en uitgebreid.[iv]

Hoewel Lovecraft beweerde dat hij niet in het bovennatuurlijke geloofde, gebruikte hij het geestenrijk graag als koren op zijn molen. Lovecraft zag blijkbaar potentieel in de doctrines van Blavatsky voor verhalen die zouden verkopen. Dat deden ze ook, maar vooral na zijn dood. Tijdens zijn leven was Lovecraft nauwelijks bekend buiten het lezerspubliek van pulpbladen, het soort publicaties dat een paar generaties eerder in Engeland "penny dreadful" werd genoemd.

Lovecraft mag dan het idee van een of twee verloren continenten als het nu vergeten moederland van de mensheid hebben verworpen, het concept kwam hem als auteur goed van pas. Het idee dat bepaalde mensen die begaafd (of vervloekt) waren met het vermogen om achter de sluier te kijken, communiceerden met intelligenties die veel groter waren dan de onze, zorgde ook voor meeslepende horror. Lovecraft zag het universum als een koude, gevoelloze plek, dus in zijn fictie hadden die intelligenties, in tegenstelling tot de vriendelijke opgestegen meesters van Blavatsky's wereld, niets aan de mensheid, behalve misschien als slaven of offers. De horror van het ontdekken dat je bent overgeleverd aan de genade van immense, oude wezens die niet in staat zijn tot genade is een veelvoorkomend thema in Lovecrafts verhalen, en hij gaf deze ideeën vlees en bloed met zorgvuldig bewerkt proza dat ze doordrenkte met een gevoel van angst dat niet gemakkelijk of vaak op de gedrukte pagina wordt gedistilleerd.

Je kunt echt zeggen dat Lovecrafts stijl van gotische horror de afgelopen vijfenzeventig jaar een grote invloed heeft gehad op horrorfictie en -films. Onder andere Stephen King, Roger Corman, John Carpenter en Ridley Scott putten uit zijn stijl, zo niet direct uit zijn Cthulhu-mythos. Misschien is dat niet het soort nalatenschap dat Ernest Hemingway of F. Scott Fitzgerald hebben nagelaten, maar vergelijk het aantal mensen dat The Thing, Alien of een film gebaseerd op een King-roman (The Shining, The Stand, It, etc.) heeft gezien eens met het aantal mensen dat Hemingway of Fitzgerald heeft gelezen. (Ook al was H.P. Lovecraft vrijwel onbekend tijdens zijn leven, hij heeft veel meer invloed gehad op de popcultuur dan de literaire grootheden uit zijn tijd.

En zoals we zullen zien, is de invloed van de overtuigde atheïst Lovecraft overgeslagen naar het metafysische rijk. Misschien is het wel toepasselijk dat de overheden en machten die zich tegen hun Schepper keren, een atheïst een zeer nuttig hulpmiddel vinden.

Terwijl Lovecraft zijn carrière als schrijver begon, hoorde een andere man aan de andere kant van de oceaan, die gefascineerd was door arcana en de invloed van oude goden op onze wereld, stemmen uit het hiernamaals. Edward Alexander "Aleister" Crowley, geboren in 1875 in Warwickshire, Engeland, reisde in 1904 naar Caïro met zijn nieuwe bruid, Rose Kelly. Daar richtte Crowley, die ongeveer vijf jaar eerder lid was geworden van de Orde van de Gouden Dageraad, een tempelkamer in hun appartement in en begon rituelen uit te voeren om Egyptische godheden aan te roepen. Uiteindelijk antwoordde iets dat zichzelf Aiwass noemde, de boodschapper van Hoor-Paar-Kraat (bij de Grieken bekend als een aspect van Horus, Harpocrates, de god van de stilte). Gedurende een periode van drie dagen, 8-10 april 1904, transcribeerde Crowley wat hij hoorde van de stem van Aiwass.

Dat werd uiteindelijk de centrale tekst voor Crowley's nieuwe religie, Thelema,[vi] die op zijn beurt weer de basis is voor Ordo Templi Orientis. De OTO is een geheim genootschap vergelijkbaar met de Vrijmetselarij dat, net als Blavatsky's Theosofische Vereniging en de Vrijmetselaars, gelooft in universele broederschap. Het voornaamste verschil tussen Thelema en Theosofie zit in de aard van de entiteiten die boodschappen van gene zijde sturen. Blavatsky beweerde te horen van opgestegen meesters die de evolutie van de mensheid begeleidden; Crowley beweerde te worden geleid door goden uit het Egyptische pantheon: Nuit, Hadit, en Ra-Hoor-Khuit.[vii]

De ironie van dit alles is dat Lovecraft, die het bestaan van Crowley's goden en Blavatsky's mahatma's ontkende, zijn inspiratie misschien wel uit dezelfde bron haalde.

