Netanyahu spreekt tegen de generaals

11 april 2023 - JNS - door Caroline Glick

Wekenlang hebben Israëlische oppositieleiders en gepensioneerde generaals verklaringen afgelegd waarin zij de dreigende ineenstorting van Israël voorspelden en de IDF-soldaten opriepen dienst te weigeren.

Het Israëlische publiek verwachtte redelijkerwijs dat er een dramatische aankondiging zou komen toen het bureau van de premier maandagmiddag aankondigde dat premier Benjamin Netanyahu die avond een prime-time persconferentie zou geven vanuit het kantoor van de premier op het ministerie van Defensie in Tel Aviv in plaats van het kantoor van de premier in Jeruzalem. De afgelopen dagen bevond Israël zich midden in een gelijktijdige en gecoördineerde aanval. Het land werd getroffen door terreuraanslagen en raketbeschietingen vanuit Gaza, Libanon en Syrië.

En Iran staat op het punt van onafhankelijke militaire nucleaire capaciteiten.

Op het eerste gezicht leverde Netanyahu's persconferentie echter niet het verwachte drama op. Zijn weergave van de situatie was eerder minimalistisch en beschrijvend dan analytisch of thematisch. Hij noemde Iran terloops. Hij beschreef bijna antiseptisch de vergeldingsaanvallen die Israël heeft uitgevoerd tegen raketopslagplaatsen en andere militaire infrastructuur in Libanon, Syrië en Gaza, en zijn antiterreuroperaties in Judea en Samaria. Hij prees de IDF en Israëls andere veiligheidsdiensten. Netanyahu verzamelde het publiek niet om 8:15 's avonds voor hun televisietoestellen om de oorlog te verklaren.

Waarom deed Netanyahu het dan wel?

Om zijn doel te begrijpen, en waarom Netanyahu's persconferentie, ondanks het ontbreken van een belangrijke verklaring, een dramatische gebeurtenis was, moet deze worden gezien in de context van nieuws dat Israël de dag ervoor als een donderslag bij heldere hemel trof.

Op zondag werden de Israëliërs wakker met de onthulling van The New York Times dat onder de honderden top-geheime Pentagon documenten die werden gelekt via esoterische gaming chatgroepen er een was die verband hield met de interne politieke onrust in Israël.

Het document was afkomstig van de inlichtingen-briefing van de CIA van 1 maart. De kop luidde: "Israëlische Mossad moedigt protesten aan tegen nieuwe regering over voorgestelde justitiële hervormingen".

De kern van het rapport luidde: "Beginnende tot het midden van februari pleitten leiders van de Israëlische geheime inlichtingendienst (Mossad) ervoor dat Mossad-functionarissen en Israëlische burgers protesteerden tegen de voorgestelde gerechtelijke hervormingen van de nieuwe Israëlische regering, met inbegrip van verscheidene expliciete oproepen tot actie waarin de Israëlische regering werd veroordeeld, aldus de inlichtingendienst."

Naast het feit dat de VS Israël bespioneert en zich bemoeit met de binnenlandse politiek van Israël, zijn twee dingen belangrijk aan het rapport. Ten eerste, terwijl nieuwsberichten uit de rapportageperiode van de CIA van begin tot midden februari al aan het licht brachten dat de leiding van de Mossad de pogingen van links om de regering-Netanyahu omver te werpen tolereerde, zo niet steunde, beweerde het CIA-rapport dat de leiders van Israëls belangrijkste spionagedienst die pogingen organiseerden. Met andere woorden, de CIA beweerde dat Israël midden in een opstand of staatsgreep zat die op zijn minst gedeeltelijk door zijn veiligheidsdiensten werd georganiseerd.

