Een kind uit het Oslo-tijdperk kijkt naar de protesten in Tel Aviv

De Oslo-akkoorden en het terugtrekkingsplan bewijzen dat de controverse over de hervormingen van het Hooggerechtshof niet gaat over burgerrechten of Israëlische democratie, maar over macht.

Door Matanya Harow - 24 januari 2023

(JNS) Ik las zaterdagavond een politierapport waarin men het aantal demonstranten bij de demonstratie in Tel Aviv van die avond op 100.000 plaatste, hoewel latere rapporten dat aantal aanzienlijk verminderden. De foto's die ik op verschillende WhatsApp-groepen zag, genomen door vrienden die deelnamen, waren indrukwekkend. In deze tijd, waarin een vernietigende Facebook-post wordt toegejuicht als activisme, prijs ik degenen die bereid zijn van de bank af te komen en een standpunt in te nemen voor waar zij in geloven. Als kind dat tijdens het Oslo-proces in de jaren negentig is geboren en dat opgegroeid is in een yishuv - of als u de gekaapte term verkiest: "nederzetting" - herinner ik me die dagen nog goed, zij het vanuit een heel ander perspectief.

Het protest van zaterdag was gericht tegen de gerechtelijke hervormingen die minister van Justitie Yariv Levin had voorgesteld om het Israëlische Hooggerechtshof te beteugelen en het meer ontvankelijk te maken voor de wetgevende macht. Rechts ziet dit als een noodzakelijke stap om het evenwicht tussen de rechterlijke en de wetgevende macht te herstellen. Linksen zien het als een schaamteloze machtsgreep van de regerende coalitie. Hoewel het aan elk individu is om te beslissen welke kant juist is, denk ik dat sommige van de argumenten van links onoprecht zijn tot op het punt van hypocrisie.

Bij het protest op zaterdag stond op een groot billboard, gesponsord door het linkse Israëlische dagblad Haaretz, te lezen: "Wij zijn hier omdat democratie niet eindigt bij de stembus." Dit bevestigt dat het idee van de "meerderheidsregel" niet absoluut is. Met andere woorden, het feit dat het blok van premier Benjamin Netanyahu een duidelijke overwinning behaalde bij de laatste verkiezingen betekent niet dat zijn regering vrij kan regeren zonder toezicht.

Het billboard echoot de strekking van het betoog dat de president van het Hooggerechtshof, Esther Hayut, enkele dagen geleden in een toespraak hield: "Iedereen die beweert dat de meerderheid die hun vertegenwoordigers in de Knesset heeft gekozen hen een 'blanco cheque' geeft om te doen wat zij willen, neemt de naam van de democratie tevergeefs aan."

Hayut en anderen geloven ook dat zonder de macht en onafhankelijkheid van het Hooggerechtshof er niemand zou zijn om de fundamentele burgerrechten te beschermen en te handhaven tegenover een agressieve en hardhandige regering.

Maar als kind vanuit Oslo, geboren en getogen in de donkere jaren van de welig tierende Arabische terreur, waarin ouders vrienden verloren en vrienden ouders, waarin de rouwadvertenties de realiteiten van tientallen jaren te vroeg lieten doordringen, moet ik mijzelf afvragen: Vervult het hooggerechtshof werkelijk deze functies in naam van de bescherming van de democratie en de burgerlijke vrijheden? Zo ja, moeten de beslissingen om het regeringsbeleid te beteugelen dan niet vrij zijn van politieke vooringenomenheid?

In oktober 1995 duwde de regering van toenmalig premier Yitzhak Rabin het gewichtige Oslo B akkoord door de Knesset met een 61-59 meerderheid. Zij deed dit door leden van de Knesset, van een rechtse partij, posities in de regering te beloven in ruil voor hun stem. Waar was de roep om het inperken van de meerderheidsregel toen?

In die tijd vond links het prima om met een zo klein mogelijke meerderheid te winnen, op welke manier dan ook. Dit was het geval, ook al waren de gevolgen van de stemming ernstig. Ze vormden niet alleen een bedreiging voor de burgerrechten, maar ook voor het fysieke leven en de veiligheid van honderdduizenden, zo niet miljoenen Israëli's.

Tien jaar later bracht ik de zomer van 2005 door in Gush Katif in de Gazastrook. Ik heb met eigen ogen gezien hoe het voor de mensen daar was toen Ariel Sharon iedereen die voor hem had gestemd de rug toekeerde en het terugtrekkingsplan erdoor drukte, waarbij hij iedereen in zijn regering ontsloeg die het niet met hem eens was.

Maar om de een of andere reden besloot het Hooggerechtshof, zonder de enige andersdenkende rechter Edmond Levy, dat het niet aan hem was om in te grijpen. Het keek toe hoe de regering soldaten stuurde om burgers uit hun huizen te verdrijven, waardoor elke schijn van burgerlijke vrijheid werd vermorzeld.

Helaas betalen we tot op de dag van vandaag voor deze beslissing, nu Hamas de duinen regeert waar eens onze broeikassen bloeiden.

Deze aanpak met twee gezichten bewijst dat we de retoriek van de demonstranten niet klakkeloos moeten aanvaarden. Deze controverse gaat niet echt over burgerrechten of de kracht van Israëls democratie. Het gaat om macht. Politieke macht en rechterlijke macht.

Deze controverse gaat over mensen die invloed willen op de toekomst van de staat Israël, zelfs als de meerderheid van het volk hen niet heeft gekozen.

Het is moeilijk om de gevoelens te bedwingen die opborrelen als ik linkse vrienden die Oslo en de terugtrekking steunden hoor praten over hoe het Hooggerechtshof de verdediger is van de burgerrechten in dit land.

Het Hooggerechtshof bewees het tegendeel toen het de mensen van Gush Katif in de steek liet. Ze weigerden zelfs het gebied te bezoeken voordat ze hun beslissing namen. Ze bewezen dat hun eigen politiek boven hun veronderstelde inzet om de burgerrechten van alle Israëliërs te handhaven, wat dit argument tegen de hervorming ongeldig maakt.

Matanya Harow is strategieconsultant voor een toonaangevend wereldwijd bedrijf. Hij heeft een graad in economie en internationale betrekkingen van de Hebreeuwse Universiteit en is lid van de adviesraad voor Ontmoet de Israëli's.

Bron: A child of Oslo watches the Tel Aviv protests | Israel National News - Arutz Sheva