Een rode draad door de fictie van H.P. Lovecraft was een fictief grimoire, of boek over hekserij, genaamd de Necronomicon. Het boek werd volgens de Lovecraft-canon in de achtste eeuw na Christus geschreven door de "Gekke Arabier" Abdul Alhazred (Lovecrafts bijnaam uit zijn jeugd vanwege zijn liefde voor het boek 1001 Arabische Nachten). Misschien wel veelzeggend is dat Lovecraft de inspiratie voor het verzonnen grimoire opdeed in een droom,[viii] en via zijn vele brieven aan vrienden en collega's moedigde hij anderen aan om het mysterieuze boekwerk in hun werk te verwerken. Na verloop van tijd leidden verwijzingen naar de Necronomicon door een groeiend aantal auteurs die Lovecraftiaanse fictie maakten tot een groeiend geloof dat het boek echt was. Een van degenen die in het boek geloofden was de occultist Kenneth Grant.

Grant was een Engelse ceremoniële magiër en een volgeling van Crowley. Tegen het einde van zijn leven was hij Crowley's persoonlijke secretaris. Na Crowley's dood werd Grant benoemd tot hoofd van de OTO in Groot-Brittannië door Crowley's opvolger, Karl Germer. Echter, Grant's promotie van een buitenaardse "Sirius/Set stroming" in Crowley's werk maakte Germer woedend, die Grant uit de organisatie zette wegens ketterij.[ix]

Lovecraft's fictie inspireerde enkele van Grant's vernieuwingen in Thelema. Grant zei dat Lovecraft "zijn lugubere droomlezingen van de Necronomicon uit de nachtmerrie-ruimte had geplukt". In plaats van de Necronomicon toe te schrijven aan Lovecraft's verbeelding, zag Grant het als bewijs voor het bestaan van de tome als een astraal boek.[x] Bovendien geloofde Grant dat anderen, waaronder Crowley en Blavatsky, "een glimp hadden opgevangen van de Akasha Necronomicon"[xi]- een verwijzing naar de Akasha kronieken, een Thesofistisch concept dat een verzameling beschrijft van alle menselijke gedachten, daden en emoties die op een ander niveau van de werkelijkheid bestaan en alleen toegankelijk zijn door de juiste spirituele discipline.

Kenneth Grant was misschien wel de eerste die de vreemde parallellen opmerkte tussen de geschriften van H.P. Lovecraft en Aleister Crowley. In The Dark Lord, een uitgebreide analyse van Grant's magische systeem en de invloed van Lovecraft daarop, documenteerde onderzoeker en auteur Peter Levenda een aantal van deze overeenkomsten.

In 1907 was Crowley bezig met het schrijven van enkele van de werken die cruciaal werden voor de doctrines van Thelema, bekend als The Holy Books. Deze omvatten Liber Liberi vel Lapidus Lazuli, Liber Cordis Cincti Serpente, en andere werken geschreven tussen 30 oktober en 1 november van dat jaar, en Liber Arcanorum en Liber Carcerorum, geschreven tussen 5 en 14 december van datzelfde jaar. Lovecraft zou hier geen weet van hebben gehad, want hij was slechts een zeventienjarige kluizenaar die thuis woonde in Angell Street in Providence, Rhode Island, en droomde van de sterren.

In plaats daarvan zou hij later schrijven over een orgiastisch ritueel dat dat jaar plaatsvond in de bayous buiten New Orleans, Louisiana, en op dezelfde dag dat Crowley de boeken schreef die hierboven zijn opgesomd. Het verhaal dat Lovecraft schreef is getiteld "The Call of Cthulhu" en is waarschijnlijk zijn beroemdste werk. Hij schreef het verhaal in 1926, eind augustus of begin september, maar plaatste de actie in New Orleans in 1907 en later in Providence in 1925.