De Mossad ontkende het CIA-rapport, maar het is moeilijk om te weten wat te denken. De Mossad heeft een reputatie van ontrouw. In 2012 werd onthuld dat toenmalig Mossad-directeur Meir Dagan twee jaar eerder naar Washington vloog en zijn CIA-tegenhanger Leon Panetta informeerde dat Netanyahu de Mossad had opgedragen zich voor te bereiden op een aanval op de nucleaire installaties van Iran. Dagan had al geweigerd Netanyahu's bevel op te volgen.

Hoewel er onzekerheid bestaat over de juistheid van het huidige rapport, laat het zien dat de VS gelooft dat de anti-regeringsprotesten worden georganiseerd door de top van Israëls veiligheidsapparaat. En blijkbaar handelend vanuit deze op de CIA gebaseerde overtuiging, hebben President Joe Biden en al zijn hoge assistenten openlijk steun verleend aan de oppositie en haar inspanningen, niet alleen om de pogingen van Netanyahu's regeringscoalitie te blokkeren om wetgeving aan te nemen die bescheiden beperkingen zou stellen aan de nu onbeperkte bevoegdheden van Israëls Hooggerechtshof en zijn procureur-generaal. Ze lijken het nu expliciete doel van het protest te steunen om de regering zelf omver te werpen.

Dit alles zou onder alle omstandigheden verschrikkelijk zijn. Maar in Israël zijn interne ontwikkelingen altijd van invloed op de strategische realiteit. De afgelopen weken hebben de Iraanse media verklaringen van Israëlische oppositieleiders en gepensioneerde generaals rondgebazuind waarin zij Israëls dreigende ineenstorting voorspelden en de IDF-soldaten opriepen dienstorders te weigeren.

Dreigende vernietiging

Onder verwijzing naar deze verklaringen hebben Hezbollah-leider Hassan Nasrallah en Hossein Salami, commandant van de Iraanse Revolutionaire Garde, samen met verschillende Hamas en Islamitische Jihad commandanten en predikers, toespraken gehouden waarin zij verklaarden dat Israël uit elkaar valt en haar vernietiging op handen is, en waarin zij hun jihadistische strijdkrachten opriepen zich voor te bereiden op de overwinning.

Op zondag leek Dr. Mordechai Kedar, een van Israëls belangrijkste geleerden van de Arabische wereld, het allemaal duidelijk te maken toen hij een ernstige waarschuwing publiceerde in de krant Makor Rishon. Kedar zette in detail uiteen wat velen in de Arabische wereld beschouwen als het oorlogsplan van Iran tegen Israël.

Kort gezegd behelst het plan dat Kedar uiteenzette een massale raketaanval op Israël door Irans gevolmachtigden in Gaza, Libanon, Syrië, Egypte en Jemen. Deze aanvallen, die Israëls Iron Dome-raketvoorraad zullen uitputten, zullen worden uitgevoerd in combinatie met cyberaanvallen op vitale commando- en controledoelen en burgerdoelen.

Tegelijkertijd zullen Israëlische Arabieren en Palestijnen in Judea en Samaria in heel Israël, Judea en Samaria sabotage, maffiageweld en terreur plegen.

Na deze aanvallen zullen grondtroepen uit Libanon en Gaza Israël binnenvallen en Joodse gemeenschappen aanvallen, overeenkomstig de operationele plannen van Hezbollah die enkele jaren geleden op grote schaal zijn gepubliceerd.

Het rapport van Kedar werd snel verspreid in WhatsApp-groepen en andere sociale media-platforms, wat leidde tot paniekerige discussies in alle geledingen van de Israëlische samenleving.

Dit brengt ons terug bij Netanyahu's schijnbaar nietszeggende persconferentie in Tel Aviv. Netanyahu's enige inhoudelijke mededeling was dat hij minister van Defensie Yoav Gallant behoudt. Netanyahu's bureau had twee weken eerder aangekondigd Gallant te willen ontslaan, nadat Gallant tijdens zijn verblijf in Londen een primetime toespraak had gehouden waarin hij het hervormingsprogramma van de regering aan de kaak stelde.

