De Tempelberg zou Israëls symbool van de overwinning kunnen zijn

Als de Israëlische vlag in 1967 boven op de berg had mogen wapperen, was het conflict misschien meteen afgelopen.

Tom Nisani - 10 januari 2023

De meeste oorlogen door de geschiedenis heen zijn symbolisch begonnen en geëindigd.

Voordat de staat Israël en een Palestijnse Arabische identiteit werden opgericht, was het eerste geweld in het Israëlisch-Palestijnse conflict de rellen van 1920 in Jeruzalem, waarbij vijf Joden werden vermoord en 216 gewond. Het was het resultaat van een symbool.

Het bloedbad werd aangericht door moefti Hajj Amin al-Husseini, die de Tempelberg zag als het symbool van het pan-Arabische, pan-islamitische nationalisme, met hemzelf als beschermer. De opruiende retoriek van de moefti zorgde ervoor dat tijdens zijn leven en in de decennia daarna veel Joods en Arabisch bloed werd vergoten.

Meer dan 100 jaar lang hebben de Arabieren de Tempelberg, een plek die eeuwenlang door moslims grotendeels werd genegeerd, gebruikt als hun verzamelplaats en symbolische "ground zero" voor het Israëlisch-Arabische conflict.

Voor Israël was de Tempelberg echter de plaats waar de nederlaag uit de kaken van de overwinning werd weggekaapt.

In 1967 boekte Israël een van de meest verbluffende overwinningen van de moderne geschiedenis door verschillende Arabische legers terug te slaan, zijn omvang vele malen te vergroten en zijn historische, inheemse en voorouderlijke hartland in Judea en Samaria te bevrijden. Het was echter in Jeruzalem dat de overwinning symbolisch verzekerd kon worden.

Door enorme middelen in te zetten voor de bevrijding van de oude Joodse hoofdstad gaf Israël blijk van een vastberaden streven naar het symbolische boven het strategische. Dit kwam tot een hoogtepunt toen een jonge Israëlische officier, Ezra Orni, een Israëlische vlag bovenop de Rotskoepel plaatste.

Zoals in de meeste oorlogen in de geschiedenis, betekent het plaatsen van een vlag de overwinning en toont het de overwonnenen dat ze verslagen zijn. Het gebied onder de vlag staat nu onder controle van de overwinnaars.

Maar toen de toenmalige Israëlische minister van Defensie Moshe Dayan de vlag door zijn verrekijker zag, liet hij hem onmiddellijk neerhalen omdat hij beweerde dat de vlag het hele Midden-Oosten in brand zou steken.

Het besluit van Israël om de vlag neer te halen en het beheer van de Tempelberg over te dragen aan de Islamitische Waqf was aantoonbaar het moment waarop de verslagenen een sprankje hoop kregen dat niet alles verloren was. Zij zagen dat ondanks de heroïsche overwinning van de Joden en de absolute decimering van de Arabische legers, de Joden hun vijanden nog steeds vreesden.

Dit sprankje hoop is in de loop der jaren alleen maar toegenomen naarmate de Israëlische instemming met de Arabische en islamitische eisen op de Tempelberg toenam.

De Arabieren zien dat Israëlische politieagenten Joden van de Tempelberg slepen voor het uitspreken van een paar stille gebedswoorden, dat de Waqf besluit dat Joden niet uit openbare waterfonteinen mogen drinken, dat niet-moslims gedwongen worden een geel merkteken op hun kleding te dragen dat symbool staat voor dhimmi-vernedering en dat elke vorm van rellen de Israëlische beleidsmakers op het matje roept.

Kortom, de zogenaamde status quo op de Tempelberg is als wapen gebruikt om Palestijnse overwinningen en Israëlische concessies te behalen.

Toen de nieuwe Israëlische minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir kort na zijn aantreden de Tempelberg gedurende 12 minuten besteeg, zoals sommige van zijn voorgangers hadden gedaan, waren de toe-eigening van deze non-evenement voor symbolische doeleinden door Palestijnse leiders en de apologetiek van Israëlische besluitvormers en opiniemakers helaas voorspelbaar.

Opnieuw hoorden we van talrijke Israëlische gesprekspartners dat dergelijke acties het Midden-Oosten zouden doen ontvlammen. Het bezoek van Ben-Gvir werd veroordeeld door hypocrieten in de internationale gemeenschap die oproepen tot voortzetting van de status quo en vervolgens Israël en de Joden aanvallen omdat zij zich daaraan houden.

De opkomst van Ben-Gvir was echter een krachtig moment dat Israël in staat zou kunnen stellen haar eeuwenlange oorlog tegen Palestijns geweld en afwijzing weer op gang te brengen.

Voor de Arabieren is de Tempelberg de plaats waar deze oorlog begon. Dat een hoge Israëlische minister hun dreigementen trotseert, is een belangrijke symbolische overwinning.

Te lang hebben Israëlische politici het voorbeeld van Dayan gevolgd. Zij hebben compromissen gesloten en toegegeven aan echte of denkbeeldige bedreigingen.

We zullen nooit weten of het conflict had kunnen eindigen met het symbolisch en permanent hijsen van de Israëlische vlag op de Tempelberg in 1967. We weten wel dat, ondanks de overweldigende militaire overwinning, het conflict door Israëls vijanden niet is opgegeven.

Misschien kan Israël beginnen terug te slaan tegen wat de Palestijnse afwijzers zien als een toenemende Joodse vernedering en Israëlische capitulatie. Het kan dat doen door haar soevereiniteit over de Tempelberg te herbevestigen, een terrein dat is gewonnen maar niet volledig bevrijd.

Ik hoop dat meer Israëlische leiders, religieuze en seculiere, linkse en rechtse, de symboliek van de Tempelberg zullen begrijpen en deze zullen beklimmen. Zij kunnen vasthouden aan de status quo, maar niet aan het dreigen met geweld.

Deze eenvoudige maar belangrijke daden kunnen een sterke en vastberaden boodschap afgeven aan degenen die een toekomst zonder Joodse soevereiniteit nastreven, dat wij ons niet laten verwijderen.

Tom Nisani is de CEO van de Beyadenu Tempelbergbeweging en lid van het Israel Victory Project.

Bron: The Temple Mount could be Israel’s symbol of victory - JNS.org