Hoe is dit relevant? Lovecraft's plaatsing van het orgiastische ritueel ter ere van de hogepriester van de Great Old Ones, Cthulhu, en de ontdekking van een standbeeld van Cthulhu door de politie van New Orleans op Halloween 1907 valt precies samen met Crowley's koortsachtige schrijven van zijn eigen gotische proza. In het Liber Liberi vel Lapidus Lazuli schrijft Crowley bijvoorbeeld voor het eerst het woord "Tutulu". Hij beweert niet te weten wat dit woord betekent of waar het vandaan komt. Aangezien de naam van Lovecrafts fictieve buitenaardse god kan worden uitgesproken als "Kutulu", lijkt het meer dan toeval, zoals Kenneth Grant zelf al opmerkte.

Dit is echter slechts het topje van een eldritch ijsberg. In Crowley's Liber Cordis Cincti Serpente - oftewel "Het boek van het hart dat is omgeven door een slang" - staan talloze verwijzingen naar de "Afgrond van de Grote Diepte", naar Typhon, Python en de verschijning van een "oude knoestige vis" met tentakels... allemaal beschrijvingen die perfect overeenkomen met Lovecraft's verbeelde Cthulhu. Niet ongeveer, maar perfect. Crowley's boek werd geschreven op 1 november 1907. Het ritueel voor Cthulhu in New Orleans vond plaats op dezelfde dag, maand en jaar.[xii]

Nu kan dit niets meer zijn dan een vreemd toeval. Uw auteurs zijn echter geen toevalstheoretici. Levenda, een uitstekend onderzoeker en een begaafd auteur (en binnenkort meer over hoe begaafd), en Kenneth Grant voor hem, concludeerden ook iets anders.

Beide mannen - de Amerikaanse auteur en de Engelse magiër - hadden te maken met hetzelfde onderwerp en Lovecraft had de eerste verschijning van het Cthulhu-beeld gedateerd op hetzelfde jaar, dezelfde maand en dezelfde dag dat Crowley begon met het schrijven van deze delen van de Heilige Boeken. Er is geen hard bewijs dat beide mannen elkaar kenden, hoewel de auteur gelooft dat verwijzingen naar een Engelse satanist in Lovecrafts "The Thing on the Doorstep" een toespeling op Crowley zou kunnen zijn. Hoe dan ook, suggereren dat deze twee mannen opzettelijk samenwerkten of samenwerkten zou het toppunt (of de diepte!) van samenzweringstheorie zijn.

Het is eigenlijk logischer om te suggereren - als verklaring voor sommige van deze toevalligheden - dat er duistere krachten aan het werk waren. Het is zelfs mogelijk dat dezelfde krachten waarover Lovecraft zelf schrijft - de telepathische communicatie tussen volgelingen van Cthulhu en de Great Old Ones - hem ertoe hebben aangezet om deze fictieve verslagen van echte gebeurtenissen te schrijven. Of Lovecraft stond in een soort telepathische communicatie met Crowley, of beide mannen stonden in telepathische communicatie met ... Iets Anders.

Als christenen zijn jullie auteurs geneigd om voor de bovennatuurlijke verklaring te gaan. Als de apostel Paulus zijn theologie kende, en dat deed hij, dan moeten we rekening houden met de invloed van vorstendommen en machten op onze natuurlijke wereld. En dat is de meest waarschijnlijke bron van de vreemde, hoogst onwaarschijnlijke Crowley-Cthulhu connectie.

In het begin van de jaren 1970 zou Grant breken met de Amerikaanse OTO en zijn eigen Thelemische organisatie vormen, de Typhonian OTO. De "Sirius/Set stroming" die Grant in de jaren '50 identificeerde verwees naar de Egyptische godheid Set, god van de woestijn, stormen, vreemdelingen, geweld en chaos. Om de betekenis van Grant's innovatie voor Crowley's religie te begrijpen, is een korte geschiedenis van Set op zijn plaats.

ARTIKEL GAAT VERDER ONDER VIDEO

KIJKEN! WAT KOMT ER NU ONZE REGERING UFO'S BEVESTIGT?