Met name Netanyahu stond maandagavond alleen. Onder normale omstandigheden, wanneer een premier een briefing geeft op het militaire hoofdkwartier in Tel Aviv, wordt hij geflankeerd door de hoge IDF en nationale veiligheidsfunctionarissen samen met de minister van Defensie. Gezien Netanyahu's aankondiging dat hij zijn plan om Gallant te ontslaan niet doorzet, had op zijn minst verwacht kunnen worden dat Gallant zich bij Netanyahu op de persconferentie zou voegen. We weten niet wat zijn afwezigheid betekent. Wat we wel weten is wat Netanyahu zei, en niet minder belangrijk, hoe hij zei wat hij zei. Samen leiden ze ons naar Netanyahu's doel en waarom hij bereid was af te zien van Gallants aanwezigheid maandagavond.

Afwijzing van dienstweigering

Netanyahu benadrukte in zijn opmerkingen drie punten: het incompetente beheer van Israëls veiligheidsuitdagingen door zijn voorgangers; de door alle Israëli's gedeelde eenheid van doel om de staat te verdedigen tegen haar vijanden; en de unanieme nationale afwijzing van dienstweigering.

Aan het begin van zijn voorbereide opmerkingen legde Netanyahu de schuld voor het huidige gevoel van macht van Israëls vijanden op de schouders van de regering Lapid-Bennett. Hij legde uit dat de vorige regering, door een regering te vormen die voor haar bestaan afhankelijk was van de Ra'am-partij (Verenigde Arabische Lijst) van de Moslimbroederschap, geen actie ondernam om de groeiende militaire capaciteiten van Hamas in Gaza en Libanon te bestrijden tot nadat zij was gevallen in een motie van wantrouwen en er verkiezingen werden uitgeschreven.

Netanyahu veroordeelde de gasdeal die toenmalig interim-premier en huidig oppositieleider Yair Lapid sloot met het door Hezbollah gecontroleerde Libanon enkele dagen voor de Israëlische verkiezingen van 1 november. Die overeenkomst, waarbij Israël aanzienlijke delen van zijn soevereine en economische wateren en een aardgasveld aan Hezbollah opgaf in ruil voor helemaal niets, werd gesteund en verdedigd door de IDF, ondanks het evidente gevaar dat het inhoudt.

De aanval van Netanyahu op de zwakte van de vorige regering had kennelijk een tweeledig doel. Ten eerste wilde hij het publiek eraan herinneren hoe we tot het huidige moment zijn gekomen, waarop Hezbollah, Hamas en hun Iraanse bazen denken dat ze Israël ongestraft kunnen aanvallen. En ten tweede wilde Netanyahu de hoge officieren van de IDF en de Mossad impliciet herinneren aan hun eigen rol in het faciliteren van de onverantwoordelijke en destructieve gasdeal.

In het licht van het uitgelekte CIA-rapport, en de leidende rol die gepensioneerde generaals de afgelopen drie maanden hebben gespeeld bij het aanwakkeren van de anti-regeringsopstand, was Netanyahu's beslissing om te spreken vanuit het hart van het nationale veiligheidsapparaat in Tel Aviv in plaats van het kantoor van de premier in Jeruzalem, van centraal belang voor de boodschap van nationale eenheid van doel die hij aan Israëls vijanden wilde overbrengen. In de loop van zijn persconferentie van een half uur kwam Netanyahu herhaaldelijk terug op het thema dat Israëls vijanden Israëls eensgezinde vastberadenheid om het land te verdedigen tegen alle agressors verkeerd interpreteren. Zijn laconieke weergave van de stappen die de IDF in opdracht van zijn regering heeft ondernomen, was erop gericht de eensgezinde ernst van het doel en de aanvaarding door de IDF van het gezag en de macht van de regering duidelijk te maken. Netanyahu bevestigde herhaaldelijk zijn eigen autoriteit en verantwoordelijkheid voor de bescherming van Israël. Op een gegeven moment maakte hij dit punt expliciet. "Het is mijn verantwoordelijkheid," zei hij.

