Hamas gebruikt sympathie voor burgers die ze helpen doden als wapen

Het lijden in Gaza is echt, maar het valse slachtofferverhaal geeft Hamas voordelen en leidt de aandacht af van het redden van de gijzelaars en het verslaan van de terroristen.

Jonathan S. Tobin - 16 oktober 2023 / JNS

Het is een moeilijke evenwichtsoefening, maar de meeste talking heads en pundits slagen erin. In tegenstelling tot hard links, hebben de meeste liberalen en Democraten het gezonde verstand niet verloren en het openlijke antisemitisme omarmd dat tot uiting is gekomen op bijeenkomsten voor "Palestina," waarin Hamas niet alleen wordt gesteund, maar zelfs gerechtvaardigd. Integendeel, sinds de afschuwelijke terroristische gruweldaden van 7 oktober lijkt de oude tweepartijenconsensus ten gunste van Israël weer te zijn opgekomen. De overgrote meerderheid van de Democraten en bijna alle Republikeinen staan vierkant achter het recht van Israël om zichzelf te verdedigen en veroordelen Hamas, ook al spreken velen van hen ook hun bezorgdheid uit over het Palestijnse lijden.

Maar slechts een week na de slachting van mannen, vrouwen en kinderen in de Joodse gemeenschappen langs de grens met Gaza en tijdens een muziekconcert dat werd bijgewoond door jongvolwassenen - en terwijl Israël nog steeds bezig is met het doorzoeken van de wrakstukken, het vinden van de lichamen van de gedode en gemartelde slachtoffers van deze gruweldaden en zich voorbereidt op het begraven van zo'n 1400 mensen - verschuift het gesprek over het conflict. Tot niemands verrassing gaan de krantenkoppen nu over een "humanitaire crisis" en niet over een gijzelingscrisis, ook al is het lot van de naar schatting 150 (199) mensen, waaronder 14 Amerikanen, die door Hamas zijn ontvoerd, nog steeds onbekend. Het lijden van de Palestijnen - president Joe Biden heeft zijn best gedaan om een onderscheid te maken met de terreurgroep, door te verklaren dat "de overgrote meerderheid van hen niets te maken heeft met Hamas" - is de grootste zorg van de wereld geworden.

Ongevoeligheid over de doden in Gaza is verkeerd. Hetzelfde geldt voor overspannen uitingen van woede over terroristische misdaden die leiden tot gepraat over het uitroeien van de Palestijnen of het veranderen van een plaats waar zoveel mensen wonen in een parkeerplaats.

Biden overdrijft echter schromelijk als het gaat om de mate van steun waarop Hamas kan rekenen. Belangrijker nog is dat de schijnbaar onweerstaanbare impuls van westerse politici om te ontkennen dat Hamas de Palestijnse aspiraties vertegenwoordigt, gekoppeld is aan een golf van sympathie voor de Palestijnen die het beleid van de regering zeker zal beïnvloeden naarmate de oorlog voortduurt.

Hoewel de steunbetuigingen van de regering voorbeeldig blijven, zijn de berichten over druk van de regering op de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om de toevoer van water en zelfs elektriciteit naar Gaza te beperken om de situatie voor de burgers daar te verbeteren, verontrustend. Hoewel de benarde situatie van de mensen achter de Hamaslinies ongetwijfeld moeilijk is, is het idee dat Israël zulke gebaren zou moeten maken, in ruil voor niets van de Palestijnen, en in het bijzonder over de kwestie van de gijzelaars, schandalig. Dat is vooral waar als je bedenkt dat er Amerikaanse burgers zijn onder degenen die door de terroristen gevangen zijn genomen. Hoewel altijd wordt verwacht dat Israël zich aan de regels van zijn vijanden moet houden, maakt het idee dat Amerikaanse levens moeten worden opgeofferd om gebaren te maken om het Palestijnse lijden te verlichten dit alles nog weerzinwekkender.