Set, ook wel Seth, Sheth of Sutekh genoemd, is een van de oudste goden in het Egyptische pantheon. Er zijn aanwijzingen dat hij al ver voor de farao's werd aanbeden, in het pre-dynastieke tijdperk Naqada I, dat mogelijk dateert van 3750 v. Chr.[xiii] Om dat in context te plaatsen: deze auteur (Derek Gilbert) schat dat het incident met de Toren van Babel waarschijnlijk plaatsvond tussen 3500 v. Chr. en 3100 v. Chr.[xiv] Het schrift werd in Sumerië pas rond 3000 v. Chr. uitgevonden, rond de tijd van de eerste farao, Narmer (die sommige onderzoekers identificeren als Nimrod).[xv]

Set was oorspronkelijk een van de goeden. Hij beschermde Ra's zonneboot en verdedigde die tegen de kwaadaardige chaosslang Apep (of Apophis), die elke nacht de zon probeerde op te eten als die onder de horizon zakte. Tijdens de Tweede Tussenperiode, ruwweg 1750 v. Chr. tot 1550 v. Chr., stelde een Semitisch volk genaamd de Hyksos - eigenlijk Amorieten[xvi]- Set gelijk aan Ba`al, de Kanaänitische stormgod,[xvii] en geleerden hebben geconcludeerd dat Ba`al-Set de heer was van Avaris, de hoofdstad van de Hyksos. Maar de verering van Ba`al-Set ging zelfs door nadat de Hyksos uit Egypte waren verdreven. Twee eeuwen nadat Mozes de Israëlieten naar Kanaän leidde, driehonderd jaar na de verdrijving van de Hyksos, richtte Ramesses de Grote een gedenkteken op dat het Jaar 400 Stela werd genoemd om het vierhonderdste jaar van de komst van Set in Egypte te eren. De vader van Ramesses heette Seti, wat letterlijk "man van Set" betekent.

Set kreeg zijn slechte reputatie pas tijdens de Derde Tussenperiode, waarin Egypte werd overspoeld door opeenvolgende golven van buitenlandse indringers. Na veroverd te zijn door Nubië, Assyrië en Perzië, de een na de ander tussen 728 v. Chr. en 525 v. Chr., was de god van de buitenlanders 'niet langer welkom rond de piramides. xviii] Set was niet langer de gevaarlijke oproerkraaier wiens vernietigingsdrang Apophis ervan weerhield de zon op te eten; nu was Set de kwaadaardige god die zijn broer Osiris vermoordde en de gezworen vijand van Osiris' zoon Horus.

Tegen de tijd dat Perzië opkwam, begon de Griekse beschaving op te bloeien en zij identificeerden Set met Typhon, hun angstaanjagende, machtige slangengod van de chaos. Dat is de link tussen Set en Typhon, en dit is de entiteit waarvan Kenneth Grant geloofde dat het de ware bron van kracht was in de Thelemische magie. Daarom leidde de "Sirius/Set stroming" tot de Typhonian OTO, en dat is het destructieve, chaos-monster aspect van Set-Typhon dat we in het oog moeten houden bij het analyseren van het magische systeem dat Grant creëerde door Crowley te filteren via Lovecraft.

Grant's angst - zoals uitgedrukt in Nightside of Eden en in zijn andere werken - is dat de Aarde wordt geïnfiltreerd door een ras van buitenaardse wezens die enorme veranderingen in onze wereld zullen veroorzaken. Deze bewering moet niet zo letterlijk worden genomen als hij lijkt, want de "Aarde" kan worden opgevat als ons huidige niveau van bewustzijn, en buitenaards zou simpelweg betekenen "niet van dit huidige niveau van bewustzijn". Maar het potentieel voor gevaar is er, en Grant's werk - net als dat van Lovecraft - is een poging om ons te waarschuwen voor de naderende (mogelijk dramatische) veranderingen in onze fysieke, mentale en emotionele toestand door krachtige invloeden van "buitenaf."[xix]

Tegen de jaren 1970 had Lovecrafts werk een nieuw publiek gevonden en werden zijn verhalen ontgonnen door Hollywood (bijvoorbeeld The Dunwich Horror, met Dean Stockwell en Sandra Dee in de hoofdrollen, en verschillende afleveringen van Rod Serlings Night Gallery). Toen verscheen er in 1977 plotseling een gebonden editie van de Necronomicon (uitgegeven in een gelimiteerde oplage van 666 exemplaren!),[xx] uitgegeven door een mysterieuze figuur die alleen bekend stond als "Simon", naar verluidt een bisschop in de Oosters Orthodoxe Kerk. Volgens Simon hadden twee monniken van zijn kerkgenootschap een exemplaar van de echte Necronomicon gestolen in een van de meest gedurfde en gevaarlijke boekendiefstallen in de geschiedenis.