De derde en meest uitgesproken boodschap die Netanyahu maandagavond overbracht was de onwettigheid van het weigeren om orders op te volgen. Toen hem werd gevraagd naar zijn inspanningen om met de politieke oppositie tot een akkoord te komen over de justitiële hervorming, antwoordde Netanyahu dat hij twee doelen heeft met betrekking tot zijn werk met de politieke oppositie.

Ten eerste, zei hij, wil hij onderhandelen over een overeengekomen plan om de bevoegdheden van het Hooggerechtshof te beperken. Dit is een doel, zei hij, waar een grote meerderheid van de Israëli's achter staat.

Ten tweede, en dat is duidelijk nog belangrijker als je kijkt naar Netanyahu's retorische ijver, zei Netanyahu dat hij van plan is een consensus te bereiken over de "absolute afwijzing van de dienstweigering". Netanyahu herhaalde dit punt meerdere malen tijdens zijn opmerkingen.

Dit laatste punt, meer dan al het andere dat hij zei, benadrukte de identiteit van Netanyahu's belangrijkste doelgroep. Dat publiek was niet het onrustige publiek, hoewel het belangrijk was om aan hun zorgen tegemoet te komen. Netanyahu's belangrijkste publiek waren de veiligheidsfunctionarissen, vanuit wier hoofdkwartier Netanyahu sprak en wier afwezigheid op het podium onmogelijk te negeren was.

Rekening houdend met de waarschuwing van Kedar en Netanyahu's eigen (minder dramatische maar relatief gedetailleerde) opsomming van de aard van de gecoördineerde aanval die Israël reeds ondergaat, lijkt het erop dat het doel van Netanyahu's persconferentie was om zachtjes maar krachtig zijn gezag over de generaals te laten gelden door hen te dwingen om de echte bedreigingen waarmee Israël wordt geconfronteerd het hoofd te bieden.

Jarenlang hebben Israëls generaals publiekelijk verklaard dat de ernstigste bedreiging voor Israël de verdeeldheid binnen de Israëlische samenleving is. Door deze verklaringen herhaaldelijk af te leggen en zich vervolgens vierkant achter links te scharen en zijn beleid vanuit het veiligheidsapparaat door te drukken, repareerde de Israëlische militaire leiding deze verdeeldheid niet. Ze voedden en verergerden ze. Het gevolg van hun acties en verklaringen zijn de ongekende verklaringen van de afgelopen drie maanden van reservepiloten en leden van de kritieke technologie-eenheden van de IDF die weigeren onder de regering te dienen.

Doordat Netanyahu het feit benadrukte dat het publiek als geheel de legitimiteit van dienstweigering afwijst, vergemakkelijkte hij zijn bevestiging van zijn eigen regeringsgezag over de recalcitrante generaals. Door de bedreigingen waarmee Israël nu wordt geconfronteerd uiteen te zetten, en terecht te wijzen op de vrijwel universele afwijzing van dienstweigering, vertelde Netanyahu de generaals dat de Israëlische samenleving niet verdeeld is over kernpunten. Zij is verenigd. De belangrijkste bedreiging voor Israël is Iran, niet de binnenlandse verdeeldheid. En onder Netanyahu's leiderschap, of Gallant nu minister van Defensie is of niet, zijn het IDF, de Mossad, Shin Bet en politie verplicht om van de verdediging van Israël tegen Iran en zijn proxies hun hoogste en zelfs hun enige prioriteit te maken.

Caroline B. Glick is hoofdredacteur van Jewish News Syndicate en gastvrouw van de Caroline Glick Show op JNS. Glick is ook diplomatiek commentator voor Israel's Channel 14 en columnist bij Newsweek. Glick is senior medewerker voor Midden-Oostenzaken bij het Center for Security Policy in Washington en docent aan Israëls College of Statesmanship.

Bron: Netanyahu speaks to the generals – JNS.org