Zodra de Israëlische grondoperaties in Gaza beginnen, zal het debat nog meer wegschuiven van de Joodse slachtoffers. Op dat moment zal het belangrijker zijn dan ooit om het onderscheid te begrijpen tussen bezorgdheid over het Palestijnse lijden en commentaar dat erop gericht is om de inspanningen van de Israëlische Strijdkrachten om Hamas uit te schakelen te ondermijnen of te stoppen. En hoe langer deze crisis duurt - en dit is nog maar het begin van wat wel eens een langdurige strijd zou kunnen worden - hoe vager de grens tussen deze twee realiteiten wordt. Het is waarschijnlijk dat de tweepartijenconsensus die Israël steunt niet lang zal overleven zodra beelden uit Gaza kunnen worden gebruikt om een golf van woede te creëren over de impact van de oorlog op Palestijnse burgers.

Het primaire doel van veel mensen die klagen over de IDF is het delegitimeren van elke reactie die gericht is op het afstoppen, laat staan afzetten, van het Hamasregime dat Gaza bestuurt als een onafhankelijke Palestijnse staat, behalve in naam. Op het moment dat de eerste IDF-eenheid Gaza binnenvalt, zal de roep om een staakt-het-vuren escaleren, net als de berichtgeving over de gevolgen van de operatie voor Palestijnse burgers. Het maakt niet uit hoe voorzichtig Israëliërs zullen zijn om te proberen hen geen kwaad te doen, Israëlische soldaten zullen nog steeds gedemoniseerd worden in de internationale media. Noch zullen degenen die zich druk maken over dode Palestijnen zich bekommeren om hoeveel die voorzichtigheid de IDF waarschijnlijk zal kosten in termen van haar eigen soldaten die gedood en gewond zullen raken vanwege hun weigering om lukraak te schieten in gebieden - zoals veel legers zouden doen - waar de terroristen burgers gebruiken als menselijk schild.

Het meest ergerlijke aan deze discussie is de manier waarop het merendeel van de liberale media ervan uitgaat dat het aantal Palestijnse slachtoffers betekent dat Israël routinematig mensenrechten schendt of illegaal handelt. Zoals niet-Israëlische militaire experts hebben verklaard, is de IDF de meest morele ter wereld als het gaat om het nemen van buitengewone pogingen om te voorkomen dat burgers gewond raken. In 2014 prees de Amerikaanse voorzitter van de gezamenlijke stafchefs, generaal Martin Dempsey, niet alleen de terughoudendheid van de IDF tijdens de gevechten met Hamas dat jaar, maar stuurde hij ook een team van het Pentagon naar Israël om te leren hoe burgers beter kunnen worden beschermd.

Niets te maken met Hamas?

Toch maakt het niet echt uit wat de Israëli's wel of niet doen. Hamas is verantwoordelijk voor alle doden aan beide kanten vanwege haar beslissing om de oorlog niet alleen te beginnen door Israël aan te vallen, maar ook door opzettelijk mensen te sturen om afschuwelijke wreedheden te begaan tegen burgers, waaronder veel gezinnen.

Hoezeer Hamas ook probeert burgerslachtoffers te maken om de buitenlandse steun voor Israël te ondermijnen, Biden's argument dat de meeste Palestijnen "niets met hen te maken hebben" is ook helemaal fout.

Hamas regeert Gaza al 16 jaar en hoewel er wat gemopper is, is de tirannieke islamitische heerschappij die de terroristische organisatie heeft opgelegd voor het grootste deel onaangetast gebleven door de mensen die er wonen. De betreurenswaardige waarheid over de politieke cultuur van de Palestijnen is dat deze het terrorisme valoriseert en degenen die Joods bloed vergieten behandelt als degenen die daarvoor legitimiteit verkrijgen. Hamas won de verkiezingen in Gaza in 2006 en de meeste waarnemers geloven dat Hamas opnieuw de Fatah-partij van de leider van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, zou verslaan als die ooit nog een verkiezing zou houden in Judea en Samaria. Weinigen zullen betwisten dat de ongegeneerde oproepen van Hamas tot de vernietiging van Israël en tot terrorisme - duidelijk vastgelegd in hun eigen handvest - populairder zijn dan het standpunt van Fatah. De iets meer dubbelzinnige afwijzing van vrede onder alle omstandigheden en de financiële steun voor terreur, die wordt gecompenseerd door de afhankelijkheid van Israëlische samenwerking op het gebied van veiligheid, zijn bedoeld om Abbas in leven en aan de macht te houden.