Blijkbaar was de goede bisschop er niet vies van om wat geld te verdienen door een gestolen ketterse tekst te publiceren.

Een paar jaar later volgde een pocketuitgave voor de massamarkt. Die versie heeft naar verluidt meer dan een miljoen exemplaren verkocht in de afgelopen vier decennia.[xxi] Kenneth Grant valideerde de tekst en ging zelfs zover om verklaringen te geven voor schijnbare discrepanties tussen Crowley en de Necronomicon.

Crowley gaf toe dat hij bepaalde woorden niet goed had gehoord tijdens de overdracht van Liber L, en het is waarschijnlijk dat hij het woord Tutulu verkeerd hoorde. Het kan Kutulu geweest zijn, in welk geval het fonetisch identiek zou zijn, maar niet qabalistisch, met Cthulhu. De [Simon] Necronomicon (Introduction, p.xix) suggereert een relatie tussen Kutulu en Cutha.[xxii]

Simon's Necronomicon was slechts één van de vele grimoires die in de jaren '70 werden gepubliceerd en die beweerden het snode boek te zijn. De anderen waren ofwel overduidelijk vervalsingen, gepubliceerd voor amusementsdoeleinden, of hoaxes die de auteurs snel na publicatie toegaven. Simon, daarentegen, leek serieus te zijn.

ARTIKEL GAAT VERDER ONDER VIDEO:

Het Vaticaan, buitenaardse wezens en regeringselites. Is het allemaal toeval?

Maar het zit zo: mensen die betrokken waren bij de productie van de "Simonomicon" hebben toegegeven dat ze het verzonnen hebben, en de centrale figuur achter de publicatie van het boek was Peter Levenda.

De tekst zelf was Levenda's creatie, een synthese van Sumerische en later Babylonische mythen en teksten doorspekt met namen van entiteiten uit H.P. Lovecraft's beruchte en enorm populaire Cthulhu verhalen. Levenda lijkt voor het Soemerische sterk te hebben geput uit het werk van Samuel Noah Kramer en heeft vrijwel zeker veel tijd besteed aan onderzoek in de bibliotheek van de Universiteit van Pennsylvania. Structureel is de tekst gemodelleerd naar het wiccan Book of Shadows en de Goetia, een grimoire van twijfelachtige authenticiteit dat zelf dateert uit de late Middeleeuwen.

"Simon" was ook Levenda's creatie. Hij cultiveerde een ongrijpbare, geheimzinnige persoonlijkheid, waardoor hij een fantastische en schaamteloos ongeloofwaardige lijn van [BS] kreeg om de oorsprong van het boek te verhullen. Hij had geen telefoon. Hij droeg altijd zakelijke pakken, in schril contrast met de flamboyante Renaissance kermis, proto-goth kostuums die de scène domineerden. xxiii]

In The Dark Lord analyseerde Levenda niet alleen Kenneth Grant's magische systeem en documenteerde hij de synchroniciteiten tussen Crowley en Lovecraft, hij valideerde ook de bovennatuurlijke authenticiteit van de valse Necronomicon die hij had gemaakt! Maar vergis je niet, dit betekent niet dat de Necronomicon nep is in bovennatuurlijke zin.

We kunnen concluderen dat de nep-Necronomicons - in ieder geval de Hay-Wilson-Langford-Turner en Simon versies - valselijk beweren het werk te zijn van de gekke Arabier Abdul Alhazred, maar door zichzelf zo valselijk toe te schrijven, geven ze aan dat ze echt deel uitmaken van het grimoire genre. De onjuiste toeschrijving is het kenmerk van hun genre, en juist hun valsheid is de voorwaarde voor hun echtheid. De nep-Necronomicons zijn net zo "authentiek" als de Kleine Sleutel van Salomo of het Zesde en Zevende Boek van Mozes.[xxiv]

Met andere woorden, hoewel de gepubliceerde edities van de Necronomicon duidelijk lang na de dood van H.P. Lovecraft en Aleister Crowley zijn uitgevonden, zijn het nog steeds echte hulpmiddelen voor het beoefenen van tovenarij. En, zoals Grant en Levenda suggereren, delen ze een gemeenschappelijk beginpunt ergens in het geestenrijk.