Dit lijkt veel op het reflexieve gebruik door president George W. Bush van de uitdrukking dat de islam een "religie van vrede" is, die niets te maken heeft met het islamisme van Al-Qaeda, die hij eindeloos herhaalde na de aanslagen van 11 september. Biden en liberale pundits zijn wanhopig om het Palestijnse volk te scheiden van Hamas. Dat argument zou sterker zijn als de Palestijnen niet routinematig de straat op gingen om terreuraanslagen tegen Israël te vieren, snoep uit te delen aan kinderen en ze op hun schouders te hijsen, met wapens in de hand. Het gejuich voor de Hamasmoordenaars toen ze op 7 oktober in triomf terugkeerden naar Gaza, waar ze hun gevangenen en de lijken van enkele van de Joden die ze hadden gedood tentoonstelden, hield pas op toen de Israëlische luchtaanvallen op de terroristen begonnen.

Zodra je de waarheid over de Palestijnse politiek erkent, word je gedwongen om de conclusie te accepteren dat er geen oplossing is voor het conflict en dat Israël geen andere keuze heeft dan vol te houden totdat er een ommekeer komt in de politieke cultuur van hun buurland. Aangezien de enige kans daarop een totale Israëlische militaire overwinning op Hamas is, die door het Westen wordt tegengewerkt, is er niets dat de Palestijnen zal dwingen om toe te geven dat hun eeuwenlange oorlog tegen het zionisme voorbij is.

Een verhaal van slachtofferschap

Het is net zo belangrijk om erop te wijzen dat het Palestijnse verhaal over het slachtofferschap van de bevolking van Gaza door Israël ook vals is.

Gaza is arm en dichtbevolkt. Maar de problemen zijn volledig de schuld van de Palestijnen, niet van Israël. Als de Palestijnen ooit voor vrede of een compromis hadden gekozen in de afgelopen 75 jaar - laat staan dat ze zich niet hadden laten regeren door islamistische terroristen - dan zou Gaza niet in armoede en isolement leven en dan zouden ze al lang een internationaal erkende staat zijn. Als de Palestijnen de miljarden aan Westerse hulp die ze ontvangen zouden gebruiken voor het verbeteren van het leven van de mensen daar in plaats van voor het opbouwen van een militaire infrastructuur, zou Gaza ook geen economisch hopeloos geval zijn of zich zorgen hoeven te maken over de IDF.

Het verhaal over Palestijnse slachtofferschap is een manier om de aandacht af te leiden van de weigering van Fatah of Hamas om vrede te sluiten en om een valse morele gelijkwaardigheid te creëren tussen Israël en de terroristen; tussen degenen die wreedheden begaan en degenen die ze proberen te stoppen. Dat afwijzend gedrag maakt zo'n integraal deel uit van hun nationale identiteit dat maar weinig Palestijnen zich een leven zonder lijken te kunnen voorstellen.

We moeten rouwen om de dood van burgers in Gaza, maar niet om de dood van de vele terroristen die de ultieme prijs zullen betalen voor hun misdaden. Maar bezorgdheid over degenen die gedood zullen worden door de acties van Hamas om de steun voor Israël te ondermijnen, mag niet verward worden met bezorgdheid over mensenrechten of het welzijn van het Palestijnse volk in het algemeen.

De enige manier om de humanitaire crisis in Gaza op te lossen is door Hamas uit de weg te ruimen en de Palestijnen ervan te overtuigen hun zieke fantasieën over het uitsterven van Israël op te geven. Het waren deze demente dromen die - in plaats van enige gerechtvaardigde wrok tegen het zionisme - de misdadigers motiveerden die zoveel gruweldaden begingen in de naam van "Palestina".

De klachten over Palestijnse slachtoffers, die betreurenswaardig zijn, zouden gericht moeten zijn aan de daders van alle gruweldaden die werden losgelaten op zowel Joden als Arabieren op 7 oktober, inclusief de gijzelaars van verschillende nationaliteiten die ergens in de Gazastrook wegkwijnen. Wijs naar Hamas en zijn talloze Palestijnse aanhangers, niet naar Israël.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: Hamas weaponizes sympathy for civilians they help kill - JNS.org