VOLGENDE: Van de Necronomicon tot Nibiru

Eindnoten

^[i] Cain, Sian. “Ten Things You Should Know About HP Lovecraft,” The Guardian , August 20, 2014. https://www.theguardian.com/books/2014/aug/20/ten-things-you-should-know-about-hp-lovecraft , retrieved 8/3/17.

^[ii] Ibid.

^[iii] Harms, Daniel, and John Wisdom Gonce. The Necronomicon files: the truth behind Lovecraft’s legend . Boston, MA: Weiser Books, 2003, p. 5.

^[iv] One of the most well-known pop-culture references to Lovecraft is the Arkham Asylum, which has been featured since the mid-1970s in the Batman comics, cartoons, movies, and video games. Arkham was named for a fictional town in Massachusetts created by Lovecraft, the home of Miskatonic University, which features prominently in many of Lovecraft’s stories.

^[v] Crowley, Aleister. The Equinox of the Gods , chapter 7. https://hermetic.com/crowley/equinox-of-the-gods/remarks-on-the-method-of-receiving-liber-legis?redirect=1 , retrieved 8/5/17.

^[vi] Thelemapedia.org. http://www.thelemapedia.org/index.php/The_Book_of_the_Law , retrieved 8/5/17.

^[vii] Hutton, Ronald. The triumph of the moon: a history of modern pagan witchcraft . Oxford: Oxford University Press, 2006, p. 178.

^[viii] Colavito, Jason. “Inside the Necronomicon,” 2002. http://jcolavito.tripod.com/lostcivilizations/id25.html, retrieved 8/6/17.

^[ix] ONeill, Declan (4 March 2011). “Kenneth Grant: Writer and occultist who championed Aleister Crowley and Austin Osman Spare”. The Independent . http://www.independent.co.uk/news/obituaries/kenneth-grant-writer-and-occultist-who-championed-aleister-crowley-and-austin-osman-spare-2231570.html , retrieved 8/5/17.

^[x] Harms and Gonce, op. cit., pp. 109–110.

^[xi] Ibid.

^[xii] Levenda, Peter. The Dark Lord: H. P. Lovecraft, Kenneth Grant, and the Typhonian Tradition in Magic (pp. 97-98). Nicolas-Hays, Inc. Kindle Edition.

^[xiii] te Velde, Herman (1967). Seth, God of Confusion: A Study of His Role in Egyptian Mythology and Religion. Probleme der Ägyptologie 6. Translated by van Baaren-Pape, G. E. (2nd ed.). Leiden: E. J. Brill, p. 7.

^[xiv] See chapter 3 of Derek Gilbert’s book The Great Inception.

^[xv] That’s in chapter 4 of The Great Inception.

^[xvi] Ryholt, Kim. The Political Situation in Egypt during the Second Intermediate Period c.1800–1550 B.C. , Museum Tuscalanum Press, (1997), p. 128.

^[xvii] Allon, Niv. “Seth is Baal—Evidence from the Egyptian Script.” Egypt and the Levant XVII, 2007, pp. 15–22.

^[xviii] te Velde. Op. cit., pp. 139–140.

^[xix] Levenda, op. cit. (p. 75). Nicolas-Hays, Inc. Kindle Edition.

^[xx] Colavito 2002, op. cit.

^[xxi] Levenda, op. cit., p. 8.

^[xxii] “Remembering Kenneth Grant’s Understanding of The Necronomicon Tradition,” https://warlockasyluminternationalnews.com/2011/02/18/remembering-kenneth-grants-understanding-of-the-necronomicon-tradition/, retrieved 8/7/17.

^[xxiii] Cabal, Alan. “The Doom That Came to Chelsea,” Chelsea News , June 10, 2003. http://www.nypress.com/the-doom-that-came-to-chelsea/, retrieved 8/7/17.

^[xxiv] Clore, Dan. “The Lurker on the Threshold of Interpretation: Hoax Necronomicons and Paratextual Noise.” Lovecraft Studies , No. 42–43 (Autumn 2001). http://www.geocities.ws/clorebeast/lurker.htm, retrieved 8/7/17.

Bron: IS THE VATICAN CONNECTED TO COMING GREAT DECEPTION?—PART 5: Crowley and Cthulhu » SkyWatchTV